18 Νοεμβρίου 2017

''ΤΗς ΑΡΑΘΥΜΙΑς ΟΙ ΒΙΟΛΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.



 Δε σ' έψαχνα αγάπη μου..σε στίχους τους λαθραίους..
στιχάκια γύρευα πολύτιμα..στα φυλλοκάρδια ιχνηλασίες..
την πιο όμορφη την πένα σου να τη βουτάς..
σε ακριβή μελάνη σινική..να μην πονεί τον πάπυρο..
λεπτός..παλιός ευαίσθητος..σκληράδες δεν αντέχει...
να μπαίνεις μες στη στράτα μου..και να με συναντάς..
βιόλες και πασχαλιές..στα χέρια σου τα ακριβά...
μόνο για μένα να κρατείς..να σκύβω..να ''μυρίζουμαι''..
τη μυρωδιά που αφήνουνε τα δάχτυλα..
 στους κλώνους αποτύπωμα..μύρα αλησμόνητα θαρρείς..
της μυστικής μας της αγάπης..

ριγεί η ψυχή..της πεθυμιάς οι βιόλες μας
φυτρώνουνε..σε χώμα που έμεινε νωπό..
νότες παλιές..μουσικές που με περπάτησαν..
αγέρας ταξιδεύει λέξεις μυστικές..γραφτήκανε στα μάτια..

 μύρα αλησμόνητα θαρρείς..στα ραβασάκια της ψυχής 
 κρυμμένες μας..της πεθυμιάς οι βιόλες !!!
το ''πανωφόρι'' τους με τύλιξε..στ' αγιάζι του Χειμώνα..
  ζεσταίνουν τις ευαίσθητες καρδιές..
 της αραθυμιάς οι βιόλες...........

 ''της αραθυμιάς οι βιόλες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


.....................................................................................................................................................................

Μαχμούντ Νταρουΐς - ''Να σκέφτεσαι τους άλλους''..








Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.
Όταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν.
Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.
Όταν τ’ αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.
Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.
Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους,τους άλλους
Στον εαυτό σου γύρισε και πες:
«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».
. . . . . . .
( Μαχμούντ Νταρουΐς )
''Να σκέφτεσαι τους άλλους''





 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░
 Ο Παλαιστίνιος ποιητής και συγγραφέας Μαχμούντ Νταρουίς
  γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1941στηνAl Birva- 
 απεβίωσε 9 Αυγούστου 2008 στο Χιούστον ΗΠΑ. 
Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί 
και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία..
όπως Βραβείο ειρήνης Λένιν..βραβείο πρίγκηπα Κλάους..κ.α.
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

.....................................................................................................................................................................

17 Νοεμβρίου 2017

Γιάννης Ρίτσος - ''Φυλακισμένο Θαλασσοπούλι''


«...Ο Φώτης ξέρει από πικρό νερό κι από πικρό ψωμί, 
ξέρει τη δύναμη του νερού και του χεριού, ξέρει από κουπί,
 ξέρει την αρμυρή σταγόνα στο μάγουλο της φτώχειας, 
το πιάτο με το βρασμένο στάρι και τα κουκιά του ροδιού
 όταν χτυπάει η καμπάνα του νησιού το Ψυχοσάββατο
 και πάνου στο μώλο είναι απλωμένο ένα σύγνεφο, 
όπως απάνου στο κρεβάτι η μπαλωμένη φανέλα
 του σφουγγαρά που δε θα τη φορέσει... 
Φώτη, μια μεγάλη σταγόνα πέφτει απ' την πένα μου 
στο χαρτί που σου γράφω.
 Έτσι πάντα μια αρμυρή σταγόνα πέφτει 
απ' την ψυχή μας τούτο τον καιρό.
 Βλέπεις το σύγνεφο με τους μπαλωμένους αγκώνες του; 
Βλέπεις το λιόγερμα πώς αντιφέγγει
 σ' ένα πανέρι με μικρόψαρα;
 Έτσι ώρες-ώρες αντιφέγγει όλη η ομορφιά του κόσμου
 στην καρδιά του ανθρώπου.
 Είναι απ' την αδικία, Φώτη.
 Κι είναι η λύπη. 
Μα αν μπορούσες Φώτη, να δεις ένα γλάρο
 θα 'βλεπες που 'ναι ένα κουβάρι τρυφερή κλωστή 
που φτάνει να τυλίξεις τρεις 
κι εφτά φορές τον κόσμο ολόκληρο, μ' ελπίδα... 
Τα καράβια φεύγουν, έρχονται.
 Μένουν οι τούφες του καπνού..
πάνου απ' το μέτωπο του πόντου, 
όπως οι θάμνοι όπου κρύβουν τα παιδιά 
μια φυσαρμόνικα τα βράδια του καλοκαιριού. 
Ύστερα ακούγεται το τραγούδι. 
Σβήνουν οι καπνοί. Το τραγούδι δε σβήνει.
 Όλα αλλάζουν, Φώτη. 
Δεν αλλάζει ο δρόμος μας για τον ήλιο...»

