'' ΔΑΥΙΔ ΕΣΥ''..

Δεν είναι που του παραδόθηκες
είναι που εθέλησες να ζήσεις..
το κτήνος εξωθέν σου ατιθάσευτο..
βρυχάται ακατάπαυστα εντός σου...
Γολιάθ το σύστημα μες στ' αλωνάκι σου
αντίκρυ εστάθη πολεμόχαρο
Δαβίδ εσύ και πως να το παλέψεις..
τη σχηματοποιημένη που σου πρόσφερε
αρνήθηκες ζωή να κατοικήσεις..
τη θρυλική ιστορία του
καθένας μοναχός του καταγράφει.
Συνειδητά το εστήριξες φορές
ανάγκη επιβίωσης..
την απορρόφηση αρνήθης..
Περιπλανιέσαι στους θαλάμους σου..
θαρρείς πως η σφεντόνα σου
το στόχο δε θα φτάσει
τα πάντα είναι θέμα τακτικής
είναι φορές..που ο πόλεμος 
εις τα σημεία κερδιέται
είναι φορές που οι πανοπλίες οι βαρειές
στον πόλεμο σαν τσόφλια καταρρέουν..



Κι είναι φορές..
που σε νικούν..άπληστα στα σημεία.
στης Οικουμένης πέφτουνε
ακρίδες στους καρπούς..
και οι σωτήρες άσπλαχνα
μοιράζουν στα κατώγια την πενία...
Κι εσύ όλο λες και λες..και λες...
μη θλίβεσαι..θαρθεί ο καιρός Σοφία
θ' αλλάξουν χέρια οι σκυτάλες τι θαρρείς
θα 'ρθουν και στα δικά μας..
και λες..και λες..και φεύγει ο καιρός
και μόνο εσύ αλλάζεις
στρείδι που στο καβούκι κλείνεται η ψυχή
θιασώτης άποψης Ομηρικής
τα σημαντικότερα γεννώνται εις το ''μόνος'' 
βγάζει..κολλά φτερά ο νους ..
η σκέψη πεταρίζει..
πετάει απάνω απ' τους ομοίους της και 
κλείνεται στους κήπους της Εδέμ της..
Χαράς τονε που εδιάλεξε
την ήττα αποποιούμενος
σπορά στο χώμα να εγκυμονεί
μιας βλάστησης στο αύριο ν' ανθίζει.....

'' ΔΑΥΪΔ ΕΣΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
......................................................................................................

  

''ΓΡΙΛΙΕς ΜΙΣΑΝΟΙΧΤΕς''..

Εμείς π' αξιωθήκαμε..εις των στιγμών
στην κολυμβήθρα εβαφτιστήκαμε..
στων εποχών της αθωότητας..  
και στων καιρών μας την αψάδα..
εμείς που δεν ελογαριάσαμε..  
δε φοβηθήκαμε τα χέρια μας να μπήξουμε..
 σ' αλάτι σε έρημους γιαλούς..  
συλλέκτες νοστιμιάς για να χρισθούμε..  
για μας που αγαπήσαμε..
ετραγουδήσαμε στιχάκια καρδιακά..
ανθρώπων που μας στάλαξαν..
και στο φευγιό τους 
φόρεσαν στο πέτο μυρωδιά.. 
είναι όλες πρόσφορα οι εποχές..  
οι θάλασσες δεν στέρεψαν..
αλάτι να ξεβράζουνε στις αλυκές..  
γκρίζες..με ήλιο ή βροχές..  
ακόμα αρμυρίζουν τις ψυχές μας.. 

Όσα συμμάζεψα..όσα πρόκανα..
αποθήκευσα..
ηδύποτα άλλοτες μεθυστικά..
και άλλοτες..
κρασιά ήσαν ξινισμένα..
να περισώσω πάλεψα..
να μη θρηνώ τα βράδια τα μοναχικά..
κινηματόγραφου ταινία η ζωή..
στου ''σάουντρακ'' το αντίκρυσμα.. 
να μη βουλιάζω..να μεθώ..
εξευμενίζοντας τα βήματα..
στου χρόνου τη φθορά μου..

