Kitarō - "άνθρωπος της αγάπης και της χαράς"..

Λατρεύω τες..ουράνιες που μοιάζουν μουσικές..
Λατρεύω τη ζωή..
όταν ξανά και πάλι ατσιγγούνευτα
χαμόγελα μου στέλνει...
Ελάτε..τους ίσκιους μας να αφήσουμε..
σε ένα χορό ζωής νοσταλγικό !!!

η φίλη σας Σοφία...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Καλλιτέχνης: Κιτάρο

Άλμπουμ: Celestial Scenery: Silk Road, Volume 1

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 2011

 
Ο Masanori Takahashi γεννήθηκε στην Toyohashi, Aichi της Ιαπωνίας 
και είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Sahid. 
 Kitarō, που είναι το όνομα της παιδικής του ηλικίας σημαίνει 
"άνθρωπος της αγάπης και της χαράς", 
ο ίδιος  Βουδιστής , γεννήθηκε σε μια οικογένεια αγροτών Shinto- Buddhist.
 Μετά την αποφοίτησή του, οι γονείς του ήταν αντίθετοι με την ιδέα του γιου τους 
να έχει μουσική σταδιοδρομία. 
Σε μια προσπάθεια να τον οδηγήσουν προς το όραμά τους,
 έκαναν ρυθμίσεις για να αναλάβei δουλειά σε μια τοπική εταιρεία. 
Σε αντάλλαγμα, δεν έδειξε για τη δουλειά ενδιαφέρον, χωρίς να τους το πει 
και κατάφερε να τους πείσει να δουλέψει σε κάτι που αγαπά.

Κι όταν δουλεύεις σε αυτό που αγαπάς..μεγαλουργείς...

Είναι ένας Ιάπωνας καλλιτέχνης, συνθέτης, δισκογραφικός παραγωγός και διοργανωτής..
 Είναι ο νικητής ενός βραβείου Grammy 
για το καλύτερο άλμπουμ New Age ( Thinking You (1999),
 με ρεκόρ 16 υποψηφιότητες στην ίδια κατηγορία) 
και ένα βραβείο Χρυσή Σφαίρα για το Heaven & Earth (1993).
Σπουδαίος καλλιτέχνης..σπουδαία διαδρομή !!!
...................................................................................................................................................................

''τα Καλοκαίρια της ψυχής μου'' ..........

Ευλογημένος τόπος μου 
της μυρουδιάς της αγριοφλαμουριάς..
της μυρουδιάς της άγριας λεβάντας..
της μυρουδιάς  των αμπελιών και της συκιάς..
της μυρουδιάς απ' τα αγριοβατόμουρα..
της μυρουδιάς των σταφυλιών..
τα χρώματα που ζύμωσαν 
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..
ποτάμια..κάμποι καρπεροί..
φιλίες αγνές..δεμένες..χαραγμένες..
σκοινί ζωής..πατώντας το το χώμα της
πατρίδας που με βύζαξε..
πατρίδας που με ζύμωσε..
πατρίδας που στα σπλάχνα της 
δεμένη με κρατεί..
παιδιά ενός αλλιώτικου Θεού..
ο Λάκης και ο Νίκος και ο Κάκος μας
η Ευτυχία η Μάρθα..η Μαγδαληνή..
η Ελενίτσα..η Μοίρα ..η Σοφούλα..
η Γιώτα και η Δέσποινα..
η ιντριγκαδόρα μας Ραχήλ..
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου..
τα αδέλφια μου..
των παιδικών μου χρόνων..

