μενέλαος λουντέμης......

Αχ , τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ' αγαπούσα πολύ, πολύ ,όσο δε λέγεται ,όσο δε γράφεται,όσο δεν αντέχεται.Τότε μπορεί και να μην έφευγες. Μα μήπως έγινε; Μήπως στο είπα έτσι δυνατά,σπαραχτικά,όπως το'θελα και δε γνώρισα τα λόγια μου ;Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη που να μην μπορέσει ένα φτωχό πλάσμα να ξεδιαλύνει τα λόγια του; Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω; Και τώρα που όλοι έφυγαν,όλα έγιναν μισητά,σε ποιον ν'απλώσω τα χέρια μου; Σε ποιον; Σε ποιον να πω σώσε με !, τώρα που χάνομαι,που βουλιάζω,που βουλιάζω...


-Λουντέμης-

....................................................................................................................................................................

Σκέψεις για τον Μενέλαο Λουντέμη - για τον ''δικό'' μου Μέλιο...
 
Ποιός στ' αλήθεια δεν μαγεύτηκε στα εφηβικά του χρόνια ...από τις τόσο ζωντανές ...γεμάτες παρομοιώσεις ...μεταφορές...φράσεις αποστάγματα καρδιάς...από το: Ένα Παδί Μετράει τ' Άστρα...του Μενέλαου Λουντέμη...
Πέρασαν χρόνια από  το θάνατό του  σαν και σήμερα.. ήταν 22 Ιανουαρίου 1977...και πάντα γοητευμένοι από το πλούσιο συγγραφικό του έργο...και το αστείρευτο ταλέντο του στις λέξεις...αναρωτιόμαστε..αν ακόμα και σήμερα παραμένει επίκαιρος...
Η ταπεινή μου σκέψη είναι πως ναι...αν και οι καιροί φυσούν βοριάδες άγριους...οι αξίες...και τα συναισθήματα...εκεί στην άκρη ...στη γωνιά παραμονεύουν...
Είναι για εμέ σχολείο ολάκερο ο Μενέλαος Λουντέμης...που επάνω στα υπέροχα ...στολίδια τα γραπτά του... που μας άφησε...κεντίδια νέα ...φρέσκα και καινούρια μπορούν να γραφούν....
Όχι ...θαρρώ πως δεν φαντάζει παρωχημένος σήμερα...όσο κι αν η τεχνολογία και οι λέξεις μεταλάσσονται...μα χρώμα οι αξίες και τα συναισθήματα καινούριο δεν φορούν...
Και δεν ειναι μόνο το συναίσθημα...ούτε σκοπός του ήταν το θυμικό μας να το συγκινήσει ιδιοτελώς....όχι ...μονάχα αλήθειες τρανταχτές της εποχής εκείνης...που παρωχημένη φαίνεται σε μερικούς...μα η φτώχεια της ψυχής...και η αληθινή η φτώχεια...χορό τρανό έστησε...στης Ιστορίας τα κιτάπια....
 Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη... 
................................................................................................................................................................ 

Βέρα Πάβλοβα : Μόνο χιόνι....

Θα΄ναι χειμώνας, θαρρώ, όταν έρθει.
Από την αφόρητη λευκότητα του δρόμου
μια κουκίδα θα φανεί, τόσο μαύρη που τα μάτια θα θαμπώσουν,
και θα πλησιάζει για ώρα πολλή, πάρα πολλή
αντισταθμίζοντας την απουσία του με τον ερχομό του,
και για ώρα πολλή, πάρα πολλή, κουκίδα θα μείνει.

Ένας κόκκος σκόνης; Ένα κάψιμο στο μάτι;
Χιόνι, τίποτα άλλο δεν θα υπάρχει, μόνο χιόνι,
για ώρα πολλή, πάρα πολλή, τίποτα άλλο,
κι αυτός το χιονισμένο πέπλο θα παραμερίζει,
μέγεθος θα αποκτά και τρεις διαστάσεις,
κι όλο και περισσότερο θα πλησιάζει...

