Καβάφης - ''Ας φρόντιζαν''

  Κατήντησα σχεδόν ἀνέστιος καί πένης.
Αὐτή ἡ μοιραία πόλις, ἡ Αντιόχεια
όλα τά χρήματα μου τά ‘φαγε:
αυτή ἡ μοιραία μέ τόν δαπανηρό της βίο.
Ἀλλά εἶμαι νέος καί μέ ὑγείαν ἀρίστην.
Κάτοχος τῆς ἑλληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Ἀριστοτέλη, Πλάτωνα΄
τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ὅ,τι κι ἄν πεῖς).
Ἀπό στρατιωτικά ἔχω μιάν ἰδέα,
κ’ ἔχω φιλίες μέ ἀρχηγούς τῶν μισθοφόρων.
Εἶμαι μπασμένος καμπόσο καί στά διοικητικά.
Στην Ἀλεξάνδρεια ἔμεινα ἕξι μήνες, πέρσι΄
κάπως γνωρίζω (κ’ εἶναι τοῦτο χρήσιμον) τά ἐκεῖ:
τοῦ Κακεργέτη βλέψεις καί παληανθρωπιές, καί τά λοιπά.
Ὅθεν φρονῶ πώς εἶμαι στά γεμάτα
ἐνδεδειγμένος γιά νά ὑπηρετήσω αὐτήν τήν χώρα,
τήν προσφιλῆ πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ὅ,τι δουλειά μέ βάλουν θά πασχίσω
νά εἶμαι στήν χώρα ὠφέλιμος. Αὐτή εἶν’ ἡ πρόθεσίς μου.
Ἄν πάλι μ’ ἐμποδίσουνε μέ τά συστήματά τους –
τούς ξέρουμε τούς προκομένους: νά τά λέμε τώρα;
ἄν μ’ ἐμποδίσουνε, τί φταίω ἐγώ.
Θ’ ἀπευθυνθῶ πρός τόν Ζαβίνα πρῶτα,
κι ἄν ὁ μωρός αὐτός δέν μ’ ἐκτιμήσει,
θά πάγω στόν ἀντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι ἄν ὁ ἠλίθιος κι αὐτός δέν μέ προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στόν ‘Υρκανό.
Θά μέ θελήσει πάντως ἕνας ἀπ’ τους τρεῖς.
Κ’ εἶν’ ἡ συνείδησίς μου ἥσυχη
γιά τό ἀψήφιστο τῆς ἐκλογῆς.
Βλάπτουν κ’ οἱ τρεῖς τους τήν Συρία τό ἴδιο.
Ἀλλά, κατεστραμμένος ἄνθρωπος, τί φταίω ἐγώ.
Ζητῶ ὁ ταλαίπωρος να μπαλωθῶ.
Ἀς φρόντιζαν οἱ κραταιοί θεοί
να δημιουργούσαν ἕναν τέταρτο καλό.
Μετά χαρᾶς θά πήγαινα μ’ αὐτόν.
[1930]
Κωσταντίνος Καβάφης
...................................................................................................................................................................

Το ποίημα «Ας Φρόντιζαν» είναι ένα από τα καλύτερα πολιτικά ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, στο οποίο αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο πώς η διαφθορά των ηγετών περνά στους πολίτες, οδηγώντας τους σε μια γενική αδιαφορία απέναντι στην κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα τους. Ο νεαρός από την Αντιόχεια ζει στο έπακρο τις απολαύσεις που έχει να του προσφέρει η πόλη του και τώρα αναζητά μια ευκαιρία να μπαλωθεί, να ενταχθεί κάπου στον κρατικό μηχανισμό ώστε να εξασφαλίζει χρήματα προφανώς για να συνεχίσει τις διασκεδάσεις του.

Η παρακμή που έχει επέλθει στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών αντικατοπτρίζεται τόσο στους ηγέτες της όσο και στους πολίτες της. Όπως οι ηγέτες της Συρίας ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα κατακτήσουν την εξουσία, έτσι και οι πολίτες ασχολούνται μόνο με το πώς θα βολευτούν οι ίδιοι, αδιαφορώντας για την πατρίδα τους. Ο Καβάφης έχει επιλέξει, κατά την προσφιλή του συνήθεια, μια περίοδο παρακμής, η σημασία της οποίας όμως δεν περιορίζεται στο βασίλειο της Συρίας. Η ίδια κατάσταση αδιαφορίας των πολιτών και ασυδοσίας των ηγετών, έχει εμφανιστεί και συνεχίζει να εμφανίζεται διαχρονικά σε διάφορες κοινωνίες. Όπου οι πολίτες αφήνουν τους ηγέτες τους να κινούνται χωρίς έλεγχο, επέρχεται διαφθορά και παρακμή, κι αντίστοιχα όπου οι ηγέτες είναι διεφθαρμένοι και αδιάφοροι για το κοινό καλό, οι πολίτες υιοθετούν μια αντίστοιχη συμπεριφορά κι ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους συμφέρον.

Κωνσταντίνος Καβάφης - ''Εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία 200 π.χ
..............................................................................................................

