# ΑΚΟΥΑΡΕΛΕς#

Ήτο έαρ ανατέλλον βαθύ
αιφνιδίως καρτ- ποστάλ μου είχες λάβει
μα οι Άνοιξες είπες εσέ προσπεράσαν
του Χεινόπωρου η πάχνη νωρίς πως σε ηύρε..
Στα νυχτέρια τις νύχτες παστίλιες σωρεύω
με ρομφαία μου ακόμα στου Σεπτέμβρη τη θλίψη
ακουαρέλλες μ' αρέσκει ..στο χαρτί να σταλάζω
το πρωί σαν ξυπνώ,εγκαρδίως
συστημένες τρυφερά εσωκλείω
χαμογέλιο αγάπης σε φίλους να φτάνουν..

 
Μα για σε..
τι λουλούδι ακουαρέλας να στάξω
βγαίνω τσάρκα σ' ακριβά ανθοπωλεία πλανιέμαι..
ρόδα, βιόλες, ζουμπούλια θαυμάζω..
μετανιώνω εξ αρχής..
δε θα στείλω λουλούδια με φιόγκους
βαριά φορτωμένα σε ρόδα
σε παρτέρι μικρό θα σταθώ με πανσέδες
το μαβί τους να κλέψω το χρώμα
για να μοιάζουν να έχουν ψυχή τα λουλούδια
λένε μοιάζουν ψυχές που κοιτούν στο φεγγάρι..

 
Το εβρήκα..
καλέ μου αυτό θα σου στείλω..
στης καρδιάς να κρεμάσεις τον τοίχο..
στης παλιάς αδειανής 
σκοτεινής ακουαρέλας τη θέση.
Βάζω μπόλικο χρώμα απ' το μωβ
που εμέ ξετρελλαίνει..
σε φτερούγες να φέρνουν στο δείλι..
λίγο μαύρο τριγύρω της ψυχής σου να μοιάζει
που στο σκότος την άφηκες μόνη
και στη μέση με πινέλλο παχύ ζωγραφίζω
πιτσιλιές από  κίτρινο ήλιο 
στης αγάπης μιας πλάνης τα βράδια
στις σκιές της αποχρώσεις να δίνει..

 
Τώρα στέκομαι εμπρός εις τις άγριες βιόλες
με πινέλλα ουρανούς ζωγραφίζω
εις τη Γης λέν' πανσέδες πως είναι..
μα εμέ μου θυμίζουν πουλιά καρφωμένα
που ζητούν αψηλά να πετάξουν.

  # ΑΚΟΥΑΡΕΛΕς # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,