Τηλεόραση...Βιβλίο...Πολιτισμός...

Ζώντας στην εποχή της εικόνας, είναι αδύνατον να εμποδίσουμε, τη σχέση τους με την τηλεόραση... στα παιδιά...μα και στους μεγάλους, στους μοναχικούς, στους ανθρώπους που ψάχνουν να ακούσουν, να δουν , να ενημερωθούν, να ψυχαγωγηθούν...που σίγουρα , είναι ένα σπουδαίο εργαλείο, εάν βεβαίως χρησιμοποιηθεί σωστά...
Ποτέ οι ακραίες λύσεις...δεν έφερναν επιθυμητά αποτελέσματα...
Και εννοώ...του τύπου ακραίες αποφάσεις ...δεν ''ανοίγω '''καθόλου την Τηλεόραση...
Δεν είσαι μόνος πάνω στη Γη...υπάρχουν χιλιάδες κατηγορίες ανθρώπων...που βρίσκουν , ευτυχώς ή και δυστυχώς...καταφύγιο σ' αυτήν...
Συμπερασματικά λοιπόν...οφείλουμε όλοι , πολίτες, εκπαιδευτικοί...και πολιτεία, να μεριμνήσουμε, να κατευθύνουμε τις ανησυχίες και την έγνοια μας , προς την βελτίωσή της...
Η απόρριψη δεν είναι λύση...
Άλλωστε είναι χρήσιμη σε πάρα πολλούς τομείς...

Ποιός θα μπορούσε να αμφισβητήσει την χρησιμότητα της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης μέσα στο σχολείο...και όχι μόνο...

Είναι ένα εργαλείο χρήσιμο..και έχει δύναμη μεγάλη η εικόνα...
Η σωστή βεβαίως παρακολούθηση της Τηλεόρασης , είναι θέμα Παιδείας και Αγωγής....
Αν επιδιώξουμε, μια πιο συγκρατημένη και εκλεκτική χρήση , η Τηλεόραση μπορεί να γίνει για το παιδί και τους ενήλικες - πηγή χαράς , γνώσης , επικοινωνίας και ευαισθητοποίησης.
Παρασυρμένοι πάντα από τη μάζα, από τις κλίκες, από τους ψευτοκουλτουριάρηδες, μπαίνουμε στη διαδικασία να φανούμε ξεχωριστοί...και προβαίνουμε σε αποκλεισμούς...
Ποιό παιδί δεν κάθησε ώρες μπροστά στην Τηλεόραση...και δεν παρακολούθησε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι...ένα μικρό παράδειγμα σας φέρνω....
Πόση ομορφιά, πόσα συναισθήματα, πόση αγωγή για τους δεσμούς της Οικογένειας δεν εισέπραξε ?
Είμαι εναντίον των απερίσκεπτων...που χωρίς δεύτερη σκέψη, προβαίνουν σε ακραίες δηλώσεις...
Θέλει πολύ δουλειά...για να βελτιώσεις και να δώσεις πολιτισμό...τέχνη....γράμματα...μέσα από ένα τόσο μαζικό μέσον...όπως είναι η Τηλεόραση...
Δεν είναι ακατόρθωτο...και ποτέ κανείς δεν πέτυχε το τέλειο...
Όμως υπάρχουν και εκπομπές ...κι όχι μόνον στην Ελληνική Τηλεόραση...πραγματικά διαμαντάκια...

Βεβαίως η κατάχρηση πάντα είναι βλαβερή, οπουδήποτε κι αν συμβαίνει...

Σε πάρα πολλές οικογένειες ,οφείλω να επισημάνω, πως η Τηλεόραση υποκαθιστά το βιβλίο, παραγκωνίζοντας τη φαντασία, τις ιδέες, την ενεργητικότητα του πνεύματος, κι αυτό μπορεί να αποβεί καταστροφικό....
Οι συγγραφείς λοιπόν , μετά από μακρά συνεργασία με μαθητές και γονείς και δασκάλους. μας δίνουν όχι μόνο συμπεράσματα, αλλά και << πρακτικές συνταγές >> ( αν μπορούμε να το πούμε έτσι)...προ'ι'όντα της εμπειρίας τους, που θα μπορούσαν να εφαρμόσουν οι γονείς στο σπίτι, για τη στήριξη της σχέσης παιδί - βιβλίο...ενήλικας - βιβλίο...και για τη μετρημένη και σωστή επιλογή των τηλεοπτικών προγραμμάτων....
ένα πολύτιμο - στο είδος του-βιβλίο :
<< Από την Τηλεόραση στο Βιβλίο >> της :Κριστίνα Λαστρέγκο- φραντσέσκο Τέστα.

