''να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν''...

Να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν..
μάτια που βυθοσκόπησαν τα άδυτα..
στ' αμπάρια της ψυχής σου...
Να γεύεσαι τις μουσικές που γέννησαν...
να αφήνεσαι στα σκαλοπάτια τους...
γιατί είναι αυτές πιο δυνατές 
κι απ' της καρδιάς τους χτύπους...
τις ξεσηκώνουν..τις ανοίγουν τις ψυχές..
και στον παράδεισο της Γης..
τις οδηγούν χωρίς διόδια....
Κλείσε τα μάτια.. 
αφέσου στην απέραντη σχεδία τους...
κάνε  τις νότες στρώμα μαλακό .. 
για να κοιμάσαι ήσυχα..
τα ανήσυχα τα βράδυα...
Είναι σκληρή η ζωή μικρούλα μου...
ρίξε το ''στρώμα'' σου 
στη θάλασσα της μουσικής...
που σύνορα και χώρες δε γνωρίζει..
Αυτή με το καράβι της ταξίδεψε ...
στα έγκατα ψυχών..
στου σύμπαντος τις χώρες..
Μιλούν την ίδια γλώσσα όπου κι αν πάν..
οι ''μουσικές'' την ίδια γλώσσα της καρδιάς...
σε παρασέρνουνε στα κύματα..
και σε ακτές ονειρεμένες σε πηγαίνουν...
Γιόρτασε με τις μουσικές.
στο δρόμο τον απόμερο..
στη Γης που εχαράχθη για τα σένα..
Ποιός τάχα είναι αυτός που αρνήθηκε..
το χάδι της ψυχής του..

''να χάνεσαι  για μάτια που σε κοίταξαν''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ...................................................................................................................................................................

⫷ μια μελωδία στραντιβάριους...⫸

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Μια μελωδία ''στραντιβάριους'' 
της απουσίας σου τα βλέμματα
τα λόγια σου τα τρυφερά..
γλυκού πουλιού κελάηδημα
στων ρόδων μου τον κήπο..
δέρμα σταρένιο μου..ακριβό..
κορμί αψηλό του κέδρου
σε μπουκαλάκι ακριβό..
το φίλημα το πρώτο..
ηδύποτο το ράντισμα..
αγιασμός σε δισκοπότηρο
λικέρ παλαιωμένο στης ψυχής..
σε σκεπαστό κελάρι..
άξαφνα μου συστήθηκες..
χαίρω πολύ..ο Έρωτας..
εσένα πως σε λένε..?
Κι εγώ..αθώα..κι άβγαλτη..
φωτιές μονάχα
 στ' Αη- Γιάννη τη γιορτή..
αποβραδίς σεργιάναγα..
τις φλόγες επηδούσα..
εκαίγονταν τα πόδια μου..
μα αλώβητη η ψυχή μου
κι ήρθες εσύ..
βάτος θαρρείς η καίουσα..
στης παραζάλης μου το παραμιλητό..
τσουρούφλισες και έκαψες..
την τρυφερή καρδιά μου...
Κι αν το ταξίδι είναι μια διαφυγή..
η επιστροφή στα ανήλιαγα..
φως να λουστούν επιζητούν..
νότες να ελευθερώσουν..
μάθε να  ψάχνεις για να ζεις..
αγάπες χαϊδεμένες.....
Πόσο πολύ σ' αγάπησα..
κρυμμένο το τραγούδι μου.. 
εκάρφωσα τους στίχους μου
μη νικηθούν οι λέξεις...

  ⫷ μια μελωδία στραντιβάριους...⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''να βγάλω βόλτα εκείνο το παιδί''..

art  Chakvetadze Nino

Δε βούλιαξε στης λίμνης τα νερά
χρόνους με ακολούθαε στις καλαμιές
μ' εκοίταε κρυφά
λαχτάρα μου έρχονταν συχνά
να βγάλω βόλτα εκείνο το ''παιδί''..
μ' ένα ποδήλατο χρωματιστό..
των  παιδικών της θύμησης των χρόνων..
να βγω ξανά στις εξοχές..
στο ξέφωτο να αράξω..
Να με κυκλώσουνε οι μυρωδιές..
απ' τα περβόλια τα ψηλά..
εκείνα της ψυχής μου..
να διασχίσω κήπους  όμορφους..
με τις λεβάντες να χαϊδεύουνε..
της κεφαλής την κόμη..
να γεύομαι και να χορταίνω εγώ..
της μυρωδιάς..την ''πείνα''.

Θέλω να βγω αλογάριαστα..
τις ορθοπεταλιές μου να μετρώ.. 
και πάντοτε στο μέτρημα..
περίσσιες  να τις βγάνω..
με αφετηρία..με προορισμό..
σταθμούς μην είναι μίζεροι..
σ' ένα μικρό κι απόμερο 
σταθμό να ξεπεζέψω..
να γράφει στην κορνίζα του
<< γέλιο πωλείται εδώ >>..

