''όλα επιστρέφουν''...

Με τα χέρια στις τσέπες κρυμμένα βαθιά..
 ξεγλιστράω στους γνώριμους δρόμους..
 τη γλυκειά μου ωδίνη τρυφερά ακουμπώ..
στα ζεστά στιβαρά σου..απουσίας τα χέρια..
στο καλά φυλαγμένο..πάνε χρόνια πολλά..
της ψυχής τ' ακριβό μου παλτό σου..
που να μοιάζεις θαρρούσα
αψηλό κυπαρίσσι θωρώντας..
τη ζεστασιά των χεριών ψαχουλεύω..
ένα σμίξιμο απόψε ζητώντας......
Στο μικρό καφενείο τα φώτα αναμμένα..
στο παλιό το ''πυθάρι''
ξεχασμένο στο χρόνο κι αυτό ταβερνάκι
τα γκαρσόνια μαζεύαν τα μικρά τραπεζάκια..
Σιγορίχνει ψιχάλες ..νοτίζει το χώμα..
σκεπτική..επιλεγμένα για μόνη..
καθισμένη στο μικρό τραπεζάκι
που καθόμασταν πάντα τα δυο μας..
παραγγέλνω καφέ  και για δύο
σαν ο χρόνος να κύλισε πίσω.. 
ευωδιά από μυρωδάτο χαρμάνι..
ακουμπάει το μικρό καφενέ της καρδιάς..
Η μυρουδιά του καφέ σε ξάνοιγε τόσο..
τα μικρά..τα τρανά σου τα βάσανα έλιαζε ευθύς..
Φωτεινή η μορφή σου όπως πάντα..
τη μαυρίλα δεν άντεχες διόλου..
Aδειανές οι παλάμες στα χρόνια..
έχει ψύχρα απόψε..σε φόρεσα εγώ..
μα εσένα να ντύσω λυπούμαι..
μπαμπακένια..ραμμένη η φορεσιά σου..
ίδιος σύννεφο γκρίζο μου μοιάζεις..
μοναχή μου διαβαίνω..καρτέρι σου στήνω..
τα γυμνά μου τα χέρια η νυχτιά..
σκεπασμένα..γεμάτα..ζεστά
στα δικά σου πλεγμένα να τα 'βρει..
όλα απόψε επιστρέφουν γλυκά.................

''όλα επιστρέφουν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................. 

''χωρίς ταυτότητα''...

Σχέδιο από την παραγωγή του «The Man Who Killed Don Quixote» του 2000

Με πλαστική ταυτότητα ζητάς..
διόδια επανάστασης..λαθραία
να ξοφλήσεις....
μιας διδαχής ανύποπτος..
αληθινών πολεμιστάδων..
στολή φορώντας κλόουν μασκαρά
του γιαλαντζί.. 
κορδόνια..στολισμένη..
ήρωας αυτοχρίζεσαι..
κάλπικα τα παράσημα στη χλαίνη σου
 λειρί κοκκόρου όψης..

Πορεύονταν μονάχος του..
ο παλιάτσος της ζωής ο αληθινός..
γνώστης και παρατηρητής..
ο γνήσιος ονείρων σκοπευτής
στο βάθος..στης ψυχής του..
περπατητής της διαδρομής 
Οδός της Παρελάσεως
και Καρναβαλιστών γωνία..
δάκρυα  έριχνε επάνω του καυτά...
να λιώσει τις ''μπογιές'' του μασκαρά...
να δει τι κρύβεται στο δέρμα του το ανθρώπινο 
τ' αληθινό από κάτω..

Επαναστάτης δήλωνε σοφός στις γειτονιές..
κανένας δεν τον πίστευε..όπλο δεν εκρατούσε..
είχε για όπλο συντροφιά..τη μύηση..το δρόμο
ονειροπόλος απ' της Μάντσας τα χωριά..
τον σκοτωμένο Δον- Κιχώτη του..
σε εκστρατεία εκαλούσε..
πάλευε με τα ξωτικά..λιοντάρια εκυνηγούσε..
τη μούσα του των λογισμών..
τη Δουλτσινέα εσυναντούσε..