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 Η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που ελήφθη το 1996.
Στόχος της, να ενθαρρύνει τις ανταλλαγές τηλεοπτικών προγραμμάτων μεταξύ των χωρών και ιδιαίτερα εκείνων που σχετίζονται με την ειρήνη, την ασφάλεια, τον πολιτισμό την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μεγαλώσαμε Πια......

"Μεγαλώσαμε πια!
Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους
από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις.
Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει
να τους ακούω να συζητάνε.
Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο.
Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις.
Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους,
που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια,
ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα.
Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται
από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο.
Γιατί υπάρχουνε πολλοί...."

Τζένη Καρέζη, τετράδια Ζωής



Μεγάλωσες...την αλήθεια σου ψάξε....

  Αν τη ματιά σου  από το πρωί καθώς ξυπνάς, στις ζωές των άλλων στραμμένη έχεις...ίσως ποτέ δε θα μπορέσεις...πίσω από το χρυσό τους περιτύλιγμα να μπεις..
Κι εκεί θα δεις , την ομορφιά και την ασχήμια τους πολλές φορές μαζί...

Ποιός ξέρει άραγε σε ποιά άχαρη ζωή, αυτοί μετέχουνε και ζουν... 

Ποτέ σου στη ζωή...να μην κοιτάς  και να μην ψάχνεις χορηγούς...

Σάμπως θαρρείς κι αν θα τους βρεις...κομμάτια της ψυχής σου να κλαδέψουν..και να πάρουν ...με βίαιο τρόπο δεν θα σκαρφιστούν ? Αρπαχτικά ψυχών οι ''χορηγοί''....διατείνοντας ,αγάπη πως μοιράζουν.....

Θα μου πεις τώρα εσύ, πως τη ζωή σου έχτισες μέσα στις δυσκολίες...

Ε και ? Γι αυτό είναι οι δυσκολίες... μάτια μου, για να τις παλεύεις και να τις νικάς....

Μεγαλώσαμε πια...και ψάχνουμε για αληθινούς ανθρώπους....

Οι αγκαλιές και τα φιλιά , και τα ειπωμένα σ'αγαπώ..., είναι στ' αυτιά σου ακόμα πιο γλυκά...όταν πιστεύεις εσύ βαθιά,  το λόγο για τον οποίο γίνονται αυτά...

Ψάξε την αλήθεια σου και πάρτην αγκαλιά....

Αναρωτήσου... και μη φοβηθείς τον ήλιο σου  κατάματα να τον κοιτάξεις....

 Αγάπησε το πρόσωπό σου...εσένα...είσαι ξεχωριστός...για κάποιο λόγο ανεξήγητο...για κάποιο σημάδι σου...για την τρυφερή σου την ψυχή...για τη δίψα σου για τη ζωή...για το επίμονο το πείσμα σου γι αυτήν....

 Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σας θυμίζω το ''Πράπονο ''' του Οδυσσέα Ελύτη :

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα...Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει....

                       Το παράπονο - Ελευθερία Αρβανιτάκη- μελοποιημένη ποίηση- Ελύτης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

~Ανεπίδοτη Επιστολή ~Πολυδούρη~

          Ανεπίδοτη επιστολή

Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο,
που ποτέ δεν έγραψε σε μένα
Έμιλι Ντίκινσον


