«άρωμα μνήμης»

 

 

Ευτυχισμένοι..
όσοι ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής
οι θύμησες........
τους φέρνουνε μαγευτικά τις μυρωδιές
στου χρόνου τις αιώρες..
Ταξίδια μακρινά η μνήμη μας τολμά
ταξίδια ξέπμαρκα,ακυβέρνητα
στης μέθεξης τη χώρα.
Από παιδί με μάγευαν οι μυρωδιές
μα η δική σου μυρουδιά
ωσάν του Φθινοπώρου τη βροχή
εστάλαξε μαλάματα
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
τα ράντισε για να μοσχοβολούν
ώσπου τα μάτια μου να κλείσουν οι αγγέλοι.
Σε βρίσκω μέσα μου
το δυνατό σου άρωμα ελιξήριο ζωής
ξεπλένει τη ζωή μου από τις στάχτες
αθώα εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί
«ακούσια μνήμη» το ακριβό σου άρωμα
αφήνει ανάσα νοσταλγίας.  

«άρωμα μνήμης» - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«βράχοι μονάχοι»

Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι
κώδικες μυστικοί
απ' το βαθύ του χρόνου
το άβατο της μοναξιάς
φωνές παραβιάζουν.
σιμώνουν απειλητικά
σε όσους πονούν
γιατί έχουν γίνει βράχοι μοναχοί......
βράχοι που δεν ανθούνε.
έμεινες να κυκλώνεις τις στιγμές......
ουδέν παντοτινόν εις την ζωή
τίποτε δεν διαρκεί αιώνια.

 «βράχοι μονάχοι» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«Η νιότη μου»

Ω ! χρόνοι ανέμελοι της νιότης μου
σε σας χρωστάω τη σοφία μου
στα πάθη μου..στα λάθη μου
σε έρωτες που πόθησα
χείλη που ονειρεύτηκα και τσιγκουνεύτηκα
να τους χαρίσω ένα μου φιλί
σε έρωτες ανεκπλήρωτους
που εμείνανε λειψοί.
και άλλοτες παράφορους
που με ανεβάσανε εις την ουράνια τη σκάλα.
Τη σήμερον........................
Σιμώνουνε φωνές σαν διδαχές
τι γρήγορα το ρόδον το άλικον απέρχεται
μελώνουνε τα χρώματα εις το περβόλι μου
γίνονται.. μετάξινο ένα ροζ.
Με πλάνεψεν η νιότη μου
και έχτισα τον κήπο μου
ψηλά στα κορφοβούνια
έψαξα πέτρα μυθική
για να χαράξω αποτύπωμα
μη με ξεχάσει ο χρόνος..
μα ήρθαν μπόρες δυνατές
και το αποτύπωμα εσβήσθη..
Κάνω σκέψεις αλλόκοτες
μες στης ψυχής τις κρύπτες
αφήνομαι στης φαντασίας το όνειρο
οι αντιθέσεις μου με τρέφουνε
παλεύουν μέσα μου το σκότος και το φως
μα τα ονείρατα προκλητικά
με παρασέρνουνε στην ομορφιά
κι όπως μονάχη μες στα βράδια τριγυρνώ
ανακαλύπτω της ζωής την εμορφάδα.
κι απ' την αρχή..ζω μίαν δεύτερην νεότη!

 «Η νιότη μου» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τρυφερές εξομολογήσεις #

Νύχτες ολάκερες ανέφελα
σκόρπαγα την ψυχή μου
μια μανιασμένη πυροθύελλα
του νου μου οι ανέμοι
καραδοκούσαν να μου κάψουνε
τις ρόδινες τις σκέψεις μου
φορές - φορές το καταφέρνανε
και κάποτες τους νίκαγα εγώ..
κι όπως απέρχονταν αργοπορημένα η νυχτιά
της ροδοδάχτυλης Ηως, σαν φάνηκαν οι λάμψεις
την αντοχή της σκέψης μου ακόνιζα
τους θελλώδεις ανέμους κόπαζα
τους δαίμονες που διεκδικούσαν την ψυχή
απόδιωχνα στο άπειρο..........
οι εξομολογήσεις μου γίνονταν τρυφερές
γεμάτες ροδοπέταλα λιλά
απλώνοντας ασπίδας δέρας ακριβόν
τα άσχημα του κόσμου να καλύπτει..

