''στης ψυχής της τη λίμνη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βουλιαγμένη στης ψυχής της τη λίμνη.
όμοιο λες σκουριασμένο σκαρί..

του βυθού τα θολά ανταριασμένα νερά της.. 
επαγώναν το  γυρτό της κορμί..
αναδυομένη εκρυβόταν συχνά..
στις πυκνές..αγκαθωτές τις βατιές 
που φυτρώναν μοναχές τους στις όχθες..

Αγκάθια είχαν κολλήσει 
χρόνια τώρα στο φουστάνι της..

μα για τα αγκάθια της ψυχής..

ούτε μιλιά δεν έβγαζε..

σκυφτή περνούσε τις κρυψώνες της..

άκουγε πότε - πότε και τα βράδια της..

τα μαυροπούλια που τα εχρωμάτιζε..

και θάρραγε τις κάργες για αηδόνια..
Μόνη..σκυφτή..ονειρευάμενη..
έχτιζε με πηλό τον ίσκιο της..
τα νιάτα τα χαμένα της..
άγαλμα λες..μες σε πλατεία ξεχασμένο..
μοναχική η κυρά Ρηνιώ..
κρυβότανε τα χρόνια της τα ύστερα..
την ανημπόρια της σκεφτόταν..
ένα παράπονο την έπιανε..
φιλάσθενο το σώμα της..
το πνεύμα κουρασμένο..
μονάχη..ξεχασμένη..
στης ψυχής της τα άβατα 
η έρμη επαρχία την κατάπινε..
φάντασμα λες και ξωτικό..
στα έρημα λαγκάδια..
τα όνειρα μετρούσε που τελεύανε..
στερεύαν οι ελπίδες..
τώρα κανένας απ' τον τόπο δεν επέρναγε..
σωπάσανε και τα βελάσματα..
σωπάσαν και οι γνώριμοι ανθρώποι..
Δυσκολευότανε να εξηγεί
στους άγνωρους περαστικούς.. 
πως κρύβει το..το βλέμμα το εντός..
σαν το μυρμήγκι μάζευε..
τροφές και εμπειρίες μιας ζωής..
να κυριέψει το ντουνιά..
να γίνει αρχοντοπούλα..
μα ήρθε η νεροποντή των γηρατειών..
τις αποθήκες της εσάρωσε..
αδειάσαν τα κελάρια της ψυχής της..

''στης ψυχής της τη λίμνη'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

............................................................................................................

''βραβειολαγνείας... έργα και ημέραι ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αν η παιδεία δε σας γίνει έρωτας..
έρωτας που να καίει ..
το νου και τη ματιά σας..
αν δε σας γίνει έρωτας 
βαθύς και σαρκικός..
κατάσαρκης φανέλλας φορεμένος..
από τη γειτονιά σας δεν το καταδέχομαι..
ναι..ναι..από τη γειτονιά σας δεν περνώ..
δεν συναινώ στην επετεία σας..
καθώς επέτες καταντάτε απερίσκεπτοι..
βραβεία ζητιανεύοντας..κούφια χαρτιά..
κιτρινισμένα μπακαλόχαρτα..
θρασείς και αδαείς ως ετολμήσατε
της αυθεντίας τον μανδύα να σαρκωθείτε..

Δεν το φορώ το ιλουστρασιόν..
το φανταιζί..στενό σας νάιλον..
το ευτελές το φόρεμα..
όταν μοιραία..σε μια επιδείξη μοδός
της ελαφράδας του προχείρου σας..
προσβλητικής αισθητικής..
εκείνο το λερό κορμί σας ντύνει..
Δεν το φορώ το ανούσιο..
το παγωμένο σας χαμόγελο..
όταν ατέχνως για να κρύψει προσπαθεί
το παγωμένο της ψυχής σας χιόνι ...

