και το τραγούδι σου ελήστεψε..
έπαψες πια να τραγουδάς από καιρό..
τις ομορφιές που βλέπανε
τα μάτια τα δικά σου..
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι..
και οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοράλλια να γεννούν..
αυτοί..''ληστές'' γεμίσαν δαίμονες
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους
χρόνια πολλά μετράνε πια..
είχε καταποθεί..
σπασμένο το κουφάρι σέπεται
στο έρημο μουράγιο
χέρι ικανό του ναυπηγού..
του πλοηγού δε 'βρέθη..
Βαρέθηκες να κυνηγάς..
δαίμονες και αρπαχτάδες..
ούτε που το φαντάστηκες..
δε μέτρησες στο ζύγι σου από νωρίς
κατηγορίες ανθρώπων..
άνθρωποι εξολοθρευτές
και εξολοθρευόμενοι ανθρώποι..
τους πειρατές πολέμησες..
επαρασύρθηκες από τη δίνη τους..
εκούρνιαξες σε υπήνεμη ακτή..
δεν είναι αδυναμία σου..
βαθιά τη λέω ενσυναίσθηση
κόσμου που δεν αλλάζει..
δεν το 'χουνε σκοπό οι άνθρωποι
τη ζούγκλα να αφήσουν..
πηδάνε σαν τ' αδέλφια τους
τους πίθηκους..
από κλαρί - κλαρί..
βγαίνουνε οι γορίλλες αρχηγοί..
κυλιούνται μες στη λάσπη τους..
χτίζοντας μιαν Ευρώπη..
κοιτίδα λέγαν ήταν του πολιτισμού..
μα εσώθη το σαπούνι να ξεβγάλουν..
τη λάσπη απ' τα λερά τους τα κορμιά..
αρέσκονται στα χοιροστάσια..
κατήντησαν θηλαστικά παμφάγα..
κι εσύ αρμενίζοντας στη θάλασσα
εκείνη που την έβαψες
γαλάζια στην ψυχή..
ψάχνεις σχεδία και πανί..
να ξανοιχτείς σε απόδραση..
σε ερημικό νησί..
να μη θωρείς τα προσωπεία τους..
κακέκτυπα απολιθώματα δεινόσαυρων..
σε ευλογημένο τόπο ενός Θεού..
που εφύτεψε την ομορφιά..
σ' εσένα εναποθέτοντας
ελπίδα προσδοκώντας..
''πειρατές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου