#ιστορίες άλλων που γίναν δικές μας#

Η μουσική είναι ταξίδι μακρινό
κάποτε τα τραγούδια μας
ταξίδευαν μαζί με τους ανθρώπους..
τώρα σιωπούν κι αυτά
στις δύσκολες που ζούμε εποχές
μα εγώ το κάθε ένα πρωινό
τα βάσανα της μικρής μας της ζωής
επί Γης τα τραγουδάω
και τι να πρωτοθυμηθώ?
Για τους καημούς των μεροκαματιάρηδων
για να περάσει το λεωφορείο της γραμμής
για τάχατες τους μικροπωλητές
που διαλαλούνε την πραμάτεια τους
να βγάλουν επειγόντως μερτικό
τη φαμελιά τους για να θρέψουν?
Έχει πάντα χάραμα στον κόσμο μου
και δεν υπάρχουν καταιγίδες
γιατί απ' τα μικράτα μου έμαθα
φουρτούνες ν' αψηφάω..
Αμετανότητα ρομαντική
εβάλθηκα τον κόσμο να αλλάξω στα σημεία.

#ιστορίες άλλων που γίναν δικές μας#

Δοκίμιον Λυρικόν
σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

# Θυμάσαι; #

 

Θυμάσαι; 

Κρατώ στα δάχτυλα πολύ προσεχτικά 

εκείνο το τριαντάφυλλο του κήπου

και το μυρίζω γιατί έχει της ψυχής σου το άρωμα

αφού δε θέλεις να φανείς

 οι λέξεις μου θα σε καρτερούν

τρυφερά να σε αγκαλιάσουν.

 θυμάσαι πως άπλωνες τα χέρια σου και με κρατούσες;

 

σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 12.15 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αναπολώντας #

Πίνακας: Θάλεια Φλωρά - Καραβία

Ήχοι σε χρόνο παρελθοντικό
σκίζουν της νύχτας τ' όνειρο.
Άγριο κρασί το αύριο
θα πιεστώ για να θυμάμαι
διαίρεσα τις προσδοκίες μου
έχασα την πανσέληνο
μα εσύ επέρασες
στην ενδοχώρα των ονείρων μου
κι ακόμα σε θυμάμαι
πρόλαβα όμως
να εγκαταστήσω την ανάσα σου
στο βάθος της καρδιάς μου
πετάει πάντα ψηλότερα
όποιος το δρόμο χάνει.
Εφτάσαμε στ' ανείπωτα
τώρα στο νου μου τριγυρίζουνε
μονάχα λέξεις τρυφερές.

 # αναπολώντας # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ένα ψυχογράφημα #

Τον κόσμο γνώρισα λεπτομερώς
στο σύντομό μου πέρασμα
στο διάβα της ζωής μου.
Θαρρώ πως δικαιούμαι
να συντάξω ένα ψυχογράφημα
κι ας μην φέρω τίτλους ψυχιατρικής
περγαμηνές μεγάλες..
Ένας πολίτης είμαι εγώ καθημερνός
εγώ που τη ζωή εγεύθηκα
στο διάβα μου απάνω εις τη Γης.
Τον κόσμο, τους ανθρώπους γνώρισα
καλά εις τα σημεία
πότε απογοητεύθηκα κι άλλοτε ενθουσιάστηκα
απ΄ τους απλούς ανθρώπους
φιλοσοφώντας βηματίζω
σημείον καμπής στο διάβα μου
κρατώ καλά σαν φυλαχτό την αισιοδοξία μου
πως μπόρεσα τον κόσμο να αλλάξω στα σημεία.

 # ένα ψυχογράφημα #

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# όταν η μέσα μου λιακάδα #

 

 

Γλυκοχαράζει
μέσα μου μια λιακάδα εντρυφεί
σεμνοί σταθμοί οι στάσεις μου
στις μελιχρές λιακάδες του Φλεβάρη.
Σαν μουσαφίρης βιαστικός
η ελπίδα μας ..στου χρόνου τις αιώρες...
πότε ψηλά να τραμπαλίζεται το όνειρο
κι άλλες λυγίζοντας..
στις ξεχασμένες ράγιες
των σταθμών μας να μας βγάζει.
βουτώ μαβί μελάνι στον κονδυλοφόρο μου
μη και της λησμοσύνης χαριστώ
καθώς για νιο Φλεβάρη θε να στήσω το καρτέρι
φιλοδοξίες που δεν πιάστηκαν
φιλίες που προδόθηκαν..
φιλίες που είναι εκεί ομπρέλα λες..
όταν στους ώμους ψιχαλίζει..
αγάπες που δεν καταχτήθηκαν..
και μείνανε μετέωρες στο άγονο
στο χέρσο το χωράφι της ψυχής μας
μα εγώ αμετανόητα ρομαντική
πάντα το κυνήγι του έρωτα εντός μου ανθεί!

# όταν η μέσα μου λιακάδα # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το παραμύθι μου σε χρόνο Παρακείμενο..γραμμένο αλλιώς⫸

 

Λάτρης των αναπάντεχων ωραίων στιγμών
κι ερωτευμένη με τον έρωτα για τη ζωή
ερωτευμένη αέναα με τη θάλασσα
με τη βροχή,το πάλευκο το χιόνι
ερωτευμένη με τα χρώματα τις μουσικές
τις μυρωδιές απ' τα παλιά
η ποίηση μου βάλσαμο
ψυχής μου γιατρικό.

Ξέρω στο διάβα μου εμπροστά
μου έφερε στα μάτια μου σιμά
ρόδα και κρίνους να μαδήσω
μου 'φερε και γλυκείες μουσικές
για χάρη σου μελωδικά να τραγουδήσω.
με χίλια ροδοπέταλα σε ραίνω ακριβέ μου
δε σου περνάει αλήθεια από τη σκέψη σου
εκεί που μετακόμισες στους ουρανούς....
πως το αναπάντεχο φευγιό, με άφησε θλιμμένη?
Το πέρασμά σου απ' τη ζωή μου γιατρικό
κι η ποίησή μου βάλσαμο,ψυχής παρηγορία!

 ⫷ το παραμύθι μου σε χρόνο Παρακείμενο..γραμμένο αλλιώς⫸ -σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷μικρό κορίτσι ..στο φως⫸

 

                                                               φωτο: από το διαδίκτυο

 
Τις θεϊκές τις στάλες να αφήνεις να σε αγγίζουνε
μικρό κορίτσι εσύ..στο φως
σταλάγματα ψυχής να γίνουνται
να ευφραίνουν την καρδούλα σου
και μη θαρρείς..
δροσοσταλιές λογίζονται
ποτίζουνε τις αδειανές ψυχές
σε όποιον τόπο και να πας
όσα ταξίδια και αν κάμεις
στον ίδιο τόπο θα γυρνάς
και στα κρυμμένα μονοπάτια της ζωής σου
είναι η ψυχή μια μάγισσα
κρυμμένο αερικό.....
αγγίζει τη γυμνή σου την αλήθεια
τη ζεστασιά της σκέψης σου αγγίζει.
Γι αυτό μικρή μου τρέξε να προκάμεις τη ζωή
πριν σε δικάσει ο χρόνος!

⫷ μικρό κορίτσι.. στο φως⫸ - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,