Ούτε και γλείφω- γλείφομαι ανόητα..
εμπρός στα κάλπικα βραβεία σας..
εκείνα που κρεμούν στα μανταλάκια..
την περισσή ανοησία σας..
το άδειο το τσουκάλι σας του νου..
Φτύνω και καρβουνιάζομαι..
αντίκρυ στέκομαι..στους στίχους
τους λειψούς..ντυμένους με χρυσόσκονη..
που χωματόδρομους ποτέ τους δε γνωρίσαν..
που παραποίησαν οικτρά..
 το << αίεν αριστεύειν >>.

Εκείνα τα στιχάκια σας ελάτρεψα από παιδί..
εκείνα που εμείνανε στα σκοτεινά συρτάρια..
εκείνα που ανασύροντας..
γεμίσαν τις σελίδες μου με φως..
Σιχαίνομαι το επίπλαστον..
εκείνο που τις λέξεις στραμπουλίζει..
που κλέβει το αυθεντικό..
την αίγλη αναζητώντας παντί τρόπω..
Σιχαίνομαι το στοίχισμα των λέξεων..
που ασφυχτιούνε εγκλωβισμένες
μοιάζουνε μεγαλοκοπέλλες που παράταιρα..
δένουνε φιόγκους στα μαλλιά τους..

Μ' αρέσει να γυρνώ τα βράδια μου
στα σκοτεινά δωμάτια..
τους πεταμένους καταγής..ασήμαντους
ελάχιστους για τους πολλούς..
τους στίχους να απαγγέλλω..

Και αν το καταλάβατε..
δε μου αρέσουνε τα καραγκιοζιλίκια σας..
εκείνα που μου χώνεται στη μούρη..
μου δίνετε και διαταγές ..
το μαύρο σας ..άσπρο να χρωματίζω..
Δεν παίρνω απ' τη καμμένη πίττα σας..
μονάχοι να τη φάτε...
αντέστε στα κρασοπουλειά..
βρίθουνε στα κελάρια τους..
φιλοσοφίες αμπέλου μέθης.. 

''βραβειολαγνείας έργα και ημέραι'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
........................................................................................................... 

''ανοίγοντας πάλι τα φτερά γερακίνα'' - nikos Davios

art : Ognian Kouzmanov

Και ανοίγοντας πάλι τα φτερά για ψηλά γερακίνα

δέσε ένα κόμπο στην χαρά και χαμογέλασε στον ήλιο    

Και ανοίγοντας πάλι τα φτερά για το σεργιάνι γερακίνα

Πέρνα στο διάβα σου απ' της μάνας τον κήπο

σου εχει νερό απ' την πηγή της ψυχής να  δροσιστείς

Πιες το απ' τις χούφτες της το κουβάλησε χιλιόμετρα  

και πέτα πέτα ψηλά  να βλέπουμε την περηφάνια σου ...

nikos Davios 21/6/2018

στη Σοφία και την Ηλιάνα με αγάπη.................

..................................................................................................................................

................................................................................................................................

''τσακισμένο κοχύλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στης μανίας των καιρών 

του μακρύ μας  ''Χειμώνα''
τσακισμένα
ξεβρασμένα κοχύλια αν ψάξεις..
πεταμένο εκεί θα με βρείς..
σε ψιθύρους βαθιά χαραγμένους..
σε παλιές ξεχασμένες του χρόνου
χαραμάδες σε πέτρες σκουριάς..
μέσα αν σκύψεις..εκεί θα με βρεις..
στο βυθό της ψυχής σου
φυτρωμένο λουλούδι..
σαν αγάπη εφυτεύθη.. 
εκεί θα με βρεις..
μη δειλιάσεις..σιμά κοντοστάσου..
μη βαριά και πατήσεις..τσακίσεις το άνθος
που εφυλάχθη ο σπόρος ψυχής..
στο γνωστό ακρογιάλι να ψάξεις..
διαλεχτό..χρυσαφένιο..ακριβό
απολίθωμα γαίας ψυχής μου..
στο κρυφό το σπασμένο κοχύλι..
μουσκεμένους τους σπόρους..
  του ''μη με λησμόνει''..θα βρεις..

''τσακισμένο κοχύλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................

