'' πρελούδιον εαρινόν ''

Mια νυχτιά καρτ- ποστάλ μου θα λάβεις..
των ερώτων..των πόθων κρυφών..
της ''αγήραντης'' πρώτης μου νιότης...
γητευτής στο βελούδινο δέρμα ριγώντος..
πλανευτής φεγγαριών πανσελήνων 
θιασώτης λαγνείας Ανοίξεως..φέγγος..   
να λυπάσαι μου είναι εντελώς θλιβερό..
περασμένα..χαμένα να κάνεις ταξίδια κορμιών..
μοναχά με ένα λάγνο το βλέμμα να σκύβεις..
των χειλιών μου τη μέντα ακριβή μυρωδιά..
να μασάς..να τη γεύεσαι εκεί στο όνειρό σου..
η βραδιά είναι αλλιώτικα λάγνα απόψε..
τραγουδεί και χορεύει..λικνίζει στο φως..
ταλαντώσεις γλυκές..διψασμένων ερώτων..
στη ροδόχροη φλόγα τρεμάμενου λύχνου..
μη διστάσεις να μπεις στον οντά μου..
πέτα..σβήσε..σταμάτα ρολόγια του χρόνου παλιά..
έαρ νέο..καλέσματος φύσης ποθεί..
στο σοφρά ελιξήρια απλωμένα ειδών ακριβά...
στα αρώματα μέσα στις γεύσεις τις λάγνες..
του κορμιού σου τη δίψα..βρέχει πόθος κρυφός..
σαν των πρώτων ερώτων..νοτισμένες ανάσες..
σαν των πρώτων ερώτων..της μετάληψης Θείο..
το κρασί της αγάπης το μπρούσκο..
 μονορούφι..στο ''ιερό'' εκκλησιάς..
στο μεθύσι το λάγνο του αγιασμένου κορμιού μου..
στου κρυφού..του στερνού μας του έρωτα
 στη δίνη αφέσου..
Και..μη νιώσεις ντροπή..μήτε λύπη..

ξεγυμνώσου χωρίς δισταγμό..

τα σφριγηλά νεανίσκης τα στήθη

δέλεαρ χαμένο ελκυστικό στον καιρό..

μα η κρυμμένη η καρδιά ανταριασμένη..
περιρρύτους χαράς θα γεννά στους νευρώνες.
του κορμιού μου τη μνήμη ξυπνώντας...

 '' πρελούδιον εαρινόν '' -  γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
............................................................................................................