ρωτώ..αναλογίζομαι..πισογυρνώ..
στους ίσκιους απ' τα δέντρα 
που με θρέψαν..
τη γλύκα τη ζαχαρωτή απ' τα φραγκόσυκα..
τα τζάνερα ..τα κράνα..τις γκορτσιές..
Μαντάτα μου 'ρχονται από μακριά..
μηνύματα μου λένε..
το Καλοκαίρι ήρθε και εστάθηκε
 πάλι απάνω απ' τον τόπο μου
προσμένει τις λαλιές μας..
μεγάλωσαν οι φίλοι μου..
μεγάλωσα κι εγώ..
αραίωσαν και φύγανε..
μίκρυνε το τοπίο μας..
αλλάξανε οι δρόμοι..
καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..
μα οι μυρουδιές ολόϊδιες..
στις βόλτες  τις απογευματινές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά
νοσταλγικά με προσκαλεί..
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..
να περπατήσω απ' την αρχή..
στα κακοτράχαλα λημέρια του χωριού..
τις γρατσουνιές μου να μη φοβηθώ..
να τραγουδήσω πέρα ν'ακουστεί..
να σκίσω τον αγέρα..
να ρθει ξανά να ενωθεί..
η ψιλή..αγνή..γλυκειά φωνή
της μάνας μου της λυγερής..
που φύτεψε στο στήθος μου
εκείνον τον αμάραντο
του τόπου που με γέννησε..
της όμορφης..ταλαίπωρης..
χιλιοβασανισμένης μου..της Θράκης μου..
της απέθαντης πατρίδας μου Ελλάδας ..
βασιλικός και δυόσμος ο αγέρας της..
στ' ασβεστωμένα σκαλοπάτια....

'' τα Καλοκαίρια της ψυχής μου''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
στη Φανή μου...
την υπέροχη μάνα μου...

...........................................................................................................

''σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πως να χωρέσω την αγάπη σου..
σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο
να εγκλωβίσω την..
άηχη η δυνατή της η κραυγή..
την γλύκα τη βαθιά ..
να φυλακίσω την..
απ' τα ζεστά..τα φλογερά φιλιά σου
με τι τραγούδι μου θαλασσινό
σινιάλο το σουρούπωμα..
όταν βολτάρει το μεράκι μου
στην κουπαστή..
να βγω για να σου στείλω..
πώς με τ' ανέμου τους φερτούς
τους κόκκους άμμου να τους φορεθώ..
να μεταμορφωθώ..και να χτιστώ..
σε λαμπερό μαργαριτάρι?
''γλυκό''  μου  Καλοκαίριασε..
σίμωσε όπως στα παλιά
σ' ακρογιαλιές τ' Ομήρου να με πας
ν' ανασκαλέψουν οι πατούσες μας 
ζεστές τις αμμουδιές..
μες στης αγκάλης σου τα κύματα
να γλυκονανουρίζουμαι..
στα ακρογιάλια της Παράδεισος..
κοχύλι ξεβρασμένο να γεννιέμαι..
στο κάλλος της αγάπης που μας έθρεψε
ξανά..ξανά και πάλι απ' την αρχή..
στο μίτο μου της Αριάδνης να κρατιέμαι..

''σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


...................................................................................................................................................................

''ζωγράφιζα τους κάβους μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χρόνους πολλούς ατένιζα..
στους βάλτους με τα στάχυα..
ελούστηκα τους ηλιανθούς..
δε σκιάχτηκα από το Λεβιθιάν..
που κρύβονταν στ' αυλάκια..
η ιστορία του μ' έσκιαζε..
με υποψίαζε φριχτά..
κι ας μην τον εθωρούσα..
Χορεύοντας στον θεριστή..
στις αυλακιές  καλαμποκιών..
στα ολόλευκα ανάμεσα μπαμπάκια..
ποτέ μου δε στερήθηκα τις θάλασσες
στην απεραντοσύνη τους των κάμπων μου..
στων οριζόντων μου τις θάλασσες
με τα πινέλλα μου του νου
ζωγράφιζα τους κάβους μου..
δεν έψαχνα για πλοηγούς..
τα κρύα τα νερά των καναλιών..
με λούζαν..με δροσίζαν Καλοκαίρια..
στις σμαραγδένιες τις ανταύγειες του..
του βασιλιά μου του ηλιάτορα..
του Οδυσσέα Ελύτη..
στα πρωινά του Αυγούστου μου..
ελούστηκα  την ευλογία της Παναγιάς..
ξόρκισα λυσσασμένους δαίμονες..
κυλίστηκα στα στάχυα τα χρυσά..
τον έρωτα αντίκρυσα γυμνό..
ηδονικά εξάπλωσα
σε ήλιους μαλαματένιους..
στις τρικυμίες του Χειμώνα μου..
πρότασα Καλοκαίρια..
μεγάλωσα........
αντίκρυσα τις θάλασσες..
βράχηκα στην αλμύρα τους.
τη σκούνα μου ισορρόπισα
στα αφρισμένα κύματα..
δέθηκα στα σχοινιά της..
αβούλιαχτο καράβι μου..
η σκούνα των ονείρων μου..
παιδιόθεν ναυπηγώντας...