Αυτό είναι το όριο, δεν μπορεί να έρθει πιο κοντά.
Μα αυτός συνεχίζει να πλησιάζει,
και τώρα είναι τόσο πελώριος που δεν μπορείς να τον μετρήσεις.
........................................................................................................... 

 

 

 

 

νοσταλγία γυρίζει - Μίλτος Σαχτούρης.

Ἡ γυναίκα γδύθηκε καὶ ξάπλωσε στὸ
κρεβάτι
ἕνα φιλὶ ἀνοιγόκλεινε πάνω στὸ πάτωμα
οἱ ἄγριες μορφὲς μὲ τὰ μαχαίρια ἀρχίσαν
νὰ ξεπροβάλλουν στὸ ταβάνι
στὸν τοῖχο κρεμασμένο ἕνα πουλὶ πνίγηκε
κι ἔσβησε
ἕνα κερὶ ἔγειρε κι ἔπεσε ἀπ᾿ τὸ καντηλέρι
ἔξω ἀκούγονταν κλάματα καὶ ποδοβολητά

Ἄνοιξαν τὰ παράθυρα μπῆκε ἕνα χέρι
ἔπειτα μπῆκε τὸ φεγγάρι
ἀγκάλιασε τὴ γυναίκα καὶ κοιμήθηκαν μαζὶ
Ὅλο τὸ βράδυ ἀκουγόταν μιὰ φωνή:

Οι μέρες περνούν
   το χιόνι μένει...
..........................................................................................................................
 

                             Φωτιά & Χιόνι.. 

..................................................................................

Γεώργιος Βιζυηνός «Στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά»

Για ευτυχία εμβήκα, για ζωής χαρά,

κ’ εγώ σ’ αυτή την πλάσι, καθώς άλλοι

παιδί την έχω αδράξει μ’ ελαφρά φτερά,

σε κάθε μόσχο, κάθε ανθό που θάλλει.

Κι αν ευτυχή κανένας δεν μ’ εκάλει,

χαρά το είχα καν το βράδυ στη φωλιά

αμέριμνο να γέρνω το κεφάλι

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Παλληκαράκι, πλιότερο από μια φορά

η ελπίδα και του πόθου η παραζάλη,

απ’ της ζωής μ’ εσύραν τα ρηχά νερά

και της ξανθής αγάπης μου τα κάλλη

η ευτυχία, μ’ είπαν, θα προβάλη.

Μα, απέθανε η χαριτωμένη κοπελλιά,

και, ναυαγός, ευρήκα παραγιάλι

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Λεβέντης, εξερρίζωνα τα γλυκερά

αισθήματα από την καρδιά που πάλλει

κι’ αν ρίπτω της πικρής αλήθειας τη σπορά,

αχ, πότε, πότε ένα καρπό θα βγάλη.

Του βίου μ’ εγονάτισεν η πάλη

λαχτάρησα ησυχία μια σταλιά,

μα δεν την έχω πια, να γείρω πάλι

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Ω Φύσις, δέσποινά μου και μεγάλη,

δεν έχω πια στον κόσμο αυτό δουλειά.

Η αγάπη σου στον τάφο πια ας με βάλη,

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

 Αμάρτημα της μητρός μου - Γεώργιος Βιζυηνός.

..............................................................................................................................................................

