Για Σένα Μητέρα....

...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να είμαι εγώ να σε σκεπάσω με την κουβέρτα,
να αγγίξω με τα χείλη μου το μέτωπο σου, να αδειάσω με ένα χάδι το μυαλό σου από τις ξέφρενες σκέψεις...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σε πάρω από το χέρι και να σε συνοδεύσω στους δρόμους και τα σοκάκια της καρδιάς, θα ήθελα να σε σηκώσω ψηλά και να σε κάνω να αγγίξεις τον ουρανό με τα δάχτυλα για να ξαναβρείς ακόμα ένα όνειρο ίσως λίγο "τσαλακωμένο"...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σου μιλήσω ακόμα για όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που έχεις ακόμα στην καρδιά και να σε κάνω να γελάσεις, ενώ σε σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και σε γυρίζω γύρω γύρω ενώ ακούγεται το αγαπημένο σου τραγούδι...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σε σφίξω στην καρδιά μου και να σου πω ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο.
S.Shan
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Πάντα έτσι συνηθίζουν οι άνθρωποι σε κάτι πανηγύρια Παγκοσμίων ημερών...και εορτών τη μητέρα τους και τον πατέρα να θυμούνται...
Καθόλου δεν μου άρεσε από μόνο του αυτό...αν τον υπόλοιπο καιρό...ξεχνάς αυτό το πολύτιμο συναίσθημά σου...προς το γονιό σου να το καταθέσεις...
Πάντα οι εικόνες μέσα στο μυαλό...είναι εκείνες...που στην προσφορά τους μας γυρίζουν...
Είναι νέοι...ορεξάτοι για ζωή και προσφορά...και την καινούργια τη ζωή να μας χαρίσουν προσπαθούν....
Και αγωνίζονται καθημερινά...και το κουράγιο τους ποτέ δεν χάνουν...γιατί είναι η δύναμη αυτή που αντλούν...από τα νιάτα τα δικά τους...
Μα έρχονται οι χρόνοι και περνούν...και σταματούν την προσφορά την ψυχική ...μα και την υλική...αδυνατούν να μας προσφέρουν...
Και τότε έρχεται θαρρώ η δική μας η σειρά...το χρέος αυτό να θυμηθούμε...
Όχι από υποχρέωση...γιατί η αγάπη η αληθινή ανταποδοτική ,δεν πρέπει, δεν της ταιριάζει για να είναι...
Από ανάγκη εσωτερική αυτό να γίνεται...συναίσθηση και επιταγή του είναι μας...για τον άνθρωπο αυτό της προσφοράς...που ανήμπορος μπροστά μας θα βρεθεί...

Τα χέρια αυτά που ανήμπορα μπροστά μας πλέον τρέμουν...μια ζεστασιά και ένα άγγιγμα απ' τα δικά μας χέρια περιμένουν...
Συνέχειες είναι η ζωή...και πάντα κύκλους κάνει...
Συνειδητοποίηση ζητά η ζωή....να δίνεις είναι τέχνη αυτή μοναδική....στου ανθρώπου την καρδιά....
Ειναι αυτό το ανείπωτο το ευχαριστώ...προς τους γεννήτορές μας...που με τόσο κέφι ακούραστα...ζωή μες στην ψυχή μας εφυσήξαν...
Γλυκά στα αυτιά της μάνας μου πως θάθελα να πω...εκείνο το τραγούδι...που στ' αυτιά μου ακόμα αντηχεί...και ήχους μου γεννάει...
Δεν τσαλακώνονται τα όνειρα...σαν ζωντανά προσπαθείς να τα κρατάς...όσο τσαλακωμένα κι αν φαντάζουν....
Σοφία Θεοδοσιάδη....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                              Η Μπαλάντα της Ιφιγένειας - Χάρις Αλεξίου
 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,