 ''ζωγράφιζα τους κάβους μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
......................................................................................................................................

'' πειρατές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποιός κούρσεψε το όνειρο..
και το τραγούδι σου ελήστεψε.. 
έπαψες πια να τραγουδάς από καιρό..
τις ομορφιές που βλέπανε 
τα μάτια τα δικά σου..
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι.. 
και οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοράλλια να γεννούν..
αυτοί..''ληστές'' γεμίσαν δαίμονες 
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους
χρόνια πολλά μετράνε πια..
είχε καταποθεί..
σπασμένο το κουφάρι σέπεται
στο έρημο μουράγιο
χέρι ικανό του ναυπηγού..
του πλοηγού δε 'βρέθη..
Βαρέθηκες να κυνηγάς..
δαίμονες και αρπαχτάδες..
ούτε που το φαντάστηκες..
δε μέτρησες στο ζύγι σου από νωρίς
κατηγορίες ανθρώπων..
άνθρωποι εξολοθρευτές
και εξολοθρευόμενοι ανθρώποι..
τους πειρατές πολέμησες..
επαρασύρθηκες από τη δίνη τους..
εκούρνιαξες σε υπήνεμη ακτή..
δεν είναι αδυναμία σου..
βαθιά τη λέω ενσυναίσθηση
κόσμου που δεν αλλάζει..
δεν το 'χουνε σκοπό οι άνθρωποι
τη ζούγκλα να αφήσουν..
πηδάνε σαν τ' αδέλφια τους 
τους πίθηκους..
από κλαρί - κλαρί..
βγαίνουνε οι γορίλλες αρχηγοί..
κυλιούνται μες στη λάσπη τους..
χτίζοντας μιαν Ευρώπη..
κοιτίδα λέγαν ήταν του πολιτισμού..
μα εσώθη το σαπούνι να ξεβγάλουν..
τη λάσπη απ' τα λερά τους τα κορμιά..
αρέσκονται στα χοιροστάσια..
κατήντησαν θηλαστικά παμφάγα..
κι εσύ αρμενίζοντας στη θάλασσα 
εκείνη που την έβαψες 
γαλάζια στην ψυχή..
ψάχνεις σχεδία και πανί..
να ξανοιχτείς σε απόδραση..
σε ερημικό νησί..
να μη θωρείς τα προσωπεία τους..
κακέκτυπα απολιθώματα δεινόσαυρων..
σε ευλογημένο τόπο ενός Θεού..
που εφύτεψε την ομορφιά..
σ' εσένα εναποθέτοντας 
ελπίδα προσδοκώντας..