''μικρό μου εντελβάις''.............

art: Dorina Costras

Στο παραμύθι της γιαγιάς ..
η κόρη η νια αποκοιμήθηκε..
στον ίσκιο της συκιάς..
βαρύς ο ίσκιος του δεντριού..
χρόνια της το μηνάγανε οι γέροντες..
ονείρατα εφέρνανε βαριά 
τα φύλλα τα τραχιά.....
Κι η κόρη νια κι ορμητική..
που αψηφούσε τα ονείρατα..
στον ίσκιο της αφέθη..
ονείρατο εφιαλτικό.. 
ετάραξε τον ύπνο το γαλήνιο...
επήρε λέει το άτι της..
απάτητες κορφές να καταχτήσει..
εβγήκαν εις το δρόμο της.. 
οι πειρατές που σημαδεύουνε αλύπητα..
των νιάτων τους ανθούς..μα
ήρθε ο καλός της στην απομεσήμερη..
την κάψα του Καλοκαιριού..
έστησε γύρω της χορό..
στα στάχυα και στα αλώνια..
είχε μαζί παρέα και τα ξωτικά..
ξόρκιζαν το κακό..
έμοιαζε της νεράϊδας της..
της Λυγερής..
μαζί της εμπερδεύθη..
έσυρε πρώτη το χορό..
απ' όλες ομορφότερη..
νεραϊδες μα και ξωτικά..
την ελιμπίσθη η μοίρα..
έστειλε πόνους στο κορμί..
με βέλη εσημαδεύθη..
μα από τα βέλη τα φαρμακερά..
απ' τις πληγές πα στο κορμί..
εφύτρωσαν τα άνθια..
Σήκω..ορθώσου κόρη μ' Λυγερή..
καβάλα το το άτι σου..
κράτα τα γκέμια του γερά..
μακρύς ο δρόμος σου της άνθισης..
ο δρόμος της ανάβασης μονόδρομος..
μυριάδες οι σταθμοί σε καρτερούνε..
σου κρένει η μάνα δυνατά..
ακούς που σου μιλάει?
κρύψε τα λόγια της βαθιά..
στο φυλαχτό σου της ψυχής..
εκεί να τα κρεμάσεις..
Γέλα κορίτσι μου γλυκό..
στάλαξέ το..το βάλσαμο..
άνθος στην παγωνιά σου..
τα εντελβάϊς φυτρώνουνε..
στα δύσβατα τα όρη...............

 ''μικρό μου εντελβάις'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Για σένα Ηλιανή μου!!!
Δροσερό..μικρό μου εντελβάις...
ένα βαλς η ζωή σου από δω και πέρα...
βαλς με παρτενέρ τα αρώματα..τα χρώματα 
των λουλουδιών..
Σπάνιο λουλούδι εσύ !!! 
στην άνομβρη γη των καιρών..
φύεσαι..αναφύεσαι..ομορφαίνεις το τοπίο..
η μάνα σου...
που έμαθε..που πήρε από σένανε ..
ανέβασε τη σκάλα της αγάπης υψηλά..
μάθημα τα δικά σου..τα ανώτερα..
τα συναισθήματα ποιότητας ζωής..
Σε αγαπάω πολλαπλασιάζοντας...
Η Σοφία σου...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το κορίτσι με τα ηλιοτρόπια''.....

Για τη μικρή Ματίλντ είναι η ώρα των διακοπών με τη μαμά της στην Προβηγκία. Άρωμα λεβάντας, τζιτζίκια, μια κούνια που ανεβαίνει πολύ ψηλά και μια υπόσχεση: "θα περάσουμε πολύ ωραία "μεταξύ γυναικών".
Από την άλλη μεριά, ατίθασα μαλλιά, ναυτικό κοστούμι, υπερβολικά μεγάλο, δέρμα που θυμίζει φρεσκοψημένο ψωμί, ένα στόμα που χαμογελάει δείχνοντας όλα του τα δόντια μείον ένα, μια φωνή τραγουδιστή που ακούει στο όνομα Ρεμί και πάλι μια υπόσχεση: "θα το σκάσουμε και θα πάμε στην Ιταλία να παντρευτούμε".
Μυθιστόρημα τρυφερό όπου οι μητέρες είναι εύθραυστες και υποχωρητικές, οι άντρες απόντες και η φύση γεμάτη λουλούδια και μικρά κορίτσια που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο μαγικό κόσμο των αισθήσεων και ερωτεύονται ένα αγοράκι τόσο πολύ όσο και το αγαπημένο τους γλυκό.
Το τελευταίο μυθιστόρημα της Νοέλ Σατλέ, που κλείνει την τριλογία των χρωμάτων, θα μας συγκινήσει με την αθωότητα της εξάχρονης Ματίλντ, που μαγεύεται από τα ηλιοτρόπια και τον Ρεμί το καλοκαίρι του πρώτου της έρωτα..