Στο ποίημά του ο Βιζυηνός παρουσιάζει την ιδιαίτερη αξία που είχε πάντοτε η αγάπη της μητέρας του στη ζωή του. Η αγιασμένη αγκαλιά της μητέρας του ήταν πηγή χαράς στα παιδικά του χρόνια κι ασφαλές καταφύγιο στα νεανικά του χρόνια. Ενώ, στα χρόνια της ωριμότητάς του, που η μητέρα του δεν υπάρχει πια, η έλλειψή της αποτελεί μεγάλο πόνο για τον ποιητή. Απογοητευμένος και καταβεβλημένος απ’ τις δυσκολίες της ζωής αποζητά την αγκαλιά της μητέρα του, για να βρει λίγες στιγμές ησυχίας, αλλά εκείνη δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

Έτσι, ο ποιητής σε μια στιγμή ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης ζητά απ’ τη μητέρα φύση να του στερήσει κι εκείνου τη ζωή, ώστε να βρεθεί και πάλι στην αγκαλιά της μητέρας του. 

Αμάρτημα της μητρός μου - Γεώργιος Βιζυηνός.

Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας....

.............................................................................................................................................................. 

Τι είναι τάχα η αγκαλιά.....

Θάρθουν και σήμερα και θα σου πουν ...θα σου μιλήσουν...θα σου θυμίσουν πως Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς είναι ..γιορτής για να αγκαλιάσεις κάποιον και την αγάπη και την τρυφερότητά σου να καταθέσεις...να δώσεις και να πάρεις συναισθήματα...με το κουπόνι τη μια την τούτη ...τη συγκεκριμένη ...την Παγκόσμια....
Πως λέει μην το ξεχάσεις να το θυμηθείς...να αγκαλιάσεις τους.. που αγαπάς...
Άκουσον άκουσον...δόλια μου καρδιά τι σου θυμίζουν....!!!!
Σάμπως να είναι η αγκαλιά το γιατρικό της μιας και της συγκεκριμένης μέρας...στη ''γρίππη''' και στο βήχα που σε βρήκε και σε σάρωσε...
Τι είναι τάχα η αγκαλιά με κουταλάκι και κουπόνι να σταθείς σε μια ουρά ..τούτη την μια μέρα να τη ζητιανέψεις να την πάρεις...?
Έλα καρδιά  μου εσύ στα συγκαλά σου...ο κόσμος παρανόησε...και συναισθήματα ...κι αγάπες ...και τρυφερότητες ...σε φαρμακευτικές σε συνταγές σου γράφει...
ένα μονάχα έχω να σου πω...και σπάσε τα καλούπια...άσε τα συναισθήματα καθημερινά να σε οδηγούνε...είναι η αγκαλιά φωλιά....απάγκιο τρυφερότητας...και η μάνα σου σου τόμαθε ..πως συνταγές δεν παίρνει...

Σοφία Θεοδοσιάδη. 
...................................................................................................................................................................

Απόσπασμα απο το το βιβλίο του ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ -ΣΤΟ ΒΥΘΟ

