⫷το σπιτάκι του κάμπου⫸

~ Ana Munoz Reyes ~

Μη μου μιλάς για σπίτια περασμένα
σπίτια στον κάμπο μακρινά
ψιθύροι έρχονται στα σκοτεινά
στις κάμαρες μιλούνε σιγανά
σεβάσμιες κυράδες με τα γκρίζα τους μαλλιά..
με μεσοφόρια με φθαρμένες τις δαντέλλες.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα
από πλούσια σπίτια εγώ
καμμιά φορά..
σαν συλλογάμαι επιστροφές
του κάμπου το σπιτάκι έχει φωνή
στις καμαρούλες τις μικρές
γίνομαι μάρτυρας κρυφός
ακούω τη χαρά τη λύπη των ψυχών
που επεράσανε σα διαβατάρικα πουλιά
θαρρώ ακούω το ρόπτρο της καρδιάς
και φτάνω ως την πόρτα να ανοίξω
ν' αφουγκραστώ πως ανεβαίνουν τα σκαλιά
να μπούνε μέσα και να θυμηθώ
πως φώτιζαν την καμαρούλα τη γυμνή
οι πρόγονοί μου οι σοφοί
πως είν' ακόμα ζωντανοί
στέκονται ολόρθοι εντός μου
καθώς ο κόσμος εκατάντησε
ένα απέραντο φτηνό φρενοκομείον.

⫷ το σπιτάκι του κάμπου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷για να 'βγεις απ' το κάδρο⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Μυδράλια λες και με εγάζωναν
Νεόπλουτοι..αγράμματοι ανθρώποι
κι ήρθες εσύ..μέσα από σε
εβγήκα από το κάδρο τους
εσυλλογίστηκα αλλιώς
αγάπησα τα πρόσωπα που επερπάτησαν
απά σε τεντωμένο ένα σχοινί
σπασμένα φύκια τα όνειρα
εμείναν στις ακτές τους..
μα αυτοί εδέσαν το σχοινί απ' την αρχή
κι ακροβατήσαν..
εκείνα αγάπησα τα πρόσωπα
που εγεύτηκαν τον ίδρωτα
και δεν βαρυγκομήσαν
ανοίξανε για αποστάσεις μακρινές
καινούριες διαβάσεις
πετράδια πρόσωπα ακριβά
τη διδαχή..
ολίγη από την λάμψη μου χαρίσαν.
Τα άλλα............
κείνα τα πρόσωπα που εκρύφθησαν
μες στη μικρή..την βολικήν τους Επικράτεια..
εκείνα που δε γύρεψαν τη γνώση
να ανιχνεύσουν το μυστήριον της ζωής
μου είναι παντελώς αδιάφορα
άνευ προθέσεων κακών
πάω γυρεύοντας το ατόφιο
εις τα τρωτά και τις αδυναμίες των
δε στάθηκα ποτές
μον' στάθηκα στην άρνησιν της μπόρεσης
ν' ανέβουν ένα μπόι αψηλά.

 ⫷ για να 'βγεις απ' το κάδρο⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

μυδράλιον =  όπλο με πολλαπλές κάννες

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷φρέαρ απώτερο ιερόν ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Βαραίνει μέσα τους της αμαρτίας το θεριό
ταπεινωμένοι απ' τις ρήσεις των γραφών
όταν φωτίζει η αυγή
ανηφορίζοντας βαδίζουν βιαστικοί
φρέαρ απώτερο ιερόν στην έρημον αναζητούν
βοτάνι ψάχνουν στ' αθεράπευτα δεινά
κεχριμπαρένια καίνε εις την αμμοδόχο τα κεριά
της μυστικής των της συνάντησης
γίνονται μάρτυρες κρυφοί
οι λέξεις των γυμνώνονται
και φανερώνεται η αλήθεια
χωρίς σταυροκοπήματα ανούσια
χωρίς τερτίπια υποκριτικά
εν αγιόγραφον συντάσσουν εις τον νου ..
μετανοούντες και αμαρτωλοί
έναν ψαλμόν..
Εωθινόν λυτρώσεως άδουν στη Γη
και δέονται εμπρός Σου.
κι αν η μετάνοια είναι όψιμη προς Σε
σε όλην την ζωή των εμερίμνησαν
το πνευματικό Σου άροτρο ν' ακολουθούν
εις το μεταίχμιο της ζωής των Σου ζητούν
ευλογημένο καταφύγιο εις τη συγχώρεση να βρουν
άνθρωποι ήσαν έμπλεοι παθών
το κατασκεύασμά σου..το κατ' εικόνα και ομοίωσιν Εσού
τι κι αν δε μπόρεσαν στο ύψος να Σε φτάσουν
ανάερη ρανίδα ελπίδας είσαι Συ Θεέ..
ο τελευταίος των σταθμός.

