Σκέψεις και λόγια...Μαρία Πολυδούρη...

«… Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι, αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που ’ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε στιγμή τραγούδι…
Με αγάπη
Μαρία Πολυδούρη»

(Απόσπασμα από «Μια Επιστολή» – «Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα…»)
...............................................................................................................

''εδήλωνε θριαμβευτής '' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Εδήλωνε..θριαμβευτής..
έτσι θαρρούσε..εγελιόντανε οικτρά..
ο χρόνος ο ''αλήτης''...
Χρόνε ανυπότακτε κρυφτούλι παίζεις με τα με..
μα εγώ δε σε φοβούμαι χρόνια τώρα πια..
στο σκασιαρχείο εθίστηκα από μικρή..
ανυπότακτη περσσότερο από σένανε..
στη σκάω και θυμώνεις..μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
κλέβω ''αχτίνες''..για να ζεσταθώ..
από τον ήλιο μου..τον νικητή..το ''ζωοδότη''..
Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας έχουν γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου από παλιά κοπή..
της λιποταξίας τα παιδιά..
αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό.. κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..
Είμαστε ''αλάνια''..μιας λιποταξίας ώριμης..
αλάνια επίγνωσης..σκασιαρχεία δημιουργικά ζητούν..
υφάδια για να πλέξουν στα κορμιά..
Μου μήνυσε ένας φίλος μου απ' τα παλιά..
πως τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..το σκότος τους ταιριάζει..
μα αλάνι αγώ ατίθασο..εμειδίασα ειρωνικά και σιωπηλά..
εσκέφτηκα εκείνες τις αράχνες του μυαλού του..
που δίχτυ επλέξανε πολύπλοκο..
 κρυώνει μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά.. με τις δικές του ταραντούλες..
τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους...

'' εδήλωνε θριαμβευτής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''κρυάδιασε ο καιρός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κρυάδιασε ο καιρός..τα βράδια κλείνω από νωρίς κουρτίνες και τα στόρια..μ'αρέσει αυτό το χαμηλό..το μαλακό το φως απ' το παλιό φωτιστικό μου..
γίνεται το δωμάτιο αλλιώτικο..έρχονται και με βρίσκουνε οι ''φίλες'' μου..της μέρας μου οι έγνοιες..
Καθόμαστε ανακούρκουδα πα στο κρεβάτι μου..αυτές κι εγώ..
σ' ένα παιχνίδι δύναμης..σαν στρατιωτάκια ενός σκακιού απέναντι..που νικητή γυρεύουν...
ερωτεύτηκα τις στάλες της βροχής..μα όχι τα λασπόνερα που.. κύλαγαν τα βροχερά..του Φθινοπώρου βράδια..
πατρίδα γνώριμη..φιλόξενη..ζεστή..
ήτανε η μικρή..μα ευρύχωρη ψυχή μου...
έκοβα απ' τα κομμάτια της συχνά..
τα μοίραζα αφιλοκερδώς..έμοιαζα ζημιωμένη..μα..
απ' τη ζημία μου αυτή..στις τρύπες και στα τραύματα..
που άφηνε το ''μαχαίρι''..
εφύτρωναν αγριολούλουδα αλλιώτικα..πρωτότυπα..μοναδικά..
αίμα απ' τα τραύματα..σαν χρώμα άλικο..

έβαφε ..με τις τέμπερες απ' το αίμα στις πληγές..
το λουλουδιαστό μου το φουστάνι..
τις μικρογραφίες μιας ολόκληρης ζωής..σε ένα πλάνο μοναχά..
μιας μέρας φορτωμένο...
Έρχονται βραδια..ένα χέρι αόρατο θαρρείς..εκείνο της ψυχής μου..
 πιάνει ζεστά..σφιχτά..με σιγουριά..τα φύλλα της καρδιάς..
σεργιάνι να τα βγάλει..
Ευχαριστώ καθημερινά που πρόλαβα..που έζησα και σήμερα.
.που στάθηκα ορθή στα καθημερινά..στα απλά..μα όχι απλοϊκά..
στην καλοσύνη..στην κακία..
στις γεύσεις τις γλυκές και τις πικρές..στα χρώματα ..που..
το φουστάνι μου..ακόμα μου φορά..

 ''κρυάδιασε ο καιρός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

<< αυτοβιογραφία του φωτός >> - Γραμματικάκης Γιώργος.

 Με αυτά τα λόγια αρχίζει την αυτοβιογραφία του το αρχέγονο φως, που η ανακάλυψή του το 1965 υπήρξε από τις σημαντικότερες στην ιστορία της κοσμολογίας.Βιβλίο εύληπτο και πολυσήμαντο, η "Αυτοβιογραφία του φωτός" περιγράφει με απλά λόγια την συναρπαστική περιπέτεια της σύγχρονης επιστήμης, και απλώς ζητά από τον αναγνώστη να διαβαστεί "πρώτα με τον νου και, ύστερα ή παράλληλα, με την ψυχή".