 
Ο «Βυθός» γράφτηκε από τον Μαξίμ Γκόρκι το 1902

-ΛΟΥΚΑΣ-Μας λες για την αλήθεια ..μα η αλήθεια δεν είναι πάντα καλή για τον άνθρωπο..δεν θεραπεύει πάντα την ψυχή.
Να σου πω ένα παράδειγμα:Eιχα κάποτε ένα γνωστό που πίστευε στη χώρα της Δικαιoσύνης..
-ΜΠΟΥΜΠΝΟΦ-Σε τι πράγμα;
-ΛΟΥΚΑΣ-Στη χώρα της δικαιοσύνης. 
Πρέπει να υπάρχει έλεγε, κάπου στη γη η χώρα της δικαιοσύνης..
Και στη χώρα αυτή έλεγε, πρέπει να κατοικούν  ξεχωριστοί άνθρωποι, καλοί άνθρωποι!
Που σέβονται ο ένας τον άλλον, που βοηθάνε ο ένας τον άλλον και όλα στη ζωή τους  είναι μέλι γάλα.
Και ο άνθρωπος αυτός όλο έλεγε να φύγει, να ψάξει να βρει αυτή τη χώρα, ήταν όμως φτωχός και δύσκολα τα 'φερνε βόλτα...κι όταν καμιά φορά τα πράγματα πηγαίνανε απο το κακό στο χειρότερο, κι έλεγες, τώρα θα πέσει να πεθάνει-ακόμα και τότε, δεν το έβαζε κάτω, χαμογελούσε κι έλεγε:
''δεν θα πάθω τίποτα!θα αντέξω!''
Λίγο ακόμα θα περιμένω και θα αφήσω αυτή τη ζωή, και θα παω στη χώρα της δικαιοσύνης..''<Μοναδική του χαρά ήταν αυτή η χώρα>
 - ΠΕΠΕΛ-Και τι έγινε; πήγε τελικά;
-ΜΠΟΥΜΠΝΟΦ-Που να παει; χα χα !
-ΛΟΥΚΑΣ-Μια φορά, στα μέρη που ζούσε, έφεραν έναν εξόριστο επιστήμονα..με βιβλία, χάρτες πολύ μορφωμένο..
Ο άνθρωπός μας λέει στον επιστήμονα ''Πες μου σε παρακαλώ, που βρίσκεται η χώρα της δικαιοσύνης, και πως μπορώ να παω εκεί;''
Ο επιστήμονας ανοίγει τα βιβλία του, βάζει κάτω τους χάρτες του, κοιτάζει, ψάχνει, πουθενά η χώρα της δικαιοσύνης..Ολες οι χώρες ήταν εκεί, εκτός απ' τη χώρα της δικαιοσύνης.
-ΠΕΠΕΛ (Χαμηλόφωνα) Ούτε ίχνος;;;
Ο Μπουμπνόφ γελάει
-ΝΑΤΑΣΑ ..Σώπα εσύ...λοιπόν παππού;
-ΛΟΥΚΑΣ-Ο άνθρωπος δεν τον πιστεύει..Πρέπει, πρέπει να υπάρχει ''λεει'' ψάξε καλύτερα, αλλιώς τα βιβλία και οι χάρτες σου δεν αξίζουν τίποτα, αν δεν μπορείς να βρεις αυτή τη χώρα..Ο επιστήμονας το πήρε κατάκαρδα.
Οι χάρτες μου, λεει, είναι ακριβέστατοι και δεν υπάρχει καμιά τέτοια χώρα πουθενά..
Ο άνθρωπος μας θύμωσε -πως είναι δυνατόν;
 Ζούσε τόσα χρόνια έκανε υπομονή, και πίστευε τόσο πολύ ότι υπάρχει..
Του είχε κλέψει τη χώρα που αγαπούσε..Λέει λοιπόν στον επιστήμονα<
Ελα δω ρε κάθαρμα. Δεν είσαι επιστήμονας εσύ..Απατεώνας είσαι...> και του ρίχνει μια μπουνιά στο μάτι(παύση). Και μετά πήγε στο σπίτι του και κρεμάστηκε..........
Ολοι μένουν σιωπηλοί..
-ΠΕΠΕΛ-Ε που να σε πάρει ο διάβολος,  μας έκανες την ψυχή μαύρη...είδες η χώρα της δικαιοσύνης;  δεν υπάρχει τελικά..

 Μαξίμ Γκόρκι-Στο βυθό
(Το κείμενο έχει μεταφερθεί αυτούσιο, απο το βιβλίο )
................................................................................................................................

