✿*ﾟζεστές αγκάλες✿*ﾟ

Απλώνω τα ζεστά μου χέρια κι αγκαλιάζω
τα μεράκια της ψυχής ,τα ντέρτια τα βαθιά
τους έρωτες που μ' έβγαλαν φτερά
απλώνω τα χέρια κι αγκαλιάζω
κι εκείνα τα ασφοδέλια που εφύτεψα στα βράχια
σαν κρώζανε με αλαζονεία τις ροδαυγές
οι αετοί με τα ''χρυσά φτερά''.
Μα πιότερα απ' όλα στις αγκάλες μου συνάζω
εκείνα τα μπουμπούκια του έρωτα της Άνοιξης
που εσταλάξανε ευωδίες στην καρδιά..
Κεντίδια οι αγκάλες οι ζεστές
πλέκουν μετάξινο γιλέκο
γύρα απ' τις ψυχές.

 ✿*ﾟζεστές αγκάλες✿*ﾟ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


 

✿*ﾟ αποτυπώματα ✿*ﾟ

Σ' ένα παιχνίδι μάταιο
με αγωνία προσπαθείς
να πλάθεις με τις λέξεις σου αρμονία
ο παραλήπτης της επιστολής
ειν' πάντα οι ανθρώποι .
Μα έρχονται..φυλλορροούνε οι στιγμές
πίνεις νερό απ’ την πηγή της δύναμης
για να αντέχεις στη σιωπή
όταν οι πληγές σου αιμορροούν
βοτάνια ψάχνεις γιατρικά
για να επουλώσεις τις πληγές της Οικουμένης.
Την ερημία ψηλαφώντας της ψυχής
την κάθε μιαν αυγή
ένα παράθυρο αφήνεις ανοιχτό
διώχνεις από τις φλέβες σου
το πένθος των ημερών
χαμένη όλη μες στις αναμνήσεις
αφήνεις αποτυπώματα ψυχής
αφήνεις αχνάρια ανεξίτηλα
μιας πάλλουσας ψυχής..

✿*ﾟ αποτυπώματα ✿*ﾟ
Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

✿*ﾟ για την χαμένη Εδέμ ✿*ﾟ

 

 

 

 Προπάντων να μη γελασθείς
μην πεις πως ήταν όραμα
έν φευγαλέον αποκύημα της φαντασίας σου
πάντα να λες πως το 'ζησες
κι ευρέθης εις τον κήπον της Παράδεισος
εκεί που τα κοράλλια της ψυχής
βρήκαν ζεστό βυθό......
Σε σίμωσαν εξαίσιες μουσικές φωνές
σου τραγουδήσανε την πλάνη της ζωής
σε μάγεψαν οι σειρήνες του έρωτα
ηλεκτρισμένη από φιλήματα καυτά
δροσοσταλιές εστάλαξες στα χείλη της
των ρόδων τη δροσιά......
άκουσες με συγκίνησιν λόγια ερωτικά
εμύρισες την ευωδία του έρωτα στο διάβα σου..
και χρωματίζοντας τα όνειρα
εχάθης μες στα σύννεφα
τώρα μονάχη σου τυλίγεσαι το παραμύθι σου
και μένεις εις την χαμένη σου Εδέμ.

 ✿*ﾟ για την χαμένη Εδέμ ✿*ﾟ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..........................................................................................................

↫ κύκνοι της λησμονιάς↫

Οι κύκνοι το Φθινόπωρο
κραυγές απόγνωσης σκορπούνε
για το Χειμώνα που αισθάνονται
σιμά πως ενεδρεύει.
Δήλωνες κύκνος υπερήφανος και άτρωτος
ο βασιλιάς ηθέλησες της λίμνης για να γίνεις.
Μα ελησμόνησες..
Ένας μονάχος κύκνος ολομόναχος
στα παγωμένα τα νερά
μιας λίμνης το Χειμώνα δεν αντέχει.
Θα σταματήσει πια να κρώζει και να τραγουδά
κι ως το βυθό
της λυπημένης του σιωπής ο αντίλαλος θα φτάνει.
θα πάψει πια το κάλλος να υμνεί
τούτο το κάλλος που την πλάση ομορφαίνει.
Στην πλαστογραφημένη μας ζωή
απομεινάρια τα υπολείμματα
μιας παγωμένης λίμνης πια τα νούφαρα
απομεινάρια κι ενός έρωτα ατυχή
νεκροί οι κύκνοι απομένουν.

