'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος '' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Είπαν πως είσαι ''βασιλέας'' του Χεινόπωρου..μα..
εγώ που δεν τους πίστεψα..έσκυψα..
σ' αφουγκράστηκα προσεχτικά..
στα δάση της Πεντέλης..
εργάτης μου εφάνηκες ακούραστος..
αφόβιστος..ανθεχτικός..επίμονος και ταπεινός..
στου βράχου τη σκληράδα επισκέπτης..
Γινόμουνα συλλέκτης των στιγμών..
ήταν που έπαιζαν συχνά..ένα κρυφτούλι
αδιάκοπο τα συναισθήματά μου..
τρέχανε να κρυφτούνε στην ''παλέτα της καρδιάς''..
μην τύχει και τα βρέξει η βροχή..
μην τύχει και μουσκέψει το όνειρο..
και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο και σκοτεινό υπόγειό μου...
Φθινόπωρο υγρό και βροχερό..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
που το τοπίο μάγια κάνει...
κι εγώ..αποζητώντας μια ''πανάκριβη''..
μοναδική μια αίσθηση..
 αίσθηση να 'ναι και να μοιάζει ελευθερίας..
ξεχύθηκα απ' το πρωί..μες στη σιωπή 
την εκκωφαντική εκείνη του βουνού.. 
συλλέκτης Φθινοπωρινού..του φευγαλέου κάλλους..
 Του βράχου τη σκληράδα δε λογάριασες..
στη σιγουριά του μίσχου σου ποντάρησες..
έρχεσαι πάντα το Φθινόπωρο..
Χειμώνες να υποδεχτείς..μαράζια του Καλοκαιριού..απ' την καρδιά να διώξεις..
Μοιάζεις απλό και ταπεινό..μια χαμηλοβλεπούσα νύφη .. 
στο χώμα ρίχνεις πάντοτε την τριανταφυλλί ματιά σου..
Σε είπανε κυκλάμινο..λουλούδι φευγαλέο..
μιας εποχής το μήνυμα του άνθους κουβαλείς..
μήνυμα τόλμης..αρχοντιάς ξεχωριστής..
καρδιόσχημο το φύλλο σου..το άνθος σου..
αμήχανον και άκτιστον το κάλλος μου γεννά..
 φυτρώνεις..κλωστίτσα μεταξένια ευάλωτη..
 η σύνδεση με τη ζωή..και με την ομορφιά της..
κυκλάμινα..τραγούδι γίνατε δοξαστικό..
στα χείλη ποιητάδων..
ωσάν μικρά πουλιά τριανταφυλλί..άσκιαχτα..τολμηρά.. 
ασάλευτα..τ' αγκάθια..τα τρυπήματα αγνοείτε..
αδιάκοπα..κερδίζετε μια ανάσα μες στο χρόνο...

'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................