''Ευχαριστώ μανούλα μου''..

Κι αν έφυγες..περάσανε 
σαράντα κιόλας μέρες..
η κουβερτούλα της ψυχής σου της μεγάλης
που με ζέστανε..είναι ακόμα φυλαγμένη..
θα τη φορώ..θα τη σκεπάζομαι χοντρό παλτό..
στους παγωμένους δρόμους της ζωής...
δεν ξέρω αλήθεια..ένα κερί αν είναι αρκετό..
τη μνήμη σου να φέρει στων ματιών μου..
 μα είναι αρκετή θαρρώ η φλογίτσα του ..
κάθε που η θύμησή σου θα το ανάβει...
Ευχαριστώ μανούλα μου..

Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

''αφιερωμένο'''

σε σένα μάνα μου!!!
το ξέρω πως η ψυχή σου 
μας αφουγκράζεται ακόμα από ψηλά...

............................................................................................................

μιας ''αλκυόνας'' πέταγμα .....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Έρχεσαι μες τα πρωινά..''αλκυονίδες μέρες'' του Χειμώνα μου
γλιστράς..και κολυμπάς στη λίμνη μου..
καθώς η ασχήμια μάχεται τη γαλήνια ομορφιά της
γίνεται γητευτής η αγάπη σου..σκορπά την την ομίχλη..

μέσα στα ήρεμα νερά της κολυμπάς..κύκνος λευκός..

της αθωότητας..καθρέφτης γίνεσαι του έρωτα..

πέφτεις..ξεφεύγεις τε τις όχθες της..βουτάς...
αφήνεις πίσω ερπετά..αγκομαχούν στις καλαμιές..
ψάχνεις για νούφαρα μεταξωτά..ν' αγγίξουν τα φτερά σου...
έρχεσαι απρόσμενα τα πρωινά..αποζητάς...
μιας ''αλκυόνας'' πέταγμα..στιγμής μιας μεταμόρφωσης ..
ντύνομαι ''αλκυόνα'' για χατήρι σου..
άφοβη στο ''τσουρούφλισμα''του ήλιου των αλκυονίδων μου..
πετάω ψηλά..κόκκινα τα φτερά μου να βαφτούν..
λατρεύω το το πέταγμα..ζητάω την ορμή της..
στων κραδασμών της το πετάρισμα..μουσκεύουν τα φτερά..
να κινδυνέψω το τολμώ..και χτίζω τη φωλιά...
 λες και μιας νέας γέννας προσμονή...
ταράζει τα νερά μου !!!!!!!!!!

μιας ''αλκυόνας'' πέταγμα .....Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


ΕΠΕΙΔΗ..στην αγάπη ξέρεις να μπαίνεις σαν πανσέληνος...
ΓΙΑ ΣΕΝΑ.............


...........................................................................................................

''το φίδι και η πυγολαμπίδα''..........

Mια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα.
Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης,
χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:

—    Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
—    Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, 
αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
—    Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
—   Όχι.
—    Σου έκανα κανένα κακό;
—   Όχι.
—    Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
—    Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

πηγή: Μυθαγωγία.
...................................................................................................................................................................

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

 Αφιερωμένη λοιπόν..για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, η παραδοσιακή αλληγορική παραπάνω ιστορία..

 ΓΙΑΤΙ..ποιός από μας άραγε δεν ένιωσε το βλέμμα του φθόνου επάνω του..έστω και μια φορά..ποιός δεν γεύτηκε την κακία που απορρέει από το αδηφάγο τούτο συναίσθημα..στον επαγγελματικό μας χώρο..στον προσωπικό μας χώρο..στον ερωτικό μας..προπαντός χώρο..?
η φίλη σας Σοφία...
..................................................................................................................................................................

''με τη μαγεύτρα ανάμνηση''....Σοφία Θεοδοσιάδη..

Με τη μαγεύτρα ανάμνηση τα βράδια ταξιδεύω..
σε ομορφιές που αγάπησα..και ό,τι γεύτηκα γυρεύω...
αγαπημένη μου φωνή..αγαπημένα χείλη..
αξιολάτρευτη μορφή..με συναντάς το δείλι..
θυμάσαι που κολύμπαγες στα πράσινα νερά μου..
γαλήνευε η λίμνη μας..σωπαίναν τα πουλιά..
τις χάρες που 'χει η ζωή..Θεέ μου τις γνωρίζω..
πολλές ζητούσαν τα φιλιά..τα χάδια σου ζητούσαν..
μα το δικό σου άγγιγμα..στο σώμα και στα χείλη..
ήταν σταλμένο βάλσαμο..μονάχα φυλαγμένο για τα με..
σαν λάδι που σιγόκαιγε..σαν λάδι σε καντήλι...
και σιγοκαίει κάθε που επιστρέφω..που γυρνώ..
στης αγκαλιάς..στης κοίτης σου τη λίμνη.. 
είχε και ζήλειες η ζωή..είχε καημούς κι αγώνα..
και με ''ζηλεύαν'' μερικοί..γιατί η δική μου η ζωή..
έχει τις ξένοιαστες..δικές μας τις στιγμές
ρομαντισμό αληθινό που ζωγραφίζει κάδρα..
 και χρωματίζει το με τέμπερες..το γέλιο της ψυχής..