Μάξιμ Γκόρκι - Βιογραφικό

Ο Μάξιμ Γκόρκι είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους συγγραφείς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκώφ. Γεννήθηκε το 1868 στο Νίζνι-Νοβγορόντ από φτωχούς γονείς. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν πολύ μικρός και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε. `Ετσι, ο Μάξιμ αναγκάστηκε να ζήσει στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς του. Σε ηλικία εννιά χρονών αναγκάζεται από τη φτώχεια να φύγει από το σπίτι του παππού του και να βγει στη βιοπάλη. `Αλλαξε πολλές δουλειές αποκτώντας εμπειρίες που αργότερα θα του χρησιμέψουν στο έργο του. Καθώς γυρίζει τη Ρωσία, γνωρίζει τους ανθρώπους και τη δυστυχία που προκαλούσε το τσαρικό καθεστώς. Το 1887 κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, η οποία όμως αποτυγχάνει. Από το 1892 αρχίζει να γράφει για βιοποριστικούς κυρίως λόγους σε επαρχιακές εφημερίδες. Η πρώτη του επιτυχία έρχεται με τη δημοσίευση του διηγήματος "Τσελκάς", το 1895, στο περιοδικό του γνωστού συγγραφέα Κορολένκο. Τα διηγήματά του γίνονται στη συνέχεια ανάρπαστα, ενώ το έργο του μεταφράζεται και γίνεται γνωστό σ' όλη την Ευρώπη. Το 1902 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας της Πετρούπολης, ενώ το 1905 συμμετέχει στην αποτυχημένη επανάσταση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Φεύγει από τη Ρωσία για την Αμερική κι από εκεί έρχεται στην Ευρώπη. Εγκαθίσταται στο Κάπρι της Ιταλίας, όπου συνεχίζει τον αγώνα εναντίον του τσαρισμού. Εκεί γνωρίζεται και με το Λένιν. Το 1917 ο Γκόρκι συμμετέχει στην Οκτωβριανή Επανάσταση με το μέρος των μπολσεβίκων. Λίγο αργότερα όμως ξαναφεύγει στο Κάπρι, για να ξαναγυρίσει στη Ρωσία το 1928, όπου γιορτάζονται τα 60 χρόνια από τη γέννηση του. Τα κυριότερα έργα του είναι: "Οι μικροαστοί", "Στο Βυθό", "Τα παιδιά του ήλιου", "Οι βάρβαροι", "Οι εχθροί", "Παράξενοι άνθρωποι", "Τσελκάς", "Οικογένεια Ορλώφ", "Οι τρεις", "Η μάνα", "Η εξομολόγηση", "Το καλοκαίρι", "Ιταλικά παραμύθια", "Τα παιδικά χρόνια", "Στη χώρα των Σοβιέτ" κ.α. Ο Μάξιμ Γκόρκι πέθανε το 1936 στη Μόσχα. 

ΠΗΓΗ :  > Ξένη Λογοτεχνία > Μάξιμ Γκόρκι - Βιογραφικό 

.................................................................................................................................................................. 

Έξω βρέχει...

Βρέχει και βρέχει έξω εκεί ...με μια βροχή.. σιγανή και ασταμάτητη....ποτιστική ...ποτίζει ...δροσίζει ...νοτίζοντας το χώμα....
Βιαστικοί ...περαστικοί διαβάτες...να κρυφτούν στο περβάζι που σταλάζει προσπαθούν...
Χάνεται το βλέμμα στον ορίζοντα ...ένα έγινε το γκρίζο με της θάλασσας την γαλάζια τη γραμμή...ένα σαν ένα πέλαγος της γης και του ουρανού το χρώμα...
Δεν είναι μελαγχολική εικόνα αυτή...κι ας σκοτεινή σου μοιάζει....
Ρίχνει ποτιστική βροχή...ξεπλένει...ήχους σιγανούς κι ελπίδα για αναγέννηση και ανανέωση υπόσχεται να φέρει...

Μα εσύ θλιμμένος στη γωνιά...τα ρούχα σου φυλάς μη και βραχούν και τα μουσκέψεις....
Kι ύστερα τρέχεις να χωθείς σε κάμαρες ζεστές που ονειρεύεσαι...και νοσταλγείς...κι εικόνες μπρος στα τρομαγμένα και βρεγμένα απ' τη βροχή τα μάτια σου να ζωγραφίσεις...
Μικρές και φτωχικές σου μοιάζανε οι κάμαρες του τόσο δα μικρού του τόπου σου...μα ήτανε αγάπη...ζεστασιά...γέλιο και ευτυχία σπαρμένες...
Βαριά τα βήματά σου σέρνεις τώρα πια στο καφενείο με τις λάμπες τις χλωμές και τα χαμηλωμένα φώτα να βρεθείς...παλιές σου θύμησες στη λησμοσύνη προσπαθείς να μην αφήσεις...

