- - - -Ά , εκείνο το γειτονικό κορίτσι, με το τσίτινο φόρεμα.. με τα σκληρά χέρια της δουλειάς... με το φρέσκο χορτάρι στα μαλλιά της με τὴ μυρωδιά του πρωινού σαπουνιού στο βήμα της!.. - - - -Είχε δυο πρώιμες ἀνθισμένες πασχαλιές μες στην υπομονή της είχε ένα χνούδι μάνας στην αφή της!..
Μελοποιημένο Ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή: "Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας". ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Σήμερα εσείς δεν θέλετε εικόνες που το διάβα σας από την ζωή...περαστικό
να σας θυμίζει ότι είναι να σας δείξω ...μα εγώ δεν εφοβήθηκα ποτέ σε όλες τις εικόνες να σταθώ....
Σάμπως εγώ είμαι αυτή ...που την ζωή εκανόνισε πάνω στη Γης ετούτη ?
Μην απορείτε την πλευρά αυτή την δύσκολη...που θέλησα να σας την κουβεντιάσω...
Η Παγκόσμια λεν πως είναι σήμερα των Ηλικιωμένων η ημέρα, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» και την 1η Οκτωβρίου την γιορτάζουν.. Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει
τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα
προβλήματα που αυτοί αντιμετωπίζουν.
Εγώ ποτέ μου δεν επίστεψα και σε κανένα πρόβλημα ...κανένα γεγονός...πως μια ημέρα είναι αρκετή...κάτι να θυμηθείς...κάτι να το γιορτάσεις...
Τι να γιορτάσεις μάτια μου από την συνεχή ροή...την εξέλιξη της βιολιγικής σου της φθοράς ...μέσα σε μια ημέρα...
Συνειδητοποιημένα πρέπει να στέκεσαι καθημερινά κι εσύ ο ίδιος ...μα και οι άλλοι γύρω σου ...πως τα λουλούδια δεν μένουνε για πάντα ''ανθισμένα''..
Ανθούν και μας χαρίζουνε αρώματα μεθυστικά ...αξέχαστα ...στη μνήμη την συναισθηματική μας καταγράφονται...και πάλι και ξανά την νιότη τους την σφριγηλότητα και την δροσιά ...συχνά μας την υπενθυμίζουν...
Μα ευαίσθητα ''λουλούδια'' είναι οι ανθρώποι ..... τι θαρρείς...και όπως όλα τα όμορφα...και λίγο και κρατούνε...
Όχι μην θλίβεσαι σαν δεις ..το πόσο γρήγορα σαν τα μυρίσεις μερικές μόνο φορές...αυτά θα μαραθούνε...
Είναι να λες , που πρόλαβαν το άρωμά τους να σκορπίσουν....και να αφήσουν...
έτσι κι αλλιώς το πέρασμά τους στη ζωή...με ημερομηνία λήξεως ήτανε και γραμμένο...
Γιατί με λούλουδα θέλω εγώ να σου μιλώ...για των γηρατειών το δύσκολο κομμάτι?
Έτσι να σου το κάνω πιο γλυκό...μη σε κακοκαρδίσω...
Μην θλίβεσαι και πάλι θα στο ξαναπώ...πως δεν ήρθε και το τέλος...
Σύμφωνα
με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για τους
ηλικιωμένους, το 2000 ζούσαν σε όλο τον πλανήτη 600 εκατομμύρια άνθρωποι
ηλικίας άνω των 60 ετών. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2025, ο αριθμός
αυτός θα έχει φτάσει το 1,2 δισεκατομμύρια, ενώ το 2050 θα έχει
ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια.
Στην χώρα μας, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι ο πληθυσμός
ηλικίας άνω των 60 ετών ξεπερνούσε το 2004 τα 2.547.000 άτομα, με τις
γυναίκες να είναι περισσότερες από τους άνδρες. Το 17,1% του πληθυσμού
της χώρας μας ανήκει στην ηλικιακή ομάδα άνω των 65 ετών, ενώ η πρόβλεψη
για το άμεσο μέλλον είναι το 2020 να πλησιάζει το 24%. Με τα
δημογραφικά δεδομένα, λοιπόν, που έχουμε, σε λίγα χρόνια, το ¼ των
κατοίκων αυτής της χώρας θα ανήκει στην ευαίσθητη αυτή ομάδα!
Εκ
των πραγμάτων, οι άνθρωποι της Τρίτης Ηλικίας, αποτελούν ένα σημαντικό
κομμάτι της Ελληνικής Κοινωνίας. Παρά το ότι συνηθίζουμε να αναφερόμαστε
σε αυτούς με τον όρο: «οι απόμαχοι της ζωής», οι ηλικιωμένοι σήμερα
συμβάλλουν αποφασιστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αφού
στηνεποχή μας παίζουν έναν
ολοένα σημαντικότερο ρόλο, μέσω του εθελοντικού έργου τους, της
μετάδοσης των εμπειριών και των γνώσεών τους, της βοήθειας που δίνουν
στα παιδιά τους αναλαμβάνοντας να φροντίζουν τα εγγόνια τους, αλλά και
της αυξανόμενης συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας.
Σήμερα στην ''κρίση'''που ανελέητα χτυπά καθημερινά τη χώρα μου...και δεν την νιώθουν όλοι στο ''πετσί'' τους....γιατί οι κρίσεις πάντα τους αδύναμους χτυπά...
Σήμερα λοιπόν... τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τα «Τιμημένα Γηρατειά», βιώνουν τη χειρότερη εποχή τους.Η σύνταξή τους δεν τους καλύπτει το μήνα. Δεν υπάρχουν δομές φιλοξενίας για μοναχικούς ηλικιωμένους ή είναι ελάχιστες. Το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» είναι σημαντικό, αλλά χρειάζεται ενίσχυση.Η κοινωνική ασφάλιση είναι ανύπαρκτη. Δεν έχουν σωστή Ιατρική, Φαρμακευτική και Νοσοκομειακή Περίθαλψη.
