''Δεμένη με τις θύμησες..γυναίκα''--- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Νικόλαος Χειμώνας -  << Αναμονή>>

Δεμένη εκεί..μονάχη με τις θύμησες

μ' ενα παλιό..αόρατο..φθαρμένο το σχοινί

παίζουν τριγύρω της πουλιά..γλάροι..και πελαργοί

σπασμένα φύκια και κουπιά..

σκαρί θυμίζουνε..αλλοτινό ναυάγιο..

θα 'ρθουνε άραγε σ' αυτήν..

για να της πούν τι είδανε..τη μέρα μακριά της?

Κάποτε ..γύριζε..επέταγε κι αυτή..με ήλιο με χιονιά..
ακόμα ηχούν γλυκά μέσα στ' αυτιά..

''έλα κυρά..σήκω κυρά..τρέξε κυρά''....

τα ψάρια να προλάβουμε..πριν πέσει η νυχτιά..

μα είναι τα ψάρια λιγοστά..τι να πρωτοπροκάνω?

ρούχα να πάρω των παιδιών..στόματα να χορτάσω?

Δεμένη με τις θύμησες..με το παλιό σχοινί

με το σπασμένο δίπλα της μιας βάρκας το κουπί..

μοιάζει γρια κι αυτή..σα γέρικο σκαρί..

αποκοιμιέται και ονειρεύεται..

να γέρνει το κεφάλι της επάνω στα κουπιά..
να κλαίει σαν το μικρό παιδί..ψάχνοντας στο πλευρό της..
συνεπιβάτη δυνατό..του αντρός της τη συμπόνοια..

''γυναίκα κουράγιο'' τη βαφτίσανε..

Κουπιά καθώς ετράβαγε στη φεγγαρόλουστη βραδιά..

θυμάται τόσα όνειρα ..πλεγμένα μες στα δίχτυα ..

θυμάται τόσα όνειρα στην ήσυχη βραδιά..

τα παίρνει τώρα όσα απόμειναν απόψε αγκαλιά..

μαζί πηγαίνουν στα βαθιά..δεν είναι πια μονάχη..
κι είναι στιγμές..μα τι στιγμές..
τη βλέπω να δακρύζει..τραυλίζει και μονολογεί..

να μην υπάρχουν σκοτωμοί..φτώχεια και δυστυχία..
ούτε αφεντάδες..προεστοί μέσα στην κοινωνία..
ας είν' τα ψάρια λιγοστά..σαν δίκαια μοιρασμένα..
μονολογεί ψιθυριστά..ώσπου αποκοιμιέται
<< αυτό το πλήθος σκέφτεται..λογίζεται τι θέλει?
μέσα στη ζούγκλα της ζωής στο τέλος τι του μένει?>>

 ''Δεμένη με τις θύμησες..γυναίκα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................

'' μιας Άνοιξης στο λυκαυγές'' - ( Ωδή στην Άνοιξη)

Στο λυκαυγές γεννιέσαι από τη στάχτη σου..

πυροβολείς τα ανέκφραστα τα πρωινά..
στέλνεις ακτίνες μες στον ήλιο της ψυχής 
αναρωτιέσαι..συλλογιέσαι και αυταπαντάς..
τάχα κι αν βρεις τον ορισμό της Άνοιξης..
θα τον χωρέσεις μες στις λίγες τις γραμμές 
στης σύντομης του τετραδίου της ζωής σου?

Τάχατες  να 'ναι η Άνοιξη..η διάθεση της Δήμητρας..
ν' αφήσει πια το θρήνο της Θεάς..και
με αρώματα και χρώματα να την υποδεχτεί..
την κόρη που εθάφτηκε..από τον ζηλωτή..
της άδολης..ανυποψίαστης..της τρανής της εμορφάδας
της Περσεφόνης που ετάχτηκε στον Άδη να κοιμάται?