Όσοι..γενναίοι εραστές της ομορφιάς..
υποψιασμένοι ανελέητα στης ηδονής
καρπούς τρυγάμε ώριμους..
ταινίας λες σαν σινεμά..
τη λέξη γράφει προσεχώς..
το έργο συνεχίζεται............
για όσο.......
δεν έπεσαν οι τίτλοι της..
μακράν..αργεί το..ΤΕΛΟς..
μας πιάνει ένα γλυκό μεράκι να σου πω..
έρωτας ελιξήριος..ακόμα μας υφαίνει
είμαστε ακόμα εδώ!!!

 ''ΓΡΙΛΙΕς ΜΙΣΑΝΟΙΧΤΕς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''ΚΑΛΠΑΣΜΟς ΝΕΑΝΙΔΟς ''

Κι όσο εμουρμούραγε στον τσίγκο η βροχή
ο καλπασμός των λόγων σου παλίμψηστον
επέστρεφε ως σύννεφο
κι όπου κι αν με ταξίδευε
δεν ηύρα άλλην περγαμηνήν..
δεν ηύρα τέτοιαν χαίτη......
''Άλογο κούρσας να γενείς..
να πέφτεις..να σηκώνεσαι
το χέρι ν' ακουμπάς στη γης
όρθή τα γκέμια να τραβάς
μ' ορμή εις την αρένα να διαβαίνεις..''
Βαριά στους ώμους για μικρού παιδιού
η συμβουλή σου του πατέρα..
Στο θαυμασμό μου για τα σε..
στης δύναμης..
τις πέτρες να σηκώνεις τις βαριές
στην δύσκολη ζωή σου
ενέδιδα ανεπιστρεπτί..
προσκύναγα τα λόγια τα σοφά σου.

Κι όταν την ψυχή εστένευε
το κοντό που της εφόραγαν
αδέξιο χαλινάρι..
έπαιρνα παραμάσχαλα τη ρήση σου
εφόραγα τη χαίτη μου
με το άλογο της κούρσας μου
το ακριβό μου Arrogate το πουλάρι
έβγαινα..να  καλπάσω τη ζωή
εκεί..που έμοιαζε στο ιδεατόν..
καθώς της άρμοζε
ως να 'ναι..κι ως της πρέπει...
Είναι όμορφα να σαλαγάς
τα γκέμια να ελέγχεις
ελεύθερος μες στα λιβάδια τα πλατιά
να χλιμιντράει η ψυχή σου..

''ΚΑΛΠΑΣΜΟς ΝΕΑΝΙΔΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤ' ΑΓΙΑΖΙ ΤΩΝ ΛΕΙΜΩΝΩΝ''

Μες σε κοιλάδες με πολύχρωμες
σε έψαχνα τα βράδια πεταλούδες
εκεί που έστηναν χορό ψυχές γυμνές..
ζωές ευλογημένες..
ήταν που με κοινώνησες 
στης Ρόδου την κοιλάδα .
Εκεί που κυνηγήσαμε μαζί
που εξέφυγε απ' τα γήινα ο νους
πλανήθηκε η αγωνία ερήμην μας
μη και τις φυλακίσουμε
στης χούφτας της στενότης το σκοπό..
Καθώς δεν πιάνονται 
μου το ψιθύρισες στ' αυτί
μάτια μου οι ψυχές
είν' να πετούν ελεύθερες
το νου μας να μαγεύουν.

'' Έλα κυρά μου σ' ένα στοίχημα''..
ο ψίθυρός σου άγρυπνη
ακόμα με κρατάει...
να δώσουμε τα χέρια εμείς οι δυο..
υπόσχεση να δώσουμε ακριβή..
να γίνουμε κοιλάδα μοναχοί..
να στρώσουμε λιβάδια ..
λάβδανο να ν' το γιατρικό 
το Μύρο στις ψυχές μας
τ' αγιάζι των λειμώνων να αντέχουνε
ελεύθερες να μένουνε στο χρόνο..

