~Μύθοι και απάτες~ ο δάσκαλός μου

 Όσοι είχαν τη χαρά να βρεθούν καθισμένοι σε ένα αμφιθέατρο και να έχουν απέναντί τους για δάσκαλο και  συνομιλητή τους τον Δημήτρη Λιαντίνη..γνωρίζουν πολύ καλά πόσο καλός μύστης υπήρξε..και πόσο ο τρόπος και η φωνή του είχαν τη δύναμη να σε ταξιδεύουν..

~Μύθοι και απάτες~

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού…..Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του… Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. 

Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία… Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων. – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο; Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου. Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

Δημήτρης Λιαντίνης.

.............................................................................................................

Πάντα το τέλος γεννά μια μελαγχολία..μα είναι τόσο όμορφη η διαδρομή μέχρι το τέλος..

που μας συνεπαίρνει..απομακρύνει τη σκέψη μας από αυτό..

μας χαλαρώνει..μας γεμίζει στιγμές..

που θα πάρουμε σ' αυτό το άγνωστο ταξίδι μαζί μας..

Καλημέρα σας...

η φίλη σας Σοφία....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά #

Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά
κιτρινισμένα στο συρτάρι γράμματα παλιά
δαντέλλες απ' τα δάχτυλα της μάνας μου
ξέφτια στο ερμάρι φυλαγμένα..
ασπάζομαι τον έρωτα εσαεί
συμφιλιώνομαι στο θάνατο εμπροστά
λούζομαι στην αλμύρα της ζωής
βουτώ σε θάλασσες πλατιές
ομοιάζει πλάνη να ζητώ απ' το Θεό
τους ροδαμούς του έρωτα στα ύστερα ν' ανθεί
της νιότης το τρικύμισμα δώρο ακριβό
στερεύει ο χρόνος και σωπαίνω
αφήνομαι και χάνομαι στης μνήμης το βυθό
στα μυστικά μου ακρογιάλια επιστρέφω .

  # Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# της μνήμης τα κοράλλια#

Της μνήμης τα κοράλλια μου ακριβά
τα μάτια της ψυχής ακόμα λαχταρούν
το συναπάντημα σαν μάγεμα
στιγμές που φευγαλέα μας αγγίξανε
κι ύστερα σβήστηκαν,χαθήκανε σε μια βραδιά
ως το ξημέρωμα απέδραμες
μα πάντα εγώ θα καρτερώ
μες στης ψυχής τις έρημες ακρογιαλιές
εκείνα τα ροδόχροα
τα ανεκτίμητα..κοράλλια της ψυχής μας
πάντα θα μένω και θα καρτερώ
για να σε φέρνουν οι ανέμοι μου
πάντα εκεί θα κατοικείς
εις τα ερμάρια της ψυχής
φωλιές θα χτίζεις μέσα μου
στα χρόνια που μου απομένουνε
τέτοιοι ανθρώποι σαν κι εσέ
γίνονται θρύλοι τραμπαλίζονται
στου χρόνου τις αιώρες
έτσι εγίνηκες για εμένανε κι εσύ
ένας δικός μου αγαπημένος θρύλος..
και από τότες και μετά
τις σκέψεις μου αγκαλιάζω τρυφερά
κοράλλια και φεγγάρια ζωγραφίζω..

 # της μνήμης τα κοράλλια# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

........................................................................................................................................... 

 

# έφυγες μυστικά #

 

 

 

 

 

 

 

 

 Έφυγες μυστικά
στης ψυχής τα βάθη χάραξες το φευγιό σου
οι μνήμες της γης δε σε κρατήσανε
μέσα από ίσκιους πέρασες
για μια στερνή φορά
πυκνό το φως που σε έκρυψε...
απορώ που ανασαίνει η ψυχή μου ακόμα
όμως στα χέρια μου ανέτειλλε ένα φως
γιατί η ψυχή στοχεύει στο αντίπερα.

# έφυγες μυστικά # -Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης#

Μερόνυχτα σ' αναζητώ
εις τον αστερισμό της Βερενίκης.
Κι αν το πρωί λευκή τιφύς
σιμώνει απειλητικά
και την ψυχή μου συνεπαίρνει
δε χαίρομαι που είμαι μακριά
από την γκρίζα σου την κόμη.
 Κύρη μου ...και αφέντη της ψυχής.....
Ανάερα για σε θα περπατώ
ως να σε συναντήσω
στείλε για εμέ τα δώρα σου ψυχής
άϋλες οι ψυχές μας αύριο κάνουνε πανιά
στάλαξε τα μαλάματα
της πλουμισμένης που εζήσαμε ζωής
χωρίς φειδώ καμμία!

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης# -Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >>

 

 

Ολάκερη η ζωή
ένα ολόγιομο ποτήρι αλισάχνη
καλούμαστε να πιούμε ως τον πάτο του
και ύστερα καλούμαστε
τη φουρτουνιασμένη φύση μας
να κάμουμε γλυκεία.
Βασανισμένο το μυαλό
έρχονται κύμα οι θύμησες
θάλασσα η ψυχή
ό,τι απόμεινε απ' αυτήν
οι ματαιώσεις ήσαντε τρανές
χωρίς αδυναμίες τώρα πια
ξεμάκραινε της ευτυχίας την πλάνην..
Με το αυτί στους κραδασμούς της Γης
η διαπίστωσις χολή
αιώρησις ψηφίδων μιας χαμένης εποχής.

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >> - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ένα παράθυρο στο φως #

Φοβάσαι μες στην κάμαρη
σαν πέφτει και νυχτώνει
μα έχω κάτι ολόγλυκο
για σένα απόψε φως μου.
η αγκαλιά μου φλόγισε
και το κερί μας λιώνει
οι πόθοι μου για σε τρελλοί
δεν ξέρω αν το γλυκοχάραμα
αγκαλιασμένους θα μας έβρει
απόψε ας κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής
ν' αποδεχτείς τη ματαιότητα
καθημερνά στα βήματά μας ενεδρεύει
να λες ......
δε χάθηκα στ' ανούσια
να λες πως χάρηκες καρπούς
να ταξιδέψεις ήρεμος
στον Ύψιστο Πατέρα.

 
# ένα παράθυρο στο φως # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

......................................................................................................