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
Επαναστάτριες του ''μπακλαβά''..επαναστάτες ''φραπεδιάς'' ..

Επαναστάτριες του ''μπακλαβά''..
επαναστάτες ''φραπεδιάς''..της παρακμής.. αγράμματοι..
αστοιχείωτοι..λένε πως είναι αναρχικοί..
και φλογεροί του καναπέ επαναστάτες..
παρατρεχάμενοι της αυτοπροβολής.. 
τρέχουν ξοπίσω από τις κάμερες 
και στηλιτεύουνε μονίμως και εμμονικά..
μιλούν για τους Εθνικιστές που άγρια δολοφονούνε..
μα υπερασπίζονται τους άλλους τους Αναρχικούς..
που κλέβουν τράπεζες..σκοτώνουνε..
εν ονόματι της επανάστασης και του λαού..
χωρίς να λογαριάζουν..
Πως γίνεται για πέστε μου ..εσείς διαβρωμένα πρόβατα..
οι φόνοι να 'χουνε δυο μέτρα και  σταθμά ?
Mια είναι η λέξη για όλα τα μειάσματα : δολοφόνοι!!!

Ποίος Θεός σας όρισε ζωές να αφαιρείτε ?
Λίγη ντροπή δεν έχετε ? 
Ντύστε την αγαραμματοσύνη σας..καθίστε να διαβάστε..
Διαβρωθήκατε..γίνατε ένα με την εξουσία την ασύστολη..
 αρπαχτικά κι εσείς του είδους τούτου..
Ο σκοτωμός δεν είναι επανάσταση..
είναι πόλεμος πισώπλατος..
αν δεν το διδαχθήκατε κυρίες μου αγράμματες και κύριοι..
λοιπόν.....................
Επάνάσταση είναι η θέση που κρατάς..
από τα γεννοφάσκια σου για τη ζωή 
και για την καλυτέρευσή της..με τρόπο δημοκρατικό..
χωρίς διάβρωση και πριν καταντήσεις 
ένας θλιβερός και ανάξιος  βολεψάκιας..
Χτίσε..και πάψε να σκοτώνεις..!!!
Κι εσύ γελοία αναρχικιά του ''μπακλαβά''..
σταμάτα να χειροκροτάς για πτώματα..
αναλογίσου μοναχά..ζορίσου αν θες και αν μπορείς..
αν ο γιόκας σου λογίζονταν και καταγράφονταν..
''παράπλευρη απώλεια'' σε χέρια πιστολέρων..
τολμάς να το σκεφτείς..?

η φίλη σας Σοφία
.............................................................................................................. 

''πεταλούδα ψυχής''..............................

Στην ελληνική μυθολογία..ελληνική αλλά και τη ρωμαϊκή μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο από τον Δία και η μυθολογική εικονοπλασία την αναπαριστά πολλές φορές με φτερά πεταλούδας. Απελευθερωμένο από τον θάνατο το σώμα της Ψυχής θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερα στα ύψη, αναχωρώντας από τα δεσμά της χρυσαλίδας της.

»Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε. Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και μπροσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της. Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.»

Στο μύθο η Ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα και ο μύθος ερμηνεύεται βάσει αυτής της διπλής ιδιότητας. Είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε ορισμένες δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της αθανασίας.Η νυχτοπεταλούδα που προσελκύεται από τη φλόγα, σαν την ψυχή που προσελκύεται από τις θεϊκές αλήθειες,καίει τα φτερά της.
.............................................................................................................
 Στην ελληνική γραμματεία η λέξη ''ψυχή''..
πρωτοαπαντάται στον Όμηρο..
η λέξη ψυχή προέρχεται από το ρήμα ''ψύχω''..
που σημαίνει αναπνέω...άρα ψυχή σημαίνει πνοή..
και επομένως ζωή..αφού ζωή χωρίς πνοή δεν υπάρχει...

Πηγή: Ελληνική Μυθολογία. 

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░




οι ψυχές μας........
ψυχές..στο κυνήγι για ένα καταφύγιο...
άλλες ξεκινούν διαδρομές στο σκοτάδι..
άλλες πορεύονται στο ημίφως...
άλλες προχωρούν στο φως..καίγονται..
όλες.. μα όλες ..για να βρουν απάγκιο...
κάποιες αγαπιούνται πολύ..
σε κοινό καταφύγιο...φωτίζονται !!
κάποιες κατρακυλούν και σκορπίζονται..
όμορφες που είναι οι ψυχές στο ''καταφύγιο'' !!
μια μουσική γλυκειά..λατρεμένες οι νότες του πιάνου!!!

η φίλη σας Σοφία ...........
..............................................................................................................

ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ - "Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά"

                                                                     

ΧΡΟΝΗς ΜΙΣΣΙΟς

- Τι σημαίνει για εσάς αυτή η κρίση;

«Πιστεύω ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι καθολική και παγκόσμια. Ο πλανήτης μας είναι πλέον μια μικρή γειτονιά γεμάτη κινδύνους και εγκληματικές συμμορίες που δεν γνωρίζουν σύνορα. Πιστεύω πως κανένας λαός, καμία χώρα δεν μπορεί να ονειρευτεί μια κοινωνία ισόνομη, ελεύθερη και ειρηνική».

