Θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες ...

Θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες ξανά -ξανά και πάλι.. 
αυτές που επεράσανε κι αυτές πού 'ναι να έρθουν.
Αναπολείς στις φλόγες του τζακιού σου εμπροστά.. Άνοιξες που περάσανε....φωνές μέσα στ' αυτιά σου γνώριμες.. 
από την άλλη άκρη του σύρματος ενός τηλέφωνου...
που σε ζεσταίναν ..σου γλυκαίναν την ψυχή...
Άνοιξες το παράθυρο...
Είναι νωρίς ?
Είναι αργά ?
Το άρωμα της πασχαλιάς πότισε το δωμάτιο..
Ήρθε και πάλι ...εμπρός σου ...
τους φράχτες πια τους γκρέμισε...
τους άφησε ,,,δραπέτευσε...
Άνοιξες και αγάπες με τη μυρωδιά της να σου τάξει.
Αγάπες σαν το ποίημα...ποίημα να σε κάμουνε κι εσέ ...
τι ...είν' δυνατό το άρωμα και η μοσχοβολιά μιας πασχαλιάς...
στα μωβ ...στα σικλαμέν η αγάπη της ντυμένη....

Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Το γέλιο σου – Π. Νερούντα

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
....................................................................................................................................................................
                 Το γέλιο σου - Πάμπλο Νερούντα- Δημήτρης Λάγιος.
 

 ....................................................................................................................................................................

Οι μυγδαλιές..Γιάννης Ρίτσος.

''Τη νύχτα οι μυγδαλιές με τ' άσπρα τους φορέματα περάσαν
Κάτω απ' τα παράθυρά μας αργές και λυπημένες, όμοιες με
κείνα τα χλωμά κορίτσια του Ορφανοτροφείου  όταν γυρίζουν
από μια μικρή εκδρομή την Κυριακή,πιασμένες δυο- δυο
απ' το χέρι,χωρίς να μιλάνε,χωρίς να βλέπουν τ' άστρα που
φυτρώνουν μες στον ίσκιο ένα- ένα,μακρινά κι ευτυχισμένα.
Αύριο θα στείλουμε τις μυγδαλιές περίπατο στο ακροθαλάσσι να
να πλύνουνε τα πρόσωπά τους απ' τη σκόνη της λύπης μας.
Και το βράδυ που θα γυρίσουν χαρούμενες,θα μας φέρουν τα
πρώτα μας λόγια πλυμένα στη θάλασσα,κι εμείς θα κλαίμε
στο ανοιχτό παράθυρο απ' τη χαρά μας που μπορούμε
να κλαίμε..''
( Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού ).
..............................................................................................................

Οι αλλαγές των εποχών...έτσι κι αλλιώς...ουσιωδώς...ποτέ δεν ήταν εξωτερική υπόθεση...αλλά υπόθεση εντός μας και στο ''μέσα''' μας θαρρώ...
Κι αν άλλοτε τις βλέπουμε και τις ''αμυγδαλιές'' μα και όλα τα άνθια σκονισμένα...κι αν είναι άπειρες στιγμές...που η σκόνη τους μας πνίγει.. μας τυλίγει...έρχονται άλλες πιο καθαρές στιγμές...και το ξεπλένουν το τοπίο το θολό...
Όμως δεν αφηνόμαστε στην τύχη μας και μοναχά...μα στο ακροθαλάσσι μας λέει ο ποιητής πως κατεβαίνουμε τη '''σκόνη'''να ξεπλύνουμε μονάχοι...
Ίσως πολλές φορές να μην το καταφέρνουμε ευθύς...μα εκεί είν' πάντα το ακροθαλάσσι... κι όταν τα λόγια μας πλυθούν...διάφανα σαν θα γίνουν...τότε τα δάκρυα της χαράς στα μάτια θα σταθούν...και θα δηλώνουν πως ακόμα είμαστε ζωντανοί...κι αντέχουμε να κλαίμε...
Τα όνειρα είναι όνειρα ...έστω και '''Καλοκαιρινού'' μεσημεριού.
Γιατί το Καλοκαίρι μέσα μας ...εμείς το κουβαλάμε...
 Σκέψεις -Σοφία Θεοδοσιάδη. 
......................................................................................................... 

Εκεί που βρίσκεται το φως...- Λεό Μπουσκάλια.

Ήρθε μια κοπέλα αυτή την εβδομάδα στο γραφείο μου και κάθησε μια ώρα σχεδόν λέγοντας συνεχώς εγώ,εγώ.Μια φράση της ήταν: 
<< Δεν ξέρω τι ζητάω από τη ζωή>>.Δεν άντεξα και,σαν γνήσιος αντιπρόσωπος της μη παρεμβατικής - συμβουλευτικής ,πάτησα τις φωνές : << Και τι στην οργή δίνεις εσύ στη ζωή ?>>.