Αγαπητοί φίλοι!
Ίσως το γράμμα αυτό να μην διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ’ αλήθεια δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πιά ολότελα ξεχαστή απ’ όλους. Αλλά, ούτε δα κι’ αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι’ ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και ζωή και Χάρος ήμουν!
Έζησα, τ’ ομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι’ αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για μένα θάνατος ήταν. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με το θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ’ αγάπησαν, κι’ ας μην μπόρεσαν ποτέ, κι’ ας μην τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν την ψυχή πούκρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτο φυγή. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους.
~ ~ ~ ~ ~
Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθεί ότι λυπόμουνα βαθιά όταν καταλάβαινα ότι μ’ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι’ όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είναι στ’ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;
Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μεσ’ στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι’ αυτοί… Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; Άνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι’ άλλοι – οι λίγοι – προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου, και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι’ όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μες σ’ ένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι’ αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα…
~ ~ ~ ~ ~
Είναι που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θάθελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε… – ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους – δεν τόλμησε να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν – είμασταν – δειλοί που ’ψαχναν απλά ναύρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι’ ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι και υπερφίαλοι… Απόκληροι της αντίληψης… Κι’ όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κ., ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε και κείνος τόλμησε… Μούπε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα… ότι ήμουνα γι’ αυτόν μια παρηγοριά. Τόχε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι’ αυτό θαρρώ και έζησα τόσο μόνη, κι’ ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σ’ ένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δεν δέχτηκα με ευμένεια κι’ οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα. “Πόσο είναι αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια”, έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου…
~ ~ ~ ~ ~
Μα, από τότε έχουν πια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω – αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή – μέσ’ απ’ τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετράδια του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο… Γυρνώ το βλέμμα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είναι μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είναι τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως – θεέ συγχώρεσέ με – θα τον έπαιρνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια… Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ εύρω μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη… Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ… να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα… τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου… να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν… να ιδώ… να νοιώσω το φίλημά σου… Είναι τόσο μεγάλος ο καϋμός και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν…
~ ~ ~ ~ ~
Τα λόγια αυτά ίσως ν’ ακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλοί, δεν μπορώ ν
πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πια νεκρή.

Ήμουνα ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη… Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είνε δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξι, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…
~ ~ ~ ~ ~
Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες γραμμές, κυττώ πίσω και αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμμιά άλλη, κι’ αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, εκείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ’ Απρίλη, δεν ήμουν πια μόνη. Νέοι που μ’ αγάπησαν ήρθαν να μ’ αποχαιρετήσουν και φίλες γκαρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν…
Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι’ η καλή μου φίλη.

Με αγάπη

Μαρίκα Πολυδούρη

( 1 Απριλίου 1902 – 29 Απριλίου 1930 )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΠΗΓΗ : Του κόσμου Τα Βιβλία :

Μαρία Πολυδούρη - Αφιέρωμα 

Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει Μαρία Πολυδούρη («Βαριά καρδιά»)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού με απλά λόγια!

Είναι πολύ παρήγορο, που κάθε φορά οι άνθρωποι σκύβουν πάνω στα προβλήματα που εντοπίζουν...για τις κοινωνικές ομάδες των ανθρώπων, είτε αυτές είναι ευάλωτες, είτε και όχι ακόμα...

Μας χαροποιεί το γεγονός που θεσπίζονται νόμοι...και προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν την αδικία, από όπου κι αν προέρχεται αυτή....

Γιατί από παλιά ο κόσμος τούτος προσπαθούσε να βάλει τάξη στη σκέψη του και στη συμπεριφορά του...όχι μόνο απέναντι στους ξένους, αλλά ακόμη και σ' αυτά  ,τα ίδια τα παιδιά του....

Πολλές φορές τα εκατάφερνε, άλλες πάλι από άγνοια ίσως, χρησιμοποιούσε ακραίες συμπεριφορές...

Η άγνοια είναι η μητέρα που γεννά την πλειάδα των αρνητικών συμπεριφορών και όχι από μόνη της αυτή βεβαίως...

Είναι κάποιες φορές, που από τύχη γεννάς ένα παιδί, χωρίς να είναι συνειδητή επιλογή σου, κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.

Αν ο ίδιος δεν έχεις λύσει τις δικές σου ανασφάλειες, αν ο ίδιος δεν κατάφερες να γεμίσεις την ψυχή σου,από συναισθήματα προσφοράς , προς τον άλλο άνθρωπο, θα αποτύχεις παταγωδώς και σαν γονέας.

Γιατί ένας άλλος άνθρωπος είναι και το παιδί σου.Ένας άνθρωπος που ήρθε στον κόσμο , με την δική σου συμβολή βεβαίως, μα δεν είναι χτήμα σου.

Να το τραγικό λάθος των γονιών...Χτήμα τους θαρρούν πως είναι τα παιδιά...και σαν τέτοια τους συμπεριφέρονται.

Θέμα Παιδείας πάντα είναι και η συμπεριφορά μας, γνώσεων ...και ενημέρωσης...

 

Και πως αφήνεις ανενημέρωτους, παιδιά να φέρνουν εις τον κόσμο...άνθρώποι...που τον εαυτό τους ούτε καν ανακαλύψαν...και υποανάπτυκτους εσύ τους θεωρείς...ίσως γιατί εσένα έτσι εκεί να τους κρατάς...και έτσι σε συμφέρει...για το δικό σου πάντα όφελος...μες στο σκοτάδι να τους έχεις... 

 

Χιλιάδες νόμοι κι αν θα  θεσπιστούν, χιλιάδες άρθρα κι αν γραφτούν, χρήσιμα είναι όλα αυτά , δε λέω...ίσως για την τιμωρία και μόνο των παρανομούντων...ίσως και για τον φόβο , που κάνει τους ανθρώπους και να συγκρατούνται...

Μα τα παιδιά δεν γαλουχούνται από φόβο...

Μα τα παιδιά δεν ανθίζουν μόνο από το φόβο της τιμωρίας...

Αγάπη αληθινή είναι το μυστικό, αγάπη που να δίνει φτερά για να πετάξουν...και φροντίδα να εξασφαλίζεται μια καθημερινότητα, απλή μα γεμάτη ασφάλεια για την ανάπτυξή τους...

Τα δικαιώματα των παιδιών πολλάκις δεν μπορούν καν να διαβαστούν σε κάποιες χώρες μακρινές, από τον αναλφαβητισμό που τις μαστίζει...

Μα κι αν ακόμα διαβαζόταν, είναι σε θέση τα παιδιά σε δικαστήρια να τρέχουν?

Και ποιούς θα τρέξουν στα δικαστήρια, αυτούς τους ίδιους τους γονείς ?

 

Σωστός ο νομοθέτης που προβλέπει και νομοθετεί για τους ασυνείδητους...και τους παραβατικούς...μα ας αναλογιστούμε...σε καινούρια βάση το σκεπτικό μας να ακούμπήσουμε...γονείς αν θέλουμε να λογιζόμαστε και να είμαστε και άνθρωποι επίσης.......

Σαν καταστρέψεις τα παιδιά...σαν τα δικαιώματά τους τα καταστρατηγήσεις...

για ένα νάσαι βέβαιος...πως σε όποια τάξη κι αν ανήκεις...όσο κι αν τα εκμεταλλευτείς...αργά ή γρήγορα η μπόρα αυτή της αδικίας, επάνω σου και θα ξεσπάσει...

Πουθενά δε θα νιώθεις ασφαλής...με όσες παροχές κι αν στον εαυτό σου ετοιμάζεις...

 

Μάθε να δίνεις στα παιδιά...τη συμπεριφορά σου να ελέγχεις...γιατί τα '''χτήματα''' και τα λιβάδια και τα οικοδομήματα ...μπορεί να είναι άψυχα και να μην μιλούν...μα αυτά τα ίδια  τα παιδιά χτήματα δεν είναι....

Έτσι μαρέσει να γιορτάζω εγώ καθημερινά...τα δικαιώματα των παιδιών...στον εαυτό μου να θυμίζω...

Μακριά τις περισσότερες φορές, από άψυχους νόμους και χιλιάδες άρθρα...μες στα νερά της σκέψης μου να νουθετώ....