- Γιατί;«Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς: για τον κίνδυνο του πυρηνικού ολέθρου, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για τον χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό κτλ. Πρόσφατο παράδειγμα έχουμε το έγκλημα της ΒΡ. Κι όμως κανένας δεν θα τιμωρηθεί, κανένας δεν ζητάει να σταματήσουν οι εξορύξεις στα βάθη του ωκεανού. Ολοι μιλούν για το πόσα σεντς έπεσε η μετοχή της. Η ανάγκη συνεργασίας των λαών είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Η ανάγκη μιας παγκόσμιας δράσης για να αλλάξουμε τους κοινωνικούς θεσμούς, τις αξίες μας και τη συμπεριφορά μας απέναντι στη φύση και στον συνάνθρωπό μας είναι στοιχειώδης προϋπόθεση».

- Τι μπορούμε να κάνουμε?
«Σήμερα είναι εύλογο το ερώτημα αν το προνόμιο της λογικής του ανθρώπου είναι όντως προνόμιο ή κατάρα. Η οικολογική κρίση του πλανήτη και των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν είναι ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον αλλά μια οδυνηρή πραγματικότητα. Ο κόσμος του Οργουελ επιβεβαιώθηκε. Ο κόσμος του Χάξλεϊ είναι παρών. Μόνο με αυτογνωσία της ύπαρξής μας και τη συμφιλίωσή μας με αυτόν τον υπέροχο αινιγματικό κόσμο που μας γέννησε μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία μας. Χρειαζόμαστε άλλη ιεράρχηση των αξιών, άλλους κοινωνικούς θεσμούς, άλλη φιλοσοφία. Οσο η κυρίαρχη αξία των κοινωνιών μας παραμένει η κερδοσκοπία, τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας- όπως είπε κάποτε και ο Δαντόν- θα είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών»

- Λέτε ότι η ζωή μετριέται μονάχα με τις συγκινήσεις που επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη ουσία μας.Πιστεύετε ότι χάσαμε την ουσία τα τελευταία χρόνια;

«Νομίζω πως ναι. Η σημερινή κοινωνία δείχνει να έχει πέσει σε κώμα. Ο άνθρωπος από μια συμπαντική οντότητα με όνειρα, επιθυμίες, έρωτες και αισθήσεις μετατρέπεται σε ένα αντικείμενο παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων. Εχει χάσει τον προσανατολισμό του, έχει χάσει τις αξίες τού ευ ζην».

- Πώς βιώνετε την κρίση στην Ελλάδα;

«Αισθάνομαι ταπεινωμένος και περιφρονημένος. Νομίζω ότι ξαναζώ την εποχή του Πιουριφόι, τότε που η χώρα μας ήταν απόλυτα εξαρτημένη από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Δεν πίστευα πως θα ζήσω μια νέα υποτέλεια της πατρίδας μου. Λέει ο Πρωθυπουργός ότι ήμασταν ο αδύναμος κρίκος και γι΄ αυτό μας χτύπησε τόσο καίρια ο τοκογλυφικός καπιταλισμός. Γιατί όμως είμαστε ο αδύναμος κρίκος; Είναι ένα ερώτημα στο οποίο οφείλει να απαντήσει το πολιτικό μας σύστημα και άλλοι κοινωνικοί φορείς που υποτίθεται ότι διακονούν τα συμφέροντα του λαού».

- Ωστόσο ο λαός, όλοι εμείς, δεν έχουμε ευθύνη γι΄ αυτό που μας συνέβη;

«Αναμφίβολα ναι. Αυτό όμως δεν είναι το κυρίως πρόβλημα. Οπως και το σύνθημα “φέρτε πίσω τα κλεμμένα”. Είναι σωστό αλλά ταυτόχρονα παραπλανητικό. Διότι το πρόβλημα είναι το σύστημα και οι θεσμοί που καθιερώσαμε. Θεσμοί που παράγουν βία, βαρβαρότητα και ψυχασθένεια, διότι πώς να κατανοήσει κανείς διαφορετικά την αφύσικη ζωή που μας υποχρέωσαν να βιώνουμε. Για να γυρίσουμε στα δικά μας: το εξοργιστικό είναι ότι μας εγκαλούν για έλλειψη πατριωτισμού όσους διαφωνούμε και αντιστεκόμαστε σε αυτά τα κατοχικά μέτρα. Είναι αυτοί που εκλέχθηκαν και ορκίστηκαν- οι περισσότεροι αλλεπάλληλες φορές- να υπερασπισθούν την πατρίδα και τα συμφέροντα του λαού της και μας οδήγησαν σε μια νέα εθνική υποτέλεια. Αιδώς, Αργείοι...».

- Είστε πολύ σκληρός.