''πειρατές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''απούσα ''......Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κι εκείνη ανυποψίαστη..
απούσα απ' την πραγματικότητα..
απούσα απ' την ουσία της ζωής..
μουρμούραγε..ψιθύριζε..μονολογούσε
 κι έκραινε..
πόσο ωραία θα γινόταν η ζωή..
αν καίγαμε ένα κερί..
ναι ναι..ένα μονάχα αρωματικό κερί..
θα 'διωχνε λέει την πεζότητα..
και ως δια μαγείας μονομιάς..
κάνοντας τα ''φακίρικα''
θα ομόρφαινε η ζωή  μας..
Μα τ' αδειανό στομάχι του 
του διπλανού..του γείτονα..
που εζήταγε καρβέλι να σωπάσει..
ούτε που το εσκέφτηκε..
σπυρί δεν σκόρπαγε ποτές
σε στόμα έρημων πουλιών
σε στόμα διψασμένο....
μα θα μου πεις πως ο καθείς..
πράττει και λέγει κι ενεργεί..
με τα δικά του δεδομένα..
άλλος λυμένα  τα 'χει τα προβλήματα..
και άλλος ταλανίζεται και
καίγεται στη φλόγα..
κι έτσι αυτή..ευτυχής..ανυποψίαστη
γλυκά εθελοτυφλούσα..
στιχάκια μάζευε ολημερίς..
ατάκτως ερειμμένα..
έβαζε και μια τζίφρα για υπογραφή..
πως τάχα μια επώνυμη 
της το 'πε εμπιστευτικά.. 
θα γίνει ευτυχισμένη..
κι έτσι ορμήνειες έδινε..
στις ελαφρώς σκεπτόμενες..
εκειές που τα πορτοπαράθυρα ψυχής
κρατούσαν σφραγισμένα..
που στης ζωής τη λασπουριά..
ποτέ δεν περπατήσαν..
μονάχα να..στου καφενέ ..
την άχρωμη αχλή τους..
για αισιοδοξία πουλούσανε..
για λίγα τρύπια μοναχά..
ξεπερασμένα τους καπίκια..
κανείς δεν της ψιθύρισε..
κανένας δεν της το 'πε..
πως δεν αρκούνε τα κεριά..
να φέρουνε σιμά της..
ψυχές και πεταλούδες...
σε προσκλητήριο καλεί η ζωή..
εκειούς που αρώματα μυρίζουνται..
περνώντας κι απ' τα σκοτεινά..
τα αφώτιστα σοκάκια...
σ' εκειούς που βάρκες ταξιδεύουνε
σ' αρμένιστα νερά..

''απούσα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

''στων παφλασμών το αγκάλιασμα''.. Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πλέκονται με τα δάχτυλα
ψιθύρους κοινωνούν..
όνειρα ζωγραφίζουνε..
κατάλευκα..
μοιάζουν αφρών σε κύματα..
ασπράδας λάμπουνε μπουγάδας Κυριακής..
μοσχοβολιές που εκουβάλησαν..
τα βότσαλα συρμένα απ' το βυθό σου..
Στων παφλασμών το αγκιάλασμα..
μαργαριτάρια λες..
ψυχές και ζώντων και νεκρών..
καράβια αβούλιαχτα θαρρείς.. 
να καθρεφτίζονται στα χρώματα..
στα γαλανά του Αιγαίου..του Ιόνιου
ευλογημένος τόπος των ονείρων σου..
αβούλιαχτες σχεδίες..
οι αυτοσχέδιες  μικρές - μικρές..
που σε κρατήσαν στον αφρό..
στο πάλιωμα των χρόνων..
Αιχμαλωτίζονται οι σκιές βαθιά..
στάμπα..σφραγίδα των ερώτων μας
στα βοτσαλένια τα ακρογιάλια..
βλέμματα που μας χάιδεψαν
εικόνες που δεν επιτρέψαμε
ανάμνηση να γίνουν στέρφα..
αλήθεια..
πως συναντιούνται ερήμην μας
οι διαδρομές ανθρώπων !!!

