''παιδί είμ' εγώ και σου μιλάω..μ' ακούς?''.........

Και μη θαρρείς μεγάλε μου εξουσιαστή..
πως κι αν ακόμα γνώστης γίνω και σταθώ..
σε κείνο εκεί το τολμηρό το σύγγραμμα..
του Πλάτωνος την << Ιδανική την Πολιτεία>>..
πως δε θα διακρίνω τάξεις ..διαφορές..
μα θα σταθώ στ' ανθρώπινο το πρόσωπο..
της ευνομούμενης..σωστής Δημοκρατίας..
Είμαι παιδί..και τι θαρρείς..μπορείς να με γελάσεις?πως να χιονίζει δεν επιθυμώ..
το χιόνι δε ζηλεύω?..παιδί είμαι εγώ..
τρελλαίνομαι για χιονοπόλεμο..
μ' αρέσουν οι νιφάδες που με λούζουνε..
μ' αρέσει να τις σεργιανώ..μέσα απ' το παραθύρι..από τη θράκα τη ζεστή..
του θαλερού σπιτιού μου..
Μα δε μ' αρέσει όταν χιονίζει αδιάκοπα 
είτε είν' χιονιάς ή ξαστεριά..ή μπόρα ή χαλάζι..
όταν χιονίζει στα τσαρδάκια των παιδιών
στης ξηρασίας..της ανομβρίας τα μέρη..
των παιδικών ψυχών που δρόμο αλάνας στερηθήκανε το χιόνι που σκεπάζει τις καρδιές τους..Μιλάς για δικαιώματα..
Πολλά θα ήταν να στ' απαριθμώ..τα δικαιώματά μου..ξέρω πως βάζεις λούσα και στολίζεσαι..
κι ελπίδες μου μοιράζεις..
μα εγώ ζητώ καθημερνά..όχι τη μία σου
 που διάλεξες να με σκεφτείς..
εκείνη τη μοναδική Παγκόσμια ημέρα..
και μην ξεχνάς φίλε εξουσιαστή..
γκρεμίζεις στέγες και φωλιές ζεστές..
τα πάθη και τα λάθη σου πληρώνω στις πλατείες..
ένστικτα ικανοποιώ..
στης αχρείας της ανάγκης μου τις μέρες.. 
γίνεσαι εσύ ο κακοποιός..σφαλίζοντας τα μάτια..
Λιοντάρια πλάθεις..και γρυλλίσματα 
του ανόητου του λύκου ζωγραφίζεις..
είσαι καιρός μιας θύελλας..
μιας καταιγίδας άγριων δασών..
σαρώνεις δικαιώματα..κλέβεις ..
με το δρεπάνι σου θερίζεις τις ζωές μας..
μες στο τσουκάλι στον αιώνα σου..
επαίσχυντες ..διόλου ερήμην σου..κρύβεις περγαμηνές..
Τα δικαιώματα ασύμφορα..για σένανε
που μοίρασες τον κόσμο..
ζιζάνια..αγκάθια τα λογάς..
στο θέατρο του Καραγκιοζ μπερντέ..
κατάλογο αναρτάς..
πως νοιάζεσαι..σκοτίζεσαι..πονάς..και με φροντίζεις..
Βήμα το βήμα οι λιγοστοί..οι σώφρονες..
ακόμα σαν παράφωνα γραμμόφωνα..
σαν γραφικοί του δρόμου καλλιτέχνες των κολλάζ..
για δικαιώματα παιδιών μιλούν..
για ξέπλυμα της λέρας και του κάρβουνου..
εκείνο που οι άνοες.. 
με τα ημίμετρα της φτώχειας του ξεριζωμού..
της καταπίεσης θρησκοληψιών..
κολλούνε στις αθώες τις ψυχές μας..
Δεν τρώω από την πίτα σας..
της μάνας μου καλύτερα..στο φτωχικό κωνάκι της..
εκείνη που εψήθηκε στο φούρνο το δικό της..
να ανασκουμπωθείτε καρτερώ..
μην κλέβετε εμμέσως πλην σαφώς..
τα δικαιώματά μου..
στην ανθρωπιά σας προσδοκώ..
είμαι εικόνα σας κι εγώ...
μιας πολιτείας ιδανικής..που καρτερά μαζί μ' εμε΄..
και χρόνια αντιπαλεύει..
Και αν ποτές δεν ονειρεύτηκες..κακόμοιρε εξουσιαστή..
και αν τα άστρα δεν εμέτρησες
μαζί με το υπέροχο βιβλίο του Λουντέμη..
άσε με εμένα στο δικό μου ουρανό..
μη τον θολώνεις με τις βόμβες σου και τα πυρηνικά..
να σεργιανώ τις νύχτες μου τις φτωχικές..
στ' αστέρια στον ουράνιο μου το θόλο!!! 
και πάψε να αυτοαναιρείσαι με το σλόγκαν τ' όμορφο
της νόνας της σοφής μου..εγώ ντεμέκ..
σε καίω πρώτα Γιάννη μου..και σε αλείβω λάδι...