 Γιάννης Ρίτσος
 ( ''Φυλακισμένο θαλασσοπούλι''- απόσπασμα)
ΑΘΗΝΑ, Σεπτέμβρης 1953
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

Ένα ποίημα - αφιέρωμα στο Φώτη Αγγουλέ 
από το Γιάννη Ρίτσο..στο άκουσμα 
της βαριάς αρρώστειας του Αγγουλέ..
κι όχι μόνον..
Μια κραυγή οι στίχοι τούτοι επίγνωσης..
για την κατάσταση του κόσμου 
και την ανημπόρια του ανά τους αιώνες..
μια κραυγή πόνου και απελπισίας..
μα συγχρόνως και μιας ελπίδας κάτω από τον ήλιο 
που φωτίζει όλους μας..
ένα ποίημα..αφιέρωμα σε όλους όσους ανήμποροι..
γιατί δεν εξουσιάζουν..
υφίστανται τα δεινά των εξουσιαζόντων
 και της ανευθυνότητάς τους..
Το επέλεξα και το αφιερώνω σε όλους
 που υποφέρουν τις μέρες τούτες..
Ακόμα τα λόγια της νόνας μου ηχούν στ' αυτιά μου:
<< Αλί και τρισαλί κόρη μου για τους αποθαμένους..
εμείς ζήσαμε..θα ζήσουμε..όπως κι αν ζήσουμε..>> 
μονολογούσε μετά την ολοκληρωτική καταστροφή..
και τον ξεριζωμό από τα σπίτια τους στη Μ.Ασία...
Να ελπίζουν !!!

η φίλη σας Σοφία .....
  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

.....................................................................................................................................................................

16 Νοεμβρίου 2017

''κιτρινισμένες μνήμες μου''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..


έργο του ιδεαλιστή εικαστικού : Δημήτρη Κατσικογιάννη
Κάπου εκεί έξω ψάχνω να με βρω..να με αναγνωρίσω..
 ν' ακούσω τη φωνή των νιάτων μου..να ξαναβαπτιστώ..
μιας επετείου..μιας εξέγερσης..μιας ουτοπίας ορφανής..
το χαμογέλιο της το ψεύτικο..να το αγκαλιάσω απ' την αρχή..
ανάγκη μου εσωτερική..ν' ανέβω πάνω απ' τα χαλάσματα..
που δεν αναστηλώθηκαν γερά..σαθρά ξανά και τα θεμέλια..
γκρεμίστηκαν στου χρόνου τις ρωγμές..
κι ένας αγώνας του ξεσηκωμού εκείνης της γενιάς..
χάσκει μες στις λακούβες του χωρόχρονου..
που γρήγορα λασπώνει τες και θάβει τις φωνές..
κιτρινισμένες πια οι μνήμες μου..
είναι πολλά τα χρόνια..πάει καιρός..λουφάξανε..
μορφή θαμπή..μέσα σε μια φωτογραφία της στιγμής..
ονείρων..ουτοπίας και κραυγών..αναζητώ ακόμα... 

''κιτρινισμένες μνήμες μου'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη. 

( ήταν 17 Νοέμβρη 1973)
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη : Πολυτεχνείο





Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά
Δύσκολο και να χαμηλώσουνε
Δύσκολο και να πουν το μπόι τους
Μέσα στ’ αλώνια που δειπνήσαν
μια βραδιά τα παλληκάρια
Μένουνε τα λιοκούκουτσα
και το αίμα το ξερό του φεγγαριού
Κι ο δεκαπεντασύλλαβος απ’ τ’ άρματά τους.
Μένουν τα κυπαρίσσια μένουν τα κυπαρίσσια
μένουν τα κυπαρίσσια κι ο δαφνώνας 


  Γ. ΡΙΤΣΟΣ 
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░


......................................................................................................................................................................

15 Νοεμβρίου 2017

~ Tango to Evora ~ Loreena McKennitt ~ Νefeli¨¨˜"°º★¸.•´★¸.•*´¨)


 
 Για πολύ καιρό είχα στο μυαλό μου τον ήχο σου, 
ήθελα να τον γεμίσω χρώματα,
να του δώσω σχήμα, να στον χαρίσω 
και να είναι κάτι μοναδικό.....
όπως μοναδική είναι η ζωή και η ευτυχία.....

