''ΟΙ ΝΥΧΤΕς ΜΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝΕ ΛΕΒΑΝΤΑ''

Οι ακυβέρνητες οι σκέψεις μου
τη μνήμη αποπλανούνε στα σκοτάδια
στης κάμαρας στο θάμπος των κεριών..
εκεί στο κασελάκι το παλιό..
τα σακουλάκια τα αρωματικά 
του Έρωτα..
όμορφα..ταχτοποιημένα από παλιά..
βελούδινο το κορδελάκι τους φορούν..
φερμένο λες..
κειμήλιο απ' των Σαφαβιδών 
των Σάχηδων τα μέρη..
Είν' κι ένα..αδίσταχτο..τολμά
μες στων ερώτων τις ρωγμές
φρεσκοκομμένη ντύνεται τη μυρουδιά..
του κήπου κλέβει αξημέρωτα..
την κάμαρα με αρώματα γεμίζει...
Λεβάντας χρώμα συλλεγμένο μαγικά..
οι Έρωτες που με πλανέψανε..
που φόρεσα ηδονικά..
λεηλασίες μου στα χρόνια... 

Δεν το φοβάμαι αυτό το χρώμα 
το μαβί σου που σκορπάει
κι εσύ νυχτιά μου να χαρείς
μη με κοιτάς που λιώνω
τις αμαρτίες μου ξεπλένω 
πα στα βράχια των ονείρων
των Κυκλάδων σου
όντας τα βράδια μου..
οι νύχτες μου μυρίζουνε λεβάντα..
Μυρίζουν ευτυχία οι τοίχοι της καρδιάς..
ακουαρέλες βάφονται απαλές..
είναι το σικλαμέν σοφίας του έρωτα
έχει το χρώμα της ψυχής σας
εκειό που μου χαρίσατε ατσιγγούνευτα......
αξόδευτο εντός μου παραμένει........
Με το αύριο να μη συνομωτείς
είν' συνομώτης του ποτές..
κάλιο με τραυματίες έρωτες
το γλυκοχάραμα στην κλίνη να σε βρίσκει..
παρά μονάχη..αμετανόητη
να ξεχαστεί η ανάγκη σου ν' αγαπηθείς
η σάρκα διψασμένη να κοχλάζει..

''ΟΙ ΝΥΧΤΕς ΜΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝΕ ΛΕΒΑΝΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ''

Μ' ένα σακίδιο παραμάσχαλα 
από το πλαστικό τραπεζομάντηλο
της νόνας της σοφής σου
και ένα χειροποίητο ποδήλατο
με ξύλα και καδρόνια από δρυ
με αγάπης κόλλα κολημμένο
από τα χέρια τα ''χρυσά''
του ένδοξου παπού σου
ξεκίνησες ορμώμενη 
στην πολιτεία να βρεθείς
να χρωματίσεις βράδια Κυριακής
Δευτέρες ν' αγοράσεις.. 
Μπαγκάζια είχες λιγοστά
τους πύργους που εκουβάλησες
μέσα απ' τα παραμύθια..
βιβλία είχες λιγοστά
του Οργανισμού Εκδόσεων
Διδαχτικών βιβλίων..
Μικρά τα περιθώρια
στοχευμένη η ανάγνωση
στοχευμένες κι οι ιδέες..
Υπουργείο λέγονταν αυτό
Θρησκευμάτων και Παιδείας..

Μα εσύ ατίθασα..ανυπόταχτη
τους ρόλους τους διακριτούς
από παιδί ..σου δίδαξαν
 σοφά να ξεχωρίζεις....
Βιβλία αγόρασες φτηνά
από πάγκους απλωμένα
κιτρινισμένο το εξώφυλλο
χρυσόδετες..πολύτιμες σελίδες...
Μη με ρωτάς που έφτασες
μη με ρωτάς που πήγες
πτυχία δεν κορνίζωσες
σ' εβένινα γραφεία..
μες στα συρτάρια σου τα φύλαξες
τη γνώση στη σκια να σεργιανίζουν..
Τον Θεό σου τον εσπούδασες
όχι μον' σε τρούλους
στις ψηφιδωτές τις εκκλησιές
στα πεζοδρόμια της ζωής
εκεί που χτίκιαζαν οι άστεγοι
κι η φτώχεια 
τα κορμιά τους τυραννούσε..
εκεί που η κόρη στο ποτάμι έσκυβε
κουβάδες να γεμίσει..
να ξεδιψάσει και τα ζα
κι αυτή να ξεδιψάσει..
Δεν είσαι ήρωας εσύ..
αντάρτισσα δεν είσαι
μιας ανυπόταχτης παιδί
μάνας που σε ανάθρεψε
και σου 'δειξε το χωματένιο δρόμο..
σου 'μαθε το καρβέλι να εκτιμάς
χωρίς το παντεσπάνι
τα ροζιασμένα χέρια της
εθύμιζαν τα βάσανα
μιας χώρας ροζιασμένης..
ο αγώνας μοιάζει άνισος
το διακύβευμα της ποδηλάτισσας 
για εσέ ..τρανό..μεγάλο!

''ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''ΑΓΕΡΑς ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟς''

art : Elizabeth Adela ( 1859- 1912) , φύλλο.

Δεν διαμαρτύρομαι
που σουρουπώνει από νωρίς..είναι
 που ο αγέρας του Φθινόπωρου
σκορπά το φως το ιλαρόν
μακριά το παρασέρνει..είναι
στα φύλλα χάμω..καταγής
το όνειρο του θέρους που σκορπιέται..
Μα εκείνο το άταχτο παιδί
αδίσταχτα στην πόρτα καρτερεί
εντός μου πλατσουρίζει..
τα ξεβρασμένα φύκια οι θάλασσες ..
στα πόδια μου τυλίγουν..
κιτρίνισαν τα φύλλα στην κληματαριά..
οι γερανοί το δρόμο πήρανε του γυρισμού..
Μα εμέ το βλέμμα χάνεται
στα δάση σου..στης απουσίας σου
στο απέραντο γαλάζιο σεργιανίζω..
δε με αφήνει να παρασυρθώ 
μη να μελαγχολήσω..
ο απόηχος από τα Καλοκαίρια μας 
με προσκαλεί να ημερέψω..
Δεν ημερεύουνε οι άνθρωποι..
με καμουτσίκι και το πρέπει
με το ονείρεμα ημερεύουνε
με τα γιορντάνια στα μαλλιά
τις νύχτες..σαν φεγγάρια κυνηγούνε..

Μη μου φωνάζεις..άσε με
στης προσμονής το δρόμο
Φθινόπωρο είναι πάλι μη μου λες
και συγκεντρώσου..συγκροτήσου..
σκύψε μέσα σου..
πάρε μολύβι και χαρτί 
και απολογισμούς ..
προγράμματα στοχάσου..
Πάψε να μου φωνάζεις..
δεν το λησμονώ..
θα γίνουν και τα ''πρέπει''..
τώρα ονειρεύομαι ακόμα εικόνες
 πια περαστικές..
το πεφταστέρι στους μπαχτσέδες σου
ταξινομώ μες στης ψυχής τ' ανήλιαγα..
απόθεμα αμπαρώνω..
τώρα που τρέμουνε τα φύλλα
πήρανε το δρόμο τους του ταξιδιού..
ταξίδια απλήρωτα..ακριβά
ο νους μου σχεδιάζει..
και μη θαρρείς
τα ακριβότερα απ' όλα τα ταξίδια
 είν' του νου..στη χώρα των παραμυθιών
στου Οδυσσεβάχ τη χώρα.. 

''ΑΓΕΡΑς ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΥΡΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ''..

art: Dorina Costras

Πως με μεθάνε όντας γυρνώ
μες στα παλιά λημέρια
προσκυνητής στις γειτονιές
μπαχάρια ..εικόνες..αρωματικά.
αισθήσεων οι μύστες....
Μ' αρέσουνε τα μαγειρέματα..
σαν η καρδιά  βγαίνει γι αλήτεμα
στων ξενυχτιών τα βράδια
και γενικώς και ειδικώς 
εδέσματα γητευτικά...
στιχάκια μαγειρεύω ..
λέξεις ζυγίζω μες στη ζυγαριά
η ομηρία των λέξεων
το νου μου κυριεύει....

Λένε πως φτιάχνω σουτζουκάκια
με το κίμινο λαχταριστά 
μα απ' όλα μου τα μαγειρέματα 
το πιότερο απ' όλα αγαπώ
όταν σκορπίζω τα μπαχαρικά
στο μείγμα της καρδιάς μου..
κανέλλα δυόσμο και βασιλικό
η σάλτσα μου κρυμμένο να 'χει μυστικό
στο διαλεχτό βαζάκι.. 