 Είχε δισάκι κρεμασμένο στο λαιμό....
την ανθρωπιά..τη δίκαιη μοιρασιά..
τη σαρκοβόρα των τρανών αφεντικών..
να τη σκοτώνει την αέναη  λαγνεία..  
 Κανείς δεν έσκυψε να δει..
εκειό το δάκρυ το καυτό..
που εστάθη ες ταις παρειές..
στο δακρυσμένο είδωλο βλέμμα δεν καταδέχθη..
τη ζωγραφιά του με τα χρώματα..
τη ροζ του την αλήθεια..να θωρήσει..

''χωρίς ταυτότητα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

''να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν''...

Να χάνεσαι για μάτια που σε κοίταξαν..
μάτια που βυθοσκόπησαν τα άδυτα..
στ' αμπάρια της ψυχής σου...
Να γεύεσαι τις μουσικές που γέννησαν...
να αφήνεσαι στα σκαλοπάτια τους...
γιατί είναι αυτές πιο δυνατές 
κι απ' της καρδιάς τους χτύπους...
τις ξεσηκώνουν..τις ανοίγουν τις ψυχές..
και στον παράδεισο της Γης..
τις οδηγούν χωρίς διόδια....
Κλείσε τα μάτια.. 
αφέσου στην απέραντη σχεδία τους...
κάνε  τις νότες στρώμα μαλακό .. 
για να κοιμάσαι ήσυχα..
τα ανήσυχα τα βράδυα...
Είναι σκληρή η ζωή μικρούλα μου...
ρίξε το ''στρώμα'' σου 
στη θάλασσα της μουσικής...
που σύνορα και χώρες δε γνωρίζει..
Αυτή με το καράβι της ταξίδεψε ...
στα έγκατα ψυχών..
στου σύμπαντος τις χώρες..
Μιλούν την ίδια γλώσσα όπου κι αν πάν..
οι ''μουσικές'' την ίδια γλώσσα της καρδιάς...
σε παρασέρνουνε στα κύματα..
και σε ακτές ονειρεμένες σε πηγαίνουν...
Γιόρτασε με τις μουσικές.
στο δρόμο τον απόμερο..
στη Γης που εχαράχθη για τα σένα..
Ποιός τάχα είναι αυτός που αρνήθηκε..
το χάδι της ψυχής του..

''να χάνεσαι  για μάτια που σε κοίταξαν''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ...................................................................................................................................................................

⫷ μια μελωδία στραντιβάριους...⫸

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Μια μελωδία ''στραντιβάριους'' 
της απουσίας σου τα βλέμματα
τα λόγια σου τα τρυφερά..
γλυκού πουλιού κελάηδημα
στων ρόδων μου τον κήπο..
δέρμα σταρένιο μου..ακριβό..
κορμί αψηλό του κέδρου
σε μπουκαλάκι ακριβό..
το φίλημα το πρώτο..
ηδύποτο το ράντισμα..
αγιασμός σε δισκοπότηρο
λικέρ παλαιωμένο στης ψυχής..
σε σκεπαστό κελάρι..
άξαφνα μου συστήθηκες..
χαίρω πολύ..ο Έρωτας..
εσένα πως σε λένε..?
Κι εγώ..αθώα..κι άβγαλτη..
φωτιές μονάχα
 στ' Αη- Γιάννη τη γιορτή..
αποβραδίς σεργιάναγα..
τις φλόγες επηδούσα..
εκαίγονταν τα πόδια μου..
μα αλώβητη η ψυχή μου
κι ήρθες εσύ..
βάτος θαρρείς η καίουσα..
στης παραζάλης μου το παραμιλητό..
τσουρούφλισες και έκαψες..
την τρυφερή καρδιά μου...
Κι αν το ταξίδι είναι μια διαφυγή..
η επιστροφή στα ανήλιαγα..
φως να λουστούν επιζητούν..
νότες να ελευθερώσουν..
μάθε να  ψάχνεις για να ζεις..
αγάπες χαϊδεμένες.....
Πόσο πολύ σ' αγάπησα..
κρυμμένο το τραγούδι μου.. 
εκάρφωσα τους στίχους μου
μη νικηθούν οι λέξεις...