''παιδί είμ' εγώ και σου μιλάω..μ΄ακούς?''- Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
.............................................................................................................

''αγέρας στα σοκάκια να σε φέρνει''.....

Μη λησμονήσεις..να περνάς..
αγέρας στo σοκάκι να σε φέρνει..
είναι η φωλιά σου η πρώτη..η ζεστή..στου πατρικού..
της μάνας σου στο πέτρινο..το πορτοπαραθύρι...
εκεί..με το τσεμπέρι τ' άσπρο μες στο μαγερειό..
γιουφκάδες..τσιγαρίδες..τις ορμήνειες μαγειρεύει..
Να ψάχνεις και να βρίσκεις το κλειδί..
στο παλιωμένο απ' τα χρόνια το πορτόνι 
ν' ανοίγεις το κατώι το σκοτεινό
και να τρυπώνεις στα κελάρια της..
τις θύμησες να ψαχουλεύεις τες
στα κρεμασμένα τα μπαμπακερά..
στης μνήμης τα σακούλια..
Τώρα που επλημμύρισαν οι δρόμοι σου..
ριάλιτι..και ήρωες..
μεγάλες Μπουμπουλίνες γιαλαντζί..
μικρή μου να μη  λησμονάς..
μη λησμονήσεις το κλειδί..τη σκόνη μη φοβούσαι
δεν έχω αντικλείδι πια μαθές τ' αυθεντικού..
κάτω από το πορτόνι καρτερεί..βαστάζει..
μη πτοηθείς και να πισωγυρνάς..ευρένησέ το..
σκουριές οι μνήμες θα γενούν..
στο σκάλισμα της κεφαλής..
είναι και που τα σίδερα αλλοιώνονται..
στης λήθης.. των καιρών...
Στο φεγγαρόφωτο να σεργιανάς..
στου ποταμιού να καθρεφτίζεσαι..
τα χέρια τ' άδεια αστέρια να γεμίζεις τα..
να κατεβαίνουνε στις άκριες οι ψυχές..
αυτών που ξεκλειδώσανε την πόρτα σου...
αυτών που διάβηκαν..το έψαξαν..
του πορτονιού σου το κατώφλι.. 
να σεργιανάς στο παραθύρι σου..
τη φύση να ρουφάς..
τρελλάθηκαν τα δέντρα.. η φύση γύρω τα δεντριά..
τρελλάθηκαν κι οι λιγοστοί π' απόμειναν ανθρώποι..
κόκκινο ψάχνουν ξύδι και λεμόνι αψύ..
να καθαρίσουν των μυαλών τους τη σκουριά..
Όλα τριγύρω βιάζονται..κι αυτά μαζί με σένα
είν' η σπουδή που τα οδηγεί..
στης Άνοιξης της πρόωρης..να γεννηθούν..ν' ανθίσουν..
μα τούτη γύρω η σιωπή..με τυραννά..με γδέρνει..
σταμάτησαν οι ταξιδιώτες..οι περαστικοί..
έπαψαν να σηκώνουνε..
να ψάχνουν στο πορτόνι το δικό σου..
θες η γαλήνη..η στασιμότης..η σιωπή..
να εγκυμονούνε Άνοιξες..
απροειδοποίητες να έρθουν..να εισβάλλουν?
το βρήκα πάλι το κλειδί..παλεύω τη σκουριά του..
Στις νηνεμίες εγαλήνευα..στις θύελλες γενιόμουν..
δεν το μπορούσα μάτια μου..μονότονα να περπατώ..
επέστρεφα και πάλι ξανά..στης ανταρσίας που με βύζαξαν..
τα χωματένια σου σοκάκια.....