Κι όταν οι οπώρες φθίνουν μα όχι το μυαλό
στις λαϊκές τις αγορές
στιχάκια στα παζάρια αγοράζω..
στου Αλ- Χαλίλι δεν ευρέθηκα
στους πάγκους ν' αγοράσω μπιχλιμπίδια
μα εθήτεψα στα πανηγύρια του χωριού
αρώματα αγόρασα ακριβά
στις μουσικές του κόσμου..

Στολίδια..μπιχλιμπίδια και διαμαντικά
στα χέρια τα δικά μου δεν ταιριάζουν
τράχεψαν τ' ακροδάχτυλα
στις φυλλωσιές σαν κρύβομουν
συλλέγοντας..προσκυνητής......
κίτρινα ηλιοτρόπια..
τα μαγιοβότανα..
στου ριγανόκαμπου τις αυλακιές
εμύρωσαν τα δάχτυλα
θάβοντας την ασχήμια...
σε άλλα  χέρια τα διαμάντια σεργιανούν..
σκιάζομαι στο αντίκρυσμα
την όρασή μου τη θαμπώνουν..
την τυφλώνουν.. 

Το κομποσκίνι που μου εχάρισες φορώ
η μνήμη μου δε μ' απατά
μες στα χωράφια στους ηλίανθους 
του μέλλοντός μου ξωτικό
ανίδωτο εσκόρπισες μυρωδικό
φοβούμαι μην το χάσω..
εράντισες..εμύρωσες 
τον ήχο της ψυχής μου..
Πόσο μ' αρέσουνε τα μαγειρέματα
θρέφουν το νου και το κορμί
λιπαίνουν τις ψυχές αγαπημένων...

''ΜΥΡΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΡΟΠΑΙΔΟ''.

Δεν είν' ναυάγια τα παιδιά
πουλί πετούμενο η σκέψη τους
ωκεανούς και θάλασσες
τους θόλους τους ουράνιους
κάθετα διασχίζει..
Ναυάγια χτίζουν οι τρανοί
χαρίζουνε για όνειρο
τρύπιο παλτό με τσέπες..
οι μπίλιες να σωριάζονται
με το όνειρο μαζί..
Μα εγώ είμαι σχολιαρόπαιδο
να μεγαλώσω αρνούμαι
λατρεύω το  εκείνο το παιδί
στο τζάμι κολλημένο που θωρεί
Άνοιξες Καλοκαίρια..
γελάω και κλαίω μ' όλα τα παιδιά
χρώματα δεν κοιτάζω..
μόν' μάτια δακρυσμένα να κοιτώ
η ψυχή δεν το αντέχει..
Δεν ξέρω τι είν' συστημικοί
τον κόσμο ασύνορα θωρώ
σχηματοποιημένα δε γεννήθηκα να ζω
ελεύθερη επιβίβαση
στης γνώσης το καράβι η λαχτάρα..
Ήρθε ο καιρός του οργώματος
τ' αλέτρι σκουριασμένο δεν οργώνει..
Παίζω στο δικό μου γήπεδο απ' το πρωί
καλά που το γνωρίζω..
Ο δάσκαλος η άμυνα
το σχολιαρόπαιδο η επίθεση
στης γνώσης το τσουβάλι..
Άνοιξε τους ορίζοντες..
και μη τους χαμηλώνεις
πάρε υνί να ν' κοφτερό
ρίξε σποράκια μες στις αυλακιές
να σκύβουν σαν πουλιά πετούμενα
τους σπόρους μέσα στα σχολειά
καρπούς τα σχολιαρόπαιδα
σε κήπους να φυτρώνουν..

''ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΡΟΠΑΙΔΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ''..

art : Dorina Costras

Αράδιαζες τις λέξεις σε κλωστή
βελόνιαζες..μαγιάτικο στεφάνι 
μαργαρίτας για να πλέξεις..
στη χαραυγή το φόραγες
γλυκό παράπονο..γιορντάνι
αγκίδα τ' ακροδάχτυλο εμάτωνε
βουβός κόμπος στο λαιμό
οι φίλοι που εσταθήκανε
μακριά απ' την ψυχή σου..
Δάκρυα της Ηλέκτρας 
δεν ταιριάζουνε σ' εσέ
οι ρόλοι μοιρασμένοι απ' την αρχή
η επίγνωση ο αρωγός
καθάριας της ψυχής σου..... 
Κι έπειτα..σε μια ύστερη στιγμή..
στο σταυροδρόμι της ζωής
γλυκό το συναπάντημα
τ' αντάμωμα μεγάλο..
Ήρθε ένας φίλος στα απρόσμενα
εθάρρησες σοφία είχε περισσή.. 
στον ώμο του ακούμπησες
λόγια..ιδέες ..διαδρομές..
να διώξει τους Χειμώνες τους μακρείς
ν' ανθίσουνε στον κήπο σου
βιόλες και γιασεμιά...
κι εκειός..
τα φιλντισένια εξεκούμπωσε κουμπιά..
στον ήλιο να λιαστούν οι μαργαρίτες
ο γκρεμιστής να γίνει μονομιάς
σπασμένα επέταγε σωρούς 
ξάρτια..μαδέρια..και πανιά
ναυάγια και μουράγια πεθαμένα
αψηφούσε..

