σου πλέκω ψάθινο καπέλο.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

  Αδράχτι ο χρόνος που κλωθογυρνάει..κλωστές κι ονείρατα να γνέθει..κλωστές πα σε ανέμες πότε γκρίζες..άλλοτες λευκές .. χρωματιστές να βάφονται..υφάδια αργαλειού ζωής.. να ανοίγουν δρόμους.. μοναχά μπροστά για να κοιτάνε..δε σου γυρίζει πίσω ό,τι έγνεσε..μορτάκι αλήτικο..τρέχει και τρέχει να προλάβει....

Κι εμείς σε μια πορεία αέναη..το νήμα ακολουθούμε.. και..
ανάμεσα κρατώντας την κλωστή.. ανέμες ξετυλίγοντας..
 μπροστά σε μια αλήθεια..που χρόνια τώρα παραμόνευε και άξαφνα...καθώς το πλήρωμα του χρόνου την  καλούσε..''εσκασε βόμβα'' ίσως και όχι απρόσμενη.. μπροστά μου και μπροστά σας...μα..Καλοκαίρι πάλι έφτασε..τι ανυπόμονες που μοιάζουνε κι αυτές οι εποχές !!!

 Κι έρχεσαι εσύ  και μου μιλάς για ξωτικά νησιά..κι εγώ μιλάω ''παλιομοδίτικα'' και σ' εξοχές μου γνώριμες σε στέλνω..
Φοράς φουστάνια πλουμιστά.. καπέλα με λοφίο..κι έρχομαι εγώ και σου μιλώ για το φουστάνι εκείνο το λουλουδιαστό από τσίτι καμωμένο.. Όσο σου πλέκω ψάθινο καπέλο εγώ.. κορδέλα να 'χει θαλασσί κι ένα άσπρο περιστέρι..να μοιάζεις με τα κύματα.. στις ανταύγειες του Αιγαίου..να μη φοβάσαι τη χαρά..να σε ''γεμίζουν τα φτωχά'' ..κι ας μοιάζουν.......

γι αυτό σου λέω τραγουδιστά έλα στη βάρκα μας
 εκεί όπου της νιότης μας οι ''εκδρομές''..δεν πάψανε στιγμή για να μας τυραννάνε..με της ψυχής μας τα πανιά.. στα πέλαγα τα καταγάλανα παρέα με τους γλάρους ν' ανοιχτούμε..να μας ''χτυπήσουν'' οι αέρηδες οι καλοκαιρινοί.. ν' ανάψουμε ξανά φωτιές..να αυθαιρετήσουμε και πάλι απ' την αρχή..τη μοίρας τα κιτάπια μήπως αλλάξουν ρότα και χαθούνε....

σου πλέκω ψάθινο καπέλο..- Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................