Σκύψε λοιπόν με σεβασμό. Σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά
τους. Δικαιούνται τα αυτονόητα όπως και κάθε
άνθρωπος...
κι όχι επειδή απ' την ανάγκη τη δική σου εσύ...σαν θέλεις να τους χρησιμοποιήσεις....το χέρι τότε αναζητάς...
άνθρωποι ήταν και είναι ζωντανοί...γεμάτοι από εμπειρίες της ζωής...που η νιότη σου δεν πρόλαβε να ζήσει και να αποχτήσει...
''Συντροφική'' η ''Βόλτα της Ζωής'''επάνω στον κοσμάκι...χεράκι.. χεράκι ..
να την περπατείς ...αν θες χαμόγελο να δίνεις και να εισπράττεις...
Στα υγρά και δακρυσμένα μάτια κάποιου μην σταθείς... Βήματα γρήγορα στο νου...ευθύς να σχεδιάσεις... Πλησίασε ...μην φοβηθείς...τα δάκρυά του σκούπισε αν μπορείς και στην καρδιά βαθιά ..τα βήματά σου σύρε... Κήπος σε περιμένει ...ολάνθιστος εκεί...στον πόνο που τα μάτια... σου προδώσανε ...να μην ξεγελαστείς...Λουλούδια ...πασχαλιές και ρόδα ανθισμένα...ο κήπος της καρδιάς..... Χειμώνες πέρασαν βαριούς.....μα άντεξαν και ούτε και επαγώσανε και δεν εξεραθήκαν... Μονάχα να...για λίγο στο απάγκιο ''κρύφτηκαν'''φοβήθηκαν την παγωνιά... Κλαριά σαν γίνουν παγωμένα μια φορά...λογάριασαν ...πως να ξαναανθίσουν ? Φυλάχτηκαν στ' ''απάγκιο'' τους χυμούς που κρύβαν μέσα τους...να μην τους καταστρέψουν.... Θαρρώ πως τα κατάφεραν καλά ,απ'το αγιάζι τούτο τ' αναπάντεχο...κλαριά ενωμένα μ' άλλα μες στον κήπο ετούτο να γεννούν...την Άνοιξη ξανά να περιμένουν... Αργεί πολλές φορές η Άνοιξη...μα πάντα εκεί ...όσοι παγωμένοι Χειμώνες κι αν θαρθούν...αυτή παραμονεύει...ανέλπιστα και αιφνιδιαστικά...μπροστά και πάλι σου πετάγεται..τα χρώματα ...τις μυρωδιές τις ξεχασμένες σου... προσφέροντας...ν' ανοίξει πάλι σαν λουλούδι προσπαθεί...τις καρδιές τις ''κλειστές''τις μόνες και τις τρομαγμένες... Να τις γλυκοχα'ι'δέψει προσπαθεί...μαζί με όλα τα λούλουδα της εποχής...κι αυτές ν' ανθίσουν... Μην μου θυμώνεις...από μπροστά σου που περνώ...και με τα αρώματα αυτά σαν Άνοιξη προσπαθώ να σου σκορπίσω....να σε '''μαγέψω'''προσπαθώ...λουλούδια στην καρδιά σου να φυτέψω... Απλά τα λόγια μου...μικρά...και άλλα δεν μου βγαίνουν...γιατί εμένα ο πόνος μούμαθε ..γλυκά και ταπεινά να σου μιλώ...και Βασιλιάς κι αν είσαι... Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ( Αφιερωμένο σε όλα τα μάτια που δάκρυσαν...μα ιδιαίτερα και εξαιρετικά....στον φίλο που τις σκέψεις μου '''στο βάζο με νερό'''να τις ποτίζει...έχει φυλάξει.. Τον ευχαριστώ... που με τα λόγια του αυτά...μες στην καρδιά μου στόχευσε...) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Με χρώματα κι Αρώματα... ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μπορεί η ιστορία μου απ' τις διάσημες τις ιστορίες να μην είναι, που θα διηγηθείτε στα ''μικρά σας'', είναι όμως, αυτό καθεαυτό.. ..το αληθινό μου παραμύθι... των παιδικών μου χρόνων. Γιατί ποιός μπόρεσε ποτέ...μεγάλος ή μικρός...χωρίς το '''παραμύθι '''του να ζήσει ? Παρέες -παρέες τα παιδιά... μαζεμένα στην πλατεία του μικρού μου του
χωριού ,έτσι εξεκινούσαν τα κάλαντα να πουν.....Αποβραδίς τα λέγαμε
εκείνη τη βραδιά τη ''μαγική''..παραμονή σαν έρχονταν Των
Χριστουγέννων.... Έτσι λίγο πριν γεννηθεί ο Χριστός... Όλη η αγωνία μας.... .. εφάνταζε μεγάλη..για την παιδική μας την ψυχή..ποιός τα περισσότερα τα φρούτα θα μαζέψει..... Αγωνία λοιπόν για τα κάλαντα , τα φρούτα , τις δραχμές.... Πόρτα σε πόρτα κι απόψε, με τα τριγωνάκια μας ( τα αυτοσχέδια) θα γεμίζαμε το πάνινό μας σακουλάκι...φτιαγμένο με περισσή αγάπη, από τα χέρια της γιαγιάς.... Άλλιώτικα χρόνια αυτά...φρούτα μας δίναν οι νοικοκυράδες του χωριού στα
κάλαντα...άντε και καμμιά δραχμούλα .. κι αυτό ...οι συγγενείς μας
μόνο. Αγωνία μεγάλη στην καρδιά μας ...στην ψυχή ... και στο μυαλό ...για τα κάλαντα... τα φρούτα ...και για τις δραχμές... Χριστούγεννα χιονιάς κι αγιάζι .. πάντα πάνε μαζί....στα βόρεια του παγωμένου μου του τόπου ... Στη Θράκη ...στο μικρό μου το χωριό .... φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο
και μ' αστραπές..που τα σκοτάδια του φωτίζαν στιγμιαία..... .Να σου τρυπάει το κόκκαλο το χιονόνερο και να σε περονιάζει... Μα σαν παιδί θα ονομασθείς...από βοριά και Καλλικαντζαράκια δεν νογάς... έτσι μας φοβερίζαν...τη νύχτα μόνοι μας έξω να μην περπατούμε... Κινήσαμε λοιπόν εκείνη τη βραδιά ,όπως και κάθε χρόνο...κι εμείς ....σαν
όλα τα παιδιά ...πόρτα την πόρτα...χαρά να δώσουμε ...μα και να
πάρουμε συνάμα.... Και τότε ξαφνικά.. αλλάξανε τόσων χρόνων συνήθειες..... .Κι ενώ γυρνάγαμε στα σπίτια μας και ο καθένας μας και η καθεμιά
....τοποθετούσε την '''πραμάτεια ''' της επάνω στο τραπέζι...σε ίσα μέρη
για να μοιραστούν οι '''κόποι'''της βραδιάς..... πετάγεται η Ροδένια μας κι όλο ενθουσιασμό ...την ιδέα της μας
'''πέταξε''..στην άκρη εκείνη του χωριού...που ποτέ μας άλλοτε..δεν
φτάναμε... ετούτη την Άγια τη βραδιά... να πάμε και τα κάλαντα να πούμε... Στο σπίτι της '''γριάς της μάγισσας'''μονάχη καθώς ζούσε...κανείς δεν
την λογάριαζε...και δαίμονες μας λέγανε πως κρύβει....(.ήταν και η
ταλαιπώρια της...αυτή ..τα δόντια που της λείπαν.....γρια να μοιάζει
...κι ας μην ήταν)...έτσι εθέλησε η μικρή εκεί και να βρεθούμε... Όλοι εσυμφωνήσανε και νάμαστε στην πόρτα της μπροστά...χωρίς το
φόβο..που οι μεγάλοι μας φυτεύαν στο μυαλό...γλυκά τα κάλαντα να
τραγουδάμε... Πάντα οι μεγάλοι βρίσκονται μπροστά...όταν τις παιδικές μας τις ψυχές
καθοδηγούνε...και όχι πάντα και σωστά....Μα τώρα δεν ήτανε αυτοί μπροστά
κι έτσι μονάχοι αποφασίσαμε....εκεί για να τα πούμε.. Και νάσου βγαίνει η γρια...στα σκαλοπάτια....τα χορταριασμένα και μ' ένα
γέλιο όμορφο...ψωμάκι μας μοιράζει...ένα ψωμάκι νόστιμο γεμάτο
σταφιδούλες... Κοπιάστε κόρες μου μας λέει και μη με φοβηθείτε... Για το γιορτινό τραπέζι τόφτιαξα...τα στόματα των δικών μου των παιδιών
,να γλυκάνω και να θρέψω....βραδιά γλυκειά που είναι σήμερα ...καθώς ο
Χριστός γεννιέται.... Θάρρος μας ήρθε ολότελα και ξαφνικά...τις μάγισσες, για μια στιγμή πάψαμε πια να τις φοβόμαστε.... Περνάμε μες στο φτωχικό...κι όλες μαζί αφήνουμε όλη την πραμάτεια από
τα κάλαντα...επάνω στο τραπέζι..Δραχμές πολλές και ξυλοκέρατα
...φουντούκια ...μανταρίνια ...πορτοκάλια μα και μήλα...εγέμισε το
ξύλινο τραπέζι..... Αστράψαν από τη χαρά , τα μάτια των παιδιών της... Μοσχοβολιές εγέμισε το φτωχικό το σπίτι.... .Μα χαραχτήρες διάφορους... είν' η ζωή γεμάτη... Μόνη από όλα τα παιδιά η Μαύρα ...κατσουφιασμένη πια και δύστροπη ...με
άγριο βλέμμα μας κοιτούσε...Δεν συμφωνούσε με αυτό...κι ολο για το
συμφέρον μας μιλούσε... Μετρούσε και ξαναμετρούσε τις δραχμές και να τις αποχωριστεί δεν ετολμούσε... Εντράπηκε και έκανε ό,τι εκάμανε οι πιο μεγάλοι της παρέας... Μαλάκωσε η γρια με όλα αυτά...και έναν -ένα μας φιλεί και μας καληνυχτίζει... Το βράδυ εκείνο στο κρεβάτι μου εγώ...μια χαρά και μια ανακούφηση ένιωθα ...πως μου εγέμιζαν το στήθος....
