Για Τους Έρωτες Που Δεν Τολμήσαμε..

Είναι ένα μεγάλο κομμάτι τα Σαββατόβραδα μες  στη ζωή μας...
Τρέχουμε να προλάβουμε...να τα εκμεταλλευτούμε...να τα ζήσουμε...όσο πιο μαγικά μπορούμε...
Σαββατόβραδο κι απόψε...κι όλοι μας από συνήθεια..ψάχνουμε να '''βολέψουμε''' να ''ακουμπήσουμε''' να  γεμίσουμε ...τα κενά που ίσως να μας ταλανίζουν...
Κι άντε το κορμί μας θα το κουβαλήσουμε ως εκεί...
Πως όμως θα χαλιναγωγήσουμε τη σκέψη μας...τι απάντηση θα δώσουμε...στο ίδιο και στο ίδιο ερώτημα....αν όλο αυτό που ζούμε...είναι το ιδανικό και που θα θέλαμε για τον εαυτό μας ?

   Πόσοι από μας άραγε...βιώσαμε και βιώνουμε...έναν έρωτα που δεν μας οδηγεί πλέον στην ολοκλήρωση ?
Μήπως ένας έρωτας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ...είναι ο ιδανικότερος όλων...ή είναι μια φωτιά που καίει και καταστρέφει την αληθινή πραγματικότητά μας.  Σιωπηλά και αθόρυβα...φανταζόμαστε ...εξιδανικεύουμε...ζούμε δυνατά....κάτι ,που επιθυμήσαμε πολύ κι έμεινε μισοτελειωμένο.... ?
Ίσως γι αυτό φαντάζει τόσο μαγικό....
Ίσως γιατί γλίτωσε από τη φθορά και το εκφυλισμό της καθημερινότητας ... του χρόνου.... Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τρέφει συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....αυτού του φευγαλέου έρωτα...Δεν παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ο  έρωτάς μας αυτός ο ιδανικός......

Όπως και νάχει όμως στην αρένα της ζωής, για νάχεις μια σχέση υγιή και αληθινή και με διάρκεια, το ψέμμα στο ξεκίνημα αυτό δεν πρέπει νάχει χώρο..Στον  έρωτα που κάνει τη ζωή μας πιο γλυκειά ..τα γκρίζα πέπλα δε χωρούν..Αν φόβος μόνιμος εσένα διακατέχει κι αν δεν  πιστεύεις στους αληθινούς τους έρωτες..τότε εγκλωβισμένος  ζεις μες στην δική σου Κόλαση...κι όσο το  ψέμμα το σερβίρεις στον απέναντί σου...άλλο τόσο ψεύδεσαι κατά του ίδιου σου του εαυτού...τον ξεγελάς ...τον καταστρέφεις...

Μας αξίζει να '''βουτάμε ...να τολμάμε...να αρπάζουμε τη '''στιγμή'' 'που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του έρωτα....για να  μην μένουν μέσα στην ψυχή ...οι χαρακιές του ανικανοποίητου..ωραιοποιημένου..που ίσως και να είναι..
Καλύτερα να περπατάς  ξυπόλητος...προς την ομορφιά που σου'κλεισε  το μάτι...έστω κι αν ακόμη νόμισες  αγκάθια θα γεμίσουνε.. στο τέλος αυτό τα πόδια σου....παρά  ακίνητος να μένεις και θεατής    του δρόμου αυτού...κοιτάζοντας από μακριά....
Τα μοιρολόγια...η μιζέρια και τα κλαψουρίσματα...του τύπου...αχ πως είμασταν .... πως γίναμε....πως μεγαλώσαμε...αχ είμαστε μικροί....δεν ταιριάζουν στην ζωή....παρά μόνον στον βιολογικό τον  θάνατο...

Αφιερώνω τις σκέψεις μου ,σε όλους εμάς που πεθυμήσαμε και δεν τολμήσαμε ίσως...που κρύψαμε την αλήθεια ...για να μην ξεβολευτούμε...
Αφιερωμένο και σ' αυτούς...τους υποκριτές......που όλα ταχτοποιημένα τάχα έχουν....και μέσα σε ξένες αγκαλιές την ευτυχία ψάχνουν......

Πάντα μ' αρέσει να  μιλάω φωναχτά και να  τα μοιράζομαι μαζί σας...γιατί μαγκιά δεν είναι να παίζεις κρυφτούλι ...με τα συναισθήματά σου...μαγκιά είναι να μπορείς...να παίρνεις από τη ζωή ....αυτό που σου ανήκει...

   από την Σοφία  Θεοδοσιάδη

..................................................................................................................................................................