#μικρές πυραμίδες #

 

 

 

Εμείς οι αγέρωχοι.. φαιδρότατοι
που λογιζόμαστε ενίοτε ποιητές...
γινόμαστε συλλέκτες των πολύτιμων στιγμών
κρυβόμαστε μες στις μικρές τις συλλογές μας
μικρές πυραμίδες μες στην έρημη ψυχή
οάσεις δροσερές οι συλλογές μας..
Κάποτε έρχονται εκείνες οι στιγμές ..μας γονατίζουν
μα ένα χέρι αόρατο τον ώμο μας κρατεί
έρχεται στα απρόσμενα το βλέμμα μας χαιδεύει.
Εμείς οι αγέρωχοι..ενίοτε φαιδροί ως ποιητές
χανόμαστε σε θάλασσες σε ωκεανούς φουρτουνιασμένους
νησίδες ψάχνουμε να βρούμε ερημικές
να ξαποστάσουν οι ναυαγισμένες οι ψυχές μας.

#μικρές πυραμίδες # σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

# λησμονημένο θυμιατήρι#

Αν κάποτε συλλογιστείς
να εξαγνίσεις την ψυχή σου
τούτο μονάχα θε να θυμηθείς
τρεμίζει αχνοβολά η ψυχή
σάμπως λησμονημένο θυμιατήρι
πιάνουν χορό..μύρα ..
ήχοι τ' απόβραδου
απ' τ' ανοιχτό σου παραθύρι
στα μέσα σου η μνήμη του
άγιο δισκοποτήρι
ξεσπάει η καρδιά και στροβιλίζεται
μα η φωνή του έρχεται γλυκά και την αγγίζει
''είσαι της λέει σα ρόδινο του Φθινοπώρου δείλι''
μα η καρδιά ψυχορραγεί
κι αφήνει πίσω της θυμό
στα ράθυμά της χείλη.

 # λησμονημένο θυμιατήρι # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

.......................................................................................................... 

# βραδινό πρελούδιο #

Ονειρό μου όμορφο..
καλημέρα μου φωτεινή..
και τρυφερή καληνύχτα μου.
Λουλούδι του μυαλού
και της καρδιάς μου.
από τον κήπο της ψυχής μου
θα κόψω λόγια ένα μπουκέτο
στο βάζο σου κίτρινα και άσπρα
μοσχοβολιές στα όνειρα της νύχτας
και αυτά να βάζουν τα καλά τους
και να έρχονται σαν σε γιορτή
τον ύπνο σου να φυλάνε
φύλακες της αγάπης ..
μες την τρικυμία της ψυχής
τα μάτια βλέπουν φάρους....
και ταξιδεύει η καρδιά στη θάλασσά σου
έχει νηνεμία η αγκαλιά .....γαλήνη ....

# βραδινό πρελούδιο # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

( αφιερωμένο στην κόρη μου - στην Ηλιανή μου )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷σμαραγδένια αγαπημένη μου⫸

 

 

Ψηλό και λυγερό μου νυχτολούλουδο
με μάτια σμαραγδένια....
σμαραγδένια αγαπημένη μου
με χείλια κερασένια
ποιός πόθος σε ανάσταινε
κι επρόσμενες
εξαίσιαν ψυχήν να κάμεις ταίρι
πρωτοσυναντηθήκαμε σε γνώριμο ακρογιάλι....
κι έπεσες γρήγορα πολύ
μες στην ζεστή μου αγκάλη
ήσουν η σμαραγδένια μου
μα ο χρόνος μας εδίκασε
κι η αγάπη μας εσβήσθη
νύχτα κι απόψε στάθηκες αντίκρυ μου
με θλίψη με κοιτάζεις
μονάχη στ' ακρογιάλι περπατείς
ψάχνοντας για κείνο το κοχύλι
εκείνο το ανεύρετο...
της καρδιάς σου το πολύτιμο κοχύλι!
στο πέρασμά σου
ακόμα ραίνω νυχτολούλουδα
απ' τη συγκομιδή των συνειρμών μου!

 ⫷ σμαραγδένια αγαπημένη μου ⫸ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

⫷μετάξια μιας ψυχής⫸

Ποτέ δε μίλησα μαζί του για το θάνατο.....
τυφλή μια γεύση έρωτα
πέρναε στα κορμιά μας
όταν πλαγιάζαμε μαζί.
Ωσάν μελίσσι εφόρμησε
τη γύρι για να κλέψει
μεταφραστές δρομολογίων
μιας φθαρμένης διαδρομής
εμπρός σε τόσες προσδοκίες
εγεύτηκα το θάνατο
και δε σηκώνει γιατρειά
μετάξια μίας άδολης ψυχής
στα λούλουδα του κήπου κρεμασμένα!

 ⫷ μετάξια μιας ψυχής⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸

 

 

 

Κάποτε ο έρως ξαφνικά
φώλιασε στην ψυχή μου
κι οι πόθοι μου ανήσυχα πουλιά
φωλιάσανε κι εκείνοι
θρύψαλα λες μενεξεδιά
φωλιάσαν στην καρδιά μου!
Λένε πως με το χρόνο όλα γιατρεύονται
όμως.. οποία συμφορά.........
το πεπρωμένο ενός έρωτα ανεκπλήρωτου
θρύψαλα λες μενεξεδιά Ανοίξεως
στο χώμα πεταμένα.

 ⫷ Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸

Μνήμες και συναισθήματα
έρωτες που περάσανε
κι αφήσανε σημάδια
αυτό το ανεύρετο φιλί
ίσως στα ύστερα η ζωή
να μου το ξαναφέρει..
Είμαστε νέοι..
όντας κινήσαμε για το έρημο νησί μας
ανάμεσα σε ολάνθιστες βατιές
μύρο απέπνεε η νυχτιά μεθυστικό
γευτήκαμε ηδονικές στιγμές
το φεγγαράκι μάρτυρας πιστός
στης νοσταλγίας μου.......
ακούγονται αηδόνια που λαλούν
στον φόντο τον ασπρόμαυρο
μες στην ερωτευμένη μου καρδιά
παντοτινά.........
τα μάγια σου απλώνεις !

  ⫷ νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,