'' στιγμές''..........Σοφία Θεοδοσιάδη.

Δε θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό
και να κοιτώ τα κουφωμένα χέρια μου..
σε κείνα..τις ρυτίδες και τις φλέβες να κοιτάζω μοναχά..
να 'χουν γλιστρήσει από ανάμεσα ομορφιές..να γίνω 
μια παρατρεχάμενη που χάσκει σε διαδρόμους..
αγάπη ζητιανεύοντας από περαστικούς..
φορώντας το καλό μου το ''φουστάνι''..
το χρόνο που ξεγλίστρησε απ' τα δάχτυλα..
να ψάχνω σε ανήλιαγα κοτέτσια...
θέλω να σηκωθώ ένα πρωινό να τα χαϊδέψω απαλά..
να ψάξω και να βρω ανασεμιές..των γιασεμιών..
τις μυρωδιές  της μέντας των φιλιών σου 
να ξαναμυριστώ..ρυτίδες που αρωματίσανε..
αλησμόνητες..περαστικές..τραγουδιστές στιγμές μου..
που ακόμα έχουν ζωντανή λαλιά
στα βαθουλώματα που χάραξε βαθιά ο απόηχος
ο εκσκαφέας της ζωής μου..στα χέρια τα ακριβά μου..
τολμώντας..αψηφώντας και αδράττοντας..
το δροσερό νερό που κοίτονταν στις φλέβες ..
τις υπόγειες τις ζεστές..του βάθους
 στα λαγούμια της ζωής... 
μέσα απ' τα σκαμμένα χέρια μου..τα δουλεμένα χέρια..
να αναστατώνονται οι αισθήσεις μου.. 
στη θύμηση σαν κάδρο ανεξίτηλο..σαν φόντο μιας ζωής..
Ήμουν μικρή και πίστευα πως σαν θα μεγαλώσω
όλα τα νήματα θα τα κινώ μονάχη μου...
όλα τα νήματα εκείνα τα αόρατα..μα και τα ορατά..
μονάχη μου θα πλέκω..κι έτσι απλά..
θα υφαίνω τα υφάδια της ζωής μου...
κι ύστερα εστάθηκε μπροστά μου η κυρά- ζωή..
και μου ψιθύρισε στ' αυτί..πως άρχοντας 
δεν είμαι των απάντων των συμβάντων..
εκύλησε ποτάμια μπρος τα πόδια μου μπροστά..
έφερε φίλους..πρόσωπα..ανθρώπους αναπάντεχα..
που άλλοτε εμείνανε παντοτινά..σιμά
 και στην καρδιά μου..
κι άλλοτε επεράσανε στα βιαστικά..
σκορπίσανε χαμόγελα..στιγμές μου δυνατές..
καθώς η ευγένεια και η ανθρωπιά εκρύβονταν συχνά..
λουλούδια εξεφυτρώνανε στον κήπο μου..αληθινά
ευγενικά..που μου προσφέρανε λουλούδια της καρδιάς..
ρομαντικά τοπία..ζωγραφιές..όχι σε βρώμικα κανάλια
που τα πουλούσανε φτηνά..και για ρομαντικά..
μα σε καθάριες παραλίες..γαλανά ως καθρεφτίζαν τα νερά ..
φρέσκα..και δροσερά..τα χαϊδευε ο μπάτης κάθε δείλι..
σαν μίγμα μιας ψυχής..οι φίλοι μου οι λιγοστοί...
οι ανθρώποι μου..ό,τι εμοίρασα και επήρα..
στιγμές..πολύτιμες..στα χέρια ζωγραφιές...
θέλω τα χρώματα να ζωντανεύω μες στα πρωινά..
τα ''δαχτυλίδια'' μου πολύτιμα..καράτια διαμαντιών..
τα χέρια μου..να κραίνουνε..κι εγώ να απαντώ.............

'' στιγμές '' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................