Η τέχνη του ζειν της καθημερινότητας και της καλυτέρευσης της συμπεριφοράς μας...είναι αυτή που θα δώσει δικαιώματα στις τρυφερές ψυχές , που είναι πάντα τα παιδιά, κι έτσι θα βρουν το χώρο , εκεί  να αναπτυχθούν.....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.- Εκπαιδευτικός.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού 

(20 Νοεμβρίου 1989)

Οποιοσδήποτε κάτω των 18 ετών είναι παιδί και έχει δικαίωμα σε ειδική φροντίδα και προστασία. Μετά την 20η Νοεμβρίου του 1989, όταν η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε τη 
 Σύμβαση για τα Δικαιώματα Του Παιδιού, άρχισε η ανθρωπότητα να επωφελείται από μια δέσμη δικαιωμάτων για όλα τα παιδιά και τους νέους.

Μάθε τη Σύμβαση με απλά λόγια.

 

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού
Έκδοση φιλική προς τα παιδιά

Αυτά είναι τα δικαιώματά σου!Αν δεν τα γνωρίζεις, δεν θα ξέρεις ότι παραβιάζονται, γι' αυτό άρχισε να ερευνάς!
ΑΡΘΡΟ 1
Καθένας κάτω των 18 έχει αυτά τα δικαιώματα.
ΑΡΘΡΟ 2
Όλα τα παιδιά έχουν αυτά τα δικαιώματα, ανεξάρτητα από το ποιά είναι, που ζουν, τι κάνουν οι γονείς τους, τι γλώσσα μιλάνε, ποιά είναι η θρησκεία τους, αν είναι αγόρια ή κορίτσια, ποιές είναι οι παραδόσεις τους, αν έχουν κάποια αναπηρία, αν είναι πλούσια ή φτωχά. Κανένα παιδί δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται άδικα για κανένα λόγο.
ΑΡΘΡΟ 3
Όλοι οι ενήλικες πρέπει να κάνουν αυτό που είναι καλύτερο για σένα. Όταν οι μεγάλοι παίρνουν αποφάσεις, πρέπει να σκέφτονται τι συνέπειες θα έχουν αυτές τους οι αποφάσεις για τα παιδιά.
ΑΡΘΡΟ 4
Το κράτος έχει ευθύνη να εξασφαλίσει πως τα δικαιώματά σου προστατεύονται. Πρέπει να βοηθήσει την οικογένειά σου να προστατεύει τα δικαιώματά σου και να δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου θα μπορείς να μεγαλώσεις και να αναπτυχθείς πλήρως.
ΑΡΘΡΟ 5
Η οικογένειά σου έχει την ευθύνη να σε βοηθήσει να μάθεις να ασκείς τα δικαιώματά σου και να εξασφαλίσει πως τα δικαιώματά σου προστατεύονται.
ΑΡΘΡΟ 6
Έχεις δικαίωμα στη ζωή.
ΑΡΘΡΟ 7
Έχεις δικαίωμα να έχεις ένα όνομα και αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται επίσημα από το κράτος. Έχεις δικαίωμα σε μια εθνικότητα (να ανήκεις σε μια χώρα).
ΑΡΘΡΟ 8
Έχεις δικαίωμα σε μια ταυτότητα - ένα επίσημο αρχείο του ποιός/α είσαι. Κανείς δεν πρέπει να στο στερήσει αυτό.
ΑΡΘΡΟ 9
Έχεις το δικαίωμα να μένεις με τους γονείς (ή γονέα) σου, εκτός και αν αυτό είναι κακό για σένα. Έχεις το δικαίωμα να ζεις με μια οικογένεια που νοιάζεται για σένα.
ΑΡΘΡΟ 10
Αν ζεις σε διαφορετική χώρα από αυτή που μένουν οι γονείς σου, έχεις το δικαίωμα να είστε μαζί στο ίδιο μέρος.
ΑΡΘΡΟ 11
Έχεις το δικαίωμα να προστατεύεσαι από απαγωγή.
ΑΡΘΡΟ 12