Περίμενα πως και πως να ονειρευτώ...το αστέρι αυτό της Βηθλεέμ... Παιδιά κι εμείς που '''ψάχναμε'''το αστέρι Αυτό ... τη '''Γέννηση '''απ' το δικό μας δρόμο.... Μπορεί να μην είχαμε φανταχτερά και βελουδένια τα φουστάνια.....μα η
μάνα δεν μας άφηνε ποτέ.....χωρίς τα παλτουδάκια απ' τα χεράκια της
ραμμένα ...στ' αγιάζι και στο χιονιά να εκτεθούμε... Πλυμένα καθαρά και καλοφροντισμένα...κι ας λείπανε τα πολυκαταστήματα ,εκείνον τον καιρό... ετρέχαμε τα κάλαντα να πούμε... Φωτάκια δεν ανάβαμε πολλά ...γιατί κι αυτά λιγοστά και δυσεύρετα μας ήταν... Αυτοσχέδια ήταν και τα ''τρίγωνα'' απ' τους παπούδες, που από
νωρίς..μ' ολη την τέχνη τους και περισσή αγάπη ...που το χέρι τους αυτό
καθοδηγούσε...φτιαγμένα με έννοια μεράκι και στοργή... ήχους γλυκείς μα και παράξενους συχνά εγεμίζαν...την ησυχία του
χωριού...και τα γαβγίσματα των σκύλων ...που άλλες βραδιές
αλύχταγαν...τώρα τα σταματούσαν.... Μες στην καρδιά μας την αγνή την παιδική...χιλιάδες τώρα δα λαμπιόνια
ανάψαν...αφού σ' αυτήν τη δύστυχη την '''Ευταλού'''την μάγισσα...( και
που δεν ήταν)...εδώσαμε τέτοια χαρά... Έτσι τους λέγαν στο χωριό...σαν βλέπαν ...τους φτωχούς...και τους ταλαίπωρους και παραπεταμένους... Κι έτσι εγεννήθη ο Χριστός...τον χρόνο αυτό στο σπιτικό μου...και μες
στην παιδική μου την ψυχή..το φως αυτό απ' τ' αστέρι της
Βηθλέεμ....κουρνιάζει εκεί σε μια γωνιά.....όταν ξεχνώ να με φωτίζει.... Πάντα μπροστά μου έρχονται και κάθονται...Παραμονή των Χριστουγέννων
σαν βραδιάζει...τα μάτια αυτά τα λαμπερά... τα μάτια των παιδιών της
'''Μάγισσας''' της Ευταλούς.. ..που μπόρεσαν να ονειρευτούν...μαζί με
μας κι αυτά...έστω για μια στιγμή μονάχα...κι αγάπη εκατάλαβαν επιτέλους
τι σημαίνει...... Πάντα εκείνη τη βραδιά...εσιγοτραγουδούσα...γιατί τα λόγια αυτά τα
καταλάβαινα και πολύ με συγκινούσαν...παιδάκι τότε αθώο κι
απονήρευτο...να ονειρευτώ για τη δικαιοσύνη προσπαθούσα..... Θα σιγοτραγουδήσω κι ας μεγάλωσα πολύ και απονήρευτη... ας έπαψα να είμαι... Μα κάπου εκείνο το '''κρυμμένο '''το παιδί...τις λίγες τις στιγμές
ξυπνάει μέσα μου...με σπρώχνει ...το τραγούδι αυτό.. να αρχινήσω... .Είναι που γαληνεύει την ψυχή.....την μέρα αυτή.. της προσμονής μιας
'''Γέννησης'''...και ελπίδα με γεμίζει ...πως ίσως κάτι να συμβεί ...κι ο
κόσμος να αλλάξει : Χριστούγεννα χαρά μου παιδική μυρτιές και κάλαντα γεμάτη και στο μικρό καλύβι του φτωχού και στο ψηλό τρανό παλάτι.. Το Χριστουγεννιάτικο -Αληθινό μου Παραμύθι.. ( Kείμενο -Αφήγηση- Σοφία Θεοδοσιάδη ) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ο μικρός Τυμπανιστής Μου `παν έλα να πάμε να δεις Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης, κι εγώ γυρεύω απόψε στον ουρανό τ’ αστέρι ψάχνω να `βρω το φωτεινό ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ να με πάει στο μικρό βασιλιά, πέρα μακριά.... Μες στη νύχτα παιδί μοναχό, τι δώρο να σου φέρω, που `μαι φτωχό φέρνω το τύμπανο που μόνο κρατώ τα κάλαντα να ψάλλω για το Χριστό ράπαπαπαμ ραπαπαπαμ το πιο ωραίο τραγούδι θα πω, για το Χριστό... Μες στη φάτνη τα ζωα ξυπνούν κι απ’ έξω ταπεινά βοσκοί προσκυνούν στην Παναγιάς κρυμμένο στην αγκαλιά χρυσό στεφάνι, φως, φορεί στα μαλλιά ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ σαν με βλέπει η καρδιά μου χτυπά, και μου γελά...
Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σύμπραξη αναμένεται να παρουσιαστεί
σύντομα στο The New Yorker Festival και τα πρώτα δείγματα αυτής
εντυπωσιάζουν.
Ο βραβευμένος με Oscar Robert De Niro συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον installation artist JR στο φιλμ μικρού μήκους με τίτλο «Ellis»,
το οποίο πραγματεύεται τις συγκλονιστικές ιστορίες των μεταναστών που
κατέφθασαν κατά εκατομμύρια στις αρχές του αιώνα στο γνωστό Ellis
Island, προσδοκώντας σε μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ.
Στο μικρό νησάκι, επί του οποίου βρίσκεται χτισμένο το εντυπωσιακό
Άγαλμα της Ελευθερίας, διαδραματίστηκαν άπειρες ιστορίες ανθρώπινου
πόνου και ανεκπλήρωτων ελπίδων, αφού ουσιαστικά χρησίμευσε ως το
«φίλτρο» για να λάβουν οι μετανάστες την πολυπόθητη άδεια παραμονής και
εργασίας τους στις ΗΠΑ, ένα όνειρο που απέκτησε μεγάλες διαστάσεις στις
αρχές του 20ού αιώνα, όπου η Αμερική φάνταζε σαν τη Γη της Επαγγελίας.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Στο φιλμ μικρού μήκους του JR, ο Robert De Niro ενσαρκώνει έναν
από τους εκατομμύρια μετανάστες που βρέθηκαν στο Ellis Island Immigrant
Hospital, στο νοσοκομείο που από το 1902 που ξεκίνησε τη
λειτουργία του πέρασαν τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια μετανάστες, πολλοί εκ
των οποίων δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στον προορισμό τους, εξαιτίας
των ασθενειών που μάστιζαν τον πληθυσμό της εποχής.
Μέσα στο επιβλητικό και ερειπωμένο πια Ellis Island Immigrant Hospital, o
JR χρησιμοποιεί τα installations, που κατασκεύασε από φωτογραφίες
πραγματικών μεταναστών της εποχής, ως φυσικό σκηνικό για την πλοκή του
φιλμ, με τον Robert De Niro στον ρόλο του αφηγητή της
δραματικής ιστορίας εκατομμυρίων ανθρώπων που άφησαν τον τόπο τους για
μια καλύτερη ζωή και ένα υποσχόμενο -αν και αβέβαιο- μέλλον.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Το φιλμ θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο The New Yorker Festival στις 4 Οκτωβρίου, ενώ το trailer καταφέρνει να μεταφέρει την δραματική ατμόσφαιρα της θεματολογίας.
Έχω μια ''υποχρέωση '' ζωή απέναντί σου... Πολλές φορές απλόχερα μου χάρισες...''βρέχοντας δώρα'' που με έκαναν να ονειρευτώ...μ' έκαναν τα φτερά μου τα κλειστά ...ν' ανοίξω να πετάξω... Πόσους σταθμούς δεν μ' έμαθες ? Πόσες φορές από μπροστά μου τρένα έστειλες και να περνούν...πότε να προλαβαίνω να επιβιβαστώ και πότε να τα χάνω.... Τώρα σε τούτο το σταθμό μ' έβαλες πια να περιμένω...ένα αλλιώτικο τούτη τη φορά ...τρένο να περιμένω...σε μια τρελλή διαδρομή...προορισμού που δεν γνωρίζω..... Δεν με φοβίζει η βροχή έξω απ' το σταθμό....να εκτεθώ...να πικραθώ και δεν φοβάμαι... Μονάχα να... στη σκέψη μου και πάλι τριγυρίζει...μια άλλη σκέψη πιο τυραννική ..που χρόνια τώρα αρκετά ''φυτεύτηκε'''μπροστά μου.... Την ομπρέλα που εκράταγα σαν ''έβρεχε'' γατί συχνά και έβρεχε εκεί έξω στους σταθμούς....την άνοιγες ζωή μου εσύ ...για να προστατευθώ...νάρθει το τρένο να με πάρει...σ' άλλους σταθμούς καινούργιους να βρεθώ...ή έπρεπε μόνη μου εγώ να το σκεφτώ...έτοιμη και προφυλαγμένη από καιρό...πάντα τον δρόμο να κοιτώ...χωρίς καν να βιαστώ...καινούριους προορισμούς πια να διαλέγω... Τα τρένα πάντοτε περνούν...κι εμείς άλλοτε ταξιδιώτες διψασμένοι...τρέχουμε να προλάβουμε στην πρώτη θέση εκεί να κάτσουμε ...όλα να τα ρεμβάσουμε...εικόνες που μπροστά ...κινηματογραφικά ...στα μάτια μας ανοίγονται...καθώς σε μία θέση καθισμένη... Πολλές φορές κουράστηκα και αποφάσισα...ταξίδια μακρινά να μην επιχειρήσω.... ήσυχα και γαλήνια να αποχωρήσω, από τον τελευταίο μου σταθμό και απερίσπαστος με βήματα αργά...στον ίδιο τόπο που με έφερες ...τρένο εσύ πολλά υποσχόμενο μες στην διαδρομή σου.....κι εκεί να περπατώ στον γνώριμο τον τόπο μου ...στις μικρές απολαύσεις να αρκεστώ κι έτσι να συνεχίσω... Ήρθες και μου τα ανέτρεψες...και τα τρένα πια ...έπαψες να τα στέλνεις... Μα σαν σαράκι μέσα σου θα μπει ...σαράκι που σε κατατρώγει...σαράκι που μ'αυτό θα γεννηθείς...ταξίδια πάντα θα ονειρεύεσαι...το σφύριγμα του τρένου διαρκώς θα σε καλεί.... Σκουριάσαν σου μηνύσανε τα τρένα στους σταθμούς...και για να ταξιδέψουν δεν μπορούν... Άδειες οι ράγες πια ...τους μακρινούς προορισμούς να δείχνουν μείναν μοναχές... O τόπος μέσα κι έξω σου ρημάζει.... Κι εσύ βουβά '''θρηνείς'''....
Είναι όμως εκείνος ο απόηχος του έντονου σφυρίγματος, που πάντα μέσα σου θα κατοικεί ...θα σε καλεί...πάντα στα πόδια να το βάζεις...πάντα ένα τρένο θα αναζητά ...στο άγνωστο αυτό ...που δεν σ' αφήνει λίμνη να γενείς με στάσιμα νερά...καθώς των ανοιχτών των θαλασσών παιδί εγεννήθης... ( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Τούτο το τρένο είμαστε εμείς - Παπακωσταντίνου Βασίλης
Τούτο το τρένο δε σταματάει,
χρόνια γυρνάει μες στις καρδιές,
περνά πεδιάδες και συμπληγάδες,
φέρνει τραγούδια και αγκαλιές.
Τούτο το τρένο είν’ η ζωή μας,
κλείσε τα μάτια και θα μας βρεις.
Τούτο το τρένο είν’ η ζωή μας,
τούτο το τρένο είμαστε εμείς.
τούτο το τρένο μόνο του πάει,
φτιάχνει δικές του διαδρομές.
