''Δεμένη με τις θύμησες..γυναίκα''--- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Νικόλαος Χειμώνας -  << Αναμονή>>

Δεμένη εκεί..μονάχη με τις θύμησες

μ' ενα παλιό..αόρατο..φθαρμένο το σχοινί

παίζουν τριγύρω της πουλιά..γλάροι..και πελαργοί

σπασμένα φύκια και κουπιά..

σκαρί θυμίζουνε..αλλοτινό ναυάγιο..

θα 'ρθουνε άραγε σ' αυτήν..

για να της πούν τι είδανε..τη μέρα μακριά της?

Κάποτε ..γύριζε..επέταγε κι αυτή..με ήλιο με χιονιά..
ακόμα ηχούν γλυκά μέσα στ' αυτιά..

''έλα κυρά..σήκω κυρά..τρέξε κυρά''....

τα ψάρια να προλάβουμε..πριν πέσει η νυχτιά..

μα είναι τα ψάρια λιγοστά..τι να πρωτοπροκάνω?

ρούχα να πάρω των παιδιών..στόματα να χορτάσω?

Δεμένη με τις θύμησες..με το παλιό σχοινί

με το σπασμένο δίπλα της μιας βάρκας το κουπί..

μοιάζει γρια κι αυτή..σα γέρικο σκαρί..

αποκοιμιέται και ονειρεύεται..

να γέρνει το κεφάλι της επάνω στα κουπιά..
να κλαίει σαν το μικρό παιδί..ψάχνοντας στο πλευρό της..
συνεπιβάτη δυνατό..του αντρός της τη συμπόνοια..

''γυναίκα κουράγιο'' τη βαφτίσανε..

Κουπιά καθώς ετράβαγε στη φεγγαρόλουστη βραδιά..

θυμάται τόσα όνειρα ..πλεγμένα μες στα δίχτυα ..

θυμάται τόσα όνειρα στην ήσυχη βραδιά..

τα παίρνει τώρα όσα απόμειναν απόψε αγκαλιά..

μαζί πηγαίνουν στα βαθιά..δεν είναι πια μονάχη..
κι είναι στιγμές..μα τι στιγμές..
τη βλέπω να δακρύζει..τραυλίζει και μονολογεί..

να μην υπάρχουν σκοτωμοί..φτώχεια και δυστυχία..
ούτε αφεντάδες..προεστοί μέσα στην κοινωνία..
ας είν' τα ψάρια λιγοστά..σαν δίκαια μοιρασμένα..
μονολογεί ψιθυριστά..ώσπου αποκοιμιέται
<< αυτό το πλήθος σκέφτεται..λογίζεται τι θέλει?
μέσα στη ζούγκλα της ζωής στο τέλος τι του μένει?>>

 ''Δεμένη με τις θύμησες..γυναίκα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................