(από το οπισθόφυλλο)

..........................................................................................................................................
ΣΚΕΨΕΙς

Κάθε Ιούνη ένα κορίτσι κι ένα αγόρι..μαθητευόμενα..παιδιά για την αρρένα της ζωής προετοιμαζόμενα..και την αναζήτηση της ευτυχίας τους επίσης..αφήνουνε για λίγο το αλφαβητάρι τους..αφήνουν και την πένα την καταναγκαστική πολλές φορές..ξεχύνονται στις εξοχές..για να ρουφήξουνε το νέκταρ της ζωής..Καιροί δύσκολοι..στιμωγμένα και τα οικονομικά..άλλα παιδιά θα πάνε στα νησιά..και άλλα στους παππούδες στο χωριό..Μα όπου κι αν βρεθούνε τα παιδιά..η φαντασία..το όνειρο θα πρέπει να τα συντροφεύει..Φίλοι καλύτεροι και πιο πιστοί από όλους περισσότερο εστάθηκαν στα χρόνια τα βιβλία..Εκείνα που μας εταξίδεψαν ωσάν παιδιά..και μας ταξιδεύουνε ακόμα..έτσι μου ήρθε πάλι εφέτος εις το νου..εκείνο το πανέμορφο..ρομαντικό και τρυφερό βιβλίο..<< Το κορίτσι με τα ηλιοτρόπια>>...

Αθωότητας χρόνια καλά σφραγισμένα στο σεντούκι της ψυχής μας..αναζητώντας τους ήλιους στη ζωή..

Δώστε τροφή πνευματική και όνειρο και φαντασία στα παιδιά..ας ταξιδέψουν στις σελίδες του..

η φίλη σας Σοφία...

Σοφία Θεοδοσιάδη  - εκπαιδευτικός.

........................................................................................................................................

Μου λείπει ναι..γιατί με ''φρόντιζε''

Σαν θα κυλάει η ζωή σας και θα ''χάνεται''
χωρίς τις παύσεις που απαιτεί..
χωρίς ανάσες..δίχως βλέμματα..
στα τετριμμένα θα αναλώνεστε..
πανομοιότυποι..θα επαναλαμβάνεστε..
τα ίδια πράγματα θα ξεφωνίζετε..
ως καλοκουρδισμένοι  παπαγάλοι..
σαν δε προλάβετε μες στη βιασύνη σας..
δε θα της συστηθείτε ευλαβικά..
εκείνης της αγάπης της ξεχωριστής..
εκείνης που δεν άργησε..δεν ολιγώρησε..
μα εστάθηκε μπροστά σας ζωντανή..
Μου λείπει ναι..γιατί με φρόντιζε..
ζακέτα ήταν μάλλινη..
της παγωμένης μου ψυχής..
λέξεις που αργά ειπώθηκαν..
μαζεύανε τα γράμματα επιλέγοντας..
απ' το αλφαβητάρι της καρδιάς..
μόνα τους ένα - ένα..
εγίναν πρώτα συλλαβή..
εγίνανε στα χρόνια μια σελίδα..
Μου λείπεις ναι..γιατί με ''φρόντιζες''.........

