πουλί πετούμενο η σκέψη τους
ωκεανούς και θάλασσες
τους θόλους τους ουράνιους
κάθετα διασχίζει..
Ναυάγια χτίζουν οι τρανοί
χαρίζουνε για όνειρο
τρύπιο παλτό με τσέπες..
οι μπίλιες να σωριάζονται
με το όνειρο μαζί..
Μα εγώ είμαι σχολιαρόπαιδο
να μεγαλώσω αρνούμαι
λατρεύω το εκείνο το παιδί
στο τζάμι κολλημένο που θωρεί
Άνοιξες Καλοκαίρια..
γελάω και κλαίω μ' όλα τα παιδιά
χρώματα δεν κοιτάζω..
μόν' μάτια δακρυσμένα να κοιτώ
η ψυχή δεν το αντέχει..
Δεν ξέρω τι είν' συστημικοί
τον κόσμο ασύνορα θωρώ
σχηματοποιημένα δε γεννήθηκα να ζω
ελεύθερη επιβίβαση
στης γνώσης το καράβι η λαχτάρα..
Ήρθε ο καιρός του οργώματος
τ' αλέτρι σκουριασμένο δεν οργώνει..
Παίζω στο δικό μου γήπεδο απ' το πρωί
καλά που το γνωρίζω..
Ο δάσκαλος η άμυνα
το σχολιαρόπαιδο η επίθεση
στης γνώσης το τσουβάλι..
Άνοιξε τους ορίζοντες..
και μη τους χαμηλώνεις
πάρε υνί να ν' κοφτερό
ρίξε σποράκια μες στις αυλακιές
να σκύβουν σαν πουλιά πετούμενα
τους σπόρους μέσα στα σχολειά
καρπούς τα σχολιαρόπαιδα
σε κήπους να φυτρώνουν..
''ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΡΟΠΑΙΔΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου