'' στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής''

Elizabeth Adela Forbes

 

 

Κυλούν οι ρόδες της επιστροφής

στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής
σκέψεις ανάκατες θολώνουνε το νου
αλμύρα βρέχει την ψυχή..
του Φθινοπώρου άνεμοι γλαυκοί
βροχή ασημένια προμηνάνε..
σταλάζει μυρωδιές από το χάραμα
το χώμα ανασαίνει..
σινιάλα μελαγχολικά
στάλες το δείλι βάφουνε μαβί..
λες και ξεπλένεται η ψυχή ..
λες και ποτίζεται η σκέψη..
αρωματίζεται ο νους
από τις μυρωδιές των άπληστων 
χρυσάνθεμων 
των διψασμένων θέρους κήπων...
κι ένα παράπονο θαρρείς 
φλογέρας μακρινής..
τα Καλοκαίρια μας χαϊδεύει τα μικρά

φτιάχνει σαν άλλος τροβαδούρος μαδριγάλια 
νοσταλγικές σκορπάει μπαλάντες
μες σε χέρια προσφιλή..
εξευμενίζοντας ατέλειωτους Χειμώνες .

''στου Χεινοπώρου τις αψίδες καταγής''  

 Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ποιητικές Κάρτες με μονόστιχα ποιήματα από το Ποιητικό έργο : ΘΕΜΕΛΙΟΙ ΛΙΘΟΙ (e-book/2020)

Η συμμετοχή μου

( στο ηλεκτρονικό βιβλίο με τα μονόστιχα..

εμπνεύσεως του κ. Γκόγκα Δημητρίου - ποιητή)

<< Αν δεν αντέχουμε συμμέτοχοι να αρμενίζουμε

είναι που θρόνιασε μέσα μας αλαζονεία..εγωισμός..

ένα σαράκι κατατρώγει της βιτρίνας επίδοξους  εραστές

η ματαιότης ενεδρεύει >>

Σοφία Θεοδοσιάδη

     

                                       Οι ποιητικές μου κάρτες με μονόστιχα.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Γιορτάζω ναι..

 

Γιορτάζω ναι..

με τη σοφία των χρόνων μου

δεν περιμένω στ' ακρογιάλι το χαμένο μου όνειρο.. 

με τόλμη..φλόγα έρωτα..

το κάθε δευτερόλεπτο της  ύπαρξης ρουφάω..
πολύτιμο πετράδι τ' αγοράζω στα παζάρια της ζωής..
σκαρώνω στίχους..
τραγουδάω τα μεράκια της ψυχής
γιατί γυναίκα εγώ..μιας άλλης εποχής
από τα έγκατα φερμένη...

τη χειραψία μου ετόλμησα νωρίς.
μου εσυστήθηκε γλυκά η ματαιότης..

Δεν θλίβομαι που μεγαλώνω κι ας γερνώ..

είναι που πρόλαβα εις την αγκάλη να κρατώ λιβανωτά..

στιγμές και χρόνια που μυρίζουνε 

λεβάντες και τζιράνι..........

 

 

         η φίλη σας Σοφία............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μικρές παλίρροιες''

 

 

 

 

Μικρά ταξίδια με παλίρροιες μικρές..
και άλλοτε καημοί ανομολόγητοι

με ρίχνανε στη θάλασσα..

κόντρα να κολυμπάω  στον καιρό..

η μέθη μου και η μέθεξη για τη ζωή

να λούζεται στα γαλανά νερά της..

αντίκρυσα τις θάλασσες..

 βράχηκα στην αλμύρα τους.. 

τη σκούνα μου ισορρόπισα σε  αφρισμένα κύματα..δέθηκα στα σχοινιά της.. 

αβούλιαχτο καράβι μου..

η σκούνα των ονείρων μου..

παιδιόθεν ναυπηγώντας...

μονάχη μου ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..

στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
προέτασσα Καλοκαίρια..

 

''μικρές παλίρροιες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''το άπληστον εγώ''

φωτο: από το διαδίκτυο

Τις θλιβερές ψυχές των όταν συναντά

στο φονικό τους χνάρι ακροβατεί

τον φθόνον..το ''απληστον εγώ'' ..