Βαρέθηκα να εξηγώ την ομορφιά..
σ' αυτούς που φύτεψαν στο δάσος τους
τα δέντρα της ''ασχήμιας''..
Δεν καρτερώ..
από δέντρα στέρφα να καρπίσουνε..
στα δέντρα που γεννούν καρπούς..
πάντοτε τριγυρνάω..
κι έχουνε φύλλα πλούσια ..
σκιερά να με σκεπάζουν...

Μέθεξη της ζωής..συνάντηση ψυχών.. 
να συναντήσω η προσδοκία μου
στη βόλτα μου με το ''παιδί''..
ονείρων φευγαλέων..
έρωτες που απογειώθηκαν..
έρωτες που εγίναν στάχτη της πυράς
όλα..μα όλα μεθεξη..μέθεξη μιας ζωής..
ζωής που ''λούστηκε''
στα πεφταστέρια όταν έβρεχε
ο ουρανός τις νύχτες..
Το ξέρω πως πολλά ζητώ..
μα έλα που ονειρεύομαι..
κι όταν ξυπνώ χαράματα..
πάλι πολύ τα θέλω...

 '' να βγάλω βόλτα εκείνο το παιδί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.................................................................................................................................................

''γλυκαίνουν την ψυχή οι σκιές''...

Όταν αρχίζουν τις νυχτιές..
να τραγουδούνε οι γρύλοι..
έρχονται και με βρίσκουνε..
αγαπημένη συντροφιά..
αρχίζουνε τα χωρατά..
τους ντύνω σάρκα και οστά..
και περπατούνε πλάι μου..
ξανά αναστημένοι...
Πόσο γλυκαίνουν την ψυχή μου οι σκιές..
τρυπώνουνε στα βράδια μου αθόρυβα..
με δίχως κρότους ..άϋλα..
με φόρεμα αιώνιο..μακρόθεν το φθαρτόν..
πως μεγαλώνουν μέσα μου..
αγαπημένες..τρυφερές μορφές..
αποτυπώματα ακριβά..
της σινικής μελάνης μου
στο μέρος της καρδιάς..στα σφραγισμένα..
Δεν είναι ονείρατα του σκότους μου
είναι τα ζωντανέματα..της άπιαστης ..
της άϋλης ψυχής των
είναι οι λατρεμένες μου σκιές..
Γι αυτό πολύ τις αγαπώ.. 
με προσευχές καλώ τες..
στο προσκεφάλι μου να 'ρθουν..
σιμά μου να πλαγιάζουν..
πριν γίνουνε αγέρας πρωινός...
στο σύμπαν πριν κουρνιάξουν..

''γλυκαίνουν την ψυχή οι σκιές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' ίσως στο ελάχιστο..κρύβεται το παν''.....

« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι' αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» κατά πλειονότητα.. οι σημερινοί αστοί μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα 'μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ' όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»

(Οδυσσέας Ελύτης, μια δήλωση που έκανε σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας)
...................................................................................................................................................................

''ήθελες ρόδο να 'σουνα''..

Άνοιξε τα παράθυρα..
φως να λουσθείς το άπλετον
ν' αθίσουνε οι τριανταφυλλιές..
τ' αγκάθια της ψυχής σου να σκιάσουν..
καθώς η αγάπη απομακρύνεται..
απ' τα θαμπά..τα γλιστερά τα σκαλοπάτια σου..
σαν θες μπουμπούκια να ανοίγουνε..
ν' ανθούνε στην αυλή σου....
βγες απ' τα καταγώγια σου τα σκοτεινά..
ύψωσε τα ματόκλαδα..
τον ήλιο ν' ακουμπήσεις..

Ήθελες να σε λένε τριαντάφυλλο..
χρώμα να έχεις κόκκινο..
εκείνο εκεί το άλικο..
που κάνει τη φτωχή σου την καρδιά..
φωτιές για να μοιράζει..
κι άλλοτε πάλι εδιάλεγες..

το μαύρο εκειό το χρώμα..

μα και το μαύρο είναι σπάνιο..

όταν λουσθεί και βαφτιστεί..

στ' ανθοπωλείο τ' ακριβό..
το ρόδο το αμάραντο..
εκείνο της αλήθειας..

Αγάπη έψαχνες να βρεις..
σε λάθος μονοπάτια..
το δρόμο είχες πάρει από νωρίς..
σ' εκειό το σταυροδρόμι..
εδιάβασες..εσκέφτηκες..
αργά εσυλλογίσθης..
ποιό μονοπάτι προτιμότερο..
της γνώσης..της αλήθειας..
της ουσίας της ζωής..
ή της υποκρισίας το φόρεμα
 που εταίριαζε στο νούμερο..
της αδύναμης ψυχής σου..