 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''η μπαλάντα της ζήλιας''..........

art : Christian Shloe

Για τις όποιες ζήλειες,σχεδόν πάντα φταίνε οι γονείς, 
που συγκρίνουν τα παιδιά τους και ζυγίζουν
τα ''καταχαρίσματά'' τους της στοργής..
σαν στυγνοί έμποροι.
Ζηλεύω είναι σύγκριση.. 
δικαιολογημένη ή παράλογη εμμονή σύγκρισης
με δικαιολογημένα ή παράλογα συμπεράσματα.
μια σύγκριση,που ό,τι και να κάνεις,ό,τι και να λες
εσύ βγαίνεις στα μάτια σου ο μειωμένος.
Τα περισσότερα κόμπλεξ μεγαλείου και ανωτερότητας,
στη μειονεξία φανερώνονται..και θορυβούν
για να καλύψουν το θρήνο της αυτομεμψίας..
Ριζώνουν στην αυτοϋποτίμηση,
στην προσωπική χαώδη ανασφάλεια..
και στην απουσία αυτοεκτίμησης...............

''η μπαλάντα της ζήλιας'' ( απόσπασμα)
- Μάρω Βαμβουνάκη

...................................................................................


ΣΚΕΨΕΙς.........

<<Αν ήτανε η ζήλεια ψώρα..θα κόλλαγε όλη η χώρα>>..
Ρήση σοφή..μεστή..που ακόμα στα αυτιά μου αντηχεί..
απ' το γλυκό - σοφό στόμα της νόνας μου..
σχολειό πολύτιμο απ' τα μικράτα μου ακόμα..
Καθώς και η ρήση <<μικρό χωριό..κακό χωριό>>..
που ευνοεί να ανθεί η ζήλια..
Ξυπνάς απ' το πρωί και ηθελημένα ή αθέλητα
 το μάτι σου καρφώνεται εις την αυλή του γείτονα..
και στο φουστάνι της γειτόνισσας..κρυφή σου επιθυμία..
Κι εσύ...αν απ' τα γεννοφάσκια σου..
είχες γονείς εγωιστές..ανασφαλείς και εγωκεντρικούς..
και συγκρινόμενος ολημερίς και ολονυχτίς..
ψάχνεις επιβεβαίωση..τα μάτια σου γουρλώνοντας..
και << όσα δε φτάνει η αλεπού..τα κάνεις κρεμαστάρια>>. 
κι αρχίζεις τις κακίες σου να τις σκορπάς..
σε ό,τι δεν μπόρεσες ..δεν τόλμησες 
δεν ήσουν ικανός να καταχτήσεις..
Εκεί τρυπώνει το μικρόβιο 
της ζήλιας της αρρωστημένης σου..
χάνοντας χρόνο πια με τον κατώτερο εαυτό..
εθελοτυφλώντας..αγνοώντας τα
μη ασχολούμενος με τα χαρίσματά σου..
Μικρόβιο που εξελίσσεται..γίνεται ασθένεια τροχοπέδης..
Άνθρωπος γίνεσαι λειψός..καθώς δεν έμαθες 
να ''αυτομέμφεσαι''..σπουδαία αρετή 
από παλιά..η αυτομεμψία''..
Όχι δεν εννοώ το αυτοκατηγορώ..
 την αυτοκριτική..την τάξη ..την τοποθέτηση..
την ιεράρχηση των προσόντων σου..αυτήν επικαλούμαι..
μα και των ελαττωμάτων σου ακόμα εννοώ..
Αυτή η σπουδαία αρετή σε πάει παραπέρα..
Σπουδαίο βιβλίο η μπαλάντα της ζήλιας της κ. Βαμβουνάκη..
Μια μπαλάντα που ενοσρχηστρώνει το μέσα μας..
μας τοποθετεί..μας παίζει τη μουσική της αλήθειας..
τη μουσική της αυτογνωσίας..
Να ένα ακόμα καλό..σπουδαίο βιβλίο για ανάγνωση..
η φίλη σας Σοφία.

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
............................................................................................................

''νομίζω πως δεν έφυγες''.......

Αναζητώντας τα παλιά..
κάτω απ' την ακακία  μας τη βιολετιά..

εσένα ζωγραφίζω..

νομίζω πως δεν έφυγες..

ταξίδι κίνησες αποδημητικό..