Έχεις το δικαίωμα να πεις τη γνώμη σου και οι μεγάλοι να την ακούν και να την παίρνουν σοβαρά.
ΑΡΘΡΟ 13
Έχεις το δικαίωμα να ανακαλύπτεις πράγματα και να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με άλλους, μιλώντας, ζωγραφίζοντας, γράφοντας ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός και αν αυτός βλάπτει ή προσβάλλει άλλους ανθρώπους.
ΑΡΘΡΟ 14
Έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις τη δική σου θρησκεία και τα πιστεύω. Οι γονείς σου θα πρέπει να σε βοηθήσουν να αποφασίσεις τι είναι σωστό και τι λάθος και ποιό είναι το καλύτερο για σένα.
ΑΡΘΡΟ 15
Έχεις το δικαίωμα να διαλέξεις τους φίλους σου και να συμμετέχεις ή να φτιάξεις ομάδες, φτάνει αυτό να μην βλάπτει άλλους.
ΑΡΘΡΟ 16
Έχεις δικαίωμα σεβασμού στην ιδιωτική σου ζωή.
ΑΡΘΡΟ 17
Έχεις το δικαίωμα να λαμβάνεις πληροφορίες που είναι σημαντικές για την ευημερία σου, από το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, βιβλία, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και άλλες πηγές. Οι ενήλικες πρέπει να βεβαιωθούν πως οι πληροφορίες που λαμβάνεις δεν είναι βλαβερές και να σε βοηθήσουν να βρεις και να καταλάβεις τις πληροφορίες που χρειάζεσαι.
ΑΡΘΡΟ 18
Έχεις το δικαίωμα να μεγαλώσεις με τους γονείς (ή γονέα) σου αν αυτό είναι δυνατό.
ΑΡΘΡΟ 19
Έχεις το δικαίωμα να προστατεύεσαι από το να πάθεις κακό ή να σε κακομεταχειριστούν, στο σώμα ή το μυαλό.
ΑΡΘΡΟ 20
Έχεις το δικαίωμα σε ειδική φροντίδα και βοήθεια αν δεν μπορείς να ζήσεις με τους γονείς σου.
ΑΡΘΡΟ 21
Έχεις δικαίωμα σε φροντίδα και προστασία αν σε υιοθετήσουν ή σε αναλάβει ανάδοχη οικογένεια.
ΑΡΘΡΟ 22
Έχεις δικαίωμα σε ειδική φροντίδα και βοήθεια αν είναι πρόσφυγας (εάν εξαναγκάστηκες να φύγεις από το σπίτι σου και ζεις σε άλλη χώρα), όπως και σε όλα τα άλλα δικαιώματα αυτής της Σύμβασης.
ΑΡΘΡΟ 23
Έχεις δικαίωμα σε ειδική εκπαίδευση και φροντίδα αν έχεις κάποια αναπηρία, καθώς και σε όλα τα άλλα δικαιώματα αυτής της Σύμβασης, ώστε να μπορείς να ζήσεις μια ολοκληρωμένη ζωή.
ΑΡΘΡΟ 24
Έχεις δικαίωμα στην καλύτερη δυνατή φροντίδα για την υγεία σου, καθαρό νερό να πιείς, θρεπτικό φαγητό, ένα καθαρό και ασφαλές περιβάλλον και τις πληροφορίες που θα σε βοηθήσουν να μείνεις υγιής.
ΑΡΘΡΟ 25
Αν ζεις κάτω από τη φροντίδα άλλων ή σε άλλες καταστάσεις μακριά από το σπίτι σου, έχεις δικαίωμα να εξετάζονται τακτικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζεις για να φανερωθεί αν είναι οι πιο κατάλληλες.
ΑΡΘΡΟ 26
Έχεις δικαίωμα για βοήθεια από το κράτος αν είσαι φτωχός ή βρίσκεσαι σε ανάγκη.
ΑΡΘΡΟ 27
Έχεις δικαίωμα σε φαγητό, ρούχα, ένα ασφαλές μέρος να ζήσεις και να ικανοποιούνται οι βασικές σου ανάγκες. Δεν πρέπει να μειονεκτείς με τρόπο που να μην μπορείς να κάνεις πολλά από τα πράγματα που κάνουν τα άλλα τα παιδιά.