Τώρα δυστυχισμένη μοναχή..
στης λησμονιάς..
το καταφύγιο αμπαρωμένη  
ακέφαλη θυμίζεις κεφαλή..
γυρεύεις..ζητιανεύεις για αγάπη..
η αγάπη φως μου κατοικεί..
σε θερμοκήπια ηλιόλουστα..
π' ανθούν τα ρόδα στην αυγή..
αχτίνες σαν ρουφούνε..

Μη βασανίζεις εαυτόν..
μη θλίβεται η ψυχή σου
εκεί στο πλήθος το άνοον..
τη μοναξιά θα περιφέρεις...
στης υποκρισίας το μαντρί..
'' θανατηφόρων δημοσίων σχέσεων..
σ' εκείνα τα παζάρια φτωχική..
ως γυρολόγα θα μοιρολογάς..
τ' αγκάθια θα τρυπούνε την ψυχή σου..
που δεν εμεταλλάχτηκε..
τριαντάφυλλο να γένει... 

Τόσο μπορούσες..τόσο έκαμες..
στις λάθος διαδρομές σου
η φύση κάνει τις επιλογές..
φυτεύει μες στο νου του καθενός..
μοιράζει τη φαιά του την ουσία..
της γνώσης..της αντίληψης..
εκείνη της σοφίας..

'' ήθελες ρόδο να 'σουνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''στο δρόμο για τους ηλίανθους''..

 

 

Στο δρόμο για τους ηλίανθους..
περάσματα απαντούσα  φωτισμένα.
αλλόκοτες οι σκέψεις δίχτυ πλέκανε
με εκυριεύαν..καταηλιακού στου ίδρωτα
στους κάμπους τριγυρνώντας παιδιόθεν 
στα ηλιοχώραφα τα καρπερά..
μα και στου νου.....

των ηλιανθών μου τα λιβάδια..

Μιλούσα..μου μιλούσαν τα ηλιοτρόπια.
μου σιγοψιθυρίζαν μυστικά..
τον ήλιο έψαχναν μαζί μ' εμέ κι αυτά..
τα πέταλα ν' απλώσουν στις αχτίνες του
το φως του να χορτάσουν..να γευτούν..
Έσκυβα το κεφάλι  προχωρώντας..μονολόγαγα
μια εντροπή με εκυρίευε
για τις φωνές και για τα λόγια  τα σοφά
που μου έβαζαν στο στόμα.

 ''Δαιμονισμένο'''' λέγαν στο χωριό μου το μικρό..
τον άνθρωπο ,που άκουγε φωνές  μες στο κεφάλι..
Πως να τολμήσω να φωνάξω δυνατά 
εγώ λοιπόν..φωνές που μου μηνούσαν ? 
Κι όταν μεγάλωσα πολύ..ποτέ μου..
μα ποτέ δεν ξέχασα τα '''λόγια'' τα ψιθυριστά..
εκείνα των εικόνων του χωριού μου..

 

 

Κι έψαχνα να βρω..αν ανθίζαν όλα τα ηλιοτρόπια..
καθώς αλλάζαν οι καιροί ......
Τι να απογίναν άραγε αναρωτιόμουνα..
στης ''ξηρασίας''..στης ανομβρίας τον καιρό
στης αγραναύπασης τα μέρη?
Οι απαισιόδοξοι οι φίλοι μου....μου μήναγαν...
πως τώρα πια...
εκεί στην κόχη του μικρού αλωνιού..
δε σπέρνουν δεν καλλιεργούν πολλοί....
τα ''ηλιοτρόπια'' εκείνα....

Μονάχα να..απόμειναν θαρρώ.
κάτι σπορείς επίμονοι..με πείσμα στο κεφάλι..
φυτεύουν κάτι λίγα..μη χαθούν..
οι σπόροι απ' τη Γης..
εκεί στις άκριες..στα ''σύνορα''..
μα  ''άτυχα'' κι αυτά..
τρέχουνε απροσκάλεστα τα αγριόχορτα.. 
φυτρώνουνε όπου προλαβαίνουνε.
 επίμονα ζιζάνια ..καταστροφείς θαρρείς..

Μια αγωνία με ακολουθούσε από νωρίς. 
δεν έπαψε στιγμή..για να με παίρνει στο κατόπι.
στις αποσκευές μου συνεχώς την κουβαλώ...
αν θα προλάβουνε..αν θα τα καταφέρουνε.... 
αν τα κατάφεραν ποτές αυτά τα λιγοστά..
το κεφαλάκι τους να στρέψουνε στον ήλιο !!!!!!
Αλληγορώντας στη ζωή μου καρτερώ..
μήπως και τα χρυσά μου ηλιοτρόπια..
των ευχών μου τους ηλιανθούς..
ίσως τους απαντήσω...

  ''στο δρόμο για τους ηλίανθους'' - ( αλληγορικόν)

 Σοφίας Θεοδοσιάδη 
....................................................................................................................................................