Γιώργος Γραμματικάκης.
.............................................................................................................

"Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα -την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου- που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου".
..............................................................................................................

''με τις σκέψεις μου''....

 Το ''ταξίδι'' μας προς την Ιθάκη των γνώσεων είναι συναρπαστικό.. όσο περισσότερο κατανοούμε το χώρο..το χρόνο..τόσο περισσότερο κατανοούμε τον εαυτό μας..τόσο περισσότερο κατανοούμε την μικρή κουκίδα που αποτελούμε στο σύμπαν..Μια μαγική ..λυρική αφήγηση..καθώς είμαστε όλοι από αστρόσκονη.. ένα παιχνίδι λόγων ..λέξεων..και γνώσεων..σε τούτο το συναρπαστικό ανάγνωσμα του κ. Γραμματικάκη..το διάβασα παλιά..κάπου στο 2007..το ξαναδιάβασα το Καλοκαίρι..απλά δηλώνω ''μαγεμένη''....

η φίλη σας -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' το χαμένο Νόμπελ'' - Κώστας Αρκουδέας

Την ημέρα που κηδευόταν ο Νίκος Καζαντζάκης,στις 5 Νοεμβρίου 1957, ο χριστιανός ιεροκήρυκας Αυγουστίνος Καντιώτης έγραψε στο περιοδικό Σπίθα:

<< Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε.Η συντέλεια των αιώνων έφτασε.Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς,από τις σελίδες του ανήθικου.Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον,τον υβριστή της Εκκλησίας μας.Φρίκη ,ούτε υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία.Έφτασε η Δευτέρα Παρουσία.Το θλιβερότερο : ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία,άφησε τον βλάσφημο να μπει μέσα σε χριστιανική εκκλησία και παρέστη στην κηδεία του.Εύγε, Άγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε !
 Η Εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας.Ντροπή σας, χυδαιολόγοι της πίστης μας !Να πάτε στις χάβρες, να πάτε στα τζαμιά,αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της Εκκλησίας μας, πρυτάνεις των πανεπιστημίων,λογοτέχνες και πολιτικοί.Αν ζούσαν σήμερα οι Τρεις Ιεράρχες,θα σας είχαν αφορίσει όλους.>>

Αυγουστίνος Καντιώτης
..............................................................................................................

Ενάμισυ χρόνο αργότερα ,στις 16 Μαρτίου 1959, ο νομπελίστας συγγραφέας και στοχαστής Αλμπέρ Καμύ έγραψε στη χήρα του Νίκου Καζαντζάκη:

<< Έτρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και, αν το επιτρέπετε,ένα είδος στοργής για το έργο του συζύγου σας.Είχα τη χαρά να μπορέσω να εκδηλώσω και δημόσια στην Αθήνα αυτό το θαυμασμό, σε μια εποχή που η επίσημη Ελλάδα έκανε μούτρα στον μεγαλύτερο συγγραφέα της.Ο τρόπος που δέχτηκε το φοιτητικό ακροατήριο τη μαρτυρία του θαυμασμού μου αποτελούσε την πιο ωραία αναγνώριση που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.Ακόμα δεν ξεχνώ πως, τη μέρα που λυπόμουν να δεχτώ μια διάκριση που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, πήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο απ' όλα τα τηλεγραφήματα.Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες προτού πεθάνει.Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες.Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το κενό που άφησε.>> 

Αλμπέρ Καμύ
...................................... 