''στων παφλασμών το αγκάλιασμα''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος''.......

 by Hans Zatzka

Φαντάσου λέει..
σε ένα προσκλητήριο καρδιάς..
να 'βγαινε η σκέψη σου αληθινή 
να τόλμαγες ..στο φέγγος της..
μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος
Καλοκαιριού..ολόγιομης σελήνης....
οι λύκοι να ουρλιάζανε..
κι εσύ κωφεύοντας..χορού
τραγούδι ν' αρχινούσες..
να ανέβαινες με δρασκελιές..
να 'ριχνες σκάλες αψηλές..
να φτάσεις το στ' αψήλου..
στου ουρανού στερέωμα..
στου φεγγαριού αγκαλιά..
σκληρή η πραγματικότητα..
τις αυταπάτες σου να λάτρευες..
για μια βραδιά μονάχα..
να σκότωνες τους Δράκους σου..
τους Δαίμονες ξορκίζοντας.. 
μάγισσα εσύ..να 'κλειες τ' αυτιά..
στα ουρλιαχτά σκυλιών της Γης..
να αψήφαγες επίγεια ναυάγια..
σκαριά ερειπωμένα..δρασκελίζοντας..
σπίτια με κλαίουσες ιτιές..
ψυχές ερειπωμένες της ανέχειας..
ανάξιων κατασκευαστών..
ονείρων προδομένων..
Φαντάσου λέει..
χορό στην αγκαλιά των αστεριών..
μόνη..στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού..
το ταίρι αναζητώντας..
που χρόνια τώρα κατοικεί..
σε πίστες που εστρώσανε..
τα ολόχρυσα μαλλιά της Βερενίκης..
σφιχτή αγκαλιά να πάρεις τα
τ' αστέρια της..κρυμμένα στα μαλλιά της..
να ξανασυστηθείς απ' την αρχή..
στα δάχτυλα ανιχνεύοντας..
τ' αστέρι το δικό σου...
μονάχη εσύ το γιατρικό..
μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος..
μοναχικός χορός σου..
κράτα τη μέση μου γερά..
μη φοβηθείς..
των χρόνων μας το τρίκλισμα..
μαζί μου στροβιλίσου δίχως έλεος...
με των βιολιών το βαλς 
που φτάνουνε απόψε ως τ' αυτιά
στο κάλεσμα αναγέννησης 
στα μάτια λατρεμένων..
έχει μια γλύκα όσο να πεις..
το σφιχταγκάλιασμα με τ' όνειρο..
τρατάρει τη μαγεία !!!

 ''μεσάνυχτα..μες στης Πανσέληνος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στης ψυχής της τη λίμνη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βουλιαγμένη στης ψυχής της τη λίμνη.
όμοιο λες σκουριασμένο σκαρί..

του βυθού τα θολά ανταριασμένα νερά της.. 
επαγώναν το  γυρτό της κορμί..
αναδυομένη εκρυβόταν συχνά..
στις πυκνές..αγκαθωτές τις βατιές 
που φυτρώναν μοναχές τους στις όχθες..

Αγκάθια είχαν κολλήσει 
χρόνια τώρα στο φουστάνι της..

μα για τα αγκάθια της ψυχής..

ούτε μιλιά δεν έβγαζε..

σκυφτή περνούσε τις κρυψώνες της..

άκουγε πότε - πότε και τα βράδια της..

τα μαυροπούλια που τα εχρωμάτιζε..

και θάρραγε τις κάργες για αηδόνια..
Μόνη..σκυφτή..ονειρευάμενη..
έχτιζε με πηλό τον ίσκιο της..
τα νιάτα τα χαμένα της..
άγαλμα λες..μες σε πλατεία ξεχασμένο..
μοναχική η κυρά Ρηνιώ..
κρυβότανε τα χρόνια της τα ύστερα..
την ανημπόρια της σκεφτόταν..
ένα παράπονο την έπιανε..
φιλάσθενο το σώμα της..
το πνεύμα κουρασμένο..
μονάχη..ξεχασμένη..
στης ψυχής της τα άβατα 
η έρμη επαρχία την κατάπινε..
φάντασμα λες και ξωτικό..
στα έρημα λαγκάδια..
τα όνειρα μετρούσε που τελεύανε..
στερεύαν οι ελπίδες..
τώρα κανένας απ' τον τόπο δεν επέρναγε..
σωπάσανε και τα βελάσματα..
σωπάσαν και οι γνώριμοι ανθρώποι..
Δυσκολευότανε να εξηγεί
στους άγνωρους περαστικούς.. 
πως κρύβει το..το βλέμμα το εντός..
σαν το μυρμήγκι μάζευε..
τροφές και εμπειρίες μιας ζωής..
να κυριέψει το ντουνιά..
να γίνει αρχοντοπούλα..
μα ήρθε η νεροποντή των γηρατειών..
τις αποθήκες της εσάρωσε..
αδειάσαν τα κελάρια της ψυχής της..