''αγέρας στα σοκάκια να σε φέρνει''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

''χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες''........

έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη - Πολυτεχνείο

Ετριγυρνούσε με τ' ανάκατα μαλλιά..
γκριζάραν από τότες κι οι κροτάφοι...
ασάλευτο το βλέμμα της..τρύπωνε στους δαφνώνες..
λίγα κλαριά..λίγα κλωνάρια δάφνης και ελιάς..
του στεφανώματος..
επεριμάζωνε..τις κόμες των αντρειωμένων να στολίσει..
κι ένα κερί..κι ένα κερί..να σιγοκαίει στης μνημοσύνης..
μη στερέψει..
ήτανε πάλι ετούτη η γιορτή..παρόμοια με τις άλλες..
εκείνες τις γιορτές που τραγουδούν..
λεβέντες..νιάτα που αψήφησαν φοβέρες ..μα και τρόμο..
ελεύτερη περπάτησε η ψυχή..στης αποτίναξης 
και στου ξεσηκωμού..και στου ξεριζωμού..
στης τυραννίας τα μέρη..
η σκέψη δεν ελύγισε..στις 17 Νοέμβρη..
ήτανε άλλη μια ζαριά..στης λευτεριάς την πόρτα..
χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες..
εσπάγανε στα χέρια τους..στο νου των αντρειωμένων..
Είναι που σαν κοιτάς ψηλά..ποδοπατείς τα φίδια..
κόβεις κεφάλια κι ας φυτρώνουνε..νέες λερναίες ύδρες..
ο λεύτερος ποτές του δε φοβήθηκε..
μονάχα εκεί στην πέτρα του μονολογεί..
ελέυθερος του πρέπει να ανασαίνει..
κιτρινισμένες μνήμες μου..
στέκεστε ολόρθες μπρος στα σκαλοπάτια μου..
μου γνέφετε το μάτι..
δεν ξέρω τι με θλίβει πιότερο..
που χάθηκαν οι ελπίδες πια των νιάτων μου..
ή που καινούριο πανωφόρι φόρεσαν..
χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..

χωρίς αιδώ συνεχιστές..με δίχως λυχνοστάτες

της αδικίας του σκότους και της απονιάς

ανερυθρίαστοι..συστημικοί εργάτες ?

 

''χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..ξορίες κι αλυσίδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''σεντέφια'' ήσαν στα μαλλιά''..........

Σεντέφια στέκουν στ' άσπρα μου μαλλιά..
οι χάντρες απ' το περιδέραιο το παλιό..
που σκόρπισε μια νύχτα στην ποδιά μου...
Ένα κορδόνι περασμένο πέρλες η ζωή του καθενός..
Γυμνή..χωρίς τη μαεστρία της κατάδυσης..
χωρίς αναπνευστήρα μάσκα και στολή..
την παγωνιά ν' αντέξω τόλμησα
του σκοτεινού βυθού μου...
Περάσανε τα χρόνια και επάλιωσε η κλωστή..
έσπασε ο κόμπος και σκορπίστηκαν
τα φιλντισένια μου όνειρα..που ήσαν βελονιασμένα..
ενδιάμεσα στις ακριβές..τις πέρλες της κλωστής μου..
σκύβω..μετρώ..φυλλομετρώ..συλλέγω..ξεχωρίζω..
κάθε μου πέρλα και μια θάλασσα..
καθένα φίλντισι και μία ξωτική ακρογιαλιά..
κάθε σεντέφι και μια βύθιση..
στο χτένι που στολίζει την..την κόμη τη λευκή μου..

