''αλώβητα να μέναν τα φτερά τους''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Έχει μια γλύκα τούτη η ώρα μες στο σούρουπο..
παύουν να κρώζουν..γαληνεύουν τα πουλιά...
τελεύει το Φθινόπωρο..
στην ''απειλή'' απρόσμενα θα εκτεθούν..
τα διαβατάρικα..ταξίδι στο χωρόχρονο
ταξίδι επιβίωσης..
ταξίδι ταξιδέματος ονείρων...
σάμπως θαρρείς και οι αγάπες μας..
δε μοιάζουνε κατάλευκα ως εις τη γέννηση..
πα στα συρματοπλέγματα με την αυγή..
πετάμενα πουλιά ?
αέρηδες..βοριάδες καθημερινοί..
ανελέητα στου χρόνου..της φθοράς..
μες στις ρωγμές του ουρανού..
θα φύγουν..θα πετάξουνε..
έρμαια μιας ανελέητης..καμφθείσας αντοχής..
Και αν τα διαβατάρικα αποδημούν....
 στα ζόρικα εμπρός σαν ευρεθούν..
οι αγάπες και οι άνθρωποι..
όμοια..μα ευάλωτα κακέκτυπα αποδημητικά..
επιστροφή δεν βρίσκουνε..
σαν θα αποδημήσουν..
μα πάλι εγώ δεν θλίβομαι..
κοιτώ και αφουγκράζομαι..
φωλιές θα χτίσω στην καρδιά..
λόγια και κελαηδήματα 
θα σιγοτραγουδώ τα πρωινά...
πα στα συρματοπλέγματα του νου..
μου φτάνει που μιαν αυγή εκελάηδησα..
παραδομένη στο εφήμερον..
πράττοντας το ανέφικτον..
γευόμενη το δυνατόν..
είναι που μένουν οι φωλιές..
χτισμένες στην ψυχή μου... 
Ω!!!πόσο όμορφο όνειρο..
αλώβητες οι αγάπες να ταξίδευαν..
αλώβητα τα άσπρα..
ωσάν της αρχής..της γέννησης..
αλώβητα να μέναν τα φτερά τους..
ανθεκτικά προσμένοντας.... 

''αλώβητα να μέναν τα φτερά τους''-  Σοφία Θεοδοσιάδη 

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░