''Ο ποιητής και ''Ποιητής'' μου''..

Έτσι μ αρέσουν τα ποιήματα..
έτσι αγαπάω τα στιχάκια..
να 'ναι φτιαγμένα απ' το μελάνι της καρδιάς..
να σεργιανούν στις γειτονιές..
τα βράδια ν' αλητεύουν στα σοκάκια..
να παίζουνε καντάδες στις καρδιές..
και να γιατρεύουν τις ψυχές..
αρώματα να μοιάζουν νυχτολούλουδα..
να αρωματίζουνε το νου..
να μην καμώνονται με λέξεις..
λέξεις που ψάχτηκαν στο φαίνεσθαι..
επινενοημένες.. λέξεις ακατανόητες..
παράξενες..εντυπωσιασμού..
στολίδια φορτωμένες..
τα λόγια εκείνα τα μελιά..
  διαμάντια δαχτυλίδια φορεμένα μου γινήκαν..
λόγια σοφά..αποστάγματα στα χρόνια... 
να πλάθουμαι..να γίνουμαι..
καινούρια να ''ποιούμαι''..

 
Έτσι αγαπώ σε ποιητή...ωσάν..
καράβια αρμενίζουνε τρικάταρτα..
εσύ με μια μονάχα σκούνα ταξιδεύεις.
μιας σκούνας φόρτωμα τα όνειρα..
μου μήναγες τα βράδια μου τα σκοτεινά..
τα όνειρα σε τούτη να φορτώνω:

 
''άστα μου έλεγες τα όνειρα..άστα να ταξιδεύουν''..
μη τα φορτώνεις ''που'' οι πολλοί..
τα ναυαγούν σ' εμπορικά..
καράβια πειρατών λεηλατημένα..
τον πάπυρο στο κιούπι της ψυχής..
άβρεχτο..φύλαε στο βυθό σου....

 ''Ο ποιητής και Ποιητής μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................................................

El fotógrafo de Mauthausen (2018)..

Όταν το σινεμά αντιγράφει την παραφροσύνη στη ζωή..
 Πόσες φορές πρέπει να φυσήξει στον ιδιότοπό σου
 ο μολυσμένος αέρας για να αισθανθείς λερός;
Όταν το άγριο έρεβος..τυλίγει την ψυχή τ' ανθρώπου..
Αν θες  ακόμα να λέγεσαι άνθρωπος..
Μια ταινία κραυγή ..στο NETFLIX.
 Ένας Καταλανός κρατούμενος σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης 
χρησιμοποιεί τη δουλειά του και κλέβει φωτογραφίες 
των κτηνωδιών που διαπράχθηκαν.
Μην τη χάσετε...
 η φίλη σας Σοφία
 
ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία:

Ο Francisco Boix ή Πάκο,  από μια λαϊκή συνοικία της Βαρκελώνης, χαρακτήρας ζωηρός και ρέμπελος από μικρός, ήταν ήδη φωτογράφος,όπως και ο πατέρας του πολύ πριν πάρει τα όπλα  και πολεμήσει στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο ενάντια στο φασισμού. Εξάλλου εκείνον τον Ιούλιο  του 1936 δεν είχε καν κλείσει τα δεκαέξι,και το Φεβρουάριο του 1939 ήταν κάτι παραπάνω από δεκαοχτώ  όταν πέρασε τα Πυρηναία μαζί με άλλους 200.000 ισπανούς φυγάδες και αρχικά καταλήγει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Vernetd'Ariège και, στη συνέχεια, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Septfonds. Μόλις που προλαβαίνει να βγει από εκεί με την εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων στο Παρίσι και μεταφέρεται, μαζί με χιλιάδες άλλους Ισπανούς, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μάουτχαουζεν, στην Αυστρία. Με την ιδιότητα του φωτογράφου, στο Μάουτχαουζεν, τοποθετείται στο εργαστήριο φωτογραφίας της διοίκησης του στρατοπέδου. 

Αλλά ούτε εκεί κάθεται στ’ αυγά του και μαζί με άλλους Ισπανούς από τους 7.000 συνολικά  έγκλειστους στο στρατόπεδο Ισπανούς ρεπουμπλικάνους , οργανώνει,, μια παράνομη οργάνωση του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο στρατόπεδο. Αδελφοσύνη και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία των κρατούμενων,  παράλληλα όμως φωτογραφίζει, με τη φωτογραφική μηχανή στο στρατόπεδο, ως μαρτυρία των καθημερινών βιαιοπραγιών και των πρακτικών εξόντωσης, τα πρόσωπα των υπεύθυνων του στρατοπέδου και των αξιωματικών των Ναζί που συχνά έρχονται να τον επισκεφθούν για να βεβαιωθούν ότι όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Ένα μεγάλο πακέτο με 2.000 αρνητικά φωτογραφιών που το κρύβει και παραμένουν εκεί επί χρόνια, στο τοίχο του κήπου μιας γερμανίδας.. Οι φωτογραφίες θα χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά στοιχεία ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης - όπου ο Boix θα είναι ο μοναδικός ισπανός που θα καταθέσει ενάντια σε υψηλόβαθμα στελέχη της ναζιστικής κυβέρνησης- όπως και στη δίκη του Νταχάου.
 

Ο Πάκο για λίγο θα δουλέψει  φωτογράφος στη Γαλλία, στο Παρίσι, στο φίλα προσκείμενο  στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα,τύπο. Αυτό μέχρι τον Ιανουάριο του 1951 όταν το Μάουτχαουζεν θα του στείλει το λογαριασμό και σε ηλικία μόλις 30 χρονών θα πεθάνει από προβλήματα στα νεφρά του. Ο Πάκο θα πάει να συναντήσει όλους εκείνους τους Ισπανούς και όχι μόνο, που έπαιξαν ένα καθοριστικό ρόλο στην ιστορία, και η ιστορία τους έχει ξεχάσει. Το 2000, ο σκηνοθέτης Lorenzo Soler θα του αφιερώσει το ντοκιμαντέρ Ένας φωτογράφος στην κόλαση!

ΠΗΓΗ : Ετικέτες Μαουτχάουζεν.

..........................................................................................................

....................................................................................................................................................................

''Ερέβους Φόβοι''...

Δε θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό
τα κουφωμένα χέρια να κοιτώ..σε κείνα..
τις ρυτίδες και τις φλέβες να μετράω..
να ''καταντήσω''..
μια παρατρεχάμενη..ερέβους αρωγός   
που χάσκει σε διαδρόμους σκοτεινούς..
αγάπη ζητιανεύοντας από περαστικούς..
φορώντας το φτηνό..το τσίτινο ''φουστάνι'' μου..
το χρόνο που ξεγλίστρησε απ' τα δάχτυλα..
να ψάχνω σε ανήλιαγα κοτέτσια...
Θέλω να σηκωθώ ένα πρωινό  
να τα χαϊδέψω στοργικά..
χέρια..στις καφετιές κηλίδες των..
των χρόνων σημαδέματα απροσπέλαστα..
να ψάξω και να βρω ανασεμιές..των γιασεμιών..
τις μυρωδιές  της μέντας των φιλιών σου 
να ξαναμυριστώ.. 
ρυτίδες που αρωματίσανε..
αλησμόνητες..περαστικές..τραγουδιστές
 στιγμές μου..
που ακόμα έχουν ζωντανή λαλιά
στα βαθουλώματα που χάραξε βαθιά
ο εκσκαφέας της ζωής..στα χέρια τα ακριβά μου..
τολμώντας..αψηφώντας και αδράττοντας..
το δροσερό νερό που κοίτονταν στις φλέβες ..
τις υπόγειες τις ζεστές..στου βάθους
 στα λαγούμια της ζωής των... 
Mέσα από τα σκαμμένα χέρια μου.. 
των ενδοφλέβιων..αλλοτινών μου ερώτων
να αναστατώνονται οι αισθήσεις μου.. 
στη θύμηση σαν κάδρο ανεξίτηλο..
σαν φόντο μιας ζωής..

''Ερέβους Φόβοι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''τα καλά βιβλία''_ Δοκίμιον

Αλλάζουν οι εποχές..τα χρόνια τρέχουν και περνούν..
η τεχνολογία προχωράει και ενίοτε κάνει θαύματα..
κι ένα βιβλίο καλό παραμένει πάντα σταθερή αξία..
Κι είναι στο χέρι του καθενός να το ψάξει..να το βρει..
Αξέχαστα τα λόγια της καθηγήτριάς μου από το Γυμνάσιο 
της κ. Πολυζωίδου..λαμπερή η φιλόλογός μου..εδίδασκε..
ποιούσε ήθος..Να προσαρμόζεστε έλεγε ..στην κάθε εποχή..
να μην απορροφάστε μοναχά..να ψάχνετε..το καλύτερο..

Με απλά..πολύ απλά λόγια..με μια πείρα αρκετών χρόνων..
σχεδόν μισού αιώνα ζωής που ασχολούμαι με το βιβλίο..
έχω να σας πω με αγάπη..πως η μυρουδιά του κάθε βιβλίου 
και ιδίως των παλιών βιβλίων κρύβουν και μια ιστορία..
Κι αν η εικόνα κάνει τα βιβλία ελκυστικά..
το κείμενο που τη συνοδεύει 
είναι που τα κάνει συναρπαστικά και ωραία..
Ο συνδυασμός και των δύο είναι μια ευγενής πολυτέλεια 
για τον αναγνώστη.. 

Χειμώνας..κρύο..τζάκι..σπιτική ζεστασιά..
Κάθε εποχή έχει τις χάρες της..
Για τους αληθινούς αναγνώστες 

το βιβλίο είναι η γλυκύτερη συντροφιά..
Εποχή του γρήγορου..της τεχνολογίας..
ίσως και της απειρίας δεσίματος ενός καλού βιβλίου..
Υπάρχουν όμως ακόμα εκείνοι οι ρομαντικοί..που αγαπούν 
το καλό βιβλίο..επιμένουν κόντρα στην κρίση των καιρών..
Δένουν με μεράκι ..η βιβλιοδεσία είναι μεράκι και ταλέντο..

Αν κάνετε μια βόλτα σε παλιά στέκια ..παλαιοπωλεία..
στα Εξάρχεια.................

που δε φημίζονται μόνο για τις αναρχικές μέρες τους..
θα βρείτε ανθρώπους σκυμμένους επάνω στα βιβλία 
με ελάχιστο κέρδος και πολύ μεράκι..
συνεργασίες που δίνουν αληθινά διαμαντάκια..
Πόσο μεράκι κρύβεται εις την εικονογράφηση..
Χαράχτης και ζωγράφος ο Γιώργης Βαρλάμος..
έδωσε ψυχή στο άψυχο χαρτί..
ζωντάνεψε τα λόγια..άνθισε τη σκέψη...
ένα μικρόν δείγμα...............

ανάμεσα στα τόσο όμορφα βιβλία που αξίζουν.

 

Δοκίμιον : Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ο Γιώργης Βαρλάμος γεννήθηκε το 1922 στην Πάρο. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλους τους Ο. Αργυρό και Κ. Παρθένη και χαρακτική (1942-1947) με δάσκαλο τον Γιάννη Κεφαλληνό. Συνέχισε, με τη βοήθεια υποτροφίας, τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux-Arts ζωγραφική και στο College Technique Estienne χαρακτική, όπου και ειδικεύτηκε στην τέχνη του βιβλίου και ιδιαίτερα στη χάραξη γραμματοσήμων.«Η μεταπολεμική κακογουστιά χτύπησε και τη βιβλιοδεσία. [...] Ωστόσο ο μοναχικοί βιβλιοδέτες πάντα υπάρχουν. Δεν κερδίζουν βέβαια και δεν μπήκαν στα γρανάζια της νέας βιομηχανικής βιβλιοδεσίας», σημειώνει ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου.«Η μεταπολεμική κακογουστιά χτύπησε και τη βιβλιοδεσία. [...] Ωστόσο ο μοναχικοί βιβλιοδέτες πάντα υπάρχουν. Δεν κερδίζουν βέβαια και δεν μπήκαν στα γρανάζια της νέας βιομηχανικής βιβλιοδεσίας», σημειώνει ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου.

