Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Φωτογραφία : Καλλιόπη.

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους
πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί
να λείψουν απ΄τη μέση τους δοξολογεί!
 Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας- Οδυσσέας Ελύτης.
....................................................................................................................................................................

....ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Νερά χρυσοπράσινα απύθμενα

στα περιγιάλια σου και στα νησιά σου

απ' του ηλίου το χάδι ατίθασα 

καμωμένα ειναι όλα τα παιδιά σου

την ρακί στο κεφάλι σαν νιώσουνε

την πατάτα οφτή σαν θα φάνε 

κεμετζέδες μπουζούκια και ροκάνα παίζουν

κλαίνε χορεύουν γελάνε

Τα κορίτσια σου τα αρχοντοστόλισες

με πιασίματα ανάθεμα θάμα

και με μάτια λάγνα σαν αμύγδαλα

που  τα βλέπεις και αισθάνεσαι κάμα 

Μυρωδιές στις αυλές

τα γαρύφαλλα τον αγέρα πετροβολάνε

ανοιχτά τα πορτάκια τα ξύλινα 

σε θωρούν πονηρά.. και γελάνε....

Στης μουριάς μας τον ίσκιο καθόμαστε

μεσημέρια και παίζαμε τάβλι

το θυμάσαι που η Μόνα μας φώναζε 

τα αυτιά και τον δυο πως θα βγάλει

Αγριέψαν αδερφέ οι καιροί και χωρίσαμε

μα η γρια σαν κοιτά το τσουκάλι

πάντα λάθος θα κάνει το μέτρημα

και δυο πιάτα από  πάνω θα βαλει.

nikos davios

............................................................................................................................... Με την υπέροχη μουσική του Δημήτρη Λάγιου ...τούτη τη γενέθλια μέρα του αλησμόνητου ..εξαιρετικού ...διαμάντι της μουσικής...μουσουργού...και τους υπέροχους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και του φίλου μας Νικόλα ...θα σας καλημερίσω...για την όμορφη και παράξενη πατρίδα μου..
Εις μνήμη του Δημήτρη Λάγιου...!!!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑς αγαπητοί και αγαπημένοι μου...

                                Όμορφη και παράξενη πατρίδα - Δημήτρης Λάγιος. 

.................................................................................................................................

Δημήτρης Λάγιος

Ο Δημήτρης Λάγιος ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 7 Απριλίου του 1952 και πέθανε στην Αθήνα στις 11 Απριλίου του 1991, σε ηλικία 39 ετών. Γιος του Σπύρου Λάγιου και της Μαρίας, το γένος Τετράδη, από τη Ζάκυνθο. Βικιπαίδεια

Γέννηση: 7 Απριλίου 1952, Ζάκυνθος

Απεβίωσε: 9 Απριλίου 1991, Αθήνα

Δίσκοι: Ερωτική πρόβα

....................................................................................................................................

Θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες ...

Θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες ξανά -ξανά και πάλι.. 
αυτές που επεράσανε κι αυτές πού 'ναι να έρθουν.
Αναπολείς στις φλόγες του τζακιού σου εμπροστά.. Άνοιξες που περάσανε....φωνές μέσα στ' αυτιά σου γνώριμες.. 
από την άλλη άκρη του σύρματος ενός τηλέφωνου...
που σε ζεσταίναν ..σου γλυκαίναν την ψυχή...
Άνοιξες το παράθυρο...
Είναι νωρίς ?
Είναι αργά ?
Το άρωμα της πασχαλιάς πότισε το δωμάτιο..
Ήρθε και πάλι ...εμπρός σου ...
τους φράχτες πια τους γκρέμισε...
τους άφησε ,,,δραπέτευσε...
Άνοιξες και αγάπες με τη μυρωδιά της να σου τάξει.
Αγάπες σαν το ποίημα...ποίημα να σε κάμουνε κι εσέ ...
τι ...είν' δυνατό το άρωμα και η μοσχοβολιά μιας πασχαλιάς...
στα μωβ ...στα σικλαμέν η αγάπη της ντυμένη....

Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Το γέλιο σου – Π. Νερούντα

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
....................................................................................................................................................................
                 Το γέλιο σου - Πάμπλο Νερούντα- Δημήτρης Λάγιος.
 

 ....................................................................................................................................................................

Οι μυγδαλιές..Γιάννης Ρίτσος.

''Τη νύχτα οι μυγδαλιές με τ' άσπρα τους φορέματα περάσαν
Κάτω απ' τα παράθυρά μας αργές και λυπημένες, όμοιες με
κείνα τα χλωμά κορίτσια του Ορφανοτροφείου  όταν γυρίζουν
από μια μικρή εκδρομή την Κυριακή,πιασμένες δυο- δυο
απ' το χέρι,χωρίς να μιλάνε,χωρίς να βλέπουν τ' άστρα που
φυτρώνουν μες στον ίσκιο ένα- ένα,μακρινά κι ευτυχισμένα.
Αύριο θα στείλουμε τις μυγδαλιές περίπατο στο ακροθαλάσσι να
να πλύνουνε τα πρόσωπά τους απ' τη σκόνη της λύπης μας.
Και το βράδυ που θα γυρίσουν χαρούμενες,θα μας φέρουν τα
πρώτα μας λόγια πλυμένα στη θάλασσα,κι εμείς θα κλαίμε
στο ανοιχτό παράθυρο απ' τη χαρά μας που μπορούμε
να κλαίμε..''
( Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού ).
..............................................................................................................

Οι αλλαγές των εποχών...έτσι κι αλλιώς...ουσιωδώς...ποτέ δεν ήταν εξωτερική υπόθεση...αλλά υπόθεση εντός μας και στο ''μέσα''' μας θαρρώ...
Κι αν άλλοτε τις βλέπουμε και τις ''αμυγδαλιές'' μα και όλα τα άνθια σκονισμένα...κι αν είναι άπειρες στιγμές...που η σκόνη τους μας πνίγει.. μας τυλίγει...έρχονται άλλες πιο καθαρές στιγμές...και το ξεπλένουν το τοπίο το θολό...
Όμως δεν αφηνόμαστε στην τύχη μας και μοναχά...μα στο ακροθαλάσσι μας λέει ο ποιητής πως κατεβαίνουμε τη '''σκόνη'''να ξεπλύνουμε μονάχοι...
Ίσως πολλές φορές να μην το καταφέρνουμε ευθύς...μα εκεί είν' πάντα το ακροθαλάσσι... κι όταν τα λόγια μας πλυθούν...διάφανα σαν θα γίνουν...τότε τα δάκρυα της χαράς στα μάτια θα σταθούν...και θα δηλώνουν πως ακόμα είμαστε ζωντανοί...κι αντέχουμε να κλαίμε...
Τα όνειρα είναι όνειρα ...έστω και '''Καλοκαιρινού'' μεσημεριού.
Γιατί το Καλοκαίρι μέσα μας ...εμείς το κουβαλάμε...
 Σκέψεις -Σοφία Θεοδοσιάδη. 
......................................................................................................... 

Εκεί που βρίσκεται το φως...- Λεό Μπουσκάλια.

Ήρθε μια κοπέλα αυτή την εβδομάδα στο γραφείο μου και κάθησε μια ώρα σχεδόν λέγοντας συνεχώς εγώ,εγώ.Μια φράση της ήταν: 
<< Δεν ξέρω τι ζητάω από τη ζωή>>.Δεν άντεξα και,σαν γνήσιος αντιπρόσωπος της μη παρεμβατικής - συμβουλευτικής ,πάτησα τις φωνές : << Και τι στην οργή δίνεις εσύ στη ζωή ?>>.