''σεντέφια'' ήσαν στα μαλλιά - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

.............................................................................................................

⫷ δεν ξέρω αν φταίει η βροχή⫸

Δεν ξερω αν φταίει η βροχή..
ή πάλι αν φταίει ο νόστος.
δεν ξέρω αν φταίει που νότισε το όνειρο..
κι εχάθης στην ομίχλη της ψυχής μου..
ούτε και ξέρω αν φταις εσύ..
 κι ακόμα δεν εφάνης..
εγώ μαζί σου επιθυμούσα να ψιχαλιστώ..
το μονοπάτι εκειό το λασπερό..
μαζί να το διαβούμε..
Μου φαίνονταν απίστευτο..φάνταζε αληθινό..
θα 'ρθω μου μήναγες θα 'ρθώ..
κι ας είμαι γκρίζος ήλιος..
χρόνος φευγάτος..ανεκπλήρωτος..
σπαταλημένες ώρες..?
αφουγκρασμός των χτύπων της καρδιάς...
και αν σε γνώριζα νωρίτερα..?
σάμπως και να 'ταν καρμικό..
της σύγκρισης  για να 'χω τα σημάδια..
είναι οι συμπτώσεις της ζωής..συχώραμε..
που με πετροβολούνε..
βρεμμένη με το λύχνο προσπερνάω τη βροχή

ακόμα σε προσμένω
ωωω! δεν τα λησμονώ..τα λόγια τα ζεστά..
κοιτώ στα μάτια σου τα δυό..
τις στάλες που μου στάξανε..
και ρέουν στην ψυχή μου..

⫷ δεν ξέρω αν φταίει η βροχή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

''είναι οι χειροκροτητές''...........

Ήρθανε κάτι εποχές

μπροστά επήγαινε ο αραμπάς

ξοπίσω του οι χειροκροτητές

μασώντας τα υπολείμματα

τις φλούδες πεταμένες των αρχόντων..

Μοιραίοι..αφελείς..οι αδαείς..
στο ανώνυμο του πλήθους στιβαγμένοι..
γελούνε..φωνασκούνε και χειροκροτούν..
ως άλλοι Δον -Κιχώτες και Μεσσίες..
Θυμός βουβός με κυβερνά ανύποπτες στιγμές..
συμπόνια κατανόησης..αγάπης μετατρέπεται
για τα κοπάδια τα απερίσκεπτα..

τους χειροκροτητές...

Το όνειρο ίσως προσπαθούν..
μες στης πλατείας και του δρόμου την αρένα
απ' το τσιγκέλι της ψευτιάς τους κρεμασμένο..
των επιτηδείων που λυμαίνονται ψυχές
για να το ξεκρεμάσουν..

Ζωές αξίας σπουργιτιών..
στα χιόνια ..στους χειμώνες..
στις λίστες της λιμοκτονίας οι αδαείς..
οι αυλοκόλακες..στης εξουσίας τα κιτάπια..

Είναι οι χειροκροτητές..

η αυτογνωσία..η ενσυναίσθηση..

η αποχαύνωση..φίλη απούσα..ακριβή

συντρόφισσα στο άδειο τους πουκάμισο.. 
σε θέαση αλαλαγμών..κραυγές τους οδηγούν..
Εκείνοι οι ευκολόπιστοι.. 

οι φανατισμένοι της ζωής..
που στης τυφλότης τα λημέρια κατοικούνε..
Θύτες και θύματα αφ' εαυτών..

του σκοταδιού της ανθρώπινης ψυχής
αυτοπαγίδευσης φορούνε την κονκάρδα..

''  είναι οι χεροκροτητές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''δεντρί ήσουν και ρίζωνες''..

