# στα βράχια χνότιζαν ομίχλες#

Ανάμεσα εις την καμπύλη τ' ουρανού..
ανασυνθέτω της ομίχλης τα τοπία μου
και συλλαβίζοντας τις ομιχλώδεις διαφάνειες
ψάχνω το φως που αρνείται να πεθάνει.
Στα βράχια χνότιζαν ομίχλες 
μα οι εσωτερικοί μου προβολείς άγρυπνοι τις φωτίζαν..
σαν μέσα μου εβάσταε λιακάδα στα εντός..
τα χιόνια λιώναν της καρδιάς
όντας στα σκοτεινά κελάρια μου ανέτειλλε ο ήλιος !
Εκειούς να κλαις....
που δεν προλάβαν να μαζέψουν μανουσάκια στις πλαγιές
εκειούς να κλαις....
που δε μαζέψαν χαμομήλια του Μαγιού..
στεφάνια για να πλέξουν
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάναν τα στερνά του Φθινοπώρου
τ' άνθια να μυρίσουνε
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάνανε μια κούπα ξέχειλη ζωής να πιουν
κι εφύγανε νωρίς....

 # στα βράχια χνότιζαν ομίχλες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸

Κι έτσι 'οπως ο χρόνος την άγγιζε
έμενε αγκιστρωμένη εις τις θύμησες
την κύκλωναν οι αναμνήσεις της
κι εγύρναε ο νους της στο ονείρεμα
ήτανε τα 'χατες το βράδυ εκείνο το σημαδιακό
σε ένα πάρτυ που ευρέθη χρόνους πριν
εις τους πευκώνες του Λυκαβηττού
κι ούτε εφαντάσθηκε για μιαν στιγμήν
τούτο το πάρτυ θα 'τανε
της ζωής το καρμικόν της?.
Και από τότες και μετά
συνήθισε να ζει..σε πάρτυ ατελείωτο
στο πάρτυ της επίγειας ζωής της..
κείνο το πάρτυ που δεν είχε τελειωμό
ωσότου που το ταίρι της εχάθη
τώρα παρέα τραγουδά με τα πουλιά του ουρανού
μελοποιεί και τους καημούς
φορώντας ένα χαμογέλιο εις την ψυχήν
το χρόνο αλλαργεύοντας ξορκίζει.

⫷ το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷εποδηλάτισσα⫸

Art: Oleg Tchoubakov

Εποδηλάτισσα σκληρά
κι έφτασα εις την ώρα μου ως εδώ..
τι γρήγορα που επέρασεν ο χρόνος!
Επήραμε το δρόμο μοναχοί
να φτάσουμε στο έρημο νησί
κι εγώ ετόλμησα..επιθυμίαν είχα σθεναρή
στων Εσπερίδων τον κήπο μιαν στάσιν για να κάμω...
και στα χρυσά  τα μήλα του φύλακας να γενώ ..
η γραμμή του ορίζοντα σειρήνα είν ' και  μας καλεί
κι ο μύθος της ζωής γλυκύς
μια υπόκωφη φωνή τα μέσα μας ταράζει
να ταξιδέψουμε το όνειρο και πέρα από τη Γη
πόρνη η ζωή το μάτι μας κλειεί
μας τάζει ..όλο μας τάζει
κι είμαστε νέοι .....
οι αύρες της αυγής μας παρασέρνουνε
το θάνατο αψηφούν..μας διώχνουν τη χολή
αλόγιστα σαν πλοία της γραμμής
στα βράχια μας τσακίζουνε
μα ο χρόνος γέροντας σοφός.......
γιατρεύει την ψυχή..γιατρεύει το κορμί
γυρίζει την κλεψύδρα του σοφά μας εγκαλεί
να ανάψουμε τα φώτα εις την ράμπα της τυφλότητας
στο παρασκήνιον σωσμός ψυχής να μας φανερωθεί.

⫷  εποδηλάτισσα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μάγεμα το φεγγάρι#

φωτο : από το διαδίκτυο

Μάγεμα το φεγγάρι που μου έταξες
στης μνήμης τα λιβάδια μου
ακόμα τριγυρίζει..
μέσα στις έναστρες σιωπές
σκύβει στη Γη ακόμα μου μιλεί
επέρασεν της νιότης μας ο χρόνος
τα γκρίζα μου χαϊδεύει τα μαλλιά
τις χθόνιες σκέψεις διώχνει της φθοράς
τα χείλη ψίθυρους μονολογούν
ρίγη σκορπούνε στο κορμί
ηδονικά με συγκινούν
μάγεμα απόψε το φεγγάρι!