''Έλα ψυχή μου..αλλάργεψε
μη σε τρομάζει ο χρόνος
σπόρους αφήσαμε στο διάβα μας..
σε σταυροδρόμια χάθηκαν
σε λίμνες εριζώσαν''..
Τα λόγια του ήσαν βάλσαμο
σαν μυστική διαπασών
εγέννησαν τους ήχους της ψυχής σου
συνήθειο το 'χες δα από μικρή..
τους ανθρώπους να πιστεύεις..
Aγύριγο κεφάλι εσύ
μυαλό δε λες να βάλεις..
γράμματα έμαθες πολλά
μα στη ζωή δεν ελογάριασες
της προδοσίας η ανεμόσκαλα
φορεί παντιέρα ευωδιαστή
το στήθος της στολίζουν γιασεμιά...
Χαμένα πέταλα οι φίλοι που μας πρόδωσαν
στη λάσπη μαδημένες μαργαρίτες.
Έτσι εξέφευγες από την σκέψιν την οδυνηράν
Δια βραχέων λόγων..
σιωπηρώς.....
ανταπαντώντας και εις εαυτόν..
''ανθρώπινον εστί και το πλανάσθαι''...

''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΑΛΑΖΟΠΟΥΛΙΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς Π' ΕΦΤΕΡΟΥΓΙΣΑΝ''

Γαλαζοπούλια οι αγάπες π' εφτερούγισαν
σε λευκές  νύχτες σ' ουρανό
φεγγαρόλουστα μονάχες αλητεύουν..
λευκό αδειανό πουκάμισο
το αποτύπωμα ανεξίτηλο στο στήθος.
Να μένεις διάλεξες πεζός
η γωνιά η βολική σου σε κατάπιε
πλασμένος ήσουνα για τα τρανά
τα άπιαστα εσένα σου ταιριάζαν
εδιάλεξες τα καθημερινά
η δυναμή σου η μυική
στις πολεμίστρες των καιρών
εστάθη ηττημένη
αποκαθήλωσε το πέταγμα του νου
εσυνομώτησε με το ελάχιστον
κάτι σαν ομερτά συστημική
η επιβίωση ορθώθη κραταιά
ελήστεψε την ουτοπία της ψυχής σου..

Μες στη χοάνη εβούλιαξες
της ανημπόριας..του κορμιού
ανύποπτα στο χλευασμό
της ποίησης τα σκήπτρα σου
στους ελλειπείς επαραδώθης..
Δε σου ταιριάζει τέτοιο τέλεμα εσέ
για άλλα ήσουν πλασμένος
αντέννες ύψωσε εξαρχής
ο θάνατος του νου ο τρανός
εσένα δε σου πρέπει..
Το πιο γλυκό τ' ανθρώπου τέλεμα
είναι εκείνο που αγάπησε πολύ
π' άνθισε την ψυχή του...

Εστάχιασε ο καιρός..εκάρπισε η καρδιά
δρεπάνι ο πόνος μου για σε
δεμάτι στην ψυχή μου..
Μη με ρωτάς πως και γιατί
τα βάσανα που εσένα  τυραννούν
τραγούδι στην καρδιά εγώ τα κάμω..
είναι που τραγουδώντας τα..
τα ξένα βάσανα στο μεσοφόρι μου φορώ
δικά μου τα λογίζω..
Γαλαζοπούλια ήσαν τα πουλιά
αγάπης λαβωμένης στο φτερό
πετάξανε στη σιγαλιά
σε χρυσαφένια ακρογιάλια...

''ΓΑΛΑΖΟΠΟΥΛΙΑ ΟΙ ΑΓΑΠΕς Π'  ΕΦΤΕΡΟΥΓΙΣΑΝ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,