Οι μυγδαλιές..Γιάννης Ρίτσος.

''Τη νύχτα οι μυγδαλιές με τ' άσπρα τους φορέματα περάσαν
Κάτω απ' τα παράθυρά μας αργές και λυπημένες, όμοιες με
κείνα τα χλωμά κορίτσια του Ορφανοτροφείου  όταν γυρίζουν
από μια μικρή εκδρομή την Κυριακή,πιασμένες δυο- δυο
απ' το χέρι,χωρίς να μιλάνε,χωρίς να βλέπουν τ' άστρα που
φυτρώνουν μες στον ίσκιο ένα- ένα,μακρινά κι ευτυχισμένα.
Αύριο θα στείλουμε τις μυγδαλιές περίπατο στο ακροθαλάσσι να
να πλύνουνε τα πρόσωπά τους απ' τη σκόνη της λύπης μας.
Και το βράδυ που θα γυρίσουν χαρούμενες,θα μας φέρουν τα
πρώτα μας λόγια πλυμένα στη θάλασσα,κι εμείς θα κλαίμε
στο ανοιχτό παράθυρο απ' τη χαρά μας που μπορούμε
να κλαίμε..''
( Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού ).
..............................................................................................................

Οι αλλαγές των εποχών...έτσι κι αλλιώς...ουσιωδώς...ποτέ δεν ήταν εξωτερική υπόθεση...αλλά υπόθεση εντός μας και στο ''μέσα''' μας θαρρώ...
Κι αν άλλοτε τις βλέπουμε και τις ''αμυγδαλιές'' μα και όλα τα άνθια σκονισμένα...κι αν είναι άπειρες στιγμές...που η σκόνη τους μας πνίγει.. μας τυλίγει...έρχονται άλλες πιο καθαρές στιγμές...και το ξεπλένουν το τοπίο το θολό...
Όμως δεν αφηνόμαστε στην τύχη μας και μοναχά...μα στο ακροθαλάσσι μας λέει ο ποιητής πως κατεβαίνουμε τη '''σκόνη'''να ξεπλύνουμε μονάχοι...
Ίσως πολλές φορές να μην το καταφέρνουμε ευθύς...μα εκεί είν' πάντα το ακροθαλάσσι... κι όταν τα λόγια μας πλυθούν...διάφανα σαν θα γίνουν...τότε τα δάκρυα της χαράς στα μάτια θα σταθούν...και θα δηλώνουν πως ακόμα είμαστε ζωντανοί...κι αντέχουμε να κλαίμε...
Τα όνειρα είναι όνειρα ...έστω και '''Καλοκαιρινού'' μεσημεριού.
Γιατί το Καλοκαίρι μέσα μας ...εμείς το κουβαλάμε...
 Σκέψεις -Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.........................................................................................................