Περαστικέ διαβάτη....τόμαθες και τώρα καλά το ξέρεις...πως όσο κι αν βραχείς...σαν μια καινούρια προσμονή...με το σταμάτημα των σταλαγματιών επάνω στο κορμί σου...το ''άλλο''  το ''ολόφρεσκο'' ... το ''καινούριο'' θα φυτρώσει...
Είναι που νότισε η γη απ' την πολλή βροχή...και να καρπίσει καρτερεί και πάλι...
Αν σκέφτηκες...αν μπόρεσες...τις λάσπες από πάνω σου να διώξεις...αν και το εκατόρθωσες ...
δροσοσταλίδες μες στο νου εκεί να σε δροσίζουν...μη φοβηθείς τη σιγανή βροχή...ποτιστική.. και γόνιμο το έδαφος θα κάνει...
Έτσι γεννιούνται στη ζωή οι φρέσκιες... οι γόνιμες και καρπερές εκτάσεις...μόνο μετά από βροχή......

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
................................................................................................................................................................

Υπέροχο Βίντεο...υπέροχη μουσική...θαυμάσιες σκέψεις....

                                                                Lost Bodies ( Vrohi...)
                                       Music, lyrics & video by Lost Bodies, Vocals : Silia

"Όπου μένω εγώ, η βροχή σταματάει νωρίς. Οι λίμνες γίνονται γούρνες λάσπης και τα ποτάμια ουλές στο φλοιό της γης. Oι άνθρωποι χαίρονται προσωρινά την καλοκαιρία, γρήγορα όμως επιζητούν μια συννεφιά που χρησιμεύει και ως σκιά. Η απόσταση ως την επόμενη βροχή είναι άδικη, άδικος και ο χρόνος που δε με λυπάται [...] και η βροχή... η βροχή πάντα σταματάει νωρίς."

....................................................................................................................................................................

Όντρεϊ Χέπμπορν - Αξεπέραστη και Διαχρονική....

 Ζωή σαν παραμύθι....

Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες ως Όντρεϊ Καθλήν Ράστον στις 4 Μαίου του 1929. Ο πατέρας της ήταν Ιρλανδός τραπεζίτης και η μητέρα της Ολλανδέζα αριστοκράτισσα. Ο πατέρας της αργότερα προσέθεσε το επώνυμο της γιαγιάς του από την πλευρά της μητέρας του, της Καθλήν Χέπμπορν, στο οικογενειακό επώνυμο. Οπότε το επώνυμο της Όντρεϊ έγινε Χέπμπορν – Ράστον. Εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα της αναγκάζονταν συνεχώς να μετακομίζουν ανάμεσα στις Βρυξέλλες, την Αγγλία και την Ολλανδία. Όμως το 1935 οι γονείς της πήραν διαζύγιο, και ο πατέρας της, που προσέκειτο στους Ναζί, άφησε την οικογένειά του. Το 1939 η μητέρα της πήρε την απόφαση να μετακομίσει μαζί με τα παιδιά της στο σπίτι του παππού τους στην Ολλανδία, καθώς πίστευε ότι ήταν μια χώρα ασφαλής από τη γερμανική εισβολή.