ΑΡΘΡΟ 28
Έχεις δικαίωμα σε εκπαίδευση καλής ποιότητας. Πρέπει να ενθαρρύνεσαι να πας στο σχολείο μέχρι την υψηλότερη τάξη που μπορείς.
ΑΡΘΡΟ 29
Η εκπαίδευσή σου πρέπει να σε βοηθάει να χρησιμοποιείς και να αναπτύξεις το ταλέντο και τις ικανότητές σου. Πρέπει επίσης να σε βοηθάει να μάθεις να ζεις με ειρήνη, να προστατεύεις το περιβάλλον και να σέβεσαι τους άλλους ανθρώπους.
ΑΡΘΡΟ 30
Έχεις το δικαίωμα να εξασκείς τις παραδόσεις σου, τη γλώσσα και τη θρησκεία σου - ή όποια άλλη επιλέξεις. Μειονότητες και ιθαγενείς ομάδες χρειάζονται ιδιαίτερη προστασία αυτού του δικαιώματος.
ΑΡΘΡΟ 31
Έχεις δικαίωμα στο παιχνίδι και την ξεκούραση.
ΑΡΘΡΟ 32
Έχεις δικαίωμα προστασίας από εργασία που σε βλάπτει και που είναι επιβλαβής για την υγεία και την εκπαίδευσή σου. Εάν εργάζεσαι, έχεις το δικαίωμα να είσαι ασφαλής και να πληρώνεσαι ικανοποιητικά.
ΑΡΘΡΟ 33
Έχεις δικαίωμα προστασίας από επιβλαβή ναρκωτικά και από το εμπόριο ναρκωτικών.
ΑΡΘΡΟ 34
Έχεις δικαίωμα σε μια ζωή ελεύθερη από σεξουαλική κακοποίηση.
ΑΡΘΡΟ 35
Κανείς δεν επιτρέπεται να σε απαγάγει ή να σε πουλήσει.
ΑΡΘΡΟ 36
Έχεις δικαίωμα προστασίας από κάθε μορφή εκμετάλλευσης.
ΑΡΘΡΟ 37
Κανείς δεν επιτρέπεται να σε τιμωρήσει με σκληρό ή επιβλαβή τρόπο.
ΑΡΘΡΟ 38
Έχεις δικαίωμα σε προστασία και ελευθερία από τον πόλεμο. Παιδιά κάτω των 15 ετών δεν μπορούν να αναγκαστούν να πάνε στο στρατό ή να συμμετέχουν σε πολέμους.
ΑΡΘΡΟ 39
Έχεις δικαίωμα σε βοήθεια αν πληγωθείς, αν παραμεληθείς ή αν σε κακομεταχειρισθούν.
ΑΡΘΡΟ 40
Έχεις δικαίωμα σε νομική υποστήριξη και δίκαια αντιμετώπιση από το δικαστικό σύστημα που σέβεται τα δικαιώματά σου.
ΑΡΘΡΟ 41
Εάν οι νόμοι της χώρας παρέχουν καλύτερη προστασία στα δικαιώματά σου από ότι τα άρθρα αυτής της Σύμβασης, τότε αυτοί οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται.
ΑΡΘΡΟ 42
Έχεις το δικαίωμα να γνωρίζεις τα δικαιώματά σου! Οι ενήλικες πρέπει να ξέρουν γι' αυτά τα δικαιώματα και να βοηθήσουν και σένα να τα μάθεις επίσης.
ΑΡΘΡΑ 43 έως 54
Αυτά τα άρθρα εξηγούν πως τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί όπως η UNICEF θα εργασθούν για να εξασφαλίσουν θα προστατεύονται τα δικαιώματα των παιδιών.

ΠΗΓΗ: UNICEF

                           Τα παιδιά κάτω στον κάμπο- Παιδική Χορωδία

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

- Απουσία - Πάμπλο Νερούδα.....

Μαρέσει άμα σωπαίνεις
επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου,
σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
——-
Κι όπως τα πράγματα όλα
ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα,
της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
——-
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα μ' ακούς
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει :
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες στη δική σου σιωπή.
——-
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου
Η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα κι απ' αστέρια φτιαγμένη
Είναι η δικιά σου η σιωπή.
——–
Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις , ένα χαμόγελο μου αρκεί 
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
Πάμπλο Νερούδα
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΠΗΓΗ: Χάριν Παιδείας: Λέσχη Ανάγνωσης-Ποίηση

 

,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

H Κακοποίηση Των Παιδιών....19/11

Γιατί τα ψυχικά τραύματα
που προκαλούν οι γονείς είναι τόσο βαθιά;

Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.
Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ' αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.
 Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.

Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι, όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα, μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς.

Η σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.
Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά , μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα .
Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.

Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.

Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.

Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.

Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.
Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;
Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ' όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.

Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα. 

Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ' τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.

iphigeneiapanetsou

Για Σένα Μητέρα....

...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να είμαι εγώ να σε σκεπάσω με την κουβέρτα,
να αγγίξω με τα χείλη μου το μέτωπο σου, να αδειάσω με ένα χάδι το μυαλό σου από τις ξέφρενες σκέψεις...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σε πάρω από το χέρι και να σε συνοδεύσω στους δρόμους και τα σοκάκια της καρδιάς, θα ήθελα να σε σηκώσω ψηλά και να σε κάνω να αγγίξεις τον ουρανό με τα δάχτυλα για να ξαναβρείς ακόμα ένα όνειρο ίσως λίγο "τσαλακωμένο"...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σου μιλήσω ακόμα για όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που έχεις ακόμα στην καρδιά και να σε κάνω να γελάσεις, ενώ σε σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και σε γυρίζω γύρω γύρω ενώ ακούγεται το αγαπημένο σου τραγούδι...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σε σφίξω στην καρδιά μου και να σου πω ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο.
S.Shan
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Πάντα έτσι συνηθίζουν οι άνθρωποι σε κάτι πανηγύρια Παγκοσμίων ημερών...και εορτών τη μητέρα τους και τον πατέρα να θυμούνται...
Καθόλου δεν μου άρεσε από μόνο του αυτό...αν τον υπόλοιπο καιρό...ξεχνάς αυτό το πολύτιμο συναίσθημά σου...προς το γονιό σου να το καταθέσεις...
Πάντα οι εικόνες μέσα στο μυαλό...είναι εκείνες...που στην προσφορά τους μας γυρίζουν...
Είναι νέοι...ορεξάτοι για ζωή και προσφορά...και την καινούργια τη ζωή να μας χαρίσουν προσπαθούν....
Και αγωνίζονται καθημερινά...και το κουράγιο τους ποτέ δεν χάνουν...γιατί είναι η δύναμη αυτή που αντλούν...από τα νιάτα τα δικά τους...
Μα έρχονται οι χρόνοι και περνούν...και σταματούν την προσφορά την ψυχική ...μα και την υλική...αδυνατούν να μας προσφέρουν...
Και τότε έρχεται θαρρώ η δική μας η σειρά...το χρέος αυτό να θυμηθούμε...
Όχι από υποχρέωση...γιατί η αγάπη η αληθινή ανταποδοτική ,δεν πρέπει, δεν της ταιριάζει για να είναι...
Από ανάγκη εσωτερική αυτό να γίνεται...συναίσθηση και επιταγή του είναι μας...για τον άνθρωπο αυτό της προσφοράς...που ανήμπορος μπροστά μας θα βρεθεί...

Τα χέρια αυτά που ανήμπορα μπροστά μας πλέον τρέμουν...μια ζεστασιά και ένα άγγιγμα απ' τα δικά μας χέρια περιμένουν...
Συνέχειες είναι η ζωή...και πάντα κύκλους κάνει...
Συνειδητοποίηση ζητά η ζωή....να δίνεις είναι τέχνη αυτή μοναδική....στου ανθρώπου την καρδιά....
Ειναι αυτό το ανείπωτο το ευχαριστώ...προς τους γεννήτορές μας...που με τόσο κέφι ακούραστα...ζωή μες στην ψυχή μας εφυσήξαν...
Γλυκά στα αυτιά της μάνας μου πως θάθελα να πω...εκείνο το τραγούδι...που στ' αυτιά μου ακόμα αντηχεί...και ήχους μου γεννάει...
Δεν τσαλακώνονται τα όνειρα...σαν ζωντανά προσπαθείς να τα κρατάς...όσο τσαλακωμένα κι αν φαντάζουν....
Σοφία Θεοδοσιάδη....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                              Η Μπαλάντα της Ιφιγένειας - Χάρις Αλεξίου
 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,