''έτσι σ' αγάπησα''..........

* * * Και 'γω..
που τούτο εδώ το λιόγερμα
βγήκα στης φαντασίας τα σοκάκια να σε ψάξω.....
θα έρθω σαν μπόρα Ανοιξιάτικη ..
να σε δροσίζω με τα χείλη μου
δροσοσταλιές πα στο κορμί σου να σταλάζω..
να θυμηθώ τον τρόπο που σ' αγάπησα..
λες κι ήσουν ένα ξωτικό..
λες κι ήσουν όνειρο γλυκό.. σε νύχτα αγριεμένη.... * * *

''έτσι σ' αγάπησα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη......

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''TΑΞΙΔΕΥΤΗς''.......

Όταν οι στέπες της ψυχής..
σκεπάζονται στο χιόνι..
η μέθη τους..των ταξιδιών..
γεννάει το ιδεώδες..
το ανεκπλήρωτον καλεί..
γεννάει τους αγγέλους μου..
ταϊζει τη σιωπή μου.....
τους μύθους ξετυλίγει τους..
της ψυχής των ορυχείων...
Πάντα υπάρχει η αφορμή..
και πάντα η αιτία..
Ταξιδευτής..
λάτρης της ρήσης της μικρής..
της μέγιστης εντός του..
''τα ταξιδέματα του νου..
τα ακριβότερα ταξίδια''
σειρήνες απροσκάλεστες..
τον δένουν στο κατάρτι τους..
σφυρίγματα των τρένων στους σταθμούς..
στις ράγες τους τον βγάζουν..
Ταξιδευτής 
στις γειτονιές τις ανθηρές..
μες στα σοκάκια της ψυχής του...
Ακουμπάει τα λόγια στο συναίσθημα..
μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς..
κοιμάται στον Παράδεισο..
που χτίζουνε οι ποιητές..
γραμμόφωνο..ακούει τις φωνές..
που οδηγούνε στις στιγμές..
αιώνιας μέθεξης..μοιραίας καταδίκης... 

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ένας καλός ταξιδιώτης δεν έχει σταθερά σχέδια
 και δεν προτίθεται ποτέ να φτάσει στον προορισμό του».

Ένα  ρητό του Κινέζου φιλόσοφου Lao Tzu 
που με άγγιξε βαθιά..γρατσουνάει γλυκά..
τα φύλλα της ψυχής μου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ελάτε να μας ταξιδέψει....
μοναδική..ταλαντούχα..Loreena McKennitt!!!!!!!!!!!!!!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''θα σε θυμάμαι''.........23/2/1974

Τις νύχτες που σωπαίνουν τα πουλιά..
όντας ντυμένη αερικό..
εσένα συλλογιέμαι..
μ' αρέσει να κλωθογυρνώ
μες στους μπαχτσέδες της καρδιάς..
λούλουδα να τρυγάω..
στιχάκια να σου πλέκω 
στα μαλλιά σου τ' ακριβά..
να 'χουνε λέξεις ανθηρές
απ' την ψυχή βγαλμένες..
δε θέλω να 'ναι νότες δύσκολες..
μον' λέξεις χαϊδεμένες..
λόγια να μοιάζουν χτύποι της καρδιάς..
πουλιού να παίρνουνε λαλιά
τους κλώνους να λυγάνε..
σκάλα να ρίχνω να σε βρουν..
ξανά να σε ανθίσουν..
τώρα που οι Άνοιξες ξεθώριασαν..
στα μάτια τα δικά σου..
γίνομαι το μελάνι σου..
Άνοιξες ζωγραφίζω..λένε
στης Άνοιξης γεννιούνται..
ζωντανεύουνε..
κι αυτοί οι αποθαμένοι...
σάβανο η αγάπη μου αέναα λευκό..
την παγωνιά σου..παγωνιά μου να τυλίγει......


''θα σε θυμάμαι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................