Ήσουν δεντρί και ρίζωνες..
μέρα τη μέρα στην ψυχή μου...
ερχόσουν στα αλίπαστα τα χώματα..
λίπασμα ακριβό..στο χέρσο μου λιβάδι..
κι εγώ σε φύτρωνα..σε πότιζα..σ' αγάπαγα..
ήσουν βασιλικός και δυόσμος μου..
λεβάντα στο παρτέρι της καρδιάς μου..Έτσι..μιας θύμησης αχλής..
για σένα στον αέρα θα σκορπίσω..
για σένα ανεμόβροχό μου σιγανό..
που εψιχάλισες τα φύλλα της καρδιάς μου...
κι ύστερα Φθινοπώριασες νωρίς...
επέταξες τα φύλλα καταγής μου..
όλα τα λούλουδα την Άνοιξη ανθούν..
τη θωριά τους καρτερούν..από το παραθύρι..
μα εσύ σιωπάς..δεν μπουμπουκιάζεις..δεν ανθείς..
άφησες στους αγέρηδες..
κιτρινισμένα σου τα φύλλα στην ψυχή μου
κρατούν αιώνες από τότες τα Φθινόπωρα..
στης απουσίας σου..στης φύτρας σου τη γέννα..


'' δεντρί ήσουν και ρίζωνες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

'' άνοες εξουσιαστές''........

art : Misha Gorden

Σε τούτο το κωνάκι το μικρό..
σε τούτη εδώ που εβρεθήκαμε..
του σύμπαντος την κόχη τη μικρή..
περπάτησαν τη σκέψη μας..ανθρώποι φωτισμένοι..
κι οϊμέ! ήρθε τσουνάμι εκεί στα ξαφνικά..
στης ανθρωπότης τα λημέρια..
στις ακτές εξεβραστήκανε οι άνοες ηγέτες..
μουσκέψανε τους πάπυρους..εβρέξαν τις αξίες..
κι όλοι εμείς οι λιγοστοί..
με τον κοινό το νου που απομείναμε..
μονολογούμε στην ακτή..........
Δεν είναι τάχατες πράξη πολιτική
να αγωνίζομαι..άνθρωπος για να μένω
κι όχι ένας σκλάβος..δέσμιος του χρήματος..
που καθορίζει στις τρελλές τις εποχές..
ζωές..ψυχές ανθρώπων?
Υπάρχουν άνθρωποι σε τούτη τη ζωή..
την επαφή που χάνουνε με την πραγματικότητα..
χάνουν την επαφή τους με τον άνθρωπο..
το ίδιο το εγώ τους..
υπάρχουνε και οι ενσυνείδητοι..
στο χρήμα δίνουν την αξία που του πρέπει..
υπάρχουνε ακόμα..ευτυχώς..κι οι σώφρονες..
που στηλιτεύουν τη διάβρωση..
τους λάθους δρόμους μουτζουρώνουν..
Ανθρωποφάγοι οι άνοες..
σκορπούν τρελλές ημέρες και απόγνωση..
βουλιάζουν στο πηγάδι τους..ολάκερες γενιές..
κλέβουνε το χαμόγελο..κρατούν
για το θολό το προσωπείο τους..
τη γκρίζα σκοτεινιά τους..
Φτώχυνε ο κόσμος μάτια μου..ηγέτες δε γεννάει
εχάθηκε η φώτιση.. κρισιολογίας οιμωγές..
θρονιάσθη στην καρέκλα της..της έμπνευσης..
ο άλογος ο νους..
Μα εγώ είμαι ένας άνθρωπος απλός...
να ζήσω θέλω και να δω
χαμόγελα στα πρόσωπα  παιδιών..
εκείνα που φυτρώνουνε στις ρίζες τους..
στα δέντρα της ειρήνης..εργασίας..δημιουργίας..
Δεν είστε άτρωτοι κι ας το δηλώνετε..
μοιραίοι της ζωής μας παγαπόντηδες..
έσω ο καιρός σας της κατάρρευσης..
συντρίμια της ψυχής σας θα μαζεύετε..
τα λάθη και τα πάθη μας πληρώνονται..
εδώ η Κόλαση και ο Παράδεισος..
εδώ το έγκλημα..εδώ και η τιμωρία..
όχι δεν είν' μοιρολατρία αυτό..
η θεία δίκη το προστάζει..το καλεί..
η ίδια η δική σας Ειμαρμένη...........