Ή μήπως πάλι λέμε Άνοιξη  
τον ηχηρό αντίλαλο..από τις ''ταξιδεύουσες''
τις μουσικές.. τρανού..θεόσταλτου δημιουργού..
που εμπνεύστηκε ''εζωγράφισε''  
σ' ένα μοναχά πεντάγραμμο..
νότες που μοιάζουνε στις αφρισμένες θάλασσες 
και λούλουδα με πέταλα πτερόεντα..
στο αχανές..ανθρώπων στροβιλίσματα..
ομοιώματα ..ανεμίσματα ψυχών..
να συναντούν..καλέσματα ερωτικά πουλιών..
και τιτιβίσματα επιστροφής μιας χελιδόνας.?


Και καθώς μες στο νου μου περπατούν
οι θρήνοι οι άλλοι οι γοεροί της Παναγιάς..
καταμεσίς της Άνοιξης..θρήνοι απώλειας φοβερής..
ασήκωτης στους ώμους της..του λαμπερού..
επαναστάτη και μοναδικού μοναχογιού.. 
προσμένοντας << Ανάσταση>>..εκεί..
στο Μέγα Σάββατο αποβραδίς
ν' αντέξει η μάνα κι ο καθείς ένα σταυρό..
αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά..σάμπως θαρρείς 
σοφότεροι απ' τη Σταύρωση ως περιπατητές
στο τέρμα της διαδρομής μίας ζωής
διανύουμε τα βήματα..του διαδρόμου που οδηγούν..
στο ξέφωτο Ανοίξεως..ελπιδοφόρας αναγέννησης?

Μπορεί..αυταπαντώ και γεύομαι τη σκέψη μου
όλα ετούτα να 'ναι η Άνοιξη αντάμα..
μπορεί και η ελπίδα της Πρωτομαγιάς
καλά λουλουδιασμένης..με στέφανα..
ανάσταση της Κοινωνίας πλέκοντας..
συλλογιζόμενη αστραπιαία  κι απελπιστικά..
και τη << Χαμένη Άνοιξη>> του συγγραφέα Τσίρκα
μήπως και ευμενίζοντας ετούτο το επίθετο << χαμένη>>..
μεταβληθεί και πάρει όνομα..λέγοντας << κερδισμένη>>..

Κι εγώ φτωχή μες στο ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνούμαι να ασπαστώ το φόβο μου της γήρανσης
αρνούμαι να ασπαστώ πως όλα τέλειωσαν..
και αυτοπαγιδεύομαι απ' το άρωμα του γιασεμιού..
κρεμώντας την ελπίδα στο κλαρί του.
μιας άνθησης..μιας ανανέωσης στο λυκαυγές..
ταξίδι μου στων πόθων το βαγόνι ξεκινώ...
ταξίδι ναύλων ακριβό..του εαυτού προς εαυτόν..
ο λόγος και η αφετηρία μου της αναγέννησης..εγώ..
απόκριση..στο εντός αιωρούμενο ερώτημα..
 μιας Άνοιξης..στις νότες του Βιβάλντι αποζητώντας...

'' μιας Άνοιξης στο λυκαυγές''- Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Κείμενο: Francis Scaglia Απόδοση στα Ελληνικά: Ίρις Ζαχμανίδη Αφήγηση: Ζακ Μεναχέμ Παίζουν οι σολίστ της Στουτγάρδης υπό τη Διεύθυνση του Marcel Couraud


...................................................................................................................................................................

'' πρελούδιον εαρινόν ''