Κι έρχεσαι τώρα και μου λες να μην πετώ 
στα σκοτεινά..σ' αφώτιστες κοιλάδες
πως τα φτερά σου χάθηκαν
στου Άδη τ' αχανή..
μα εγώ πετώ μες στις κοιλάδες σου
το στοίχημά μας αθετώ
το στοίχημα εσβήσθη..
στα ονείρατά μου
αγγίζω τα γαλάζια σου φτερά
και στέλνω δώρα και χοές..
ωσάν την Περσεφόνη ο εύσπλαχνος Θεός
επί της γης για να σε φέρνει..
ν' ανθείς καλέ μου στα λιβάδια του..
κι εκεί ανάμεσα στις πεταλούδες που πετούν..
να σε γνωρίζω..
να σου κλέβω στιγμιαία την ψυχή σου...

''ΣΤ' ΑΓΙΑΖΙ ΤΩΝ ΛΕΙΜΩΝΩΝ'' - Σοφίας Θεοοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ΣΤΗΝ ΚΥΔΩΝΕΑ ΤΗς ΣΤΕΡΝΑς#

Αχνάρια άφηναν στο διάβα τους
κι ευλογημένοι εμείς..
όσοι  τη μνήμη εξεδιψάσαμε
στης στέρνας το πηγάδι 
μεταλαβιά ευτυχήσαμε..
εμείς οι ζωντανοί επί της γης..
τα επατήσαμε ξανά..
λουστήκαμε στου ήλιου τα λιοπύρια
ξορκίσαμε τη γρουσουζιά 
στ' απήγανου τη μυρωδιά..
βραχήκαμε..
στις άκριες των νεραϊδοποταμιών..
και στων ξωθιών τις κόμες...
Ροδάνι ο χρόνος που κλωθογυρνάει
ριγώ σαν φύλλο του Φθινόπωρου
μαζεύω τα υφάδια της ζωής μου...
έπεσε πια το οχυρό στην έμορφη επικράτεια
των παλαίμαχων γονιών μου..
γκρεμίστηκαν οι πολεμίστρες από τον εχθρό
ο Παντοκράτωρ Θάνατος κυρίαρχος
εσάρωσε τα ονείρατα..
φερμένα απ' της Ανατολής..
τα έμορφα παρχάρια...
Άφησα πίσω μου την κυδωνέα μοναχή.
φύλακας άγγελος του παλαιού..
στης στέρνας δίπλα που εξεδίψαγε..
ανθρώπους..ζωντανά... 
Μοναχικός ο ένοικος στο πατρικό..
χορταριασμένης μνήμης
της Μνήμης  μου ο σύντροφος
τραγουδιστής στο χρόνο..
Είναι η Κυδωνέα μας
της στέρνας μας η έμπιστος..
η καρτερούσα ένοικος αμετανόητη..
ανθούσα..απελπισμένη..
Είναι η κυδωνέα ροζιασμένη..γέρικη
μοναδικής της συντροφιά 
τα αργοπατήματα..βραδύτητας..επιμονής
χελώνας στα ριζά της..
το κλάμα το ασίγαστο..
δεκαοχτούρας στ' αψηλά
στης εκκλησιάς τον πεύκο..
Να αγαπάς..να ταξιδεύεις..να πισωγυρνάς
στο καραβάνι να αφήνεσαι του χρόνου
σχοινί να ρίχνεις γέφυρας..να ακουμπάς
στον τόπο που σε γέννησε
για κείνον να δακρύζεις..
Προσκύνημα ποιος τα 'χατες για ποια φορά
στης παιδικότης την αυλή..θε να ματαπροκάμει?

# ΣΤΗΝ ΚΥΔΩΝΕΑ ΤΗς ΣΤΕΡΝΑς #  - νοσταλγικόν - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΣΟΥ''

art: Katia Chausheva

Γλιστράς τις νύχτες σου..παραπατάς..
στα υπόγεια εισχωρείς με τις σκιές.. 
στης ενδοχώρας της κρυμμένης σου αλήθειας..  
εκεί που τα όνειρα αλωνίζονται..αιμορραγούν..
στα μαρμαρένια αλώνια..
σκύβει το βλέμμα της ψυχής και σε κοιτά.. 
ανταποκρίνεσαι... 
του λες αλήθειες σιωπηρά..  
που δεν τολμάς θαρρείς με ανθρώπινη λαλιά   
να βγεις να τις μιλήσεις..
μιας βιωμένης..δεύτερης ζωής..
τους δράκοντες δολοφoνείς..  
χαράζεις σωτηρίας διαδρομές 
ευελπιστώντας για τον άνθρωπο..για σε
το ύψιστον κατά Αριστοτέλην αγαθόν
πλήρην Ευδαιμονία...
Όχι..δεν είναι οι ώρες οι μοναχικές.. 
ούτε και μοναξιάς σταλάγματα..
ετούτες..οι πολύτιμες..οι ακριβές σου ώρες..
Είναι οι δρόμοι σου..  
που δεν ευρήκαν μονοπάτια για να χαραχτούν..
εγίναν λέξεις..μουσικές  
σιωπές που με μελάνι ζωγραφίσανε..
της αλχημείας σου τον άγραφο τον πάπυρο.


Τους Δαίμονές σου μες στη νύχτα κυνηγάς..  
καλείς σαν άλλη μάγισσα το τάγμα των Αγγέλων..
γονυπετής μια χάρη τους ζητάς..  
μην κρύψουν τα μαλάματα που κατοικούν εντός..  
όμοιος ''αυτόχειρας'' να ανασύρεις..
ίνα  να δυνηθείς
 στην επιφάνεια..για να τα κατοικήσεις...

''ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΣΟΥ''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................

# ΑΚΟΥΑΡΕΛΕς#

Ήτο έαρ ανατέλλον βαθύ
αιφνιδίως καρτ- ποστάλ μου είχες λάβει
μα οι Άνοιξες είπες εσέ προσπεράσαν
του Χεινόπωρου η πάχνη νωρίς πως σε ηύρε..
Στα νυχτέρια τις νύχτες παστίλιες σωρεύω
με ρομφαία μου ακόμα στου Σεπτέμβρη τη θλίψη
ακουαρέλλες μ' αρέσκει ..στο χαρτί να σταλάζω
το πρωί σαν ξυπνώ,εγκαρδίως
συστημένες τρυφερά εσωκλείω
χαμογέλιο αγάπης σε φίλους να φτάνουν..

 
Μα για σε..
τι λουλούδι ακουαρέλας να στάξω
βγαίνω τσάρκα σ' ακριβά ανθοπωλεία πλανιέμαι..
ρόδα, βιόλες, ζουμπούλια θαυμάζω..
μετανιώνω εξ αρχής..
δε θα στείλω λουλούδια με φιόγκους
βαριά φορτωμένα σε ρόδα
σε παρτέρι μικρό θα σταθώ με πανσέδες
το μαβί τους να κλέψω το χρώμα
για να μοιάζουν να έχουν ψυχή τα λουλούδια
λένε μοιάζουν ψυχές που κοιτούν στο φεγγάρι..

 
Το εβρήκα..
καλέ μου αυτό θα σου στείλω..
στης καρδιάς να κρεμάσεις τον τοίχο..
στης παλιάς αδειανής 
σκοτεινής ακουαρέλας τη θέση.
Βάζω μπόλικο χρώμα απ' το μωβ
που εμέ ξετρελλαίνει..
σε φτερούγες να φέρνουν στο δείλι..
λίγο μαύρο τριγύρω της ψυχής σου να μοιάζει
που στο σκότος την άφηκες μόνη
και στη μέση με πινέλλο παχύ ζωγραφίζω
πιτσιλιές από  κίτρινο ήλιο 
στης αγάπης μιας πλάνης τα βράδια
στις σκιές της αποχρώσεις να δίνει..

 
Τώρα στέκομαι εμπρός εις τις άγριες βιόλες
με πινέλλα ουρανούς ζωγραφίζω
εις τη Γης λέν' πανσέδες πως είναι..
μα εμέ μου θυμίζουν πουλιά καρφωμένα
που ζητούν αψηλά να πετάξουν.

  # ΑΚΟΥΑΡΕΛΕς # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,