Γεώργιος Βιζυηνός «Στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά»

Για ευτυχία εμβήκα, για ζωής χαρά,

κ’ εγώ σ’ αυτή την πλάσι, καθώς άλλοι

παιδί την έχω αδράξει μ’ ελαφρά φτερά,

σε κάθε μόσχο, κάθε ανθό που θάλλει.

Κι αν ευτυχή κανένας δεν μ’ εκάλει,

χαρά το είχα καν το βράδυ στη φωλιά

αμέριμνο να γέρνω το κεφάλι

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Παλληκαράκι, πλιότερο από μια φορά

η ελπίδα και του πόθου η παραζάλη,

απ’ της ζωής μ’ εσύραν τα ρηχά νερά

και της ξανθής αγάπης μου τα κάλλη

η ευτυχία, μ’ είπαν, θα προβάλη.

Μα, απέθανε η χαριτωμένη κοπελλιά,

και, ναυαγός, ευρήκα παραγιάλι

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Λεβέντης, εξερρίζωνα τα γλυκερά

αισθήματα από την καρδιά που πάλλει

κι’ αν ρίπτω της πικρής αλήθειας τη σπορά,

αχ, πότε, πότε ένα καρπό θα βγάλη.

Του βίου μ’ εγονάτισεν η πάλη

λαχτάρησα ησυχία μια σταλιά,

μα δεν την έχω πια, να γείρω πάλι

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

Ω Φύσις, δέσποινά μου και μεγάλη,

δεν έχω πια στον κόσμο αυτό δουλειά.

Η αγάπη σου στον τάφο πια ας με βάλη,

στην αγιασμένη της μαννούλας μου αγκαλιά.

 Αμάρτημα της μητρός μου - Γεώργιος Βιζυηνός.

..............................................................................................................................................................

Στο ποίημά του ο Βιζυηνός παρουσιάζει την ιδιαίτερη αξία που είχε πάντοτε η αγάπη της μητέρας του στη ζωή του. Η αγιασμένη αγκαλιά της μητέρας του ήταν πηγή χαράς στα παιδικά του χρόνια κι ασφαλές καταφύγιο στα νεανικά του χρόνια. Ενώ, στα χρόνια της ωριμότητάς του, που η μητέρα του δεν υπάρχει πια, η έλλειψή της αποτελεί μεγάλο πόνο για τον ποιητή. Απογοητευμένος και καταβεβλημένος απ’ τις δυσκολίες της ζωής αποζητά την αγκαλιά της μητέρα του, για να βρει λίγες στιγμές ησυχίας, αλλά εκείνη δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

Έτσι, ο ποιητής σε μια στιγμή ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης ζητά απ’ τη μητέρα φύση να του στερήσει κι εκείνου τη ζωή, ώστε να βρεθεί και πάλι στην αγκαλιά της μητέρας του. 

Αμάρτημα της μητρός μου - Γεώργιος Βιζυηνός.

Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας....

.............................................................................................................................................................. 

Τι είναι τάχα η αγκαλιά.....

Θάρθουν και σήμερα και θα σου πουν ...θα σου μιλήσουν...θα σου θυμίσουν πως Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς είναι ..γιορτής για να αγκαλιάσεις κάποιον και την αγάπη και την τρυφερότητά σου να καταθέσεις...να δώσεις και να πάρεις συναισθήματα...με το κουπόνι τη μια την τούτη ...τη συγκεκριμένη ...την Παγκόσμια....
Πως λέει μην το ξεχάσεις να το θυμηθείς...να αγκαλιάσεις τους.. που αγαπάς...
Άκουσον άκουσον...δόλια μου καρδιά τι σου θυμίζουν....!!!!
Σάμπως να είναι η αγκαλιά το γιατρικό της μιας και της συγκεκριμένης μέρας...στη ''γρίππη''' και στο βήχα που σε βρήκε και σε σάρωσε...
Τι είναι τάχα η αγκαλιά με κουταλάκι και κουπόνι να σταθείς σε μια ουρά ..τούτη την μια μέρα να τη ζητιανέψεις να την πάρεις...?
Έλα καρδιά  μου εσύ στα συγκαλά σου...ο κόσμος παρανόησε...και συναισθήματα ...κι αγάπες ...και τρυφερότητες ...σε φαρμακευτικές σε συνταγές σου γράφει...
ένα μονάχα έχω να σου πω...και σπάσε τα καλούπια...άσε τα συναισθήματα καθημερινά να σε οδηγούνε...είναι η αγκαλιά φωλιά....απάγκιο τρυφερότητας...και η μάνα σου σου τόμαθε ..πως συνταγές δεν παίρνει...

Σοφία Θεοδοσιάδη. 
...................................................................................................................................................................