από το βιβλίο: Το χαμένο Νόμπελ-του Κώστα Αρκουδέα.
Επεξεργασία κειμένων : Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος '' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Είπαν πως είσαι ''βασιλέας'' του Χεινόπωρου..μα..
εγώ που δεν τους πίστεψα..έσκυψα..
σ' αφουγκράστηκα προσεχτικά..
στα δάση της Πεντέλης..
εργάτης μου εφάνηκες ακούραστος..
αφόβιστος..ανθεχτικός..επίμονος και ταπεινός..
στου βράχου τη σκληράδα επισκέπτης..
Γινόμουνα συλλέκτης των στιγμών..
ήταν που έπαιζαν συχνά..ένα κρυφτούλι
αδιάκοπο τα συναισθήματά μου..
τρέχανε να κρυφτούνε στην ''παλέτα της καρδιάς''..
μην τύχει και τα βρέξει η βροχή..
μην τύχει και μουσκέψει το όνειρο..
και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο και σκοτεινό υπόγειό μου...
Φθινόπωρο υγρό και βροχερό..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
που το τοπίο μάγια κάνει...
κι εγώ..αποζητώντας μια ''πανάκριβη''..
μοναδική μια αίσθηση..
 αίσθηση να 'ναι και να μοιάζει ελευθερίας..
ξεχύθηκα απ' το πρωί..μες στη σιωπή 
την εκκωφαντική εκείνη του βουνού.. 
συλλέκτης Φθινοπωρινού..του φευγαλέου κάλλους..
 Του βράχου τη σκληράδα δε λογάριασες..
στη σιγουριά του μίσχου σου ποντάρησες..
έρχεσαι πάντα το Φθινόπωρο..
Χειμώνες να υποδεχτείς..μαράζια του Καλοκαιριού..απ' την καρδιά να διώξεις..
Μοιάζεις απλό και ταπεινό..μια χαμηλοβλεπούσα νύφη .. 
στο χώμα ρίχνεις πάντοτε την τριανταφυλλί ματιά σου..
Σε είπανε κυκλάμινο..λουλούδι φευγαλέο..
μιας εποχής το μήνυμα του άνθους κουβαλείς..
μήνυμα τόλμης..αρχοντιάς ξεχωριστής..
καρδιόσχημο το φύλλο σου..το άνθος σου..
αμήχανον και άκτιστον το κάλλος μου γεννά..
 φυτρώνεις..κλωστίτσα μεταξένια ευάλωτη..
 η σύνδεση με τη ζωή..και με την ομορφιά της..
κυκλάμινα..τραγούδι γίνατε δοξαστικό..
στα χείλη ποιητάδων..
ωσάν μικρά πουλιά τριανταφυλλί..άσκιαχτα..τολμηρά.. 
ασάλευτα..τ' αγκάθια..τα τρυπήματα αγνοείτε..
αδιάκοπα..κερδίζετε μια ανάσα μες στο χρόνο...

'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''Το ποίημα του κώλου''.. - Γεώργιος Σουρής.

«Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλλον, με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.

Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι, κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι.


Κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι, κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι.

Κώλοι μεγάλοι σαν βουνά και κώλοι μια χουφτίτσα, κώλοι που ‘ χουν κουνήματα και κάνουνε καπρίτσια.

Κώλοι σαν τάβλα επίπεδοι, κι άλλοι ψηλά βαλμένοι, κώλοι σαν φράπες τουρλωτοί και κώλοι κρεμασμένοι.

Κώλοι κομψοί, συμμετρικοί και περιποιημένοι και κώλοι ασουλούπωτοι, «μπόγοι κακοδεμένοι».

Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι, κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι.

Κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη, κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι.

Κώλοι σπανοί, δασύτριχοι, κώλοι σαν κολλιτσίδες και κώλοι που στενάζουνε από αιμορροΐδες.

Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες και κώλοι που προσφέρονται εις τους κωλομπαράδες.

Κώλοι «τοιούτων», ευτραφείς, μοσχοπουδραρισμένοι, και κώλοι απλησίαστοι γιατ’ είναι λερωμένοι.

Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.

Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς και που σε κάνουνε να λες.. «ή ταν ή επί τας»!

Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως, που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: «Τι κώλος!»»
.............................................................................................................

Kαι τώρα που το Καλοκαίρι επέρασε..κι οι κώλοι όλοι κατεβήκανε απ' του ''κρεοπωλείου'' το ''τσιγκέλι''..ας ανακεφαλαιώσουμε ..να μην ξεχνιόμαστε..τι κώλοι και κώλοι πως υπάρχουν..σας παραθέτω με πολύ περίσκεψιν..τούτο το ποίημα του Σουρή..που μόνο γέλιο δε μου βγάζει..

Έτσι σαν μια αφιέρωση σε κυρίες και κυρίους που τους κώλους τους..τους εκρεμάσανε από νωρίς εις το χασάπικο..μήπως και κάποιος σκύλος από κει διαβεί..και μυριστεί ωμόν το κρέας..γιατί ο νους εχάθηκε μαζί με το σφαχτό..και ουαί κι αλίμονο εχάθη και το μέτρο..Άντε πουλάκια μου..του χρόνου πάλι να μαστε καλά..για να μας πούνε οι έξυπνοι και οι έξυπνες κύριοι και κυρίες του κομπλεξισμού.. χοντρές..λεπτές και ανορεξικές.. υστερικές κι αλλοπαρμένες..τι συμβουλεύουν οι γιατροί..ψάχνουν και βρίσκουν άρθρα..που να ταιριάζουνε στην τρύπα της ιδίας τους ψυχής..λένε και κάτι άλλο στο χωριό..μα δεν το ξεστομίζω.. δεν είμαι δα και ο Σουρής..ούτε και κατά παραγγελίαν ποιητής.. να χαίρω αδείας ποιητικής.. και ποίον σωματότυπον εμείς να προτιμούμε..και η αυτοεκτίμηση εις το ναδίρ..
κι από μυαλό ''κουκούτσι''...

η φίλη σας Σοφία 
............................................................................................................