Την εποχή που έγραφα ένα βιβλίο ...πέρασα τρεις μήνες μόνος μου σε μια καμπίνα στη Βόρεια Καλιφόρνια.Κάθε μέρα ξεκινούσα μακρινούς περιπάτους κατά μήκος του ποταμού Σμιθ.Μια μέρα βρέθηκα σε μια συστάδα από γιγάντιες σεκόγιες και παρατήρησα μια ταμπελίτσα πάνω σε μια απ' αυτές τις τεράστιες σεκόγιες,γραμμένη από κάποιο δασονόμο, που εξηγούσε τον κύκλο της ζωής της σεκόγια, χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί τι ωραίος που ήταν.Έδειχνε πως,όταν η σεκόγια ήταν τόσο μεγάλη, γεννήθηκε ο Βούδας, ότι σ' αυτό το ύψος της γεννήθηκε ο Χριστός, σ' αυτό το ύψος ο Αννίβας πέρασε τις Άλπεις και ούτω καθεξής.

Στην τελευταία παράγραφο έλεγε: << Ακόμη κι όταν πεθαίνει ένα δέντρο και ξαπλώνει πάνω στη γη δεν τελειώνουν όλα.Οι παράγοντες αποσύνθεσης αρχίζουν την αργή διάλυση του δέντρου.
Καθώς περνούν τα χρόνια , το δέντρο γίνεται ένα με το έδαφος, επιστρέφοντας όλα όσα πήρε , για να ζήσουν κι άλλα απ' αυτό>>.

Δεν είναι φοβερό?Αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να ισχύει και για τον άνθρωπο.Στο τέλος τουλάχιστον δίνουμε κάτι !
Τι θαυμάσιος ,αέναος κύκλος!
Ίσως να είχε δίκιο ο Πίο Ρόστεν όταν είπε ,ότι σκοπός της ζωής είναι απλώς να μετρήσεις κάπου, να είσαι κάτι , να είχε κάποια σημασία το γεγονός ότι έζησες.
Ίσως αυτό να είναι το ουσιαστικό.
Λεό Μπουσκάλια. ( απόσπασμα )

(από το βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια : να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις..ενότητα : Η αναζήτηση του εαυτού.)
Επιμέλεια και επεξεργασία :Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 
Σεκόγια = Το ψηλότερο και το μεγαλύτερο δέντρο του κόσμου. 
 Είναι η Σεκόγια (Sequoia) και η γιγάντια Σεκόγια (Sequoiadendron)
 που βρίσκονται στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ.
 .........................................................................................................

 Πόσες φορές αλήθεια δεν αναρωτηθήκαμε και δεν προσπαθήσαμε απάντηση να δώσουμε...καθώς '''φιλοσοφούσαμε'''με τους φίλους μας...για τον ερχομό και τον σκοπό μας πάνω εις τη γη...
Ακούσαμε ειδών - ειδών τις γνώμες και πολλές ''φιλοσοφίες'''...
Μα και φοβόμαστε και τρέμουμε το θάνατο...κι ούτε που ποτέ στο νου μας τον εβάζουμε αυτόν...μονάχα τον ξορκίζουμε κι απ' τη ζωή να πάρουμε μονάχα συνεχώς ζητάμε...
άραγε αναρωτιόμαστε το ίδιο τόσο συχνά το τι κι εμείς της δίνουμε της δόλιας της ζωής ?

Μα και της ίδιας της φύσης που απλόχερα τις ομορφιές της μας σκορπά ? Για όλους εσάς τα φιλαράκια μου εκάθησα και απομόνωσα ετούτο το απόσπασμα και το μοιράζομαι μαζί σας..
Δεν είναι από τα πιο γνωστά...μα εμένα με ερέθισε αυτό το σκεπτικό του...Ξορκίστε βέβαια πρώτα το θάνατο...φτου- φτου και φτυστείτε κάνα δυο φορές...μα έπειτα ψύχραιμα αναλογιστείτε..και τότε ίσως γαλήνη αποκομίσετε...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
 

Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος ( απόσπασμα ).