''με τη μαγεύτρα ανάμνηση''....Σοφία Θεοδοσιάδη..
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


............................................................................................................

''στ' απάγκιασμα του δειλινού''....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Συχνά..στ' απάγκιασμα του δειλινού..

τα βήματα έσερνε ως την έμπαση της θάλασσας..
εβρέχονταν τα πόδια της..απ' την αλμύρα των κυμάτων της..

απ' την αλμύρα της ζωής της.. 

λόγια εχαϊδεύανε τ' αυτιά..σταλμένα ως την αύρα της ψυχής..

του μπάτη που έφτανε από βαθιά... 
η υπομονή..η υπομονή..
νικήτρια βγαίνει της ζωής..της σιγοτραγουδούσε...

να την προσμένεις..να την καρτεράς..
να την τυλίγεις την αγάπη..
να τηνε ντύνεις στα ζεστά..στης νύχτας το μπουγάζι..
ως την δική..την ποθητή σου πάλι τη βραδιά..
στης νοστιμάδας της τη γεύση..ακριβή η στιγμή..

απλήρωτη η νυχτιά..κι οι σιωπές 

που γράψαν χίλια γράμματα..

και του κορμιού του το άρωμα

άσβηστο αποτύπωμα στη μνήμη του κορμιού της...

μελάνη σινική και ανεξίτηλη..

για μια φορά αληθινοί εραστές..

για πάντα το τραγούδι της..έγραφε..''εραστές''..

 ''στ' απάγκιασμα του δειλινού'' - Σοφία Θεοδοσιάδη...

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

..................................................................................................................................

'''είδαν τα μάτια μου ομορφιές''' - Σοφία Θεοδοσιάδη....

Είδαν τα μάτια μου ομορφιές...
στα πρωινά τα ηλιόλουστα..μα και τα παγωμένα...
είδαν τα μάτια μου χαρές 
που την καρδιά μου την τυλίξανε..
στ' αγιάζι να αντέχει..να αψηφάει το χιονιά..
το παραμύθι ν' αρχινά..σε ανέμους δυνατούς...
Ευχαριστώ μεγάλο στέλνω της ζωής..
στο πρώτο το κελάηδημα του αηδονιού..
Ευχαριστώ μεγάλο στέλνω και σε σένανε..
που  στην καρδιά μου γίνεσαι ήλιος ο ζωογόνος...
ανθούν οι ξεχασμένοι μου οι σπόροι μου...
καρπίζουνε στο δύσκολο καιρό ...
Ευχαριστώ..για τα κοχύλια..για τις θάλασσες..
για τα ταξίδια που μου χάρισες ζωή..
μες στα καράβια σου..με τις ψηλές αντέννες .......

'''είδαν τα μάτια μου ομορφιές''' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''κύκνος κι αν εκαμώθηκες''....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κύκνος κι αν εκαμώθηκες..μιας κάργιας είχες τα φτερά..

στην ομίχλη της..στις καλαμιές της όχθης της ..

 μιας λίμνης άγνωρης για σε..στα πράσινα νερά..

υποχθόνεια..στα σκοτεινά..έψαχνες τη λαλιά σου

και σ'ένα ''Κύκνειο άσμα'' σου λησμόνησες..

στη μεταμόρφωση τη στιγμιαία σου..επαρασύρθηκες..