«Στα 80 μου χρόνια δεν έχω το δικαίωμα της συγγνωστής πλάνης ούτε καμία δέσμευση για να μη λέω αυτό που σκέφτομαι και πιστεύω. Είναι τουλάχιστον ανόητο να υποστηρίζει κανείς ότι μια χώρα οικονομικά υποδουλωμένη μπορεί να είναι εθνικά και πολιτικά ελεύθερη και ανεξάρτητη. Ισως αυτή η νέα υποτέλεια γεννήσει μια νέα εθνική αντίσταση».

- Εθνική αντίσταση;Με ποια μορφή και πότε;

«Οταν ο λαός βγει επιτέλους από τις κομματικές μάντρες.*Τι όραμα θα έχει αυτή η αντίσταση; Τι μορφές θα πάρει; Δεν ξέρω. Εγώ είμαι ήδη παρελθόν και δυσκολεύομαι ήδη να κατανοήσω το παρόν. Ελπίζω οι μορφές που θα πάρει να μην είναι βίαιες και εξουσιαστικές. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως η βία και η εξουσία πρόδωσαν τα ωραιότερα όνειρα των επαναστατών».

- Πιστεύετε ότι υπάρχει ανάγκη τιμωρίας των ενόχων που μας οδήγησαν εδώ;

«Δεν πιστεύω στην καταστολή. Πιστεύω στην πρόληψη.
  Δυστυχώς όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες στην εποχή μας έχουν εγκαταλείψει την πρόληψη, την αναζήτηση και αντιμετώπιση των αιτίων που γεννούν τα κοινωνικά φαινόμενα και επαφίενταιστην καταστολή σε ολόκληρο το φάσμα του κοινωνικού γίγνεσθαι».

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΘΕΡΙΝΑΣ

- Είστε ένας από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας της Αριστεράς στην Ελλάδα τον αιώνα που πέρασε. Αναγνωρίζετε κάποιο «ιστορικό λάθος» στη διαδρομή της από το 1974 ως σήμερα;

«Κατ΄ αρχάς θέλω να σου πω ότι η διαδρομή μου στην Αριστερά ήταν, παρά τις αντιξοότητες, από τις πιο ευτυχισμένες και πλούσιες περιόδους της ζωής μου. Εί χαμε όνειρο, είχαμε όραμα, είχαμε μύθους και ψευδαισθήσεις. Η Αριστερά είχε βαθιές ρίζες μέσα στην ελληνική κοινωνία. Παρ΄ ότι ηττήθηκε στρατιωτικά, γρήγορα ξαναγεννήθηκε και στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 ήταν ο μόνος παραγωγός πολιτισμού στη χώρα μας. Η Αριστερά ήταν επαναστατική, όχι με τη συνωμοτική έννοια αλλά με τον πολιτισμό της, μια πορεία που ήρθε να διακόψει η δικτατορία. Ούτε όμως η χούντα τη νίκησε. Η Αριστερά ηττήθηκε στη Μεταπολίτευση. Διασπασμένη για άλλη μία φορά πολεμούσε με τα “ευαγγέλια” προσπαθώντας να στρατολογήσει η κάθε πλευρά με το μέρος της περισσότερους κομμουνιστές. Να τους κάνει τι, αλήθεια; Να τους βάλει στο μπαούλο; Δεν αντιλήφθηκε τη νέα εποχή στην οποία εισερχόταν η ελληνική κοινωνία, τις προσδοκίες και τα προβλήματά της. Ετσι ήρθε το ΠαΣοΚ, πήρε όλο το πακέτο των συνθημάτων και των αιτημάτων της Αριστεράς και το απαξίωσε. Εκτοτε η Αριστερά ψάχνει την προίκα της σε λάθος μέρος. Σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά. Αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι Αριστερά δεν παράγει τίποτα, ούτε καν πολιτικό πολιτισμό».

- Τι εντύπωση σας προκάλεσε η νέα διάσπαση του Συνασπισμού;

«Επιβεβαιώνει αυτό που είπαμε προηγουμένως. Είναι ένα πείραμα που χρόνια τώρα παλεύει χωρίς να κατορθώνει να συνθέσει απόψεις. Οι διασπάσεις και οι επαναδιασπάσεις αυτού του χώρου μου φέρνουν στο μυαλό την επίδραση που έχει η ουρά της αθερίνας στον τρικυμισμένο ωκεανό».

-Άρα τι προτείνετε ? 

<<Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια “πίστη” σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής. Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Εχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας».

Συνέντευξη στον ΑΡΓ. ΠΑΠΑΣΤΑΘΗ
20/6/2010 -ΤΟ ΒΗΜΑ.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς, 
συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1985,
όταν αποκάλυψε τη διαδρομή της ζωής του,
από τα 17 ως τα 43 του χρόνια
 σε φυλακές και εξορίες (1947-1973),
 στο αυτοβιογραφικό βιβλίο
 «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».

Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930
Απεβίωσε στις 20 Νοεμβρίου του 2012.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Στους γεμάτους ...ψεύτικες υποσχέσεις ...
κατάπτωσης αξιών..καιρούς που ζούμε..
.ειλικρινά πιστέψτε με ,
αξίζει να διαβάσουμε με προσοχή, 
αυτή την συνέντευξη...για να καταλάβουμε...
πως χάθηκαν οι ''ονειροπόλοι '' σ' αυτήν τη χώρα...
γι αυτό συχνά επιστρέφω..στους παλιούς ονειροπόλους...
           η φίλη σας Σοφία
....................................................................................................................................................................

''σαν να μην πέρασε μια μέρα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Θωπείες ανέμου στροβιλίζουνε το νου.. 
σκορπούν τη σκόνη που εκατακάθησε..
 στης μνήμης τα συρτάρια..
χορεύοντας..ανάμνησης χορό..
Της νιότης μου το παραθύρι της καρδιάς..
 ''λιλά'' βαμμένο ήτανε χρώμα..
 έκλεβε απ' την παλέτα σικλαμέν.. 
από της πασχαλιάς τα ''φραγκοστάφυλλα''..
που εκρέμονταν θαρρείς προκλητικά...
στο τσιμεντένιο το πλατύσκαλο..  
 στην ξώθυρα της μάνας μου..
νοικοκύρης φιλόξενος μιας πασχαλιάς..
της πολυκαιρίας ραγισμένο.. 
των χειλιών του..το πιθάρι..
σκαρφάλωνες με χάρη ανεβάζοντας..
 σύροντας τη μικρή μου τη ζωή ψηλά.. 
δαντέλλα πλέκοντας στο μωβ..
στο ξύλο το βελανιδένιο σου..
ολόλευκό μου παραθύρι..
Τ' άνθια τα λιλά!!!
μπερδεύονταν τ' άνθια μου 
της νιας μου της ψυχής..
με τ' άρωμα του ολόφρεσκου..
του δέρματος..παρθένου του κορμιού μου..
αθόρυβοι προσκυνητές..
της νύχτας μου φωτίζοντας..
το σκοτεινό μου της ψυχής το παραθύρι..
μεροληπτώ μου λες..συγχώρα με..
τι..ντύνομαι..φορώ κατάσαρκα..
συρτάρια που αναδύουνε μοσχοβολιά..
επαραφύλαγαν..μιας σύναξης ερώτων..
με κυνηγούν τα βράδια ακόμα..εσαεί..

''σαν να μην πέρασε μια μέρα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
Αφιερωμένο εξαιρετικά..τούτο το μερακλίδικο.. 
τραγούδι βαθύ..σε όσους άντεξαν στο χρόνο..
νοστάλγησαν και δεν ξέχασαν..
σαν να μην πέρασε μια μέρα !!! 
Μαγευτικοί στίχοι..με παρασέρνουνε...
με σκορπούν στο χρόνο..................
Εξαιρετικός...Δημήτρης Αποστολάκης !!! 
η φίλη σας Σοφία...

Ένα παιδί..πάντα μετράει τ' άστρα...

 

« Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του.. Το 'βαλε κάτω και το παίδεψε, το 'πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα 'πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει από κει, αυτά που του 'κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ' τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατά σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.
Μα στο χωριό που δούλευε παραπαίδι..δεν είχε χαρτοπουλιά.. έπρεπε λοιπόν να παρακαλέσει κανένα μπάρμπα απ' αυτούς που κατεβαίνανε στην πολιτεία και πουλούσανε το καλαμπόκι τους να του φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του 'βαλε στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια και, «σε παρακαλώ», του λέει, «αν βρεις, εκεί που πας, κανένα βιβλίο που να λέει καλές ιστορίες, πάρ' το μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω .. όμως...».

 Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω... έστρωσε με το δάχτυλο τα μουστάκια του... και του τα 'δωσε πίσω. «Πάρ' τα», του λέει. «Αν τα χαρτιά λένε καλά παραμύθια... μου τα λες και μένα και ξεχρεώνουμε. Αν, πάλι, δε λένε, θα σου πάρω ένα αυτί. Ε;...». Το παιδί τρόμαξε. Ο γέρος τότε έβαλε τα γέλια... «Άιντε, άιντε... Σύχασε..», είπε. «Δε σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;».

Σε τρεις μέρες του 'φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό απ' το βαγγέλιο, και του το 'δωσε. «Το πασπάτεψα από παντού», λέει στο παιδί. «Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρ' το εσύ, μην 'πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε».
Το παιδί τ' άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι, «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το 'μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το 'χε φέρει, τ' άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ' όποιον ήθελε.
 Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία.»

Μενέλαος Λουντέμης 
(ένα παιδί μετράει τ' άστρα- κεφάλαιο πρώτο )
............................................................................................................. 

              ΕΠΕΙΔΗ..ένα παιδί πάντα μετράει τ' άστρα..

ΕΠΕΙΔΗ..ένα παιδί πάντα μετράει τ' άστρα..κι αν το όνομά του είναι Γιάννης..Χάνς..Γιόχαν ή Χασάν..πάντα ονειρεύεται..όπου κι αν γεννηθεί..σε όποιο χαγιάτι και αν ζήσει..από γεννεσημιού του τρέχει πάντα πιο μπροστά..δώστε του φτερά..μα και ''χαρτοπουλιά''..μέσα εκεί εις τα χαρτοπουλιά..είναι ζωγραφισμένοι κόσμοι ολάκεροι..το ταξιδεύουν το παιδί..το ανεβάζουνε ψηλά..το κάνουνε άνθρωπο καλύτερο..