''στης ψυχής της τη λίμνη'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

............................................................................................................

''βραβειολαγνείας... έργα και ημέραι ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αν η παιδεία δε σας γίνει έρωτας..
έρωτας που να καίει ..
το νου και τη ματιά σας..
αν δε σας γίνει έρωτας 
βαθύς και σαρκικός..
κατάσαρκης φανέλλας φορεμένος..
από τη γειτονιά σας δεν το καταδέχομαι..
ναι..ναι..από τη γειτονιά σας δεν περνώ..
δεν συναινώ στην επετεία σας..
καθώς επέτες καταντάτε απερίσκεπτοι..
βραβεία ζητιανεύοντας..κούφια χαρτιά..
κιτρινισμένα μπακαλόχαρτα..
θρασείς και αδαείς ως ετολμήσατε
της αυθεντίας τον μανδύα να σαρκωθείτε..

Δεν το φορώ το ιλουστρασιόν..
το φανταιζί..στενό σας νάιλον..
το ευτελές το φόρεμα..
όταν μοιραία..σε μια επιδείξη μοδός
της ελαφράδας του προχείρου σας..
προσβλητικής αισθητικής..
εκείνο το λερό κορμί σας ντύνει..
Δεν το φορώ το ανούσιο..
το παγωμένο σας χαμόγελο..
όταν ατέχνως για να κρύψει προσπαθεί
το παγωμένο της ψυχής σας χιόνι ...

Ούτε και γλείφω- γλείφομαι ανόητα..
εμπρός στα κάλπικα βραβεία σας..
εκείνα που κρεμούν στα μανταλάκια..
την περισσή ανοησία σας..
το άδειο το τσουκάλι σας του νου..
Φτύνω και καρβουνιάζομαι..
αντίκρυ στέκομαι..στους στίχους
τους λειψούς..ντυμένους με χρυσόσκονη..
που χωματόδρομους ποτέ τους δε γνωρίσαν..
που παραποίησαν οικτρά..
 το << αίεν αριστεύειν >>.

Εκείνα τα στιχάκια σας ελάτρεψα από παιδί..
εκείνα που εμείνανε στα σκοτεινά συρτάρια..
εκείνα που ανασύροντας..
γεμίσαν τις σελίδες μου με φως..
Σιχαίνομαι το επίπλαστον..
εκείνο που τις λέξεις στραμπουλίζει..
που κλέβει το αυθεντικό..
την αίγλη αναζητώντας παντί τρόπω..
Σιχαίνομαι το στοίχισμα των λέξεων..
που ασφυχτιούνε εγκλωβισμένες
μοιάζουνε μεγαλοκοπέλλες που παράταιρα..
δένουνε φιόγκους στα μαλλιά τους..

Μ' αρέσει να γυρνώ τα βράδια μου
στα σκοτεινά δωμάτια..
τους πεταμένους καταγής..ασήμαντους
ελάχιστους για τους πολλούς..
τους στίχους να απαγγέλλω..

Και αν το καταλάβατε..
δε μου αρέσουνε τα καραγκιοζιλίκια σας..
εκείνα που μου χώνεται στη μούρη..
μου δίνετε και διαταγές ..
το μαύρο σας ..άσπρο να χρωματίζω..
Δεν παίρνω απ' τη καμμένη πίττα σας..
μονάχοι να τη φάτε...
αντέστε στα κρασοπουλειά..
βρίθουνε στα κελάρια τους..
φιλοσοφίες αμπέλου μέθης.. 

''βραβειολαγνείας έργα και ημέραι'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................