''heart - αετός'' - της Ροδένιας

φωτο : από το διαδίκτυο

Άνοιξα το ερμάρι το παλιό..
βρήκα ανάκατα απ' τα φυλαγμένα της ψυχής
τις σκόρπιες κόλλες μου τις κατακόκκινες
''γκοφρέ''..απ' της καρδιάς τα θέλω..
έκοψα..κόλλησα εζωγράφισα τις πεθυμιές..
να φτιάξω ένα χαρταετό..στους πόθους της παρόμοιο..
ανούσια τα σχήματα..φτηνά εκρέμονταν τα κρόσσια 
χαρταετών..που επουλάγανε οι ''μικροπωλητές''
 στις λεωφόρους..στα στενά..στα βρώμικα δρομάκια..
κι έπειτα τον αμόλησα και ανέβαινα..ανέβαινα..
πέρασα πόλεις και χωριά..
πέταξα πάνω από τις καμινάδες..
ανέβαινα μαζί με τον καπνό..
γινόμουνα κορμός του γκρίζου άϋλου
και εχανόμουνα μαζί με τα πουλιά..
όσο να αντέχει το σχοινί..που έδεσε η καρδιά μου..
να χαιρετήσει τα βουνά..θάλασσες να πετάξει..
να ξεκολλήσει από τη Γης..
βαρύτητα ..μαγνήτες να αγνοήσει..
μαγνήτες της καθήλωσης..τους νόμους ν' ανατρέψει..
κρόσσια άπειρα εκρέμασα πα στο σκοινί..
τα ζύγια να κρατούν γερά..μην καταγής και τσακιστεί..
ο χάρτινος..ευάλωτος αητός μου..
που αυτόχειρα εποίησα στο υπόγειο της ψυχής..
τα όνειρα πετάγματος ..ατσάκιστα να μείνουν..
λένε πως θα 'ρθει ανεμόβροχο..σύννεφα μαζευτήκαν..
σκιάζομαι..κρύβω την καλούμπα..το σχοινί..
 μη τύχει και μουσκέψει..σωριαστεί..
λεπτές.. ευαίσθητες οι κόλλες μου..
τρέμω μην αναλοιώσουνε..ο αγέρας θα τις σκίσει..
πόσο πολύ ονειρεύτηκα ..ονειρεύομουν από μικρή..
μια μέρα πάντα να 'ναι ηλιόλουστη..
η Καθαρή Δευτέρα..να βγω..να μη φοβούμαι πια..
ένα παιχνίδισμα..μια ξεσινερισιά..
να κάμω με τον ήλιο..να τον φτάσω...
ανάκατες οι ευχές της μάνας μου..αμόλα και καλούμπα..
ανάκατες κι οι πεθυμιές..για εσένανε..
να εγίνοσουν η καλούμπα η γερή..
κι εγώ στοιχειό ανάλαφρο..που ύψη αψηφούσε..
άμποτε..θα ευοδωθούν..απάνω από τα κυπαρίσσια μας..
θα φτάσουνε στο μπόι του Θεού..?

''heart - αετός'' - της Ροδένιας 

  Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................


 ...........................................................................................................

''μιας κολομπίνας διαδρομή''

Eίπαν πως είσαι κόρη μορφονιά
 μα από φτωχή και ταπεινή γενιά.
σου δώσαν όνομα από παλιά..
άλλοι σε ντύσαν ''παρακατιανή''..
κι άλλοι σε ονομάσανε ωραία Κολομπίνα..
Είπαν πως είσαι ''υπηρέτρια'' παντός καιρού
στα κακοτράχαλα εργασιακά τους τα λημέρια..
πως είσαι λατρεμένη αρραβωνιστικιά..
του ατίθασου Αρλεκίνου..
Κι εσύ εβάλθηκες να υπηρετείς..να προσπαθείς..
να τον στηρίζεις σθεναρά το ρόλο σου..
στην ποίηση..στην τέχνη..στην καθημερινότητα..
''υπηρέτρια'' αφεντάδων να μη νιώθεις..
κι έτσι σε μιας ημέρας μοναχά τη φορεσιά..
εντύθηκες το όνειρο 
σαν Κολομπίνα επαρασύρθηκες..
στους άγνωρους τους δρόμους σου..
παρέα με τον Αρλεκίνο σου...
καινούριες πολιτείες για να ψάξεις..
δε θάναι κοντινή η διαδρομή..χιλιόμετρα 
σκληρά και με βροχή..κατακλυσμούς..
σε μιας παρέλασης ζωής..
με βήματα γοργά θε να κληθείς..
στο τέλος της διαδρομής..το νήμα για να κόψεις..
ανήσυχος ο Αρλεκίνος σου..
ονειροπόλα εσύ..τα βραδια σου τα σκοτεινά..
βράδια φυγής..μιας μετανάστευσης..
της εσωτερικής σου μετανάστευσης..
μιας διεκδίκησης στο όνειρο..μιας αλλαγής ζωής..
μιας αποτίναξης των αφεντάδων σου
στο πλήθος το πολύβουο αύριο θα χαθείς..
θα τρέξεις τα χιλιόμετρα της Καρναβαλικής τους
 της παρέλασης..θα τρέξεις..να προκάνεις..
μήπως και φτάσεις ως το τέρμα της..
να κάψεις τον ''Καρνάβαλο'' μην τύχει και σωθείς..
Ήσουνα..επαρέμεινες..μια Κολομπίνα ταπεινή..
μα δυνατή..ευαίσθητη..μαχητική..
μια υπηρέτρια του χρέους..
κρύψε το δάκρυ σου με μπόλικη μπογιά..
σκάσε κι ένα χαμόγελο 
κλείσε το μάτι στον καθρέφτη σου..
και μες στο πλήθος και στις μουσικές..
εκείνες τις αποκριάτικες..
χόρεψε πάλι και εφέτος αγκαλιά..
το όνειρο χρωμάτισε..στο κάδρο της ημέρας...

