''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ''..

art : Dorina Costras

Αράδιαζες τις λέξεις σε κλωστή
βελόνιαζες..μαγιάτικο στεφάνι 
μαργαρίτας για να πλέξεις..
στη χαραυγή το φόραγες
γλυκό παράπονο..γιορντάνι
αγκίδα τ' ακροδάχτυλο εμάτωνε
βουβός κόμπος στο λαιμό
οι φίλοι που εσταθήκανε
μακριά απ' την ψυχή σου..
Δάκρυα της Ηλέκτρας 
δεν ταιριάζουνε σ' εσέ
οι ρόλοι μοιρασμένοι απ' την αρχή
η επίγνωση ο αρωγός
καθάριας της ψυχής σου..... 
Κι έπειτα..σε μια ύστερη στιγμή..
στο σταυροδρόμι της ζωής
γλυκό το συναπάντημα
τ' αντάμωμα μεγάλο..
Ήρθε ένας φίλος στα απρόσμενα
εθάρρησες σοφία είχε περισσή.. 
στον ώμο του ακούμπησες
λόγια..ιδέες ..διαδρομές..
να διώξει τους Χειμώνες τους μακρείς
ν' ανθίσουνε στον κήπο σου
βιόλες και γιασεμιά...
κι εκειός..
τα φιλντισένια εξεκούμπωσε κουμπιά..
στον ήλιο να λιαστούν οι μαργαρίτες
ο γκρεμιστής να γίνει μονομιάς
σπασμένα επέταγε σωρούς 
ξάρτια..μαδέρια..και πανιά
ναυάγια και μουράγια πεθαμένα
αψηφούσε..

''Έλα ψυχή μου..αλλάργεψε
μη σε τρομάζει ο χρόνος
σπόρους αφήσαμε στο διάβα μας..
σε σταυροδρόμια χάθηκαν
σε λίμνες εριζώσαν''..
Τα λόγια του ήσαν βάλσαμο
σαν μυστική διαπασών
εγέννησαν τους ήχους της ψυχής σου
συνήθειο το 'χες δα από μικρή..
τους ανθρώπους να πιστεύεις..
Aγύριγο κεφάλι εσύ
μυαλό δε λες να βάλεις..
γράμματα έμαθες πολλά
μα στη ζωή δεν ελογάριασες
της προδοσίας η ανεμόσκαλα
φορεί παντιέρα ευωδιαστή
το στήθος της στολίζουν γιασεμιά...
Χαμένα πέταλα οι φίλοι που μας πρόδωσαν
στη λάσπη μαδημένες μαργαρίτες.
Έτσι εξέφευγες από την σκέψιν την οδυνηράν
Δια βραχέων λόγων..
σιωπηρώς.....
ανταπαντώντας και εις εαυτόν..
''ανθρώπινον εστί και το πλανάσθαι''...

''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,