σε συντροφεύουνε στο δρόμο σου..πουλιά
στέλνω στο κατόπι σου..να σου κρατούνε συντροφιά..
στα σκοτεινά σου βράδια..

σε βλέπω να περνάς για ύστερη φορά..

του πατρικού σπιτιού μας την εξώπορτα ..

έρχεσαι στα αθόρυβα στον ύπνο μου..

και οι τοίχοι του δακρύζουν...

γελούσες και το γέλιο σου άνοιγε τις καρδιές μας

κράταγες αναμμένο το κερί και μες στις συμφορές..

άφησες πια το σπίτι μας και πήγες μακριά

μοιάζει μπαχτσές που του 'φυγαν για πάντα τα πουλιά..

τα όνειρά σου φύτεψες στη μέση εκεί του δρόμου μας..
αδύναμο που μοιάζει το παρόν στης νοσταλγίας την πόρτα..

Μη με ξυπνήσετε απ' τ' όνειρο..

μην πείτε πως ανέβηκε στον ουρανό..στον ήλιο..

η μάνα μου ήτανε παιδιά..και δεν ακούω λόγια..

πως λέτε ήτανε και πλήρης ημερών...?

εεε..και..η μάνα μου ήτανε τ' αηδόνι μου 

και παραγγέλνω στα πουλιά..

να κάθονται τα βράδια πα στον τάφο της..

και να της κάνουν συντροφιά..φοβόταν το σκοτάδι..

'' νομίζω πως δεν έφυγες'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη.

( πέρασαν κιόλας έξι μήνες)

............................................................................................................

''γλυκειές επιστροφές''.........

φωτο: Iliana Theodosiadi

Αν η αγάπη είν' ομορφιά..
εγκλωβισμένη στα φτερά..
Καλοκαιριού μιας άσπρης πεταλούδας..
έρχεσαι απρόσμενα τα πρωινά
τρελλό χορό αρχινάς πανηγυριού
στο γνώριμο λουλούδι μας 
που φύτεψαν τα χέρια τα δικά σου..
μιας πεταλούδας πέταγμα.. ολόλευκης..
εξαγνισμένης της ψυχής..
στο χαμογέλιο ανθεί..
δρόμο μακρύ..φτερούγισμα άυλης μορφής..
φέρνεις τα χαιρετίσματα από το κοιμητήριο..
φως απ' τα καντηλέρια τρεμοσβήνον..
λένε πως επισκέπτονται οι ψυχές..
εκειούς π' αγάπησαν πολύ..
που αγαπήθηκαν με πάθος..
μπερδεύομαι συχνά στο πέταγμα..
είναι αρκετοί οι αποδημήσαντες..
ποιά τάχα να 'σαι εσύ?
τίνος ψυχή εφόρεσες μορφή?
λευκή μου πεταλούδα?
κοιτώ σε και χαμογελώ..
αναγνωρίζω σε στο πέταγμα..
σινιάλο για ξεκίνημα..
και αλλαγή πορείας..
αθόρυβος μονόλογος τα λόγια μου..
ακουμπούνε τα φτερά σου..
Δεν είναι ο θάνατος που μ' έσκιαζε..
ήτανε πάντα ο αποχωρισμός..
το ύστερο αντίο
δεν ήτανε ο λώρος μας της γέννας μας
που βίαια εκόπη..
είναι ο λώρος της ζωής..
κοινής πορείας μιας αόρατης κλωστής..
σε κειούς που αγαπήθηκαν βαθιά..
πέρα από ενώσεις αίματος 
σε κειούς που εμιλήσαν με τα μάτια..
γλυκειές επιστροφές πα στα φτερά..
έρχεσαι αγάπη μου..υπάρχεις..
ο ήλιος έρχεται με σε..
ζεσταίνουν οι αχτίνες σου..
σε εμένανε ..δηλώνω αρνητής
εκείνου του πνευματικού σου..
του θανάτου....
κρατώ στα χέρια  και στο νου..
 ευλαβικά..ανέγγιχτη..
την πεταλούδα σου ψυχή..

'' γλυκειές επιστροφές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................
..................................................................................................................................................................