κόβουν λουλούδια, φτιάχνουν τραγούδια,
Την πιο μεγάλη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής ...θρησκεία την ονόμασαν και την εκάναν...και έκτοτε μονόχνωτα κι αναχρονιστικά,πορεύεται ο κόσμος τούτος καθημερινά, πάνω στη Γη ετούτη.... Μεγάλα τα ''συμφέροντα '' που τον ανθρώπινο τον νου ποδηγετούν... Κάθε θρησκεία προσπαθεί απ' το δικό της μετερίζι...τους οπαδούς της ..μέσα στο '''μαντρί''ασφυχτικά ,σφιχτοδεμένους νάχει.... Σάμπως δεν φτάναν οι πολιτικοί...κοπάδια καθημερινά, που προσπαθούν να αποχτήσουν.. Καυγάς μεγάλος στήθηκε ...όπως πάντα και στηνότανε εδώ.. στην Εκκλησία μας αυτή...με το Υπουργείο της Παιδείας... Το Θρησκευμάτων, που ποτέ του δεν εφάπτονταν η ονομασία αυτή καθεαυτή του Πληθυντικού, που ενικό εξέφραζε με τη λέξη ''Θρησκευμάτων''. Πολλές φορές το σκέφτηκα ,σε όλη την πορεία μου την εκπαιδευτική,αλλιώς πως έπρεπε να το ονομάζουν.... <<Υπουργείο της Εκπαίδευσης και Απόλυτα Ορθόδοξης Χριστιανικής Παιδείας.>> Μήπως ποτέ και παραβλέποντας.. το μικρόψυχο συμφέρον προσπερνώντας..αφήσαν άραγε κάποιο φωτεινό μυαλό την Πίστη ...την ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής...σωστά ...εκεί που θέλει να διαλέξει και να ακουμπήσει ? -Όχι ...όχι θα σας πω...και μετά λογου γνώσεως...ποτέ δεν άφησαν εδώ...σε τούτο εδώ τον Τόπο ...τους ανοιχτόμυαλους.. ν' ακούσουν έστω και για μια φορά και να τους ακολουθήσουν..... Ο λόγος σήμερα λοιπόν ...για των Θρησκευτικών το μάθημα ,μέσα εις τα Σχολεία... Υποχρεωτικά και επίμονα ...ως τώρα ο καθείς ...ανόητες και μερικές από τις Θεωρίες του Μαθήματοςκαι τις Διδακτικές ενότητες κι αν θεωρούσε...έτσι αυστηρά και δίχως τη δική του γνώμη ο δάσκαλος,την διδαχή καλούνταν για να εκτελέσει... Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψεύτικο..πιο ανακόλουθο και αναξιοπρεπές ..τις ΄΄παιδιάστικες΄΄΄τις παραδόσεις ...που εσύ καθώς μέσα σου γελάς...με πειστικό τον τρόπο να διηγηθείς και να παραδώσεις.... Στις λεπτομέρειες των διδαχών,δεν θα σας ξεναγήσω... Όλοι περάσατε από τα σχολειά και σίγουρα θυμάστε...αναγκαστικά παπαγαλίσατε και αμάσητες αλήθειες ...έχετε καταπιεί.... Αλοίμονο αν ετόλμαγες και τις αμφισβητήσεις να εκδηλώσεις.... Αντίχριστο σε βάφτιζαν...Αλλόθρησκο ή και τελείως Άθεο σε θεωρούσαν... Κασσάνδρες πλήθος εμαζεύτηκαν...στα καφενεία και στα Μαγκαζίνο αυτά της Τηλεόρασης...την κίνηση της Υπουργού Παιδείας ..να κατακρίνουν και να απαξιώσουν... <<Σωστότατη η απόφαση >> κατ'εμέ αν σωστά εμπεριστατωθεί...και με στενά κριτήρια εκκλησιαστικά εγώ δεν θα την κρίνω.... Ποιός φόβος την Εκκλησία κυβερνά...σαν η ίδια έχει άποψη πως η καλύτερη των Θρησκειών ...ο Χριστιανισμός και μάλιστα ο Ορθόδοξος ..κατά την αποψή της είναι... Τι εμποδίζει τους πιστούς να μάθουν ...γνώση ν' αποχτήσουν ...το τι πρεσβεύει η καθεμιά απ' τις Θρησκείες γύρω μας.. .Και έτσι απερίσπαστοι ...τον δρόμο αυτοί μονάχοι τους να βρουν...που στο Θεό και θα τους οδηγήσει ? Ένας δεν είναι ο Θεός ? Ανώριμοι λένε οι μαθητές και στην ''κοπάνα''θα το ρίξουν... Ας έρθουν από εμάς τους Δάσκαλους να μάθουν ...να ρωτήσουν...αν η ''κοπάνα''...χρόνια αυτή μέσα στην ίδια τους την τάξη δεν γινόταν.... Μειδίαμα εισέπραττα.. πειθαρχημένο μα ...ειρωνικό...κάθε που αναγκαζόμουν...τη διδακτέα ύλη να εφαρμόσω...και ανούσιες μερικές ...τις περισσότερες φορές.. ιστορίες και να διηγηθώ... Σύνελθε κόσμε...βάλε το μυαλό σου να σκεφτεί...και την ανάγκη της ψυχής σου ...αν θέλεις να ακουμπήσεις και από κάπου να πιαστείς...μέσα από τα ποικίλα αναγνώσματα των Θρησκειών...εσύ να επιλέξεις... Δεν κάνουν κάποιον καλό Άνθρωπο....Πατριώτη κι Έλληνα σωστό ...τα θρησκευτικά του τα πιστεύω... Και μην φοβάσαι εσύ Εκκλησιά...αν ήσυχη και την συνείδησή σου έχεις...πως σωστά όλα τα έπραξες... και το ''ποίμνιό'' σου ως τώρα δεν ποδηγέτησες απλά ...αλλά με σεβασμό λόγων και πράξεων το Οδηγείς.... Είναι ''ντροπή'' τα γκάλοπ κατ' εμέ σε μια χώρα Ελεύθερη και Δημοκρατική ...τον Συντηρητισμό.....σαν νούμερο υψηλό και να προβάλλουν.....
( Γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός ) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…. θα τραγουδήσουν όλοι οι ρομαντικοί στις 23:12. Το φεγγάρι ...το φεγγάρι...που φωτίζει τα μαλλιά σου..... !!!. Είναι τ' άλλο παραμύθι ...που το λέει η καρδιά σου.....