Την εποχή που έγραφα ένα βιβλίο ...πέρασα τρεις μήνες μόνος μου σε μια καμπίνα στη Βόρεια Καλιφόρνια.Κάθε μέρα ξεκινούσα μακρινούς περιπάτους κατά μήκος του ποταμού Σμιθ.Μια μέρα βρέθηκα σε μια συστάδα από γιγάντιες σεκόγιες και παρατήρησα μια ταμπελίτσα πάνω σε μια απ' αυτές τις τεράστιες σεκόγιες,γραμμένη από κάποιο δασονόμο, που εξηγούσε τον κύκλο της ζωής της σεκόγια, χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί τι ωραίος που ήταν.Έδειχνε πως,όταν η σεκόγια ήταν τόσο μεγάλη, γεννήθηκε ο Βούδας, ότι σ' αυτό το ύψος της γεννήθηκε ο Χριστός, σ' αυτό το ύψος ο Αννίβας πέρασε τις Άλπεις και ούτω καθεξής.

Στην τελευταία παράγραφο έλεγε: << Ακόμη κι όταν πεθαίνει ένα δέντρο και ξαπλώνει πάνω στη γη δεν τελειώνουν όλα.Οι παράγοντες αποσύνθεσης αρχίζουν την αργή διάλυση του δέντρου.
Καθώς περνούν τα χρόνια , το δέντρο γίνεται ένα με το έδαφος, επιστρέφοντας όλα όσα πήρε , για να ζήσουν κι άλλα απ' αυτό>>.

Δεν είναι φοβερό?Αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να ισχύει και για τον άνθρωπο.Στο τέλος τουλάχιστον δίνουμε κάτι !
Τι θαυμάσιος ,αέναος κύκλος!
Ίσως να είχε δίκιο ο Πίο Ρόστεν όταν είπε ,ότι σκοπός της ζωής είναι απλώς να μετρήσεις κάπου, να είσαι κάτι , να είχε κάποια σημασία το γεγονός ότι έζησες.
Ίσως αυτό να είναι το ουσιαστικό.
Λεό Μπουσκάλια. ( απόσπασμα )

(από το βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια : να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις..ενότητα : Η αναζήτηση του εαυτού.)
Επιμέλεια και επεξεργασία :Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 
Σεκόγια = Το ψηλότερο και το μεγαλύτερο δέντρο του κόσμου. 
 Είναι η Σεκόγια (Sequoia) και η γιγάντια Σεκόγια (Sequoiadendron)
 που βρίσκονται στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ.
 .........................................................................................................

 Πόσες φορές αλήθεια δεν αναρωτηθήκαμε και δεν προσπαθήσαμε απάντηση να δώσουμε...καθώς '''φιλοσοφούσαμε'''με τους φίλους μας...για τον ερχομό και τον σκοπό μας πάνω εις τη γη...
Ακούσαμε ειδών - ειδών τις γνώμες και πολλές ''φιλοσοφίες'''...
Μα και φοβόμαστε και τρέμουμε το θάνατο...κι ούτε που ποτέ στο νου μας τον εβάζουμε αυτόν...μονάχα τον ξορκίζουμε κι απ' τη ζωή να πάρουμε μονάχα συνεχώς ζητάμε...
άραγε αναρωτιόμαστε το ίδιο τόσο συχνά το τι κι εμείς της δίνουμε της δόλιας της ζωής ?

Μα και της ίδιας της φύσης που απλόχερα τις ομορφιές της μας σκορπά ? Για όλους εσάς τα φιλαράκια μου εκάθησα και απομόνωσα ετούτο το απόσπασμα και το μοιράζομαι μαζί σας..
Δεν είναι από τα πιο γνωστά...μα εμένα με ερέθισε αυτό το σκεπτικό του...Ξορκίστε βέβαια πρώτα το θάνατο...φτου- φτου και φτυστείτε κάνα δυο φορές...μα έπειτα ψύχραιμα αναλογιστείτε..και τότε ίσως γαλήνη αποκομίσετε...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
 

Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος ( απόσπασμα ).

Πίνακας: Augusto Giacometti.

-Έχουμε την ανάγκη της, γι αυτό δεν έρχεται. Σ' αυτόν τον παραστρατημένο κόσμο μας λείπει ακριβώς εκείνο που θέλουμε.
 - Μας λείπει, γι αυτό το θέλουμε! Αν είχαμε όσα θέλαμε τι θα μας έλειπε ? Κι αν δεν μας έλειπε τίποτα, τι θα επιθυμούσαμε ? Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς πεθυμιές ? Όχι, να μου απαντήσεις.

Αγαπητέ φίλε, αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν απότυχε ποτέ.Κλάψ' τον !Πάρε όλα τα έργα .Δίπλα στα πολύ μεγάλα υπάρχουν τα πολύ μικρά.Και να το ξέρετε : Τα μεγάλα υπάρχουν χάρη στα μικρά.Μια μεγάλη αποτυχία φέρνει μια μεγαλύτερη επιτυχία.Ποτέ όμως η μεγάλη επιτυχία δε φέρνει μια μεγαλύτερη.
Άμα πετύχαινε ο άνθρωπος στην πρώτη εξόρμηση, δε θα 'κανε δεύτερη.Η δόξα είναι μια κορυφή που για να την ανέβεις πρέπει πρώτα να κατέβεις.

Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα.Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε. 
Μενέλαος Λουντέμης.
................................................................................................................. 

Η θάλασσα θρυμματίστηκε - Γιώργος Σαραντάρης.

Πίνακας: Claudia Tremblay

 Η θάλασσα θρυμματίστηκε σε αναρίθμητα κρύσταλλα
Τα μαζέψαμε και καβάλα στον άνεμο ταξιδεύουμε
Τα ρίχνουμε όπου βλέπουμε γυναίκες να δέρνονται
Σαν να στερήθηκαν τα παιδιά τους.
Τότε ξαναγίνονται θάλασσες
Και άφταστη αθωότητα τις διακρίνει
Τότε εμείς οι άντρες πετάμε ψηλότερα στον ουρανό
Για να χορταίνουμε από μακριά το φέγγος
Ενώ οι γυναίκες αιώνια αφηγούνται στα μωρά
Τη γέννηση των θαλασσών.

 Γιώργος Σαραντάρης.

ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΘΗΚΗ.
................................................................................................................................................................
Ποιητής φιλόσοφος και δοκιμιογράφος ο Γιώργος Σαραντάρης,,,της γενιάς του '30...μα πάντα επίκαιρος ...όπως και κάθε ποιητής...γιατί η ποίηση αφουγκράζεται...εντοπίζει και καταγράφει το γίνεσθαι της κάθε εποχής...μέσα από τα μάτια των ποιητών...και με τη ματιά του ανθρώπινου γένους αενάως...
Γιατί ο χρόνος είναι αέναος και όσο κι αν μας θλίβουν τα πεπραγμένα...δεν σταματά να προχωρά και να εξελίσσει τη ζωή...άλλωστε έτσι προχωρά ο κόσμος τούτος αιώνες τώρα...με φωτιά και με μαχαίρι...και αν η θάλασσα θρυμματίζεται πολλάκις ,όπως αναφέρουν οι παραπάνω στίχοι του Σαραντάρη...που τους βρήκα εξαιρετικούς...κι ας μην είναι τόσο γνωστοί ,όπως άλλων ποιητών...κι αν η θάλασσα θρυματίζεται...και ο κοινωνικός ιστός διασπάται...και το σύνολο τεμαχίζεται...έρχονται οι φωνές των μανάδων που επαναφέρουν και διδάσκουν από την αρχή τη συνοχή και τη γέννηση της '''θάλασσας''...
Μια αλληγορία μοναδική...για τον κατατερματισμό και την ξαναγέννηση της ''θάλασσας'''...του συνόλου ...που μαζικά προχωρεί και ψάχνει να δροσίσει όλες τις ''ακτές'' του κόσμου τούτου...
Εντοπίζει.. μα δεν απελπίζει με τους στίχους του στο ποίημα αυτό.. ο Γιώργος Σαραντάρης...
Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................
 

ένα μικρό τιτίβισμα....

Μπορεί το σπίτι νά 'μπασε υγρασία από παντού ...και νάναι παγωμένο...μα η καρδιά μας λαχταράει να κελαηδήσει....Πάντα της άρεσε να κελαηδά....
έστω κι αν το κελαηδητό της δεν ακουγόταν και πολύ μακριά...Άλλωστε αξία έχει στη ζωή νάχεις εκεί και δίπλα στο κελαηδητό σου...
ένα μικρό τιτίβισμα....έτσι σαν μια απάντηση...σαν ένα νεύμα πως ακούστηκες....
Στον ήλιο βγες...και κοίτα τον κατάματα...αν είναι μια φορά να θαμπωθείς..ας είναι από το φως του....βγες...τρέξε και σεργιάνι στήσε στη ζωή...κραυγές παράφωνες μη σε πτοήσουν...
Παντού τριγύρω σου φωνάζουν και διαλαλούν τελάληδες και ''κακοφορμισμένοι'''καλοθελητάδες...πως τα ηλιοτρόπια έπαψαν οι ανθρώποι πια να τα '''καλλιεργούν'''....πως τάχατες μόνο αγριόχορτα φυτρώνουν...
Μην τους πιστεύεις...κι ας γεμίσανε '''ζιζάνια'''έξω και μέσα στα λιβάδια...
Πάντοτε μέσα απ' τα αγριόχορτα...φυτρώνουν και ανθούνε...κι ας είναι λιγοστά....
Και τότε γύρω τους πουλιά και τιτιβίσματα ...και τρελλοπεταρίσματα...ο αέρας τους γεμίζει...
Σάμπως και η δική σου η ψυχή θαρρείς...πως ένα τιτίβισμα και ένα ηλιοτρόπιο μοναχά ..δεν ψάχνει...δεν της φτάνει ?
  Σκέψεις - κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................

Με υπέροχη μουσική : ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!!
 

                                          Το Αστέρι και η ευχή - Ευανθία Ρεμπούτσικα.
..................................................................................................................................................................