# τρυφερές εξομολογήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
 

 

# άρωμα Ελλάδας#

Μια πλαγιά με πουρνάρια ελιές και πεύκα να βουτά στην θάλασσα....
Ένα ασπρισμένο σπίτι με γεράνια γαρδένιες βασιλικά και θυμάρι.
Ο πίνακας που σεργιάνισαν τα μάτια σου σε άνυδρους τόπους
Ο παππούς στα σκαλοπάτια να παίζει τσαμπούνα το δείλι
Η γιαγιά στο τηγάνι να ετοιμάζει ''πισσία ''
κι εσύ παιδι να πίνεις σε μια κούπα το Αιγαίο.
Το τραγούδι που η ψυχή βολτάρισε στον κόσμο...
Τα χαμόγελα.. τα μάτια τα καθάρια..
τα σοφά λόγια των ανθρώπων του μόχθου..
ήρθαν και αντάμωσαν στα ξένα με δύσκολες λέξεις του Κορνήλιου..
και έκαμαν αυτό το δύσκολο σμίξιμο...
Είναι δύσκολο να κάνεις τα κόκκαλά σου αλεύρι
για να ξαναβρείς το βηματισμό σου ..
Είναι δύσκολο να βρεις ξανά την γλώσσα την αληθινή
Και.. αν σε κουράζει που βλέπεις τα αυριανά
κι αν ώρες ώρες το μάταιο σε ταλαιπωρεί..
Είναι που σε σώζουν οι ποιητές και οι νότες..
και με τα χέρια στις τσέπες ακόμη σεργιανάς
στις γειτονιές του κόσμου.........

# άρωμα Ελλάδας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ ανεπίδοτη επιστολή 2 ⫸ - (στο Γιώργη)

 

Το κέντησα το όνομά σου στην καρδιά μου
και δεν θα σβήσει ποτέ....
οι κλωστές της αγάπης είναι ανεξίτηλες..
Θα συναντηθούμε ομορφιά μου ..θα συναντηθούμε ξανά..
στου επίγειου αγώνα μου τις ώρες..
θα σε έβρω με τη δύναμη της θέλησης ..
να προσκυνήσω στον ιερό βράχο μας του Έρωτα....
και στης ελπίδας μου το όνειρο..θα σε ψάξω..
θα σε έβρω στα ουράνια ψηλά..
τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου που άφησες μισά να τραγουδήσω..
τους μπάλους του ονείρου μας χορευτής του ήλιου..
να αγαπήσω απ' την αρχή τον κάθε κόκκο των βλεφάρων σου...
σαν ονειροπαρμένη έφηβη και σαν θεά του Έρωτα.
Θα έρθω ...θα ψάξω να σε βρω..
είναι οι ψυχές μας που εδέθηκαν με μετάξινη κλωστή
κρεμάσαμε τις ψυχές μας σε λευκό σκοινί
αναμεσίς εις τα ασπρόρουχα

 

εκεί λένε πως κατοικούνε οι ψυχές
αναμεσίς εις τις ραφές και τις παλιές δαντέλλες .
Θα έρθω.......
σου δίνω υπόσχεση γραπτή
πέφτω γονατιστή να σου το εξομολογηθω
στο μπλε του Αιγαίου να χαθώ
αν με ένα φεγγάρι λαμπερό
δεν ψάξω να τρυγήσω μέχρι το τελευταίο τσαμπί..
τις χαρές που άφησες μισές..
θα πιω και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα σου
θα προσκυνήσω όλα τα ξωκλήσια του κορμιού σου....

⫷ ανεπίδοτη επιστολή 2 ⫸ - (στο Γιώργη) - Σοφίας Θεοδοσιάδη -

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# κορίτσι στην ομίχλη #

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

Ομίχλη εκατέβαινε τα πρωινά
έπαιρνε άλλη όψη το ιερό μου καταφύγιο
εξωραϊζονταν...........
ντυνόμουν το αληθινό μου..το έσω φως
το μόνο αληθινό μου!
Νυχτώνει..σκοτεινιάζει κι οι Σειρήνες με καλούν
βραχνά οι σειρήνες με καλούν
μες στην ομίχλη..
να ταξιδέψω πέρα απ' τον πόνο και το θάνατο
σ' ενα λιβάδι να βρεθώ που ονειρεύεται
κάτι θα κράτησεν η νιότη μας
στο φευγαλέον άνθισμά της.

# κορίτσι στην ομίχλη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,