''μιας κολομπίνας διαδρομή'' - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''ο έρωτας στην άνθηση της φύσης'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Robert Doisneau Posters

Ο έρωτας..παλιά και σήμερα.. 
το ιδανικό συναίσθημα..που μας απογειώνει 
από της γης.. στου ουρανού της ευτυχίας
τα μονοπάτια σεργιάνι μας πηγαίνει..
πόσο πολλά αλλάξανε για τη γιορτή του από παλιά..
αν και ο έρωτας το ξέρουμε δεν είν' γιορτή 
της μιας ημέρας μόνο..ο λιγοστός  ο χρόνος μας..
η επιθυμία για καριέρα και η ανάγκη για δουλειά
 έγινε τροχοπέδη για τον έρωτα και το κυνήγι του..
κι έτσι τρυπώσανε στις κοινωνίες μας..
ξενόφερτες συνήθειες..παγκόσμιες και ανούσιες ημέρες..
Πως να γιορτάσεις μάτια μου ετούτο το συναίσθημα 
με ένα σοκολατάκι ? Χορταίνει η ψυχή με τα γλυκά..
γεμίζει ο νους και η καρδιά μονάχα με δυο άνθια ?
Προβλήματα..προβλήματα πολλά αντιμετωπίζει 
 και ο έρωτας τον 21^ο αιώνα..
Ξεχάσαμε..ναι..ξεχάσαμε τον τρόπο να ερωτευόμαστε θαρρείς..
Παλιά..τότε που όλα ήτανε απλά..και η εμπορευματοποίηση του έρωτα δεν είχε εισβάλλει στη ζωή μας..μες στην παλιά Αθήνα μας:

 Τα ζευγαράκια των ερωτευμένων τραγουδούσαν:

Δρέψατε πάλιν ερασταί
ευδαίμονες ναρκίσσους
Εις του Μαΐου τους φαιδρούς
κ' ευώδεις παραδείσους

Η εικόνα των Αθηναίων να επιστρέφουν το βράδυ στα σπίτια τους, πρέπει να ήταν ιδιαίτερα γραφική. Στην Πατησίων είχαν ανάψει «ρετσίνες» σε αραιά διαστήματα, σα λαμπαδηφορία. Τα κάρα πήγαιναν αργά, στολισμένα με λουλούδια. Λουλούδια και στα κεφάλια των αλόγων. Οι άνδρες μισομεθυσμένοι, οι γυναίκες χαχανητά και τραγούδια...Στην άνθηση της φύσης..στην αναγέννησή της γιορταζόταν και ο έρωτας..κι όχι καταμεσίς του Χειμώνα μες στα χιόνια και την παγωνιά..

''ο έρωτας στην άνθηση της φύσης'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ................................................................................................

..άστο το χεράκι σου να σου το κρατώ........
στα εύκολα..στα δύσκολα..μαζί....
μίλησαν τα βλέμματα..ο έρωτας ξεχύθηκε..
σκόρπισε άρωμα ακριβό...
μην λησμονείς..κράτα το χέρι το λατρευτό....
έπεσε έρωτας.....αφέσου στις νότες του...
η φίλη σας Σοφία............


.................................................................................................

''στο περβάζι της καρδιάς μου'''.................

Κι εγώ.............

ένα μονάχα πρωινό ήταν αρκετό...

ένα μονάχα δείλι..τη μυρωδιά του γιασεμιού..

τη μυρωδιά που ταχυδρόμησες ..μέσα σ' ένα τραγούδι..

να τη μυρίσω δυνατά...και να την ονομάσω..

Έρωτα την ονόμασα...
δεν ήτανε οι άγιοι μιας εκκλησιάς..
που τη ραντίσανε..ευλογήσανε

ετούτη την αγάπη..

ήταν ο ''άγιος'' Έρωτας μονάχος του..

που εξεκίνησε από μακριά..έκανε δρόμο κακοτράχαλο..

κι εστάθη στο περβάζι της καρδιάς μου..

''Στο περβάζι της καρδιάς μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

.................................................................................................................................

Πάντα οι αγάπες με μουσικές ξεδιψούν...... αφεθείτε..στη μια..στη δική σας..τη μοναδική...
μια ιστορία αγάπης ξεχωριστής...της καρδιάς το γιατρικό..............
μεθύστε από τη μουσική της.................
ζαλιστείτε από το άρωμά της.................
η φίλη σας Σοφία.........................

