Τα Τρένα Που Φύγαν...

Έχω μια ''υποχρέωση '' ζωή απέναντί σου...
Πολλές φορές απλόχερα μου χάρισες...''βρέχοντας δώρα'' που με έκαναν να ονειρευτώ...μ' έκαναν τα φτερά μου τα κλειστά ...ν' ανοίξω να πετάξω...
Πόσους σταθμούς δεν μ' έμαθες ?
Πόσες φορές από μπροστά μου τρένα έστειλες και να περνούν...πότε να προλαβαίνω να επιβιβαστώ και πότε να τα χάνω....
   Τώρα σε τούτο το σταθμό μ' έβαλες πια να περιμένω...ένα αλλιώτικο τούτη τη φορά ...τρένο να περιμένω...σε μια τρελλή διαδρομή...προορισμού που δεν γνωρίζω.....
Δεν με φοβίζει η βροχή έξω απ' το σταθμό....να εκτεθώ...να πικραθώ και δεν φοβάμαι...
Μονάχα να... στη σκέψη μου και πάλι τριγυρίζει...μια άλλη σκέψη πιο τυραννική ..που χρόνια τώρα αρκετά ''φυτεύτηκε'''μπροστά μου....
       Την ομπρέλα που εκράταγα σαν ''έβρεχε'' γατί συχνά και έβρεχε εκεί έξω στους σταθμούς....την άνοιγες ζωή μου εσύ ...για να προστατευθώ...νάρθει το τρένο να με πάρει...σ' άλλους σταθμούς καινούργιους να βρεθώ...ή έπρεπε μόνη μου εγώ να το σκεφτώ...έτοιμη και προφυλαγμένη από καιρό...πάντα τον δρόμο να κοιτώ...χωρίς καν να βιαστώ...καινούριους προορισμούς πια να διαλέγω...
    Τα τρένα πάντοτε περνούν...κι εμείς άλλοτε ταξιδιώτες διψασμένοι...τρέχουμε να προλάβουμε
στην πρώτη θέση εκεί να κάτσουμε ...όλα να τα ρεμβάσουμε...εικόνες που μπροστά ...κινηματογραφικά ...στα μάτια μας ανοίγονται...καθώς σε μία θέση καθισμένη...
Πολλές φορές κουράστηκα και αποφάσισα...ταξίδια μακρινά να μην επιχειρήσω....
ήσυχα και γαλήνια να αποχωρήσω, από τον τελευταίο μου σταθμό και απερίσπαστος με βήματα αργά...στον ίδιο τόπο που με έφερες ...τρένο εσύ πολλά υποσχόμενο μες στην διαδρομή σου.....κι εκεί να περπατώ στον γνώριμο τον τόπο μου ...στις μικρές απολαύσεις να αρκεστώ κι έτσι να συνεχίσω...
Ήρθες και μου τα ανέτρεψες...και τα τρένα πια ...έπαψες να τα στέλνεις...
Μα σαν σαράκι μέσα σου θα μπει ...σαράκι που σε κατατρώγει...σαράκι που μ'αυτό θα γεννηθείς...ταξίδια πάντα θα ονειρεύεσαι...το σφύριγμα του τρένου διαρκώς θα σε καλεί....
Σκουριάσαν σου μηνύσανε  τα τρένα στους σταθμούς...και για να ταξιδέψουν δεν μπορούν...
Άδειες οι ράγες πια ...τους μακρινούς προορισμούς να δείχνουν μείναν μοναχές...
O τόπος μέσα κι έξω σου ρημάζει....
Κι εσύ βουβά '''θρηνείς'''.... 

Είναι όμως εκείνος ο απόηχος του έντονου σφυρίγματος, που πάντα μέσα σου θα κατοικεί ...θα σε καλεί...πάντα στα πόδια να το βάζεις...πάντα ένα τρένο θα αναζητά ...στο άγνωστο αυτό ...που δεν σ' αφήνει λίμνη να γενείς με στάσιμα νερά...καθώς των ανοιχτών των θαλασσών παιδί εγεννήθης...
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                             Τούτο το τρένο είμαστε εμείς - Παπακωσταντίνου Βασίλης

Στίχοι:  

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μουσική:  

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

1.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Τούτο το τρένο δε σταματάει,
χρόνια γυρνάει μες στις καρδιές,
περνά πεδιάδες και συμπληγάδες,
φέρνει τραγούδια και αγκαλιές.

Τούτο το τρένο είν’ η ζωή μας,
κλείσε τα μάτια και θα μας βρεις.
Τούτο το τρένο είν’ η ζωή μας,
τούτο το τρένο είμαστε εμείς.
τούτο το τρένο μόνο του πάει,
φτιάχνει δικές του διαδρομές.
κόβουν λουλούδια, φτιάχνουν τραγούδια,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,