την ιστορίαν του Κάϊν να μη ζήσει λοιδωρεί..  

σε λίμνες θλίψης πως βυθίζεται ο νους

ψάχνει ερήμους..σε οάσεις ν' αλλαργέψει..

Κι όταν αλυσοδένεται η ψυχή..

το καταφύγιον αποζητά..
ένα σπίτι απάγκιο..μια αγκαλιά για να κρυφτεί..

χαλκεύοντας της ευπραγίας τον φθόνον.. 

Καίει τη θλίψη της ..τη λιώνει..τη σταλάζει
σαν μελισσοκέρι εκκλησιάς..
στους ώμους παίρνει το δικό της το σταυρό
το άρωμα της αντοχής τριγύρω της σκορπάει
για να λιβανιστούνε οι ψυχές..των ''άνοων εγώ''..

να ξεδιψάσουν οι ψυχές..

μη μένουν διψασμένες στις πηγές των.

πριν μετοικήσουνε στη Νωδ

στη χώρα αντάμα με τον Κάιν..

Λαχτάρα της κρυφή το μαγικό ραβδί

ένα άγγιγμα ωσάν το μαγισσάκι θαλασσών

τη σκέψη στα παζάρια όλου του κόσμου να αλλάξει. 

Είν' βασανιστικό ''το άπληστον εγώ''..

αμάρτημα της ευπραγίας  του πλησίον ο φθόνος

είδος δυσμεταχείριστον..αγγυλώνει συνειδήσεις..

''το άπληστον εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Μικροπωλητών έρωτες''

φωτο: από το διαδίκτυο

Στην αγορά του Αλ- Χαλίλι
και στης Χαλιμάς το δόλιον 
το παραμύθι το διαχρονικόν
των ''μικροπωλητών'' οι έρωτες

αρώματα αλείβονται..
σε πάγκους ξεχασμένους αναπαύονται
τον ύπνον του δικαίου μονολογούντες..
τους τρώγει ένα σκουλήκι εκεί νυχθημερόν
φωνές..κραυγές..εικόνες τρανταχτές
διαλαλούνε την πραμάτεια τους
όσο - όσο την πωλούν στο ευτελές..
κι αποβραδίς με το μανδύα της μοναξιάς
τον βασανιστικόν τον εναγκαλισμόν
στης φαντασίας την ελεγεία την ερωτικήν
κρυφά λαγούμια του έρωτα αναζητούν
και ψαχουλεύοντας οι δυστυχείς στα άυλα
λαγόνες και γλουτούς σαρκός της γυναικός
τον εραστή τ' ονείρου προσποιούνται..

 

''Μικροπωλητών έρωτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''έλα να βρούμε ένα νησί''..

Έλα να βρούμε ένα νησί 
και σαν θα πέσει η σκοτεινιά

να κοιμηθούμε αγκαλιά

στο μαγεμένο ακρογιάλι..
να 'ναι η θάλασσα πλατιά
κι ας είν' φουρτουνιασμένη
πέρα και απ' το Γιουκάλι π' αρμενίζεται το τέλειο
στο ατελές να σκορπιστούμε ακροβατώντας.

 

Πάμε λοιπόν για μια καινούρια αρχή
ίσως πετάξουμε τα λόγια τα πικρά
να ταξιδέψουνε μακριά 
ναυάγια βυθισμένα να γεννούνε..
σε νέα βάρκα να 'μπουμε κι ας είναι και μικρή
να ακουμπήσουμε τα θέλω τα κρυμμένα μας

ανάστροφη η πορεία μας..
ν' αλλάξουνε ραπόρτο και γραφή
τα λόγια τα βαριά τα ειπωμένα.. 

 
Έλα να βγούμε σε ακτές με Φοινικιές

στον ίσκιο το τραγούδι τους ν' ακούμε
κι όταν τα χιόνια τους σκεπάζουνε
 η αγάπη μας αδίσταχτα..να καρτερεί ηλιοφώς.

''έλα να βρούμε ένα νησί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,