 ↫ κύκνοι της λησμονιάς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↫το μέσα της φως↫

 

 

 

 

Πάντα μέσα της
ένα φως απρόσμενα
εσίμωνε στο παραθύρι της
τις νύχτες που σωπαίναν τα πουλιά
κείνο το κορίτσι εδιάβαζε
τις λέξεις και τις ρίμες
σελίδες λες ημερολογίου πολύτιμου
του σύμπαντος παιάνες..
Γνώριμη..οικεία πλέον η φωνή
λες κι έρχονταν από ραδιοκύματα
λες κι έρχονταν από το σκότος το βαθύ
έψαχνε να βρει χαραμάδες του φωτός
για να φωτίσει τα ανήλιαγα
ο κόσμος που έπλαθε ο νους
ήταν γεμάτος φως..
ψάχνοντας στα κελάρια της του νου
έβρισκε πάντα φως.

Εκείνο το κορίτσι δεν άλλαζε συχνότητα..
εμίλαε πάντα για το φως.
χαρίζοντας παιάνες στους θνητούς
με βλέμμα εκστατικό....
τις νύχτες που σωπαίναν τα πουλιά
κείνο το κορίτσι εδιάβαζε
σελίδες λες ημερολογίου πολύτιμου
γνώριμη..οικεία πλέον η φωνή
λες κι έρχονταν από ραδιοκύματα
λες κι έρχονταν από το σκότος το βαθύ
έψαχνε να βρει χαραμάδες του φωτός
για να φωτίσει τα ανήλιαγα
ο κόσμος που έπλαθε ο νους
ήταν γεμάτος φως..
ψάχνοντας στα κελάρια της του νου
έβρισκε πάντα φως.
Εκείνο το κορίτσι δεν άλλαζε συχνότητα..
εμίλαε πάντα για το φως.

Περπάταε πίσω απ' τις σκιες
την παρακίναε τρυφερά:
↫ Όπου κι αν είσαι πιάσε τη συχνότητα
κι αν με ακούς
να ξέρεις πως πολύ σε αγαπάω
γιατί μου έμαθες να βλέπω φως εκεί
που ακόμα οι άλλοι το αναζητούνε..↫

↫το μέσα της φως↫ - ( αλληγορικόν) 

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↫ στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής↫

 

 

 

↫Στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής
στενάχωρα η μνήμη μου γυρνά
τι κι αν επόθησα μαζί σου τη χαρά
τώρα το ξέρω πως θα ψάχνω να σε βρω
εκεί ψηλά στ' αστέρια...
Το 'χουν συνήθειο οι Κυριακές
αφήνουν χαραμάδες
μπάζουνε νοσταλγία οι Κυριακές.
Κι εγώ η ταπεινή μέσα απ' τις μουσικές
διαρρηγνύω την θνητότητα της ύπαρξης
κι ακόμα να σε ανακαλύψω προσπαθώ
τι κι αν μετοίκησες
εις τον αστερισμόν της Βερενίκης !
Είναι στο στήθος μου μεγάλη η παγωνιά
μου κόβεται η φεγγερή μου ανάσα
είναι γιατί πολύ σε αγάπησα
και στη σιωπή σου δεν αντέχω..↫ 

 

 ↬Σοφίας Θεοδοσιάδη↫

 ↫στο γλυκοχάραμα μιας Κυριακής↫

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ μήνυμα Πανσελήνου ↫

Βημάτιζε αργόσυρτα
μες στο κρυφό της περιγιάλι
ο μπάτης την εδρόσιζε
μηνύματα έφερνε νοσταλγικά
στην άρπα της καρδιάς της..
Ποιός τα 'χατες θα βάλει υπογραφήν
για τα φεγγάρια της ψυχής της?.
ακυβέρνητη πολιτεία η ψυχή
παραδομένη εις το φως το ανελέητον
εγένναε νοσταλγικήν μελαγχολίαν
μήνυμα Πανσελήνου στο κατώφλι της
αθώα η καρδιά της ..λατρευτή
στης νοσταλγίας των ερώτων την ενθύμηση
έρχονταν λυγερές σκιές την ανταμώνανε..
κρυφομιλούσαν στις κρυμμένες μάγισσες..
κι ύστερα χάνονταν στα σύννεφα....
χάνονταν στα νερά..

↬ μήνυμα Πανσελήνου ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,