«Ματωμένο» το φεγγάρι απόψε.. Ένα
σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο, που για τελευταία φορά είχε συμβεί το
1982 και δεν θα επαναληφθεί πριν το 2033, θα έχουν την ευκαιρία να δουν
στην Κύπρο και σε πολλές άλλες χώρες όσοι… βάλουν νωρίς το ξυπνητήρι τα
ξημερώματα της Δευτέρας 28 Σεπτεμβρίου. Θα παρατηρήσουν μια
ολική έκλειψη υπερπανσελήνου, δηλαδή της απόκρυψης του δίσκου της
Σελήνης στο μεγαλύτερο δυνατό μέγεθός του. Στη χώρα μας το φαινόμενο θα
φθάσει στο μέγιστο σημείο του περίπου στις έξι παρά δέκα το πρωί. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Pομαντικά
λοιπόν και θα σας ευχηθώ για απόψε ...να κοιτάξετε ξανά τον
Ουρανό...και να σιγοτραγουδήσετε ...όπου κι αν βρίσκεστε ...όπου κι αν
είστε... με το αγαπημένο μου τραγούδι...σας αφήνω..που στοχεύει κατ'
ευθείαν στην καρδιά...τρυφερό ..νοσταλγικό και ταξιδιάρικο..με τη μαγική
φωνή του Λιδάκη ...
ΔΥΟ ΦΕΓΓΑΡΙΑ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ (MANOLIS LIDAKIS).
Νύχτα μαγικιά μια σκιά περνά σκέψου τώρα τη φωνή που σου 'λεγε, ποτέ, ποτέ μαζί * Βάδιζα σκυφτός, ήσουν ουρανός με των άστρων τη μουσική μου τραγουδάς, ποτέ, ποτέ μαζί * Μάγισσα χλωμή, το στερνό σου φιλί ξεχασμένη μουσική μια μαχαιριά, ποτέ, ποτέ μαζί. * Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ερμηνεία : Μαρία Δημητριάδη
Κι
αν ακόμα φίλοι μου...κλείσουμε τις πόρτες...τα παράθυρα...τ'αυτιά
μας...τα μάτια μας...και σταματήσουμε ν'ακούμε για λίγο την φωνή μας
...που μας αποσπά...νάστε σίγουροι...πως θα δούμε ...μέσα από τη μουσική
...τις σκιές της μαγείας να μας πλησιάζουν....... Για τους ρομαντικούς και ονειροπόλους φίλους μου.... Σοφία Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Το δυσκολότερο το μάθημα να διδαχθεί...είναι η Δημοκρατία.... Χρόνια πολλά σ' αυτό το δίλημμα ταλαντευόμουν...αν σωστή στάση ,απέναντι σ' αυτήν την τόσο σπουδαία ''έννοια''κατόρθωνα και εκρατούσα.... Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Όχι σίγουρα για να περιαυτολογήσω... Έτσι απλά σήμερα εδώ ..στον χώρο αυτό τον Διαδικτυακό..απάντηση σε πολλά από τα ερωτήματά μου επήρα... Δύσκολο μου φαινότανε.. το μάθημα αυτό της Κοινωνικής της Αγωγής μέσα εις τα σχολεία... να διδάξω ,μα δυσκολότερο πολύ...όταν στους μεγάλους πια θα αναγκαστείς...όχι το μάθημα αυτό να κάνεις ( άλλωστε πια είσαι εσύ και δεν το δικαιούσαι ) μα μια διευκρίνηση σωστή ..απλή και λυπηρή γι αυτούς ...θα αναγκαστείς να τους την δώσεις....
Φορές - φορές στέκομαι απέναντι σε κάποιους '''φίλους'''.. Θαρρούν πως έτσι προστατεύονται ...κλείνοντας πάντα τα σχόλια κάτω απ' τις αναρτήσεις τους....γραμμή που αυτοί επέλεξαν σε μας να την περάσουν... Πρέπει σελίδες άπειρες να κάτσεις να διαβάσεις κι εμπέδωση μέσα στο μυαλό να προσπαθήσεις για να κάνεις και να την ενσωματωθείς....
<<Δικτάτορας>> σου μάθανε η λέξη τι σημαίνει ? Ναι ...ναι δεν υπερβάλλω τώρα εγώ...σου είπανε πως οι δικτάτορες έρχονται πάντα με τα τανκς και μία ημέρα χαλαρή...την εξουσία αρπάζουνε και αυτοί σε κυβερνούνε.... Μα εσένα σε γελάσανε θαρρώ..... Ναι...ναι αυτοί δικτάτορες στ' αλήθεια είναι....μα την δική σου συμπεριφορά ,ποιός θα την διορθώσει ? Ποιός σου είπε εσένα πως προστατεύεσαι...όταν το φίμωτρο στο στόμα μας τοποθετείς? Ποιός αλήθεια σου έμαθε το φόβο να σκορπάς....και εργοδότες αδίσταχτους ...που ανελεύθερους ζητούν πολίτες και ονειρεύονται...μπροστά μας να προτάσσεις ?
Για ποιούς '''εργοδότες'''αλήθεια μας μιλάς ? Σε ποιούς το λες ? Στους άνεργους ...που τη λέξη'''εργασία''' δεν γεύτηκαν και δεν μοιάζει στον ορίζοντα σιμά ...να φαίνεται να την γευτούν?
Αν θέλεις να εκτίθεσαι δημόσια φίλε μου...τα κότσια βρες αντίλογο ν' ακούσεις... Τα κότσια βρες ...τις γνώμες να ακούς ...και μην πετάς κατάμουτρα μονάχα τις δικές σου.... Μέσα στην '''τάξη '''αυτή εδώ που φτιάξαμε εμείς,,,,μέσα από την ευκαιρία που μας έδωσε η GOOGLE ...μα και σε κάθε τάξη σχολική και της ζωής ακόμα...υπάρχουνε κανόνες...μα και πειθαρχία...δύναμη χρειάζεται πολύ ...
Να μάθεις ..μάθε και να ακούς !!!
Εσύ δεν τόμαθες αυτό κι αλλού ψάχνεις τη λέξη '''δικτατορία '''να τοποθετήσεις.... Σκύψε λοιπόν βαθιά μέσα σου...μέσα στον εαυτό σου...και κοίταξε την στάση που κρατάς και την υπευθυνότητα των λόγων και των πράξεών σου....