Αλλάξτε φίλοι μου το βλέμμα σας..σκίστε..πετάξτε στα σκουπίδια εκείνο εκεί το φόρεμα του εγωισμού..του ωχ αδερφισμού..νικήστε τη μικροψυχία και τη μικρότητα για το κάθε παιδί..βγείτε απ' το ''θάλαμο'' εκείνον το στενό..που ονομάζει παιδί μόνο το δικό του το παιδί..ένα παιδί ήσουν κι εσύ..με μια ιστορία που κουβαλάς..από μακριά και από κοντά..από τα γεννοφάσκια σου..κι από της κοινωνίας τα κιτάπια..είναι όμορφα τ' αστέρια να μετράς..μα και να τα κρατάς στα χέρια σου τα σκοτεινά τα βράδια..


Κάποιοι θαρρούν πως είν' παρωχημένος ο Λουντέμης και παλαιϊκός..τους στέλνω χαιρετίσματα λοιπόν..καθώς οι εποχές  ακατάπαυστα εναλλάσσονται..καθώς νομίζουμε πως διαφέρουνε από τις σημερινές και τις δικές μας..πως ο Μέλιος είναι λογοτέχνης σπουδαίος..κλασσικός..μα και τρανός..και ηθοπλάστης μέγας..και αξεπέραστα διαχρονικός..Πόσο αλήθεια μοιάζουν οι εποχές..για του λαού εκείνα τα παιδιά..που μένουνε πάντοτε αδικημένα..έναντι της ολιγαρχίας..της ελίτ της μάθησης..για μια μερίδα μοναχά προνομιούχων !!!

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
............................................................................................................

Τα αντικλείδια - Γιώργης Παυλόπουλος.

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

(Τα αντικλείδια)

....................................................................................................................................................................

Βιογραφικό

 Ο Γιώργης Παυλόπουλος

(Πύργος Ηλείας, 22 Ιουνίου 1924 – Πύργος Ηλείας, 26 Νοεμβρίου 2008) 

Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην γενέτειρά του. 
Ξεκίνησε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, 
αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στην ποίηση. 
Για βιοποριστικές ανάγκες, εργάστηκε για πολλά χρόνια ως λογιστής 
και γραμματέας στο ΚΤΕΛ Ηλείας.

Άρχισε να γράφει ποιήματα από το 1941. 
Οι πρώτες του δημοσιεύσεις έγιναν το 1943 στο περιοδικό Οδυσσέας, 
που εξέδιδε ο ίδιος με φίλους του στον Πύργο.
 Ήταν στενός φίλος με τον Τάκη Σινόπουλο 
και συνεργάστηκε μαζί του σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, 
τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του. 
Ήταν επίσης φίλος με τους πεζογράφους Νίκο Καχτίτση
 και Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο,
 καθώς και με τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη.

Με τον Γ. Σεφέρη

Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Το κατώγι κυκλοφόρησε το 1971. Είχαν ωστόσο προηγηθεί πολλές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε λογοτεχνικά περιοδικά του Πύργου και της Αθήνας, καθώς και σε έναν τόμο Για το Σεφέρη, που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962. Ακολούθησαν οι συλλογές: Το σακί (1980), Τα αντικλείδια (1988), Τριάντα τρία χαϊκού (1990), Λίγος άμμος (1997), Ποιήματα 1943–1997 (2001), Πού είναι τα πουλιά (2004) και Να μην τους ξεχάσω (2008, κυκλοφόρησε λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του ποιητή). 


Επίσης το 2008, κυκλοφόρησαν σε έναν μικρό τόμο 
με τίτλο Γράμματα από την Αμερική οι επιστολές 
που έστειλε από τις ΗΠΑ σε φίλο του ψυχίατρο το 1985.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και μπήκαν και σε σχολικά βιβλία. Ο ίδιος συμμετείχε σε συνέδρια και παρουσιάσεις ποιητών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Πέρα από την ποίηση, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά και με την ζωγραφική. Με την φροντίδα μερικών φίλων του, πίνακές του εκτέθηκαν στην ΙΘ΄ Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής το 1977.

Τα ποιήματα του, όλα σε ελεύθερο στίχο, έχουν έντονο βιωματικό χαρακτήρα. «Αυτό που γράφω το έχω ζήσει», είχε πει ο ίδιος. Στα πρώτα του ποιήματα σκιαγραφούνται οι τραυματικές εμπειρίες της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στα τελευταία του ποιήματα, ο λόγος του επικεντρώνεται στις υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου: τον έρωτα και τον θάνατο.  

πηγή : Βικιπαίδεια 

..........................................................................................................................................................

Στης Κίρκης - Γιώργης Παυλόπουλος.