  ⫷ μια μελωδία στραντιβάριους...⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''να βγάλω βόλτα εκείνο το παιδί''..

art  Chakvetadze Nino

Δε βούλιαξε στης λίμνης τα νερά
χρόνους με ακολούθαε στις καλαμιές
μ' εκοίταε κρυφά
λαχτάρα μου έρχονταν συχνά
να βγάλω βόλτα εκείνο το ''παιδί''..
μ' ένα ποδήλατο χρωματιστό..
των  παιδικών της θύμησης των χρόνων..
να βγω ξανά στις εξοχές..
στο ξέφωτο να αράξω..
Να με κυκλώσουνε οι μυρωδιές..
απ' τα περβόλια τα ψηλά..
εκείνα της ψυχής μου..
να διασχίσω κήπους  όμορφους..
με τις λεβάντες να χαϊδεύουνε..
της κεφαλής την κόμη..
να γεύομαι και να χορταίνω εγώ..
της μυρωδιάς..την ''πείνα''.

Θέλω να βγω αλογάριαστα..
τις ορθοπεταλιές μου να μετρώ.. 
και πάντοτε στο μέτρημα..
περίσσιες  να τις βγάνω..
με αφετηρία..με προορισμό..
σταθμούς μην είναι μίζεροι..
σ' ένα μικρό κι απόμερο 
σταθμό να ξεπεζέψω..
να γράφει στην κορνίζα του
<< γέλιο πωλείται εδώ >>..

Βαρέθηκα να εξηγώ την ομορφιά..
σ' αυτούς που φύτεψαν στο δάσος τους
τα δέντρα της ''ασχήμιας''..
Δεν καρτερώ..
από δέντρα στέρφα να καρπίσουνε..
στα δέντρα που γεννούν καρπούς..
πάντοτε τριγυρνάω..
κι έχουνε φύλλα πλούσια ..
σκιερά να με σκεπάζουν...

Μέθεξη της ζωής..συνάντηση ψυχών.. 
να συναντήσω η προσδοκία μου
στη βόλτα μου με το ''παιδί''..
ονείρων φευγαλέων..
έρωτες που απογειώθηκαν..
έρωτες που εγίναν στάχτη της πυράς
όλα..μα όλα μεθεξη..μέθεξη μιας ζωής..
ζωής που ''λούστηκε''
στα πεφταστέρια όταν έβρεχε
ο ουρανός τις νύχτες..
Το ξέρω πως πολλά ζητώ..
μα έλα που ονειρεύομαι..
κι όταν ξυπνώ χαράματα..
πάλι πολύ τα θέλω...

 '' να βγάλω βόλτα εκείνο το παιδί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.................................................................................................................................................

''γλυκαίνουν την ψυχή οι σκιές''...

Όταν αρχίζουν τις νυχτιές..
να τραγουδούνε οι γρύλοι..
έρχονται και με βρίσκουνε..
αγαπημένη συντροφιά..
αρχίζουνε τα χωρατά..
τους ντύνω σάρκα και οστά..
και περπατούνε πλάι μου..
ξανά αναστημένοι...
Πόσο γλυκαίνουν την ψυχή μου οι σκιές..
τρυπώνουνε στα βράδια μου αθόρυβα..
με δίχως κρότους ..άϋλα..
με φόρεμα αιώνιο..μακρόθεν το φθαρτόν..
πως μεγαλώνουν μέσα μου..
αγαπημένες..τρυφερές μορφές..
αποτυπώματα ακριβά..
της σινικής μελάνης μου
στο μέρος της καρδιάς..στα σφραγισμένα..
Δεν είναι ονείρατα του σκότους μου
είναι τα ζωντανέματα..της άπιαστης ..
της άϋλης ψυχής των
είναι οι λατρεμένες μου σκιές..
Γι αυτό πολύ τις αγαπώ.. 
με προσευχές καλώ τες..
στο προσκεφάλι μου να 'ρθουν..
σιμά μου να πλαγιάζουν..
πριν γίνουνε αγέρας πρωινός...
στο σύμπαν πριν κουρνιάξουν..

''γλυκαίνουν την ψυχή οι σκιές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' ίσως στο ελάχιστο..κρύβεται το παν''.....

« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι' αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» κατά πλειονότητα.. οι σημερινοί αστοί μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα 'μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ' όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»

(Οδυσσέας Ελύτης, μια δήλωση που έκανε σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας)
...................................................................................................................................................................