Mια νυχτιά καρτ- ποστάλ μου θα λάβεις..
των ερώτων..των πόθων κρυφών..
της ''αγήραντης'' πρώτης μου νιότης...
γητευτής στο βελούδινο δέρμα ριγώντος..
πλανευτής φεγγαριών πανσελήνων 
θιασώτης λαγνείας Ανοίξεως..φέγγος..   
να λυπάσαι μου είναι εντελώς θλιβερό..
περασμένα..χαμένα να κάνεις ταξίδια κορμιών..
μοναχά με ένα λάγνο το βλέμμα να σκύβεις..
των χειλιών μου τη μέντα ακριβή μυρωδιά..
να μασάς..να τη γεύεσαι εκεί στο όνειρό σου..
η βραδιά είναι αλλιώτικα λάγνα απόψε..
τραγουδεί και χορεύει..λικνίζει στο φως..
ταλαντώσεις γλυκές..διψασμένων ερώτων..
στη ροδόχροη φλόγα τρεμάμενου λύχνου..
μη διστάσεις να μπεις στον οντά μου..
πέτα..σβήσε..σταμάτα ρολόγια του χρόνου παλιά..
έαρ νέο..καλέσματος φύσης ποθεί..
στο σοφρά ελιξήρια απλωμένα ειδών ακριβά...
στα αρώματα μέσα στις γεύσεις τις λάγνες..
του κορμιού σου τη δίψα..βρέχει πόθος κρυφός..
σαν των πρώτων ερώτων..νοτισμένες ανάσες..
σαν των πρώτων ερώτων..της μετάληψης Θείο..
το κρασί της αγάπης το μπρούσκο..
 μονορούφι..στο ''ιερό'' εκκλησιάς..
στο μεθύσι το λάγνο του αγιασμένου κορμιού μου..
στου κρυφού..του στερνού μας του έρωτα
 στη δίνη αφέσου..
Και..μη νιώσεις ντροπή..μήτε λύπη..

ξεγυμνώσου χωρίς δισταγμό..

τα σφριγηλά νεανίσκης τα στήθη

δέλεαρ χαμένο ελκυστικό στον καιρό..

μα η κρυμμένη η καρδιά ανταριασμένη..
περιρρύτους χαράς θα γεννά στους νευρώνες.
του κορμιού μου τη μνήμη ξυπνώντας...

 '' πρελούδιον εαρινόν '' -  γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
............................................................................................................

'' στις μαργαρίτες'' ---- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Θυμάσαι τότε που το κρύο αψηφούσαμε..
θυμάσαι που ξαπλώναμε στα κάτασπρα ..
τα πρώιμα ανθισμένα τα λιβάδια στο χιονιά?
Αναζητώντας Άνοιξες νωρίς..
εκεί μες στου Φλεβάρη..στου Μαρτιού την παγωνιά..
χάνεται πάλι η κόρη στο αντίκρυσμα..
στο πρώτο τους λευκό..ορθή..ονειρευάμενη
γυρνά και ψάχνει στα μικράτα της..
στης αθωότητας τα χρόνια..αποζητά
ανάμεσα απ' την παιχνιδιάρικη διάθεση..
ανάμεσα στα χωρατά της μάνας της..τότες
ανάμεσα απ' τα τριφύλλια ξεφυτρώνανε..
της κλείνανε το μάτι λες και μοναχά 
γι αυτήν το καταχείμωνο ανθούσαν..
συνήθειο της εγίνηκε..πα στις κοτσίδες της.. 
στα καστανά της τα μαλλιά να τις κρεμά..
να τρέχει στα λημέρια του χωριού τα καταπράσινα..
και να μαδάει τις μαργαρίτες..
θαρρείς και σε μια έκθεση ζωγραφικής..
εκρέμαγε στα πέταλα την αμφισβήτηση..
αγάπη ζήταγε η ψυχή της να τραταριστεί..
και ρώταγε τα λούλουδα κρυφά..ψιθυριστά..
αν οι ανθρώποι και τ' αγόρια τα μικρά..
εκεί στην τάξη της πολύ την αγαπούνε..
μα τώρα που  η Άνοιξη..
σκάει μύτη μέσα στο χιονιά..
και τώρα που εκαθίσανε τα χιόνια στα μαλλιά της..
τώρα που όμοια γίνανε..
σαν πέταλα λευκής μιας μαργαρίτας..
τώρα που πια σοφία κουβαλούσε στο πουγκί..
έπαψε τις λευκές τις μαργαρίτες να κουτσομαδά..
την αγωνία αποχαιρέτησε..και έδιωξε το άγχος μακριά..
στο ένα πέταλο εκείνο το λεπτό...
επιθυμία του έρωτα του ένα..του μοναδικού..
απόκριση να λάβει..της είναι πια αδιάφορο..
του εξιδανικευμένου της..ακουμπισμένου μέσα της
ωσάν πλημμυρισμένου ποταμού.. ιδανικής αγάπης.. 
Τώρα τις μαργαρίτες απ' το παραθύρι της
 αντέχει..και ορέγεται..και ψάχνει..
σε ένα αλωνάκι ομορφιάς..εκείνο της καρδιάς της
να τις φυτεύει να ανθούν..χωρίς τα ανταλλάγματα
που επιτακτικά αποζητούσε..
γιατί είναι οι δόλιες άσπρες μαλακές..μα τολμηρές
 οι μαργαρίτες οι λευκές..
με κίτρινη κορδέλλα στολισμένες..
και ας αντέχουνε..κι ας μη διστάζουνε..
το καταχείμωνο τα άνθια τους να φορούν
 και να χορεύουνε στης παγωνιάς τ' αγιάζι..
τώρα πια ζεσταμένη απ' το παραθύρι το μικρό..
έχει το βλέμμα της γαλήνιο..η μικρή που ετράνεψε
τις απαντήσεις τις γωρίζει από καιρό..γνωρίζει..
γιατί οι μαργαρίτες έχουν πέταλα σε αριθμό μονό..
και είναι η δική της η διάθεση..καθώς της εμαδά..
αν θα αρχίζει από το ''δε με αγαπά''..ή απ' το ''μ' αγαπά''..
κι έτσι μίαν απάντηση της αρεσκείας της προσμένοντας..
έπαψε πια να γεύεται την αγάπη στα τυχαία..
μα στη ζωή ''τους''.. που δε την αγαπούν..
από νωρίς..τους έστειλε ..με ένα εξπρές..
στα ξένα της ψυχής τους..
τα έθαψε τα πέταλα τα αρνητικά..και 
ξεραμένα εμαράθηκαν..στα χέρσα τα λιβάδια..
τώρα τα μάτια της θωρούν..στις μαργαρίτες τις λευκές.. 
την αγνή τους..την αθώα ομορφιά....

 '' στις μαργαρίτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


...................................................................................................................................................................

'' ανεμώνων χορός'' ---- Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στο λιόγερμα της Κυριακής..και στο γλυκό το δείλι..
εδελεάστηκα απρόσμενα θωρώντας..
φόρεσα τα σκαρπίνια μου τα χαμηλά..
και κίνησα να γίνω κοινωνός τους..
στον ξέφρενο χορό των ανεμώνων μου.
Εστάθηκα καταμεσίς στην πλεύρα την ολάνθιστη
στο όμορφο το σπίτι της Αλίκης μου σιμά..
σ' ένα τρελλό χορό είχαν πιαστεί..
τα αστεράκια τα λευκά..πεσμένες λες 
και απ' τα ουράνια επά στο χώμα μαργαρίτες..
αγκαλιασμένες και θαρρείς 
με τις εξαίσιες..ροζ και μωβ τις ανεμώνες..
Εστάθηκα..αφαιρέθηκα..τραγούδαγα
επαρασύρθηκα σε τούτο το χορό μαζί κι εγώ
δε σκέφτηκα και τους περαστικούς..
μαζέψτε θα ελέγαν την ''τρελλή'' από μέσα τους
μαζέψτε την τρελλή κρυφογελώντας..
αφήστε την αποκρίνονταν η φίλη μου..
τη λάτρισσα της ομορφιάς..
τη λάτρισσα της φύσης..της ζωής..
που αέναα γεννιέται μέσα της..χωρίς σταματημό..
Εστάθηκα για μια στιγμή..γελούσα και κοιτούσα
αδιάφορη για τους περαστικούς..
πότε έψαχνα στον ουρανό και πότε μες στο χώμα..
έβλεπα μες στο λίκνισμα 
μες στο χορό των ανεμώνων μου
μπροστά μου να χορεύουνε ολοζώντανες ψυχές.
ψυχές λες των αγαπημένων μου..
που αφήσαν πίσω τους και λύπες και χαρές..
τις εφυτέψανε σε τούτο το τρανό
απέραντο λιβάδι..και εγίνηκαν λουλούδια..
Εστάθηκα και δεν συμβιβαζόμουνα 
με τίποτα λιγότερο απ' τις εξαίσιες ανεμώνες
ψυχές που τόσο αγάπησα
δε γίνονταν να γίνουνε κάτι λιγότερο όμορφο
από λούλουδα εαρινά..κι ας φύτρωσαν Χειμώνα
δεν γίνονταν..δεν εσυμβιβαζόμουνα..
να τους θωρώ νεκρούς σαν χώμα.. 
Δεν ξέρω αν εγέννησαν τα δάκρυα
 στους μύθους όπως λέν'..της Αφροδίτης..ανεμώνες..
 ή αν τα δάκρυα για τις αγαπημένες μας ψυχές
 εφυτεύτηκαν στη γης..
σε ένα ολομέταξο κοστούμι μωβ και ροζ
στην πίστα πα του σύμπαντος..επιστροφής χορός
μα ένα ξέρω μοναχά
πως ναι..ετόλμησε και εγεννήθη η ομορφιά
και στάθηκε στα μάτια μου για να την συναντήσω..
σε κάθε μια περίπτωση..
Όρεξη για ζωή το λες..ζωή το ονοματίζεις......