Πίνακας: Augusto Giacometti.

-Έχουμε την ανάγκη της, γι αυτό δεν έρχεται. Σ' αυτόν τον παραστρατημένο κόσμο μας λείπει ακριβώς εκείνο που θέλουμε.
 - Μας λείπει, γι αυτό το θέλουμε! Αν είχαμε όσα θέλαμε τι θα μας έλειπε ? Κι αν δεν μας έλειπε τίποτα, τι θα επιθυμούσαμε ? Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς πεθυμιές ? Όχι, να μου απαντήσεις.

Αγαπητέ φίλε, αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν απότυχε ποτέ.Κλάψ' τον !Πάρε όλα τα έργα .Δίπλα στα πολύ μεγάλα υπάρχουν τα πολύ μικρά.Και να το ξέρετε : Τα μεγάλα υπάρχουν χάρη στα μικρά.Μια μεγάλη αποτυχία φέρνει μια μεγαλύτερη επιτυχία.Ποτέ όμως η μεγάλη επιτυχία δε φέρνει μια μεγαλύτερη.
Άμα πετύχαινε ο άνθρωπος στην πρώτη εξόρμηση, δε θα 'κανε δεύτερη.Η δόξα είναι μια κορυφή που για να την ανέβεις πρέπει πρώτα να κατέβεις.

Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα.Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε. 
Μενέλαος Λουντέμης.
................................................................................................................. 

Η θάλασσα θρυμματίστηκε - Γιώργος Σαραντάρης.

Πίνακας: Claudia Tremblay

 Η θάλασσα θρυμματίστηκε σε αναρίθμητα κρύσταλλα
Τα μαζέψαμε και καβάλα στον άνεμο ταξιδεύουμε
Τα ρίχνουμε όπου βλέπουμε γυναίκες να δέρνονται
Σαν να στερήθηκαν τα παιδιά τους.
Τότε ξαναγίνονται θάλασσες
Και άφταστη αθωότητα τις διακρίνει
Τότε εμείς οι άντρες πετάμε ψηλότερα στον ουρανό
Για να χορταίνουμε από μακριά το φέγγος
Ενώ οι γυναίκες αιώνια αφηγούνται στα μωρά
Τη γέννηση των θαλασσών.

 Γιώργος Σαραντάρης.

ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΘΗΚΗ.
................................................................................................................................................................
Ποιητής φιλόσοφος και δοκιμιογράφος ο Γιώργος Σαραντάρης,,,της γενιάς του '30...μα πάντα επίκαιρος ...όπως και κάθε ποιητής...γιατί η ποίηση αφουγκράζεται...εντοπίζει και καταγράφει το γίνεσθαι της κάθε εποχής...μέσα από τα μάτια των ποιητών...και με τη ματιά του ανθρώπινου γένους αενάως...
Γιατί ο χρόνος είναι αέναος και όσο κι αν μας θλίβουν τα πεπραγμένα...δεν σταματά να προχωρά και να εξελίσσει τη ζωή...άλλωστε έτσι προχωρά ο κόσμος τούτος αιώνες τώρα...με φωτιά και με μαχαίρι...και αν η θάλασσα θρυμματίζεται πολλάκις ,όπως αναφέρουν οι παραπάνω στίχοι του Σαραντάρη...που τους βρήκα εξαιρετικούς...κι ας μην είναι τόσο γνωστοί ,όπως άλλων ποιητών...κι αν η θάλασσα θρυματίζεται...και ο κοινωνικός ιστός διασπάται...και το σύνολο τεμαχίζεται...έρχονται οι φωνές των μανάδων που επαναφέρουν και διδάσκουν από την αρχή τη συνοχή και τη γέννηση της '''θάλασσας''...
Μια αλληγορία μοναδική...για τον κατατερματισμό και την ξαναγέννηση της ''θάλασσας'''...του συνόλου ...που μαζικά προχωρεί και ψάχνει να δροσίσει όλες τις ''ακτές'' του κόσμου τούτου...
Εντοπίζει.. μα δεν απελπίζει με τους στίχους του στο ποίημα αυτό.. ο Γιώργος Σαραντάρης...
Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................
 