                                                                         ΣΤΗς  ΚΙΡΚΗς

Η μάγισσα Κίρκη , J.W.Waterhouse, 1913

Πλάγιαζα στο σκοτάδι και την περίμενα
ακούγοντας ν’ ανεβαίνει τη σκάλα
μέσ’ στη δροσιά του σπιτιού
σαν ψίθυρος από φιλιά κι ανάσες.
Γύρευα τότε να ξεφύγω
μα η ομορφιά της στάλαζε στα κόκαλά μου
νύχτες που μελετούσα το κενό
πηγαίνοντας από την ηδονή στον Άδη.
Και τα λαγόνια της να φέγγουνε στον ύπνο μου
ματόκλαδα και χείλια που τάσκιζε ο πόθος μου
κι ο γυρισμός στον ύπνο μου μονάχα
λίγος καπνός από μακριά
λουλούδια κι ένα δροσερό σταμνί.
Και το καράβι μου στον κήπο της
δεμένο κι άγρυπνο
σαν ένα μεγάλο μαύρο σκυλί
μου θύμιζε κάποτε τους σύντροφους που χάθηκαν
ή τις παράξενες αφορμές της αγάπης.

(Το κατώγι)
......................................................................................................

(Ο Γιώργης Παυλόπουλος 
(Πύργος Ηλείας, 22 Ιουνίου 1924 – Πύργος Ηλείας, 26 Νοεμβρίου 2008)
 ήταν Έλληνας ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς.
Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Το κατώγι κυκλοφόρησε το 1971.)
.....................................................................................................

  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░
Σάμπως θαρρείς δεν έρχεται σε κάθε άνθρωπο 
και σε εμάς ξεχωριστά..η μάγισσα η Κίρκη..
 καλεσμένη με τα κάλλη της..για να μας παρασύρει?
Είναι φορές- φορές τάχα και μπορετό..σ' ένα λωτό..
και σε μια ''μεταμόρφωση'' εμείς να αντισταθούμε ?
Δεν το νομίζω και δεν το θαρρώ..
πως οι σειρήνες είναι ικανές να μας κρατήσουνε
 δεμένους στα κατάρτια ..στα πανιά..
είναι γλυκές οι μελωδίες που μας στέλνουνε..
και αξίζει  το τραγούδι αυτό..μες στα αυτιά τον κόπο !!! Απολαύστε !!!
  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''φεγγάρια ολόχρυσα..φλουριά'' - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Νύχτα υγρή..νύχτα αλλόκοτα μουντή..
η υγρασία περονιάζει κόκκαλα..
δε μοιάζει νύχτα Καλοκαιρινή και παρεϊστικη..
μα εσύ επιμένεις για να με κοιτάς από ψηλά..
τη σκοτεινή ετούτη τη βραδιά..γιατί ερήμην μας γιομίζεις 
κι έρχεσαι..Παν- σέληνα να δράσεις..
Το αγαπώ πολύ ετούτο το σεργιάνι μου το σιωπηλό..
τη βόλτα που ελπίδα μου υπόσχεται απόψε η αφεντιά σου..
είναι γεμάτες οι σιωπές από κραυγές..
που αστέρια μας γεμίζουνε..αστέρια φωτεινά..
 φυτεύουνε απρόσμενα..έστω για μια βραδιά..
κι ύστερα έρχεται εκεί προς το ξημέρωμα..
η κυρά η μνημοσύνη..να μου θυμίσει ..
να μην αεροβατώ..πως η σελήνη είναι έρημη και άνυδρη..
να ονειρεύομαι δικαίωμα της φαντασίας μου..
μα στο ξημέρωμα φωτίζονται τα ολόγιομα φεγγάρια..
δεν το αντέχουνε το φως..του ήλιου που τα καίει ..
σβήνει το φως..μένουνε στου ουρανού επάνω το στερέωμα..
ξεκρέσματα..ξανά ως την επόμενη..
ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις να μοιράσουν..
 Μα απόψε το αποφάσισα από νωρίς..
μες στης παιδικής μου της ψυχής την κάμαρα 
εδιάλεξα να κοιμηθώ..αφήνοντας τα στόρια ανοιχτά..
να μπει το φως του φεγγαριού..
που από νωρίς παίζει κρυφτούλι με τα σύννεφα..
και προσπαθεί με το θάμπος του το γλυκερό ..
την καταχνιά απ' τη βροχή να διαλύσει..
Δεν ξέρω πως..δεν ξέρω και γιατί..
απόψε είναι η ψυχή μου ζεσταμένη 
γεμάτη από τα χέρια σου..
δύναμη  δίνει η ζέστη τους στις σκέψεις μου 
τις γκρίζες..τις μουντές..
μες στις σελίδες των κρυφών των τεραδίων μου..
δυο φεγγάρια ολόχρυσα..φλουριά..
σε τάσι γκρίζο ουράνιο..ξανά θα ζωγραφίσω...

