''ήθελες ρόδο να 'σουνα''..

Άνοιξε τα παράθυρα..
φως να λουσθείς το άπλετον
ν' αθίσουνε οι τριανταφυλλιές..
τ' αγκάθια της ψυχής σου να σκιάσουν..
καθώς η αγάπη απομακρύνεται..
απ' τα θαμπά..τα γλιστερά τα σκαλοπάτια σου..
σαν θες μπουμπούκια να ανοίγουνε..
ν' ανθούνε στην αυλή σου....
βγες απ' τα καταγώγια σου τα σκοτεινά..
ύψωσε τα ματόκλαδα..
τον ήλιο ν' ακουμπήσεις..

Ήθελες να σε λένε τριαντάφυλλο..
χρώμα να έχεις κόκκινο..
εκείνο εκεί το άλικο..
που κάνει τη φτωχή σου την καρδιά..
φωτιές για να μοιράζει..
κι άλλοτε πάλι εδιάλεγες..

το μαύρο εκειό το χρώμα..

μα και το μαύρο είναι σπάνιο..

όταν λουσθεί και βαφτιστεί..

στ' ανθοπωλείο τ' ακριβό..
το ρόδο το αμάραντο..
εκείνο της αλήθειας..

Αγάπη έψαχνες να βρεις..
σε λάθος μονοπάτια..
το δρόμο είχες πάρει από νωρίς..
σ' εκειό το σταυροδρόμι..
εδιάβασες..εσκέφτηκες..
αργά εσυλλογίσθης..
ποιό μονοπάτι προτιμότερο..
της γνώσης..της αλήθειας..
της ουσίας της ζωής..
ή της υποκρισίας το φόρεμα
 που εταίριαζε στο νούμερο..
της αδύναμης ψυχής σου..

Τώρα δυστυχισμένη μοναχή..
στης λησμονιάς..
το καταφύγιο αμπαρωμένη  
ακέφαλη θυμίζεις κεφαλή..
γυρεύεις..ζητιανεύεις για αγάπη..
η αγάπη φως μου κατοικεί..
σε θερμοκήπια ηλιόλουστα..
π' ανθούν τα ρόδα στην αυγή..
αχτίνες σαν ρουφούνε..

Μη βασανίζεις εαυτόν..
μη θλίβεται η ψυχή σου
εκεί στο πλήθος το άνοον..
τη μοναξιά θα περιφέρεις...
στης υποκρισίας το μαντρί..
'' θανατηφόρων δημοσίων σχέσεων..
σ' εκείνα τα παζάρια φτωχική..
ως γυρολόγα θα μοιρολογάς..
τ' αγκάθια θα τρυπούνε την ψυχή σου..
που δεν εμεταλλάχτηκε..
τριαντάφυλλο να γένει... 

Τόσο μπορούσες..τόσο έκαμες..
στις λάθος διαδρομές σου
η φύση κάνει τις επιλογές..
φυτεύει μες στο νου του καθενός..
μοιράζει τη φαιά του την ουσία..
της γνώσης..της αντίληψης..
εκείνη της σοφίας..

'' ήθελες ρόδο να 'σουνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................