Ποιός είσαι εσύ και που δεν δέχεσαι αντίλογο εις τα λεγόμενά σου ?
Ωραίο πράγμα η διακίνηση των Ιδεών και ο Διαφωτισμός...μα ωραιότερο απ' αυτά ο τρόπος που το κάνεις...η σύμπλευση των λόγων σου απέναντι στις πράξεις που τολμάς...
Μάθε λοιπόν φίλε μου ...που δρόμο πολύ ακόμα έχεις να διανύσεις...πως : Η Δημοκρατία ξεκινά απ' τον μικρό προσωπικό μας χώρο αρχικά...που είναι το μυαλό και η συπεριφορά μας....
Θέλω ακόμα να σου πω..πως δικτάτορας λογίζεσαι ...μικρός ή και μεγάλος ...αν μέσα από την '''Κλειδαρότρυπα''' έρχεσαι εδώ ...και την ζωή μας την κοιτάς στα βιαστικά και προσπαθείς να νουθετήσεις και να διαφεντέψεις....με τον εκφοβισμό που '''τσαμπουνάς'''...
Μισές εικόνες πάντα εσύ θα κουβαλάς ...γιατί θέλει πολύ '''ζύμωμα''''σαν θες εσύ η έκθεση των λόγων σου... με τις δικές μας τις εικόνες..για να ενωθούν...και ένα.. καινούριο πια ''''χορτάρι να φυτρώσει'''..... (Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ξέρεις ποιό είν' το δυσκολότερο να σου ομολογήσω ?
Εσύ γι αυτό το πάθος σου για την ζωή...με όλες της τις ομορφιές...και την ασχήμια ...μα και την ματαιοδοξία.... να θες να τους μιλήσεις ..κι αυτοί μέσα απ' τις λέξεις σου αυτές να προσπαθούν ''καταχτητές'' να γίνουν ..και ωσάν άκριτοι κριτές και τη δική σου τη ζωή...να προσπαθούν να την λεηλατήσουν....
Μα η φαντασία μου συχνά ...τα όνειρα που η ψυχή κι ο νους μου πλάθει...τα συναισθήματα να πνίξουν δεν μπορούν...και τις ''λεηλασίες ''τους αυτές και δίχως κόπο τις καταπατούν...
Μακρινά ταξίδια ονειρεύομαι συχνά....μες στην δική μου την ψυχή και στις ψυχές των άλλων προσπαθώ να ταξιδέψω...
Δεν ξέρω καν και αν μπορώ και τη δική μου την ψυχή να περισώσω...
Διλήμματα μύρια μέσα μου ...πνευματικά και ηθικά...μα και της καθημερινότητας αυτής και της σκληρής πραγματικότητας με ταλανίζουν.....
Αμέτοχη ποτέ δεν έμεινα...τα μάτια μου..ποτέ δεν έκλεισα....μα ούτε και το βλέμμα μου το γύρισα αλλού...καθώς μες στα βιβλία μου τη λύτρωση να ψάχνω αναζητούσα....
Καθώς μες στις σελίδες τρέχουμε και μες στα λόγια των σοφών ,τους Παραδείσους κυνηγάμε...έρχονται και ξανάρχονται στο νου μου και στη σκέψη...τα λόγια αυτά του Μπόρχες τα σοφά ...τα απλά τα κατανοητά....που απλόχερα μας χάρισε και μοιράστηκε μαζί μας :
<< Πάντα φανταζόμουν τον Παράδεισο σαν μια Βιβλιοθήκη >>.
Γιατί ποιός μπόρεσε ποτέ και να ξεφύγει...και να μην ονειρευτεί...στις θαυμαστές σελίδες των γραπτών βιβλίων.... που σε άλλες ζωές μας παραπέμπουν....
Όχι ''αιθεροβάμονες''δεν είναι ...και δεν λογίζονται ,όσοι απ' το όνειρο των ιδεατών ζωών...στοιχεία ψάχνουν για να κλέψουν.....
Μοναδικότητα κι αν έχουν οι ζωές....μες στη καθημερνότητα να ανταπεξέλθουν όπως θέλουν δεν μπορούν....
Στην Τεχνη τρέχουν και στην Ποίηση ...στη Μουσική...στο διάβασμα...παρηγοριά να βρουν για να αντέχουν....
Είναι φορές που η ψυχή αυτή ...τον λήθαργό της δεν αντέχει...και σ' άλλα μονοπάτια περπατεί και μέσα από τα κείμενα και τα βιβλία τα σωστά τα λογοτεχνικά...τις όμορφες ...τις ζωτικές τις καταστάσεις και την ποικιλία της ζωής...προσπαθεί να απομυζήσει...και να καρπωθεί....
Πολλοί θα τρέξουν να σκεφτούν ...νοσταλγικές οι σκέψεις μου πως είναι....
Δεν είναι νοσταλγία η αναζήτηση της αληθινής ζωής ...ούτε του ''Παραδείσου''..
Προορισμός λογίζεται ...που μέσα μας βαθιά και κατοικεί...η αναζήτηση της βίωσης...
''Ζωής Παραδεισένιας''..μιας και Παράδεισοι αλλού και ούτε και υπάρχουν κατ' εμέ..και ίσως ιδιοτελώς και κάποιοι μας τους τάζουν....
Χορταριασμένες μέσα μου οι θύμησες και οι σκέψεις μου απ' τις σελίδες τις χρυσές....πολύτιμων αναγνωσμάτων παραμένουν...και με παρακινούν εσάς και να προτρέψω...με αγάπη να ''αγκαλιάζετε'''τα λόγια των ''Μεγάλων'''...γιατί σοφό το χάρισμα της σκέψης τους αυτής ...η φύση τους ενέπνευσε κι ούτε που ''τσιγκουνεύτηκαν...μαζί μας να το μοιραστούν...τα λόγια τους να κρύψουν....
Κείμενο-Σοφία Θεοδοσιάδη.
