Γιάννης Ρίτσος - ''Φυλακισμένο Θαλασσοπούλι''

«...Ο Φώτης ξέρει από πικρό νερό κι από πικρό ψωμί, 
ξέρει τη δύναμη του νερού και του χεριού, ξέρει από κουπί,
 ξέρει την αρμυρή σταγόνα στο μάγουλο της φτώχειας, 
το πιάτο με το βρασμένο στάρι και τα κουκιά του ροδιού
 όταν χτυπάει η καμπάνα του νησιού το Ψυχοσάββατο
 και πάνου στο μώλο είναι απλωμένο ένα σύγνεφο, 
όπως απάνου στο κρεβάτι η μπαλωμένη φανέλα
 του σφουγγαρά που δε θα τη φορέσει... 
Φώτη, μια μεγάλη σταγόνα πέφτει απ' την πένα μου 
στο χαρτί που σου γράφω.
 Έτσι πάντα μια αρμυρή σταγόνα πέφτει 
απ' την ψυχή μας τούτο τον καιρό.
 Βλέπεις το σύγνεφο με τους μπαλωμένους αγκώνες του; 
Βλέπεις το λιόγερμα πώς αντιφέγγει
 σ' ένα πανέρι με μικρόψαρα;
 Έτσι ώρες-ώρες αντιφέγγει όλη η ομορφιά του κόσμου
 στην καρδιά του ανθρώπου.
 Είναι απ' την αδικία, Φώτη.
 Κι είναι η λύπη. 
Μα αν μπορούσες Φώτη, να δεις ένα γλάρο
 θα 'βλεπες που 'ναι ένα κουβάρι τρυφερή κλωστή 
που φτάνει να τυλίξεις τρεις 
κι εφτά φορές τον κόσμο ολόκληρο, μ' ελπίδα... 
Τα καράβια φεύγουν, έρχονται.
 Μένουν οι τούφες του καπνού..
πάνου απ' το μέτωπο του πόντου, 
όπως οι θάμνοι όπου κρύβουν τα παιδιά 
μια φυσαρμόνικα τα βράδια του καλοκαιριού. 
Ύστερα ακούγεται το τραγούδι. 
Σβήνουν οι καπνοί. Το τραγούδι δε σβήνει.
 Όλα αλλάζουν, Φώτη. 
Δεν αλλάζει ο δρόμος μας για τον ήλιο...»

 Γιάννης Ρίτσος
 ( ''Φυλακισμένο θαλασσοπούλι''- απόσπασμα)
ΑΘΗΝΑ, Σεπτέμβρης 1953
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

Ένα ποίημα - αφιέρωμα στο Φώτη Αγγουλέ 
από το Γιάννη Ρίτσο..στο άκουσμα 
της βαριάς αρρώστειας του Αγγουλέ..
κι όχι μόνον..
Μια κραυγή οι στίχοι τούτοι επίγνωσης..
για την κατάσταση του κόσμου 
και την ανημπόρια του ανά τους αιώνες..
μια κραυγή πόνου και απελπισίας..
μα συγχρόνως και μιας ελπίδας κάτω από τον ήλιο 
που φωτίζει όλους μας..
ένα ποίημα..αφιέρωμα σε όλους όσους ανήμποροι..
γιατί δεν εξουσιάζουν..
υφίστανται τα δεινά των εξουσιαζόντων
 και της ανευθυνότητάς τους..
Το επέλεξα και το αφιερώνω σε όλους
 που υποφέρουν τις μέρες τούτες..
Ακόμα τα λόγια της νόνας μου ηχούν στ' αυτιά μου:
<< Αλί και τρισαλί κόρη μου για τους αποθαμένους..
εμείς ζήσαμε..θα ζήσουμε..όπως κι αν ζήσουμε..>> 
μονολογούσε μετά την ολοκληρωτική καταστροφή..
και τον ξεριζωμό από τα σπίτια τους στη Μ.Ασία...
Να ελπίζουν !!!

η φίλη σας Σοφία .....
  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

.....................................................................................................................................................................