 Η Loreena McKennitt είναι στη σύγχρονη εποχή μας 
αυτό που ήταν οι μούσες στη μυθολογία, 
αυτό που ήταν οι βάρδοι στην εποχή του ρομαντισμού!...
Το 1998 ο μνηστήρας τής Μακένιτ Ronald Rees, 
ο αδελφός του Richard και ο στενός φίλος τους 
Gregory Cook πνίγηκαν σε ένα ατύχημα 
λεμβοδρομιών στον κόλπο Georgian. 
Η Μακένιτ επηρεάσθηκε βαθύτατα απ’ αυτό το γεγονός
 Στην ελληνική μυθολογία, η Νεφέλη 
σχετίζεται με το μύθο του Φρίξου και της Έλλης.
 Η Νεφέλη υπήρξε η θεά της Φιλοξενίας, 
παρόλο που ευρύτερα γνωστός γι αυτήν ήταν ο Δίας. 
Σύμφωνα με τον μύθο την δημιούργησε ο Δίας 
δίνοντάς της την μορφή της Ήρας 
προκειμένου να ξεγελάσει τον Ιξίονα.
 Από την ένωσή τους γεννήθηκαν οι Κένταυροι, 
τους οποίους βοήθησε η Νεφέλη στη συμπλοκή τους με τον Ηρακλή.

 Η Νεφέλη παντρεύτηκε το βασιλιά Αθάμαντα, 
ο οποίος αργότερα ξαναπαντρεύτηκε την Ινώ. 
Τα παιδιά του από τον πρώτο του γάμο, 
ο Φρίξος και η Έλλη, αποτέλεσαν αντικείμενο μίσους
 από την Ινώ,η οποία ήθελε να δει στο θρόνο
 τους δικούς της γιους, Λέαρχο και Μελικέρτη. 
Η Ινώ κατάφερε να πείσει τις γυναίκες να βράσουν 
κρυφά από τους άντρες τους το σιτάρι που είχαν για σπορά, 
με αποτέλεσμα να πέσει πείνα στη χώρα. 
Ο βασιλιάς απελπισμένος ζήτησε την βοήθεια 
του Μαντείου των Δελφών,
 αλλά η Ινώ δωροδόκησε τους κομιστές του χρησμού 
λέγοντας ότι για να εξαγνιστεί το κακό 
έπρεπε να θυσιαστεί ο Φρίξος. 

Την τελευταία στιγμή η Νεφέλη έστειλε στο βωμό 
ένα φτερωτό χρυσό κριάρι, 
το οποίο έσωσε τα δυο της παιδιά
 και τα απομάκρυνε πετώντας πάνω από τη θάλασσα.
 Η Έλλη όμως έπεσε στα νερά και χάθηκε
 κι από τότε η θάλασσα σε εκείνο το σημείο 
πήρε το όνομα Ελλήσποντος, 
ενώ ο Φρίξος έφτασε ως την Κολχίδα, 
όπου χάρισε το κριάρι με το Χρυσόμαλλο Δέρας
 στον βασιλιά Αιήτη 
και παντρεύτηκε την κόρη του, Χαλκιόπη.

 Ένα τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου έχει τίτλο 
Το τανγκό της Νεφέλης 
 (διασκευή του "Tango to Evora" της Loreena McKennitt),
 το οποίο διηγείται την φανταστική ιστορία της Νεφέλης 
και πώς έγινε σύννεφο.....

πηγή: Selena amelie
..............................................................................................................

''όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από την νηπιακή ηλικία''- Δημήτρης Λιαντίνης.


«Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της ..
να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της
 απάνου στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο,
 κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό 
ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της.Δε μιλώ για το Βούδα. 
Γιατί η νιρβάνα είναι εγκατάλειψη, δεν είναι περηφάνεια. 
Με τους θεούς και τις θρησκείες ευρήκαν το δρόμο τους,
 κι εμπήκαν στο δρόμο τους ..
όλα τα λερωμένα και τ’ άπλυτα της ιστορίας. 
 Ιερατείο, συναγωγή, κατήχηση. 
(Δε λέω την ωραία λέξη εκκλησία, γιατί είναι ελληνική
 και δηλώνει τον αγνό και ρωμαλέο δήμο)./p>
Το αφιόνι, η παράκρουση, ο φανατισμός. 
Το θεολογικό μίσος, το odium theologicum. 
Και από κοντά η δυσειδής μορφή 
και η δυσώδης σάρκα όλων αυτών των λειτουργημάτων.
Το κηφηναριό δηλαδή και η παρασίτιση. Οι ομφαλοσκόποι, 
οι θεόπτες, οι δαιμονόβλαβοι και οι δαιμονοκρουσμένοι. 
Kαι ψηλά ψηλά, εκεί πια είναι και δεν είναι.
Εκεί θα ιδείς τα ινστιτούτα της αμάθειας, 
και τις λαμπρές ακαδημίες του σκότους».
 «Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία 
και μέσα στην αταβιστική χαραγή 
και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, 
τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης..
 στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου.
Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, 
στην κοσμοθεωρία σου, 
γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας. 
Δεν ξεριζώνεται με τίποτα.
 Για να το κατορθώσεις..
 πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου.
Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου. 
Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις
 ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό».

 Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ – ΓΚΕΜΜΑ
( επεξεργασία κειμένου- Σοφία Θεοδοσιάδη )
.............................................................................................................

 «Αν ξέρω τον δάσκαλό μου με ρωτάτε;
 Ήταν μια ολόδροση σταγόνα ανθρώπου!». 

όπως είπε μια μαθήτριά του..στον κ. Αλικάκο...
ακούστε μια υπέροχη σκέψη..μια υπέροχη κατάθεση ..
για το ποιοί διαμορφώνουν τις ψυχές των ανθρώπων.. 
σήμερα..σήμερα που κυριαρχεί η τηλεόραση 
και όχι μόνο...κάθε μέσο επικοινωνίας...
Κι αν παραγκωνίστηκε ο δάσκαλος..
κι αν ο ρόλος του μπήκε σε δεύτερο πλάνο..
μέσα στα στήθια των ονειροπόλων της εκπαίδευσης..
σιγοκαίει το πάθος και  η φλόγα ..
που τη μεταδίδουν με κάθε κόπο ..
κι ας βάλλονται από τα μέσα τριγύρω τους..
Το νερό κυλάει και σιγά - σιγά σμιλεύει την πέτρα.....
η φίλη σας Σοφία.......

....................................................................................................................................................................

14 Νοεμβρίου 2017

''στης λυγαριάς τ' ολόξερο κλαδί''......Σοφία Θεοδοσιάδη


Έπιασε μπόρα δυνατή στα ξαφνικά..χτυπoύν το τζάμι μου..
και στάζουνε οι στάλες απ' της λεύκας τα κλαδιά..
κι εσύ πουλάκι τρομαγμένο και μικρό.. 
ήρθες και στάθηκες επάνω στο κλαράκι της ελιάς του μπαλκονιού
και με κοιτάς..μέσα απ' το παραθύρι μου..κάτι μου ψιθυρίζεις..
 Μικρέ  κοκκινολαίμη καλοσώρισες..αηδόνι του Χεμώνα μου τραγούδα..
Τραγούδα για τις παγωμένες νύχτες που θα έρθουνε..
 τραγούδα για την Άνοιξη..που αδημονεί να επιστρέψει..
Κάθομαι σαν παιδί και σε κοιτώ..μου φέρνεις σκέψεις στο μυαλό..
μου διώχνεις τη μελαγχολία του καιρού του βροχερού.. 
με κάνεις να ξεχνώ πουλάκι μου και τα παράλογα που γίνονται τριγύρω μου..
και τους καιρούς τους χαλεπούς που μας σκορπούν..  
τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής..
στο τρυφερό..γλυκό κελάηδημά σου..
έρχονται και με συναντούν οι στίχοι του Ελύτη πως:

<< Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, 
 δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. 
Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, 
και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει 
αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;>>

Οδυσσέας Ελύτης
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░
Κι έπειτα πάλι οι στίχοι του Δροσίνη μου θυμίζουνε..
την πρόσχαρη επίσκεψη..που κάνεις στο μπαλκόνι μου..
κι είμαι παρούσα ..ζωντανή.. 
το ταπεινό σου το κελάηδημα και φέτος να ακούσω.. 
Νιώθω στ' αλήθεια τυχερή..που έχω ακόμα αντοχή..το χάρισμα..
τα κελαηδίσματα ν' ακούω..είμαι ακόμα ζωντανή..
δε νέκρωσε η ψυχή μου..επιθυμεί..και νοσταλγεί τις Άνοιξες..
που τα άλλα τα αληθινά τ' αηδόνια θε να ρθούνε..
καθώς εσένανε κοιτώ..ένα στιχάκι..
σιγανό τραγούδι αρχινώ:

Στης λυγαριάς τ' ολόξερο κλαδί
του Φθινοπώρου φτωχικό παιδί
ο καλογιάννος,πρόσχαρος προβάλλει,
με λόγια ταπεινά και σιγανά
Μικρός προφήτης, φτερωτός μηνά
την Άνοιξη, που θα γυρίσει πάλι. 

Γ.Δροσίνης.
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

..................................................................................................................................................................