Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.
**
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες
θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να
κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους
ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι καί οίκτιρον.
Σταμάτα, και δάκρυσε, γιατί δε ζω πιά.
Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.
Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου.
Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό `ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη...
Έλληνες
θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον
άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα.
Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:
Τρεις
αντρειωμένοι εβούλλησαν να βγούν από τον Άδη/Ένας τον Μάη θέλει να βγει
κι άλλος τον Αλωνάρη/Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ ανοίξει
γιοματάρι./
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν./Κόρη,
βροντούν τ’ ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,/Και το χρυσά γιορντάνια σου,
θα μας ακούσει ο Χάρος
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Τι
να πρωτογράψει κανείς για τον Δημήτρη Νικολακάκο ή Λιαντίνη, που πήρε
το όνομά του από το χωριό καταγωγής του, τον σύγχρονο φιλόσοφο του 20ου
αιώνα, τον γνήσιο Έλληνα, που με την τελευταία του επιστολή στην
Διοτίμα την κόρη του, φαίνεται ολοκάθαρα, πως τον θάνατό του τον
σχεδίαζε χρόνια .
Η αυτοχειρία του ήταν μια ηρωική πράξη
προσφοράς να ανοίξει το δρόμο για την αληθινή Γνώση, σε μια ύστατη
προσπάθεια να αφυπνίσει το πλήθος, την μάζα των προβάτων -που
τρέμουν το θάνατο -,πως όλη μας η ζωή είναι μια μελέτη Θανάτου, όπως
τόνισε και ο Πλάτωνας...
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ
Τη
Δευτέρα, 1η Ιουνίου 1998, ο Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε από το σπίτι του
στην Κηφισιά και λίγες ώρες αργότερα επιβιβάστηκε, σύμφωνα με μαρτυρία,
σε ένα ταξί στη Σπάρτη με προορισμό το καταφύγιο του Ταϋγέτου.
Ο
οδηγός, ο Κώστας Τσούνης, κατέθεσε στην Αστυνομία με κάθε λεπτομέρεια
για τον άγνωστο επιβάτη που του ζήτησε να τον μεταφέρει στον Ταΰγετο.
Από
τα στοιχεία που γνωρίζουμε, ο άνθρωπος αυτός ήταν ο τελευταίος που είδε
ζωντανό το Λιαντίνη. Λίγες ώρες αργότερα, η σύζυγος του Δημήτρη
Λιαντίνη ανακάλυψε πως ο άντρας της είχε εξαφανιστεί.
Στις
υποψίες της προστέθηκε και το γράμμα που βρήκε και στο οποίο ο Λιαντίνης
ανακοίνωνε πως φεύγει αυτοθέλητα ενώ λίγο παρακάτω έγραφε: "Πεθαίνω
υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και
το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι."
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<,<,
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
╔═════════✽
Τη μέρα που θα πέσω* έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
στη Σπάρτη.
* Διγενής: γαμπρός του Δ. Λιαντίνη εκείνη την εποχή.
* Οι μορφές στεφανώθηκαν στις 3/6/1998.
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Στον δάσκαλο...τον φιλόσοφο...τον αναζητητή της αλήθειας....
Στον δάσκαλό μου...με αγάπη....ακατάπαυστη...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................................................