'' άνοες εξουσιαστές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''ήρωα σε βαφτίσανε'' (1) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έργο του ιδεαλιστή καλλιτέχνη - Δημήτρη Κατσικογιάννη

Είναι φορές που στη ζωή μας τη μικρή..
έχουμε ανάγκη από ήρωες..να αναστηλωθούμε..
κι έρχονται πάλι δυνατές στιγμές..
που πρέπει να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι ήρωες..
όποιο κι αν είν' αυτό..το κόστος της θυσίας...
Δεν ήταν για το χειροκρότημα..
δεν ήταν υστερόβουλη η θυσία..
ήταν ανάγκη εσωτερική αντίκρυ απ' τον κίνδυνο..
ήτανε στάση ζωής το ανδραγάθημα..
το βέλος του το δίκαιο να στοχεύσει..
Γιατί αδελφέ μου τι θαρρείς..
αληθινότερο από  τη διδαχή..
η πράξη είν' το παράδειγμα ..
ο φανοστάτης για την αναζήτηση της λευτεριάς
για νέους και παιδιά !!!
Έχουνε στόμα οι πλαγιές..και τα λαγκάδια μάτια..
κρατούν τη μνήμη ζωντανή..στα χιονισμένα αλώνια..
Στο τσίρκουλο το αδιανόητο που σου στήσανε....
αιώνες τώρα η παράσταση κρατεί..
στης μοιρασιάς του κόσμου οι ''θεομπαίχτες''
αδιέξοδος ο πόλεμος..στην ήρεμη ψυχή σου..
Σ' έφερνα στις σελίδες μου και έστεκες..
μορφή αντρίκια..μέσα στις μορφές..
τις δυνατές..σα μάρμαρο λευκές..
ψυχές εξαγνισμένες..

Άλλοι θα λένε' κορόϊδο πως επιάστηκες εις τη ζωή..
άλλοι θα λέν' πως ήσουνα..ένας ονειροπόλος..
κι άλλοι θα λογαριάσουνε..πως αεροβατούσες.
πως έκλεινες τα μάτια στην πραγματικότητα..
χίμαιρες πως επίστευες..και τις εκυνηγούσες...
Δε θα σε καταλάβουνε ποτές..
της άλλης πάστας οι ανθρώποι..
Εσύ θα τους μιλάς για τη διαδρομή ως το τέλος της..
σαν ''συνομώτης'' της ελευθερίας της σκέψης τους..
κι εκείνοι..βολεψάκηδες..κρυψίνοοι..
μιας επιδερμικής ζωής θα μένουν γευσιγνώστες..
Θα σε ονομάσουνε οι λίγοι..οι εκλεκτοί του νου..
ήρωα θα σε λένε τα βιβλία..μα..
εσύ ένας απλός..και φλογερός..αληθινός..
άνθρωπος της ζωής..και της ζωής σου αντάρτης ..
ήρωες δεν εκαταλάβαινες τι πάει να πει..
φορούσες πάντοτε τα πρωινά εις το ξεκίνημα..
το σακάκι που σου εταίριαζε..δε σε εστένευε..
σε γέμιζε ορμή...
Έτσι εβγήκες..επετάχτηκες..εθελοντής..
εδήλωσες τον κόσμο να αλλάξεις...
Θυσίασες της νιότης σου..
επτά μου έλεγες ολάκερα τα χρόνια σου..
ζούσες  παρέα με οβίδες..
που εσκάγανε ανεξέλεγκτα ..
όμοια θαρρείς..τρανές σαν ''γουρουνάκια''..
Δεν είναι που δεν τις φοβήθηκες..μα
η ορμή για την πατρίδα σου..
τη μάνα σου..τα όσια τα ιερά..
εβρυχάτο μεγαλύτερο θεριό μες στην καρδιά..
εγρύλλιζε στα σωθικά τα βράδια..
Σ' έβγαζε στο κυνήγι το πρωί των μαγισσών..
που λέγονταν..είχαν το όνομα ''οχτροί''...
τον πόλεμο εμίσησες..θιασώτης μιας ελευθερίας..
το χάλασμα του κόσμου δεν το άντεχες.. 