⫷ φρέαρ απώτερο ιερόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία #

φωτο : από το διαδίκτυο

Κάποτε θα μιλήσω για εσένανε
για σε που αγάπησα στο μακρινό παλιά
και ας..χωρίς απελπισίαν το γνωρίζω πια
ποτέ ξανά δεν θα ανταμωθούμε 

μα ...σαν τους νεκρούς θυμόμαστε
στο σκοτεινό τους τάφο πια δε μένουν...
με ένα ροζ της τρυφερότητας
με το μελάνι μου
ωδή στον ερωτά μας θα σταλάξω
να σου το μολογήσω στα κρυφά
πως πίσω από τη μάσκα τη σκληρή
να ζωγραφίζεις τα γαλάζια συναισθήματα
εδείλιαζες..μήπως μ' απολογιάσες...
εκείνα που εμοιάζανε σαν κύματα...
όταν το μαϊστράλι τα έσκαγε
εις της ψυχής το γυρογιάλι...
και με το πορφυρό μου πάθος στο κορμί
στο κάθε ένα δείλι
όταν φορεί η ψυχή μου τα μενεξεδί
όταν οι στάλες της καρδιάς
σταλάζουν το σαπφείρινο μαβί
υγρή θα την φυλάττουνε τη νοσταλγία μου
τα βλέφαρα θα υγραίνουνε
θα στάζουνε στις παρειές
χρυσό ποτάμι των δακρύων
με τη χρυσόσκονη της μνήμης μου

τα βράδια θα 'ρχεσαι στην κάμαρη
θα σ' ανασταίνω πάλιν από την αρχή
γιατί πολύ σε πόθησα..πολύ!

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»

φωτο : από το διαδίκτυο

Ποιό κάρμα τους εγέννησεν
ποιά μοίρα τους σημάδεψεν
να περπατούν σε γαλαρίες σκοτεινές
με τις ανάσες τους βαρειές
σημαδεμένοι των καιρών..
με μίαν λαθραίαν ταυτότητα
στα άσυλα της νύχτας γυμνωμένοι..
φτωχοί...........
σκυλιά λες κοκαλιάρικα..σε σκαλοπάτια
μεγαθήριων αφημένα...
σε μια πορεία διαφυγής
σαν άγγελοι απόκληροι επί Γης
εκουβαλούσανε το λύχνο τους
στο σκότος βυθισμένοι...
οι αναμονές ευδαιμονίας των μάταιες να σέπονται
σαν φύλλα του Φθινόπωρου θλιμμένες
μονάχα τα σημάδια εις την σάρκαν να θυμίζουνε
της παγερής των μοναξιάς
τ' ανθρώπινα ναυάγια.
δεν κουβαλούν στα μάτια χρώμα προσμονής
δεν έχουν παραθύρι ανοιχτό που να κοιτά στους κήπους
μον' κουβαλούν την πίκρα της φυγής στα ξεραμένα χείλη
το έγκλημα σχεδιασμένο απαρχής
''φόνος εκ προμελέτης των ψυχών''
για τους φτωχούς του κόσμου αυτού
λες κι είν' καταραμένοι.
θυμίζουνε εκειούς τους γνήσιους ποιητές
απόκληροι κι αυτοί της Οικουμένης.

«ως άγγελοι απόκληροι επί Γης»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες»

art : Dorina Costras

Όσων ψυχές αγάπησα πολύ
πετάξανε στα ουράνια
μπλεχτήκανε στης Βερενίκης τα μαλλιά
γενήκαν αι ψυχαί των χρυσαλλίδες......
Εσυλλογίσθην σιωπηλά τα περασμένα χρόνια
κι ο ψίθυρος αμίλητος στα χείλη συλλογάται:
''ψυχές περνοδιαβαίνουνε αθώρητες
μικρές εργάτριες απάνω εις τη Γης
πότε τυλίγουν γύρω τους βομβύκιο
κρυψώνα της ζωής των ακριβή
λίγο πριν γίνουνε μετάξινες
ανάριες πεταλούδες''.
Μες στο μισό το φως..στη σκοτεινιά
ο νους μου οραματίζονταν
μ' ερωτευμένη ακόμα την καρδιά
εις τη ζωή .............
με την ψυχή ρυτιδωμένη
τη νύχτα με το φως της αρνησιάς
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
διάφανα αχνά πολύχρωμα
σα φωτεινά σημάδια
κειμήλια φυλαγμένα ακριβά
κειμήλια οι ψυχές των χρυσαλλίδες..
μα τα κειμήλια είν' για να θυμίζουνε
στις παλαιές τις κάμαρες
εις τα κλειστά ερμάρια
καημούς, χαρές, λύπες, στιχάκια καρδιακά
ψυχών αφανισμένων.

« αι ψυχαί των χρυσαλλίδες » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# δρόμοι της ενδοχώρας μου#

art : christian schloe

Δρόμοι της ενδοχώρας μου εχαράχθητε
με μουσικές..βιβλία..αναγνώσματα σοφών
μερόνυχτα με συντροφέψατε
με οδηγήσατε σε λεωφόρους μακρινές
''Λιώνουν'' σκαρπίνια οι παιδικές ψυχές..
φυτρώνουνε στη θέση τους λουλούδια
όμοια που μοιάζουνε φτερά μιας πεταλούδας
φυτρώνουν ρίζες στα πατούμενα
καρποί εις την κεφαλή τους..
Συχνά μια ελπίδα εβλάσταινε στα μέσα μου
μέθεξη του αλχημιστή..μακρύ στο φως ταξίδι
άνθια να πεταχτούνε στις ρωγμές..
μη θρύβονται τα ονείρατα
στις κουρσεμένες πόλεις.
Σκαρφάλωνα με πάθος στα βουνά
πολέμαγα τα τέρατα του χτες
εγιάτρευα τις τρύπες απ' τις σφαίρες της ψυχής
επάσχιζα μια κοινωνία αγνοημένη να αλλάξω.
κι αν χρειαστεί να με ονομάσω απ' την αρχή
την εσωτερικήν μου ελευθερία φυλασσόμενη
το ίδιο σταυροδρόμι θα με όριζε
γιατί θα 'μουν εγώ.

# δρόμοι της ενδοχώρας μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,