ένα μικρό τιτίβισμα....

Μπορεί το σπίτι νά 'μπασε υγρασία από παντού ...και νάναι παγωμένο...μα η καρδιά μας λαχταράει να κελαηδήσει....Πάντα της άρεσε να κελαηδά....
έστω κι αν το κελαηδητό της δεν ακουγόταν και πολύ μακριά...Άλλωστε αξία έχει στη ζωή νάχεις εκεί και δίπλα στο κελαηδητό σου...
ένα μικρό τιτίβισμα....έτσι σαν μια απάντηση...σαν ένα νεύμα πως ακούστηκες....
Στον ήλιο βγες...και κοίτα τον κατάματα...αν είναι μια φορά να θαμπωθείς..ας είναι από το φως του....βγες...τρέξε και σεργιάνι στήσε στη ζωή...κραυγές παράφωνες μη σε πτοήσουν...
Παντού τριγύρω σου φωνάζουν και διαλαλούν τελάληδες και ''κακοφορμισμένοι'''καλοθελητάδες...πως τα ηλιοτρόπια έπαψαν οι ανθρώποι πια να τα '''καλλιεργούν'''....πως τάχατες μόνο αγριόχορτα φυτρώνουν...
Μην τους πιστεύεις...κι ας γεμίσανε '''ζιζάνια'''έξω και μέσα στα λιβάδια...
Πάντοτε μέσα απ' τα αγριόχορτα...φυτρώνουν και ανθούνε...κι ας είναι λιγοστά....
Και τότε γύρω τους πουλιά και τιτιβίσματα ...και τρελλοπεταρίσματα...ο αέρας τους γεμίζει...
Σάμπως και η δική σου η ψυχή θαρρείς...πως ένα τιτίβισμα και ένα ηλιοτρόπιο μοναχά ..δεν ψάχνει...δεν της φτάνει ?
  Σκέψεις - κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................

Με υπέροχη μουσική : ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!!
 

                                          Το Αστέρι και η ευχή - Ευανθία Ρεμπούτσικα.
..................................................................................................................................................................

Απρίλη μου ξανθέ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Όλοι θαρρούν πως είμαι μια αλαφροϊσκιωτη,αλλοπαρμένη ,φευγάτη ,ψυχανεμισμένη  και ουτοπική...ρομαντική σαν τους δηλώνω...Και ναι θα τους φορέσω όλους αυτούς τους χαραχτηρισμούς ,αν όλοι αυτοί μπροστά με οδηγούν και με πηγαίνουν...
Δεν ντρέπομαι να το δηλώσω να το πω...ρομαντική μες στη ζωή μας την πεζή ,μ' αρέσει εμέ να βηματίζω...σ' ένα δρόμο πάντοτε μοναχικό...μα όχι ,και ποτέ του μόνο...

Νάτος και πάλι εις την πόρτα μου μπροστά και πάλι ο Απρίλης ο ξανθός που έστησε με τον έρωτα χορό...νάτο και πάλι στη σκέψη μου μπροστά το Ανοιξιάτικο το Πάσχα μου ,ξανά να ξεπροβάλλει...
Άρχισα πάλι από νωρίς να ονειρεύομαι ,όπως και τότε που παλιά...ήμουν μικρό παιδάκι..
Ετοιμαζόμουνα από πολύ νωρίς, ο Απρίλης μου μηνούσε...οι πασχαλιές της μάνας μου μες στης αυλής της το παρτέρι, μου τόστελναν το άρωμα ..πως η Λαμπρή κι η Ανάσταση εσίμωνε ,μες στον αυλόγυρο της εκκλησιάς...του όμορφου χωριού μου...
Στο μαξιλάρι δίπλα τα εφύλαγα τα όμορφα λουστρίνια μου ...τα παπουτσάκια μου τα κόκκινα. σαν της λαμπρίτσας που  είχαν χρώμα...
Τώρα μεγάλωσα ...δεν θλίβομαι ,που δεν τα κρύβω τα λουστρίνια μου στο μαξιλάρι μου μπροστά,μα το γυαλιστερό μου το καλσόν με τα μικρά γοβάκια μου από τώρα τα ετοιμάζω...καθόλου κι ας μη μοιάζουνε...με τα δαντελωτά μου τα καλτσάκια...εκείνης της όμορφης και αθώας εποχής...
Αλλάξανε οι φορεσιές μα η καρδιά μου ίδια ...μπρος στον καθρέφτη μου ...την Άνοιξη καθώς τη λαχταρώ...και την Λαμπρή καθώς την ετοιμάζω...
Ίσως δεν θα χοροπηδώ μέσα στα κατακίτρινα λιβάδια ...που ξανθό βαφτίζουνε τον μήνα τον Απρίλη ...μα οι εκόνες.. του όλοι μαζί...και του συναπαντήματος ...κάδρα ανεξίτηλα ...μέσα στο νου μου μένουν ζωντανά και όχι λησμονημένα.....

Είναι αυτές οι '''εσοχές'''των εποχών...που αφήνουν χώρο στα λουλούδια της ψυχής μας να ανθίσουν...είναι αυτές οι χαραμάδες στο ανάμεσα των εποχών...από τους δύσκολους χειμώνες,που μας κατακλύζουν, μας χιονίζουνε και μας παγώνουν...είναι αυτές μονάχες τους, που στο πέρασμα της άνθησης...με τον ξανθό  Απρίλη  μας χαρίζουν...
Είναι αυτές οι ''εσοχές'''που με βαθιές ανάσες στη ζωή...με οξυγόνο μας τροφοδοτούν...και ελπίδα και χρώματα μες στην ψυχή σκορπίζουν....

Ίσως και να νομίζετε πως το θρησκευτικό μου το συναίσθημα με συνειρμούς στο Πάσχα με πηγαίνει...Όχι και δεν θα τόλεγα πως έχω μπόλικο απ' αυτό ...μα να.. είναι η ''Ανάσταση '''που καρτερώ...και η αναγέννηση της φύσης..είναι η πορεία προς την ανάσταση- επαννεκίνηση..είναι η σιωπηρή μας συμφωνία ...είναι το άνοιγμα των οριζόντων μας  που η Άνοιξη με τα χρώματα γεννά...καθώς θα πορευόμαστε ...μαζί με τους συνοδοιπόρους μας... τον κάθε μήνα τον Απρίλιο...ίσα στις μνήμες τις ζεστές ...για ένα φιλί αγάπης που με σπρώχνουν ...
Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη...
...................................................................................................................................................................

Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη.
Κι η Φύση βρήκε την καλή και τη γλυκιά της ώρα.
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα.
Χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη.
Τα σπλάχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.

Διονύσιος Σολωμός.
.................................................................................................................................................................

 Απρίλη μου....
Τραγουδά η Χορωδία Τρικάλων υπό την διεύθυνση της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου.

 Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ
Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές

Γιομίζ’ η γειτονιά τραγούδια και φιλιά
Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ
Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ
Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ, μα το `χω μυστικό

Αστέρι μου, αστέρι μου χλωμό
του φεγγαριού αχτίδα στο γαϊτανόφρυδο
Στο γαϊτανο , στο γαϊτανοφρυδό σου
κρεμάστηκε η καρδιά μου σαν το πουλάκι στο ξόβεργο

Γιομίζ’ η γειτονιά...

Λουλούδι μου, λουλούδι μυριστό
και ρόδο μυρωδάτο, στη μάνα σου θα `ρθω
στη μάνα σου, στη μάνα σου θα `ρθω
να πάρω την ευχή της και το ταίρι που αγαπώ

Γιομίζ’ η γειτονιά...