.......................................................................................................................................................................................

''στο αποτύπωμα του χρόνου''.......................

εσύ κι εγώ - μάνα και θυγατέρα - Αύγουστος 2016

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού.

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να’ χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να’ ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρεί το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρεί το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη.......

Νίκος Καζαντζάκης.

✿

«Αναφορά στον Γκρέκο»

.......................................................................................................................................................

Πάλι και σήμερα μες στα δικά μας τα σοκάκια η μνήμη τριγυρνά..
σε κείνα τα ασβεστωμένα σου..τα κάτασπρα..της ψυχής σου τα σοκάκια..
Κι εκείνο που φοβόμουν και το ήξερα..
( αλίμονο..ποίος θνητός απέφυγε το θάνατο τάχα ποτές)...
έγινε..ήτανε εκείνο εκεί το πρωινό..που ένα μονάχα τηλεφώνημα από μακριά..
επέρασε σαν είδηση η μέρα του θανάτου σου..
Μια είδηση που όσο ζω θα την ακούω να με κυνηγά ..και να με συντροφεύει..
γιατί παντού το ξέρουνε..παντού το τραγουδούνε..
πως μάνα είναι μόνο μια..κι άλλη καμμιά στον κόσμο..
Κι έτσι περνούνε σιωπηλά και αθόρυβα οι μέρες και οι μήνες..
Περάσανε ..σε μνημονεύουνε καθώς απούσα είσαι κιόλας δύο μήνες..
Πόσο μακρύ ..μεγάλο που μου φαίνεται ετούτο το διάστημα..
ο χρόνος δε μετριέται..
Πέρυσι ακόμα σε κρατούσα αγκαλιά..και χαμογέλασες ..
σαν σε αγκάλιασα για μια φωτογραφία τελευταία....

η κόρη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη....
.......................................................................................................................................................

''συντροφική σιωπή''- Σοφία Θεοδοσιάδη..

έργο : Χρήστος Μποκόρος

Στης Κυριακής το πρωινό..και στης ομίχλης
τρύπωσε μες στα σπλάχνα η σιωπή..
κάτω απ' τις στάλες της αδιάκοπης βροχής..
προβάλλουνε στα ξαφνικά..
 μοιάζουν φιγούρες γνώριμες..γνωστές..
συχνά τις συναντώ μες στο καφέ..
δυο σιλουέτες χώρια και μαζί..
κάθονται εκεί μονάχοι τους κάθε φορά..
αθόρυβοι..ανύπαρκτοι θαρρείς μπρος στο μαζί..
ο άντρας έχει βλέμμα ζωηρό..της γυναίκας απλανές..
έρχεται η κοπέλα παραγέλνουν τον καφέ..
παίρνουν και πρωινό..αμίλητοι και σιωπηλοί..
καλοντυμένοι..μάσκας γέλιο..χαμογελαστοί..
 θυμίζουνε ανθρώπους παλαιάς κοπής..
ασφυχτιούν θαρρείς μες στα ακριβά τους ρούχα..
μοιάζουν να διανύσαν μακρινή διαδρομή..
διαδρομή που περπατούν ηθελημένα ή
και αθέλητα συχνά οι παντρεμένοι..

λέξεις..χαμόγελα..εγκλωβισμένα στα βαθιά
κιτάπια της ψυχής τους..δε βλέπουν πια το φως..
αγαπημένη του προέκταση χεριού
 ένα τηλέφωνο ακριβό στα χέρια του αντρός
κουβέντες και χαμόγελα έξω από το καφέ..
κι αυτή με άδειο βλέμμα αγέλαστο 
γυρίζει και μου γνέφει και μονολογεί ψιθυριστά..
να το θυμάσαι και μην το ξεχνάς....
<< Ο άνθρωπος  μάτια μου γλυκά δεν αγοράζεται..
μονάχα καταχτιέται..μένει εκεί που αγαπά ..
μένει στα σκαλοπάτια τα αληθινά..
 της φωτεινής αγάπης της ψυχής του..
μα αν η αγάπη μέσα του δεν εκατοίκησε εξ αρχής
πάντα το ψυχανέμισμα με αγάπη θα βαφτίζει..
 κι ας κρέμονται τα ξέφτια στην καρδιά..
κάποτε οι γιαγιάδες μας ελέγανε πως η σιωπή
 είναι χρυσός στα νέα τα ζευγάρια..
μα η σιωπή που έχει χρώμα μοναξιάς..
μοιάζει μπακίρι αδειανό γεμάτο με σκουριές...>>

''συντροφική σιωπή'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................