''να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν''...

Να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν..
μάτια που βυθοσκόπησαν τα άδυτα..
στ' αμπάρια της ψυχής σου...
Να γεύεσαι τις μουσικές που γέννησαν...
να αφήνεσαι στα σκαλοπάτια τους...
γιατί είναι αυτές πιο δυνατές 
κι απ' της καρδιάς τους χτύπους...
τις ξεσηκώνουν..τις ανοίγουν τις ψυχές..
και στον παράδεισο της Γης..
τις οδηγούν χωρίς διόδια....
Κλείσε τα μάτια.. 
αφέσου στην απέραντη σχεδία τους...
κάνε  τις νότες στρώμα μαλακό .. 
για να κοιμάσαι ήσυχα..
τα ανήσυχα τα βράδυα...
Είναι σκληρή η ζωή μικρούλα μου...
ρίξε το ''στρώμα'' σου 
στη θάλασσα της μουσικής...
που σύνορα και χώρες δε γνωρίζει..
Αυτή με το καράβι της ταξίδεψε ...
στα έγκατα ψυχών..
στου σύμπαντος τις χώρες..
Μιλούν την ίδια γλώσσα όπου κι αν πάν..
οι ''μουσικές'' την ίδια γλώσσα της καρδιάς...
σε παρασέρνουνε στα κύματα..
και σε ακτές ονειρεμένες σε πηγαίνουν...
Γιόρτασε με τις μουσικές.
στο δρόμο τον απόμερο..
στη Γης που εχαράχθη για τα σένα..
Ποιός τάχα είναι αυτός που αρνήθηκε..
το χάδι της ψυχής του..

''να χάνεσαι  για μάτια που σε κοίταξαν''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ...................................................................................................................................................................