Τώρα κρατώ στα χέρια μου..εκείνο το εξώφυλλο..
 από ένα φυλαγμένο περιοδικό..
μες στην κασέλα με τα αριστεία της ζωής..
τα αριστεία της ανδρείας σου στρατιώτη..
τη φωτογραφία που κιτρίνισε..
την επιστροφή σου από το μέτωπο..
κρατώ το βλέμμα το θλιμμένο σου..
σε μιας στιγμής ανύποπτης ..
τη στάμπα αυτή της νιότης σου..
που ήρωα σε βαφτίσανε..χωρίς να σε ρωτήσουν..

Κανένας δεν τους μήνυσε..κανένας δεν τους το 'πε..
εκείνους τους παρατρεχάμενους..
που προσπαθούνε λίγη δόξα να γευτούν..
οι οκνηροί..τα παληκάρια της φακής και οι δοσίλογοι
που φλόγα μέσα στην καρδιά..ποτές τους δεν ανάψαν..
οι ήρωες  είναι απλά κοινοί θνητοί..
που κάνουνε κάτι ξεχωριστό..
όταν το χρέος της καρδιάς τους..τους καλεί...
Ωσάν βολβοί κάτω απ' τη Γης..
που ξεφυτρώνουνε στα αίφνης
το φως γυρεύουν οι ψυχές ν' αναστηθούν..
μες στο γιορτάσι της καρδιάς μας..

''ήρωα σε βαφτίσανε'' - Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικού.
.................................................................................................................................................

''ψυχή μου εσύ''....

Ψυχή μου εσύ ..
 Έτσι..καθώς ατένιζες..
ενδιάμεσα της ουτοπίας του καθρέφτη σου..
και του κρυμμένου σου εγώ..
εχάνονταν στο κρύσταλλο το είδωλο..
τ' αληθινό σου πρόσωπο ορατό..
Ενδιάμεσα..παρεμβολές..
το ματαιόδοξο..έρωτα έγνεθε με το φθαρτό
κύματα μορς..απόρριψης για το παλιό..
το γερασμένο..
Ψυχή μου εσύ....
πες μου στ' αλήθεια αν το μπορείς..
εκόπιασες..κουράστηκες..ακτές..
βουνά και λαγκαδιές..να περπατάς..να νοιάζεσαι..
κοράλλια και κοχύλια να μαζεύεις..
στάμπες να βάζεις στο καθένα τους..
όνομα να 'χουνε λυπητερό..
για.. της χαράς τη γλύκα?
Μολόγα μου..αν το μπορείς..
αν χόρτασες..την απονιά να καταπίνεις την..
του κόσμου στα σημεία του 
της ανθρωπιάς την πείνα..
Φοβάσαι τα 'χατες το ξεπουπούλισμα..
τη γύμνια τους φοβάσαι?
Ανέβηκες ψηλά βουνά κι αγνάντεψες..
τραγούδησες στων ποταμών το γάργαρο νερό..
ελούσθηκες στους μύθους της της εξοχής..
σκιάχτηκες τα φαντάσματα..όχι της φαντασίας σου..
ακίνδυνα εκείνα..πολεμάτα..
μα τα φαντάσματα τα αληθινά..
που κλέβουν..τη δροσιά την πρωινή σου..
τραβούνε τη μπουκιά της γεύσης απ' το στόμα σου..
η μπόχα της απληστίας τους ..χαλάει την τροφή σου..
μη μου παραπονιέσαι και μη θλίβεσαι..
ψυχή μου εσύ λεβέντισα..
μετάξι ράβει τα τα τραύματα..
είν' αδελφός σου ο χρόνος............

''Ψυχή μου εσύ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................