Στίχοι:  

Μίκης Θεοδωράκης

Μουσική:  

Μίκης Θεοδωράκης
..................................................................................................................................................................

Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ

και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ 

Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις

μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές

- See more at: http://www.crete-news.gr/%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B7-%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%B5#sthash.9VJkTVEb.dpuf

Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ

και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ 

Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις

μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές

- See more at: http://www.crete-news.gr/%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B7-%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%B5#sthash.9VJkTVEb.dpuf

Μες στης καρδιάς μας το σεντούκι... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ένα μπαούλο πάντα εκεί μέσα στην άκρη του σπιτιού...μέσα στην άκρη της ψυχής μου.. εκεί σε μια ακρούλα φυλαγμένο...μ' ένα αραχνοϋφαντο τραπεζομάντηλο ...γεμάτο άνθη σκεπασμένο....
Εκεί σε μια γωνιά...στην άκρη του σπιτιού και της ψυχής...κρυμμένη εκεί βαθιά και φυλαγμένη η ευτυχία μου....τα περασμένα και τα τωρινά...αραδιασμένα μέσα εκεί...μες στο σεντούκι της καρδιάς..
Εδίσταζα συχνά - πυκνά να το ανοίξω και το χέρι μου βαθιά να χώσω...να σκαλίσω και να ψάξω...
ήθελα πάντα ένα μυστήριο ...μέσα του να υπάρχει...κρυμμένο εκεί στα σκοτεινά...
Έρχονταν όμως κάτι απογεύματα γλυκά...μπορεί και νάτανε τα  κρύα του Χειμώνα...μα και Ανοιξιάτικα απογεύματα...και του Καλοκαιριού...την περιέργεια μου κέντριζαν...μέσα του για να σκύψω...να το ψάξω...πάλι ξανά.. από την αρχή να το ανακαλύψω...
Έλα κοντά μου λέει πλησίασε...σήκωσε το καπάκι...
Πω πω στο πρώτο αντίκρυσμα...και νά μπροστά μου το τσιλίκι...των παιδικών των χρόνων μου...εκεί στο μονοθέσιο σχολειό μες στην αυλή...και η Ελένη από δίπλα...αχ να τα μποτάκια μου τα βυσσινιά...τα πλαστικά....στις λάσπες για να τρέχω...ωωωω...και η πρώτη μου η τσάντα η σχολική...από τραπεζομάντιλο φτιαγμένη...η ροζ μου η τσάντα...η πανέμορφη...με τα τριανταφυλλάκια...από τα χέρια της γιαγιάς...αχ...να να ...νάτα και τα γράμματα από το πρώτο μου αγόρι...τι όμορφα τα γράμματα...ταξίδια μου γεννούσαν...κι ούτε του πρώτου του φιλιού τη  γεύση δεν επήρα...ωωω...οι πλατωνικοί μας έρωτες...με τη χρυσόσκονη πασπαλισμένοι !!!!
Σήκωσε ...σήκωσε το τραπεζομάντιλο...θα δεις το μπουκαλάκι με το άρωμα...του αγοριού που ερωτεύτηκες παράφορα...κι έτρεχες ξοπίσω του...κι ας μην το μαρτυρούσες...
Μα και του άντρα το άρωμα που ευτυχία σε γέμισε...ακόμη άδειο εκεί το μπουκαλάκι...ακόμα κι αν το φόρεσες κατάσαρκα...στην τελευταία του σταγόνα...μυρίζει ακόμα δυνατά...γιατί τα '''ακριβά''' τα αρώματα δύσκολα ξεθυμένουν...