''φεγγάρια ολόχρυσα..φλουριά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░

 Μεγαλώσαμε..μυαλό δε βάλαμε..
κοιτάμε ακόμα προς τον ουρανό..
ψάχνουμε τα φεγγάρια τα ολόγιομα..
τα χρυσά..να τα φορέσουμε..έστω..για μια βραδιά..
να ονειρευτούμε..τι θά μασταν τάχα δίχως τα όνειρα ? 
πεζότης ..θλίψη..μα..η ζωή φευγαλέα περνάει και χάνεται..
άξίζει..μιας στιγμής το βλέμμα στο γκρίζο τάσι της ζωής..
να καρφιτσώνουμε ολόχρυσα φεγγάρια...
Με αγάπη για το όνειρο !!!
ας σιγοτραγουδήσουμε και σε τούτη την πανσέληνο απόψε..
είμαστε εδώ..παρόντες..ολοζώντανοι!!!
η φίλη σας Σοφία....

'' πληγές πως κλείεις ερωτευμένων '' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τραγούδι εγίνηκες σε χώρες μακρινές..
 στιχάκια..μαντινάδες σου χαρίστηκαν..
τη μυρωδιά σου επαινέψανε τη δυνατή..
είπαν πως είναι βάλσαμο το λάδι σου..
πως κλείει ''πληγές'' ερωτευμένων..
μου χάρισαν στις αγορές και στα παζάρια
 σαν ετόλμησα..εκείνα της αγάπης να ψωνίσω..
 από το ακριβό σου άρωμα..σε μπουκαλάκι ακριβό..
αιθέριο το έλαιον..ψυχές αρωματίζει..
αέναη η μυρουδιά..αιωρείται στους αιθέρες.
ανύποπτα..θροϊζοντας..άνοιγε τα ερμάρια..
εκείνα της ψυχής μου..
σκαρφάλωσα στους τοίχους σου..να φτάσω το φεγγάρι..
με πότισε το άρωμα..το δέρμα μου εμυρώθη..
της μνήμης μου τα βράδια τα ατελέσφορα..
εράντιζες..μη σέπονται..της μνήμης οι καρποί..
λένε τις νύχτες το δικό σου άρωμα..με μάγια υπνωτίζει ..
 σκορπάει λόγια ερωτικά..
αγγελικές που μοιάζουνε..ουράνιες μελωδίες..
Αχ..γιασεμί μου όσοι σε μύρισαν..
ακούμπησαν στις πόρτες σου..
μαγεύτηκαν..κοιμήθηκαν στους ουρανούς..
στις αγκαλιές δε χώραγαν τις γήινες τα βράδια..

 Σοφία Θεοδοσιάδη.. 




 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

Ευχαριστώ από καρδιάς Αθηνά !!!!!!!!!!!!!!! 
Υπέροχο βίντεο..υπέροχοι στίχοι ποιητών !!!!
Μουσική ουράνια...Χατζιδάκις ..από τη Μελισσάνθη !!!
σταλάγματα ψυχής..συναισθημάτων!!! 
η φίλη σας Σοφία....

''αλώβητα να μέναν τα φτερά τους''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Έχει μια γλύκα τούτη η ώρα μες στο σούρουπο..
παύουν να κρώζουν..γαληνεύουν τα πουλιά...
τελεύει το Φθινόπωρο..
στην ''απειλή'' απρόσμενα θα εκτεθούν..
τα διαβατάρικα..ταξίδι στο χωρόχρονο
ταξίδι επιβίωσης..
ταξίδι ταξιδέματος ονείρων...
σάμπως θαρρείς και οι αγάπες μας..
δε μοιάζουνε κατάλευκα ως εις τη γέννηση..
πα στα συρματοπλέγματα με την αυγή..
πετάμενα πουλιά ?
αέρηδες..βοριάδες καθημερινοί..
ανελέητα στου χρόνου..της φθοράς..
μες στις ρωγμές του ουρανού..
θα φύγουν..θα πετάξουνε..
έρμαια μιας ανελέητης..καμφθείσας αντοχής..
Και αν τα διαβατάρικα αποδημούν....
 στα ζόρικα εμπρός σαν ευρεθούν..
οι αγάπες και οι άνθρωποι..
όμοια..μα ευάλωτα κακέκτυπα αποδημητικά..
επιστροφή δεν βρίσκουνε..
σαν θα αποδημήσουν..
μα πάλι εγώ δεν θλίβομαι..
κοιτώ και αφουγκράζομαι..
φωλιές θα χτίσω στην καρδιά..
λόγια και κελαηδήματα 
θα σιγοτραγουδώ τα πρωινά...
πα στα συρματοπλέγματα του νου..
μου φτάνει που μιαν αυγή εκελάηδησα..
παραδομένη στο εφήμερον..
πράττοντας το ανέφικτον..
γευόμενη το δυνατόν..
είναι που μένουν οι φωλιές..
χτισμένες στην ψυχή μου... 
Ω!!!πόσο όμορφο όνειρο..
αλώβητες οι αγάπες να ταξίδευαν..
αλώβητα τα άσπρα..
ωσάν της αρχής..της γέννησης..
αλώβητα να μέναν τα φτερά τους..
ανθεκτικά προσμένοντας.... 

''αλώβητα να μέναν τα φτερά τους''-  Σοφία Θεοδοσιάδη 

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░