« αλιεύς »

Πάνω στα φύκια ανάσκελα
κοντά στο περιγιάλι
στήνουν χορό τα όνειρα στα μάτια της
κάθε μια στάλα όνειρου
γεύση αλήθειας τυλιγμένη στο λαιμό της
κι απ' το βυθό της θάλασσας
τη νιότη ανασύρει τη χαμένη
δεν είν' θλιμμένη..μοναχικός αρμενιστής
αναπολεί φαρμάκια που την έκαψαν
κι αφήσαν την ψυχή της σ' ατελείωτο Γενάρη..

 Έριχνε δίχτυα μέσα της
Δεν απαρνήθηκε το ψάρεμα ποτές.
Πέλαγος είν' βαθύ η ζωή
κι εκείνη εγίνηκε αλιευτής
με μίαν σοφήν, περίσσειαν χάριν
πόσοι στ' αλήθεια γύρω της
δεν επουλάγαν φύκια?
Μέσα της κατοικούσε ο Θεός
κι ένα φως............
και στα σκεβρά της μάγουλα ξανά
γεννιούνταν θαυμαστά
κάθε λογής μαργαριτάρια.

Η θάλασσα ζωή της πάντα θα την προσκαλεί
θα περιμένει κείνες τις βραδιές
που 'στεκε στο πλευρό της
κι όπως στις θύμησές της θα γυρνούν
οι αναμάρτητες χαρές της
τόσο κουπιά στο νου της θα εντρυφούν
θα ντύνεται..θα γίνεται αλιεύς..
μες στων κυμάτων θα παλεύει
τον γλυκόν ανασασμόν..
των βαθέων θαλασσών της

 « αλιεύς » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

⫷ ψυχής ακόρντα ⫸

 

 

 

 

 

 

Κι εσύ γεμάτη απ' την απουσία του
απ' της ψυχής σου  πίνεις τα ακόρντα
νότες μεθυσμένες στήνουνε χορό
και ύστερα βουλιάζεις στην πηχτή σου σιωπή
στα αστέρια βρίσκεσαι ματώνοντας
γυρεύεις τη συμπόνοια απ' τους Θεούς
λες κι ήρθε η ώρα
να κλείσεις το βιβλίο των ερώτων σου
να παραδώσεις την οδύνη σου
σε έναν κόσμο ανίδωτο
να μη διαβείς προς την απώλειαν
τον λυτρωμό σου να γυρέψεις !

⫷ ψυχής ακόρντα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

↬ περί ευγενείας↫

 «..είχα μια ευγένεια έμφυτη από νωρίς
κατάπινα λόγια πικρά,που δεν έπρεπε να πίνω
ένιωσα ηττημένη άπειρες φορές
μα έκαμα την ήττα νίκη μου
έστω κι αν η ζωή μου παρεξέκλινε
και βρίσκονταν συχνά σε δύσβατες
άγνωρες ατραπούς...
έδενα τις πληγές με γάζες βάλσαμο
που μοιάζαν ροδοκλώνια
ήτανε νίκη καθαρή η ήττα μου
αφού δεν έβλαψα κανέναν άνθρωπο
εξόν τον εαυτό μου..»

↬ περί ευγενείας↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ εδώ στον κήπο των ευχών..↫

Όρος Πεντελικόν - Μονή Πεντέλης Άγιος Παντελεήμων  - 11/6/2023

 

 

 

 

 

Εδώ στον κήπο των ευχών..
Σε τούτο το μετόχι τ' αψηλόν
αργόσυρτα οι καμπάνες του..
καμπάνες μου με οδηγούν
στη χώρα Σου τη μακρινή..
μακράν του θρήνου
για την ορατήν φθοράν..
μακράν της λοιδωρίας..
Είναι στιγμές εξαγνισμού..

 ↬ εδώ στον κήπο των ευχών..↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ στο ιερόν του έρωτος⫸

Στα βράχια ελιάζονταν αμέριμνη
μαγεύονταν απ' των κυμάτων τις φωνές
τα ξέπλεκα τα κατακόκκινά της τα μαλλιά 
ζωγράφιζαν διαδρομές στου νου της τα κελάρια
παραδομένη εις την πλάνην της
εθάρρησε πως είχε αγκαλιά
της Αμαθούντας το πυθάρι..
κι από τον μούστο του εμέθυσεν
κι εβρέθηκεν στο ιερό του έρωτος  
της Αφροδίτης της θεάς..
μα ξάφνου όπως το βλέμμα του αντάμωσεν
εγύρισεν στα γήινα...
κάθε ηδονής σταγόνα του κορμιού της εξεχείλησεν
μέθεξις της ψυχής..
ριγώντας στου κορμιού την ηδονήν
αετοφόρος άνεμος εγύμνωνεν τις αντιστάσεις της
η επιθυμία εις κορύφωσιν....
επαραδίνονταν στα χέρια του
ενίκαε το απροστάτευτο της ψυχής της περιγιάλι..

 ⫷ στο ιερόν του έρωτος ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Αμαθούντα = Πόλις με καταπληκτική θέα την Μεσόγειο

 στην νότια Κύπρο.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

« χρόνου -πατήματα »

με τις ξαδέλφες μου

 

 

 

 

Ακροβατώντας στην αιώρα του αχανούς
στο παλαιοπωλείο των αναμνήσεων γυρνώ
γεννιέται νιός ο κήπος μου απεξαρχής..
και ροβολώ........
στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής..
δηλώνω ''αλάνι'' απείθαρχο..
γενναίους ''λιποτάκτες'' της ζωής ακολουθώ
τους αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού
μαζί τους παίζω το κρυφτό..κυνηγητό
κοτσάκια μου σκαρώνουν..τους σκαρώνω
είμαστε αλάνια επίγνωσης..
βαθείας ενσυναίσθησης
υφάντρες του αργαλειού μας..

 

 « χρόνου -πατήματα » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

« αμάραντοι λεμονανθοί οι έρωτες»

 

 

Αμάραντοι λεμονανθοί οι έρωτες
που επρολάβανε να σμίξουνε
για μια μοιραία νυχτιά...
Κι αν κάποτε εκλάδεψες λεμονανθούς
μα τώρα όχι πια
πλούσια απ' την ανάμνηση η καρδιά
είν' κέρδος οι χαμένοι σου ερωτολεμονανθοί
γιατί και τα χαμένα............
κείνη την αλησμόνητη στιγμή
λογιούνται κερδισμένα......
Το παραμύθι τέλειωσε
μετράμε χαρακιές.....
Θα ανταμώσουμε ξανά
γύρω από ένα πανέρι ψάθινο
λεμονανθούς γεμάτο ανθισμένους! 

  « αμάραντοι λεμονανθοί οι έρωτες» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,