είχε μια αίγλη όσο να πεις..το αυτοπρόβλητο ''Εγώ'' σου...
ελίτ αυτολογίζοσουν και όλων των πετάμενων..
στα παγωμένα τα νερά τα Χειμωνιάτικα ..
θα σταματήσεις πια να κρώζεις και να τραγουδάς 
και στο βυθό της η σιωπή σου θα ακουστεί..   
Απομεινάρια και υπολείμματα
μιας παγωμένης λίμνης πια τα νούφαρα....
απ' τα τσαλαπατήματα μιας κάργιας άγαρμπης ωσάν κι εσέ
που το λευκό το καμουφλάζ..κύκνου ήσουν φορεμένη..
μα από τα παράριζα..απ' τα ξεριζωμένα νούφαρα...
νέα βλαστάρια ανθούν...
σταμάτα να καυχιέσαι και να χαίρεσαι ...
και τον ψηλό σου τον λαιμό να τον τεντώνεις....
οι  αληθινοί οι κύκνοι απαλοκολυμπούν..
έχουν αγνά..λευκά και τα φτερά τους..
δεν ξεριζώνουν υποχθόνεια ομορφιές..
μα τα μιμητικά τα χαζοπούλια σαν θα νεκρωθούν..
κουφάρια του βυθού θα απομείνουν..
Κύκνος ονειρευόσουνα πως εγεννήθηκες...
μα όνειρο μονάχα ήτανε για σε..
σαν απ' το όνειρο εξύπνησες...
μέσα στης λίμνης τα νερά εκαθρεφτίσθης...
και ο καθρέφτης της σκληρός σου μήνυσε..
πως κάργιας είχες τη μορφή.. 
σαν μαραθούν λοιπόν τα νούφαρα τριγύρω σου ..
.άχαρα..άσκοπα..μοναχικά..και ανόητα ...
μέσα στην λίμνη σου την τεχνητή...
απελπισμένος ''κύκνε'' γιαλαντζί..περήφανε και ανόητε ...
εσύ θα μου πλανιέσαι....
Ασήμαντα ..μικρά κι ευάλωτα τα νούφαρα ...
μα σε μια θύμισης..στου χρόνου τη ρωγμή
θα αναλογίζεσαι τα μεταξένια τους τα πέταλα ...
πως τα φτερά σου τα κατάλευκα αγγίξαν...
όσο και αν επροσπάθησες να αρνηθείς..
και το περήφανο το βλέμμα σου
επάνω τους με αγάπη να ακουμπήσεις..
Με κύκνο έμοιαζες εσύ...
μα κύκνος μέσα σου δεν ήσουν...

 '' κύκνος κι αν εκαμώθηκες'- Σοφία Θεοδοσιάδη....

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


...................................................................................................................................................................

''μιας καλημέρας''.........

Έστησε στο κήπο σου τσαντίρι της
αυτή η τσιγγάνα καρδιά μου 

να δει το πρωινό σου βλέμμα 

και με την κιθάρα της  να σου αρπίσει 

το νιογέννητο ήλιο..γνέφοντάς σου καλημέρα 

στου σ' αγαπώ την όχθη...

nikos Davios...9/1/2018.

........................................................................








................................................................................................................................................................................................................................... 

''στο δειλινό'''.......Σοφία Θεοδοσιάδη

Στο δειλινό μιας Κυριακής..σύννεφα οριζόντων..
μα στην καρδιά μου εφυτεύτηκε..κόκκινο το φεγγάρι ..
μοιάζουν να σβήνουνε οι μηχανές..στου κόσμου τα καράβια..
μα στης δικής μου της καρδιάς τη μηχανή..πηδάλιο εγεννήθη..
ταξίδια επί χάρτου εσχεδίαζε..τα όνειρα..
ταξίδια μακρινά για τα μουράγια..
να τ' αγκυροβολήσει εκεί σε μια γωνιά..να τα γευτεί....
γιατί η ασχήμια επερίσσεψε..
στο δειλινό θα έρθει ο ποιητής..θα 'ρθει για να με σώσει
να μου το πει ψιθυριστά..
στην τελευταία του στροφή ελπίδα να μου δώσει..
κι εγώ..σαν μαθητούδι λες πρωτόβγαλτο..
θα γαντζωθώ από τους στίχους του..
είναι ονειροπόλος σαν κι εμέ ..
στους στίχους του γεννιέται η αλήθεια..
η αλήθεια μου που χρόνια αναζητώ...
σαν τη δροσιά στην κάψα του Καλοκαιριού..
σαν τις φλογίτσες του τζακιού..στο παγωμένο χιόνι...
τις νότες μου θα ταξιδέψει στις χορδές ενός βιολιού..
δοξάρι της δικής μου της ψυχής..
οι δοξαριές που ακουμπούνε οι αλήθειες μας..
η γεννημένη μου ελπίδα  των ματιών του..

''στο δειλινό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

..................................................................................................................................................................

...................................................................................................................................................................

ΓΙΑ ΣΕΝΑ Γιάννη μου..............

Ο καθρέπτης στην είσοδο

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο
έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό·
τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο. 
Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη
(τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής),
στέκονταν μ' ένα δέμα. Το παρέδοσε
σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα
να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη
έμεινε μόνος, και περίμενε.
Πλησίασε στον καθρέπτη και κυττάζονταν
κ' έσιαζε την κραβάτα του. Μετά πέντε λεπτά
του φέραν την απόδειξι. Την πήρε κ' έφυγε.
Μα ο παλαιός καθρέπτης που είχε δει και δει,
κατά την ύπαρξίν του την πολυετή,
χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα·
μα ο παλαιός καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ' επαίρονταν που είχε δεχθεί επάνω του
την άρτιαν εμορφιά για μερικά λεπτά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
...................................................................................................................................................................