''νομίζω πως δεν έφυγες''.......

Αναζητώντας τα παλιά..
κάτω απ' την ακακία  μας τη βιολετιά..

εσένα ζωγραφίζω..

νομίζω πως δεν έφυγες..

ταξίδι κίνησες αποδημητικό..

σε συντροφεύουνε στο δρόμο σου..πουλιά
στέλνω στο κατόπι σου..να σου κρατούνε συντροφιά..
στα σκοτεινά σου βράδια..

σε βλέπω να περνάς για ύστερη φορά..

του πατρικού σπιτιού μας την εξώπορτα ..

έρχεσαι στα αθόρυβα στον ύπνο μου..

και οι τοίχοι του δακρύζουν...

γελούσες και το γέλιο σου άνοιγε τις καρδιές μας

κράταγες αναμμένο το κερί και μες στις συμφορές..

άφησες πια το σπίτι μας και πήγες μακριά

μοιάζει μπαχτσές που του 'φυγαν για πάντα τα πουλιά..

τα όνειρά σου φύτεψες στη μέση εκεί του δρόμου μας..
αδύναμο που μοιάζει το παρόν στης νοσταλγίας την πόρτα..

Μη με ξυπνήσετε απ' τ' όνειρο..

μην πείτε πως ανέβηκε στον ουρανό..στον ήλιο..

η μάνα μου ήτανε παιδιά..και δεν ακούω λόγια..

πως λέτε ήτανε και πλήρης ημερών...?

εεε..και..η μάνα μου ήτανε τ' αηδόνι μου 

και παραγγέλνω στα πουλιά..

να κάθονται τα βράδια πα στον τάφο της..

και να της κάνουν συντροφιά..φοβόταν το σκοτάδι..

'' νομίζω πως δεν έφυγες'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη.

( πέρασαν κιόλας έξι μήνες)

............................................................................................................