 '' ανεμώνων χορός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

............................................................................................................

'' λάμπα νυκτός''........Σοφία Θεοδοσιάδη.

art: Damiano Errico

Έβρεχε απόψε σιγανά..στα γλυκονανουρισματά της..
ήχοι γλυκείς στα σιωπηλά.. 

οι στάλες και οι χτύποι της καρδιάς μου..
λες και το κάνει μόνο για τα με..για να με παρασέρνει..
σύμμαχος κι η βροχή..

σύννεφο μπόρας η αγάπη σου..μιας διψασμένης γης.. 
και ναι.. σου γράφω είμαι καλά..γιατί μπορώ..
να ξεχωρίζω μες στο πλήθος και στην καταχνιά..
εκείνο το φλασάκι που μου άναψες..
ένα γλυκό..μικρό φλασάκι του φωτός..
λάμπα νυκτός..θυέλλης λες..
στους δρόμους που σκοτείνιασαν ..
και ξαναγέννησε και πάλι στην καρδιά..
παλιά..και ξεχασμένα..γνώριμα συναισθήματα..
γλυκά αποθηκευμένα..μα απόψε η καρδιά 
εβράχηκε..μες στα στενά παλιά δρομάκια της 
χωρίς το παρασόλι της..ξέσκεπη τριγυρνά..
βρέχεται..λούζεται απ' το όνειρο 
που εχαρίστηκε απλόχερα..
σε ένα μονάχα τόσο δα μικρό..πυγολαμπίδας λες..
φωτάκι αναβοσβηστό..ασήμαντο φλασάκι..
ήταν θυμάμαι..της αγάπης μας γιορτή..
έσκυψες..έκοψες ένα λουλούδι μοναχά...
μαλαματένια κάρφωσες καρφίτσα στα μαλλιά...
το ρόδο το ξεχωριστό απ' το άγγιγμα στα χέρια σου
τα λόγια σου..σε ποίημα κρυμμένο φυλαχτό...

 '' λάμπα νυκτός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

''με φόρα και πολύ εφέ''............nikos Davios

Με φόρα και πολύ εφέ

επαναστάτες του φραπέ

εβγήκανε στo τζάμι

και είπανε πως είναι δυνατόν

η ώρα των ξερών σκατών

να πάει χαράμι

Και θυμηθήκανε που λες    

όλοι του κόσμου τις φυλές

τον Μαρξ τον Ένγκελς

εκείνο τον παλιό καιρό

που είχε ένα λόγο καθαρό

Μα ήρθαν άλλες μέρες

που λόγο έχουν οι λειψοί και οι χολέρες  

Μέσα σε αυτό το συρφετό

Το καμηλό μου το παλτό φορώ και πάω  

με βήμα ίσιο περπατώ

το προσπερνάω το ''σκατό''

και πάω να βρω αυτούς που αγαπάω

και στο γαλάζιο θα λουστώ στην Πάρο

Αααα..τα κουπόνια που πουλας 

συγγνώμη λίγδη δεν θα πάρω................ 

nikos Davios  22/2/2018

.................................................................................................................................