Αχ αναμνήσεις μου πολύτιμες...μοναδικές...όμορφα φυλαγμένες....
Και τότε έτρεχα εις το σεντούκι αυτό μπροστά...δε δίσταζα καθόλου... ανακάλυπτα...εθυμόμουν και εσκέφτομουν...τις μέρες των αναμνήσεων...που έκλεινα εκεί μέσα ...κι ας με μαλώνανε οι φίλοι μου οι σοφότεροι από εμέ...κι ας με εγεμίζαν με ρητά και ρήσεις φιλοσόφων και λογοτεχνών και ποιητών...και των  γραμματιζομένων...πως οι αναμνήσεις θλίβουν και πονούν...και πίσω μας πηγαίνουν...
Εγώ ποτέ μου δεν τους πίστεψα...με όλη την εκτίμηση στο πρόσωπό τους και αν είχα..γιατί ήταν οι αναμνήσεις στο μπαούλο μου ...δικές μου ολότελα ...και να τις διαχειριστώ...μοναχά εγώ το εμπορούσα....
Ποιός θα μπορούσε να σκεφτεί για εμέ, τα απογεύματα ετούτα τα γλυκά...τους έρωτες...τα λάθη μου...τις ανοησίες που διέπραξα...το χρόνο που εσπατάλησα τεμπελιάζοντας για τα ανούσια...τις στιγμές της ευτυχίας που άφησα να μου ξεφύγουν...μονάχα εγώ μπορώ να σκύψω και να θυμηθώ...μέσα απ' το σεντούκι μου αυτό και να τις ανασύρω...

Η ζωή είν' Θείο δώρο και του καθενός τα πεπραγμένα...γίνονται αναμνήσεις δημιουργικές...κι εγώ δεν τις φοβάμαι...να γονατίσω αποφάσισα πολλές φορές...και το μπαούλο αυτό...των αναμνήσεων...τα πάνω κάτω να το φέρω...γιατί έτσι μονάχα θα αναλογιστώ...ποιά είμαι και που πάω...
Χάνεις συχνά '''τη μπάλα'''από το γήπεδο...και άθελα πολλές φορές...σε άλλους την πετάς...και την αξία σου τη χάνεις...μα να θυμάσαι πάντα πως οι αναμνήσεις έχουν άρωμα...μεθυστικό και δυνατό...κι εκεί στην πρώτη μας αγάπη...στις πρώτες μας φιλίες..και στους ανεκπλήρωτους τους έρωτες...πολλές φορές μας σεργιανάνε...
Αγάπα το σεντούκι σου.. αυτό με τις παλιές φωτογραφίες και τις αναμνήσεις σου...κι ας σου θυμίζει
 πως τα χρόνια επεράσανε...και οι ρυτίδες σου αυλακώσανε το μέτωπο.. το πρόσωπό σου αυλακώσαν το μαράναν.....
Κάθε ρυτίδα και μια λύπη..κάθε ρυτίδα και μια  ευχαρίστηση...μες στην ψυχή σου χαραγμένες...
Τα νεανικά σου χρόνια...τα πετάγματα...τα ώριμα τα δημιουργικά σου χρόνια...μα και αυτά της ενδοσκόπησης...αχνές...και σιωπηρές...και εκκωφαντικές πολλές φορές...όμορφα κλειδωμένες μέσα στην ψυχή...σε ένα μπαούλο κλειδωμένες μας αναμνήσεις......

Να γλιστράς....στα όνειρά σου....να μην το φοβηθείς..ποτέ σου μη δειλιάζεις...
Ξέχασες και να τις δημιουργείς...δημιούργησε αναμνήσεις....γιατί αυτές,είναι ζωή που έζησες...
ζωή που γεύτηκες...αρώματα σου μοίρασαν κι ακόμα δυνατά μυρίζουν....
Στρώσε λουλούδια στο τραπεζομάντηλο...και το σεντούκι να προσέχεις...είναι από ατόφιο ξύλο αυτό φτιαγμένο ...κι από μάστορα ειδικό...και σκόρος δεν το πιάνει....
Κείμενο - Αναμνήσεις - Σοφία Θεοδοσιάδη
...................................................................................................................................................................