 # μάγεμα το φεγγάρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αγριολούλουδο του Ολύμπου#

Πάντα γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω
εφύσαγε ο άνεμος και μου 'φερνε τα λόγια
λόγια που με καλούσε η αγάπη σου
κι ας ήτανε τα μονοπάτια της τραχιά
απότομα γκρεμνά..κι ας ήταν μονοπάτια..
ήτανε άνεμος Χειμωνιάτικος τρελλός
παρέσερνε τη νιότη μου..παρέσερνε κι εμένα
ποιος ξέρει τα 'χατες ξανά αν θα σε συναντήσω
αν θα σε φέρουν στο κατώφλι μου
οι μελιχρές ημέρες του Δεκεμβριού
οι νύχτες οι φεγγαροσκέπαστες
του παγωμένου του Γενάρη.
τ' οκίζομαι στα μάτια σου που τα 'χω πεθυμήσει
θα διώξω το Χειμώνα απ' την καρδιά
αγριολούλουδο του Ολύμπου για τα σένα θα γεννώ.....
ν' ανέβω εκεί στα αψηλά για να σε συναντήσω..
θα πάψω πια να οργίζομαι π' έφυγες μακριά μου
και πριν με γονατίσει η βαρυχειμωνιά
στο όνειρό μου να 'ρθεις μια βραδιά
να 'ρθεις κρυμμένος μες στις φυλλωσιές
σαν το πουλί που κελαηδεί..
να μου χαρίσεις νότες μαγικές 
όμοιες να μοιάζουν τρίλιες.

# αγριολούλουδο του Ολύμπου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# γυρόφερναν στα ξάρτια της #

φωτο : από το διαδίκτυο

 Συχνά ..ακυβέρνητα καράβια οι σκέψεις της
δεν επερνάγανε πλοία πια
απ' το μικρό της..της ψυχής της τ' ακρογιάλι
λίγα αλμπατρός γυρόφερναν στα ξάρτια της
εις την μικρήν την κάμαρή της σιγαλιά
κι ένα μικρό φωσάκι εφώταε
μίαν πυξίδαν παλαιάν
στραμμένη στη γλυκείαν του μορφή
που εχάθη εις βάθος χρόνου.. 
το ουράνιο ετούτο το φευγιό 
χρόνους πολλούς αιμορραγούσε την πληγή της
μα αυτή..............
παραδομένη στην κρυφή την πλάνη της
τα αλμπατρός εκλέβαν την ψυχή της
στην ματαιοδοξίαν το βλέμμα απέστρεφε
κι όταν αντίκρυζε εις την προβλήτα 
πεινασμένα..νεκρά τα αλμπατρός
εσυλλογάτο σιγανά κι άκουε τη φωνή της :
''κι αν θα σκοτώσεις μια μέρα αλμπατρός 
στο διάβα της ζωής σου
θα αρπάξει και την εδική σου την ψυχή μαζί
ένα κομμάτι σου τρανό θα έχει αποθάνει''
συμβολισμοί και παραλληλισμοί
γυρόφερναν στα ξάρτια της τα αλμπατρός
την ελευθερία της ψυχής μην και τη λησμονήσει
της ψιθυρίζαν τρυφερά 
στου ιστιοφόρου τα ανοιγμένα της πανιά να την τυλίγει.
κι αν εντρυφήσεις σε χιλιάδες ρήσεις
βιβλία σπάνια κι αν μελετήσεις..κι αν σταθείς
τούτο μικρή μου να θυμάσαι..μην το λησμονάς
η ελευθερία της ψυχής ποτήριον σωτήριον λογιέται!

# γυρόφερναν στα ξάρτια της# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸

File:Puigaudeau, Ferdinand du - Chinese Schadows, the Rabbit

Στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί
την κάμαρην έφεγγεν αχνά
έκαιεν η φλογίτσα και εφώταε
τα όνειρα που ύφαινε παιδίσκη η Ροδένια
δεν έσβηνε το καντηλάκι της νυχθημερόν
ήτανε σκοτεινή η κάμαρα
και τόσοι νοματαίοι..
έμενε εκεί δεν έφευγε
μη και χαθεί η ομορφιά
γιατί αν έφευγε κι αυτή
ποιός τάχα θα 'ταν ο ''προμηθευτής''
ποιός θα 'ταν ο ''θεραπευτής''
ποιός θα εκράταε αναμμένο το κερί
να παίζουν τα παιδιά? 
Ίσως ετούτο το κερί
που άναψε ένα βράδυ στο σκοτάδι
να 'ταν το φως στις παρακλήσεις της
για το ακηλίδωτο που εδίψαε η ψυχή της
ίσως και πάλι να 'τανε γραφτό
τούτη η φλογίτσα της Ροδένιας μες στην κάμαρη
να εκατόρθωνε..να ξέφευγε απ' τις γρίλλιες της
την ευσπλαχνία των ψυχών να εφώταε
φως της ελπίδας να εμοίραζε στην Οικουμένη όλη.

 ⫷ στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,