 Εκεί η Χέπμπορν φοίτησε στο ωδείο και μυήθηκε στο μπαλέτο.Το 1940 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ολλανδία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η Χέπμπορν υιοθέτησε το ψεύτικο όνομα Ίντα φαν Χέεμστρα, αλλάζοντας τα έγγραφα της μητέρας της γιατί ένα όνομα που ακουγόταν έντονα αγγλικό θεωρήθηκε επικίνδυνο.Μέχρι το 1944 η Χέπμπορν είχε εξελιχθεί σε πολύ καλή μπαλαρίνα. Μυστικά χόρευε σε συγκεντρώσεις για να μαζέψει χρήματα για την ολλανδική αντίσταση. Αργότερα δήλωσε πως " το καλύτερο κοινό που είχα ποτέ δεν έκανε τον παραμικρό ήχο στο τέλος της παράστασής μου".
Η Χέπμπορν πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές κατά τη γερμανική κατοχή. Έχασε δικούς της ανθρώπους σε στρατόπεδα εργασίας, άλλους τους είδε να εκτελούνται μπροστά της ενώ η ίδια αρρώστησε βαριά. Παρομοίαζε μάλιστα τον εαυτό της με την Άννα Φρανκ καθώς είχαν την ίδια ηλικία και τα ίδια βιώματα. Ήταν και οι δυο τους παιδιά που μεγάλωσαν, έχασαν την παιδικότητά τους και ωρίμασαν απότομα κάτω από τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες του πολέμου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1945 μετακόμισε στο Άμστερνταμ και μετά στο Λονδίνο όπου παρακολούθησε μαθήματα μπαλέτου από διάσημες δασκάλες. Όμως η οικογένειά της ήταν πολύ σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και η Χέπμπορν σαν μπαλαρίνα δεν είχε καλές απολαβές για αυτό αποφάσισε να στραφεί στην υποκριτική, μιας και εκεί θα έπαιρνε 3 λίρες παραπάνω.

Παρότι η Χέπμπορν είχε πολύ ωραίους παρτενέρ στην κινηματογραφική της ζωή στην προσωπική της επέλεξε δύο. Παντρεύτηκε τον Μελ Φερέρ, έμειναν μαζί 14 χρόνια και απέκτησαν ένα γιο. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον Ιταλό ψυχολόγο Αντρέα Ντότι, με τον οποίο απέκτησε άλλο ένα γιο. Στα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε πλάι της τον Ολλανδό ηθοποιό Ρόμπερτ Ουόλντερς.

Η Όντρεϊ Χέπμπορν διέθετε και εσωτερική ομορφιά και μεγαλείο ψυχής. Σύντομα μετά το τέλος της καριέρας της στον κινηματογράφο, η Χέπμπορν ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του Οργάνωσης για τα Παιδιά των Ηνωμένων Εθνών. Ευγνώμων για την καλή της τύχη να επιβιώσει της γερμανικής κατοχής ως παιδί, αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της για τη βοήθεια παιδιών σε φτωχές χώρες. Στα ταξίδια της τη διευκόλυνε η ευρεία γνώση της σε ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδικά.

Ήταν 20 Ιανουαρίου 1993 που έφυγε από τη ζωή...αφήνοντας πίσω της το αξεπέραστο στυλ της.

 Αν υπήρχε πραγματικά εκείνος ο μαγικός καθρέφτης των παραμυθιών και τον ρωτούσε κάποιος: "Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποια είναι η πιο όμορφη; " σίγουρα η Χιονάτη θα έφτανε δεύτερη και με μεγάλη διαφορά. Αν κάποιος ηθοποιός ονειρεύεται πάντα να αποκτήσει ένα βραβείο Όσκαρ σίγουρα δεν τολμά να φανταστεί, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα, ότι μπορεί να αποκτήσει 4 διεθνούς φήμης βραβεία. Και αν κάποιος αναρωτιέται ποιος είναι αυτός που έχει καταφέρει να μείνει διάσημος στο πέρασμα του χρόνου και για το ταλέντο και για την ομορφιά του τότε θα πρέπει σίγουρα να διαβάσει την βιογραφία της Όντρεϊ Χέπμπορν.

Πηγή : Βιογραφίες - Βικιπαίδεια
..................................................................................................................................................................