''ΑΚΡΩς ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΝ''

Η ησυχία του πρωϊού
χωρίς τις άναρθρες κραυγές
παρέας του συμβιβασμού
άκρως σε γοητεύει..
πως σε τιμούνε οι σιωπές
που μέσα σου κραυγάζουν
γαλήνια σ' επισκέπτονται
συχνά σε λοιδωρούνε
μη φοβηθείς να τις ηλιάζεις εις το φως
μη φοβηθείς επί πίνακι
απέχθεια στιγμές - φορές
ωμά και στης σκληρότης..
στο ανούσιον να τρατάρεις.
άλλως..θα φέρεις εις τους ώμους
βάρος εγκληματικόν..συνέργεια..
να σέπεται η αλήθεια στους διαδρόμους...

Να λες σου κρένει η φωνή η εντός
μη σταματάς να λες..
αποθρασύνονται αλλέως πως οι ανθρώποι..
μ' ένα λοφίο εις την κεφαλή
ανοήτως μηρυκάζοντες στου ευτελούς...
θαρρούν πως χτίζουνε ανώγια και 
κατώγια ως ο Μανωλιός
μ' όλως σαθρές..παραδομένες στο σαράκι
ανούσιες..της ελαφράδας τους μιλιές..
Μη σκιάζεσαι στης άρνησης..
είναι που ασφυχτιούνε..
κατακρημνίζονται στης θέασης
στο διάτρητον του νου 
και του κορμιού τους παντελόνι....
Έχε το θάρρος να σταθείς
γίνε ιέρεια των θέλω σου των ακριβών
μονάχη να κωπηλατείς
μην αθετείς..έχε τα κότσια
μην ταλαντευθείς..
στις αφρισμένες θάλασσες του νου
σ' ακτές με Φοίνικες να βγαίνεις
κι όταν τα χιόνια τους σκεπάζουνε
εσύ να καρτερείς..

Όλα έχουν τίμημα να λες εις τη ζωή 
και τι θαρρείς είν' ακριβό..
μα σα διαμάντι αστραφτερό
το δαχτυλίδι που θε να φορείς
στιγμές - στιγμές..εκειό..
της ακριβής.......
ενσυνειδήτου επιλεγμένης μοναξιάς σου.
Στην ησυχία του πρωϊού..
φαντάζει άκρως γοητευτικόν..
να αυτοσυστήνεσαι απαρχής..
να λες......εχάραξε...
Καλώς την είμαι εδώ.......

"ΑΚΡΩς  ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΝ" - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΚΕΙΝΟς Ο ΔΡΟΜΟς''

Εκεί..
στο δρόμο βγαίνω που ενοστάλγησα
στους ίσκιους απ' τις λεύκες τις ψηλές
ψάχνω για τις σκιές τους
ψάχνω μες στα θροϊσματα
λαλήματα των αηδονιών
κουβέντες που ψηλώναν την ψυχή μου..
στου τόπου που με γέννησε ξαναγυρνώ
ωσάν που επιστρέφουνε
οι θαλάσσιες χελώνες...
ξορκίζω τις αδύναμες στιγμές
στων αναμνήσεων σαν περπατώ
εξαγνίζω την ψυχή μου...

 
Εκεί..
μια χαραγμένη διαδρομή
ο δρόμος που με  πήγαινε
 στα πολύβουα της πόλης
ο δρόμος που με επέστρεφε.
σ' εκειούς που με αγαπούσαν.
στους κάμπους που επλαγιάσαμε..
στα καπνοχώραφά μας
στις δημοσιές που εμάζωξα
τα Μαρτολούλουδά μας. 



Εκεί.. 

που η νιότη ανέσεις δεν λογάριασε
εκεί στις λεύκες  στις κορφές
που επέφταν πεφταστέρια
γέμιζαν το κρεββάτι μας
εγέμιζαν το νου...

 Όταν σε μιαν επιστροφή..το δρόμο
τούτον το μακρύ τον ξαναπερπατήσω..
σ' εκειούς π' αγαπηθήκαμε πολύ
σ' εκείνους θα με βγάλει
που από κοντά μου έφυγαν
ουχί ως κύμβαλα αλαλάζοντα
μα με διάκριση μεγάλη...

''ΚΕΙΝΟς Ο ΔΡΟΜΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΦΙΛΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ''

Λευκής μιας οπτασίας η σκια
χρώματα..αρώματα εσεργιάναγε
των φευγαλέων..περασμένων δειλινών της..
Σκόρπισε γύρω της κραγιόνια και μπογιές
τη δίψα της στιγμής..να την εζωγραφίσει
αίωρες στάλες στο χαρτί
να τις προλάβει ..να βραχεί
απ' τη χρυσόσκονη των αστεριών
πριν μετοικήσουνε ..χαθούν
εις το Σταυρό του Νότου...
άφηναν πίσω όνειρα..αγκάλες και φιλιά..
κορμιά που συναντήθηκαν..
αρώματα που έσμιξαν..
χνώτα που μπερδευτήκανε.
ανάσες που γεννήσανε αγάπες..
κείνες τις Παραδείσιες που εμοιάζανε
κι εδώσαν στης αιωνιότης το φιλί τους..
Κι έτσι καθώς τα σύννεφα άναρχα
εμετοικούσανε στο θόλο τον ουράνιο
η αγωνία της ενδύονταν την παλαιά
την μεγαλόπρεπή της αίγλη..
Φόρεσε λίγο κοκκινάδι στ' άχροα
στα τριανταφυλλένια της να μοιάζουνε
πάλαι ποτέ του πρωινού
μπουμπουκιασμένα χείλη... 

 

Ενότισε..εμαλάκωσε ο τοίχος της ψυχής
αχ! πως την εβασάνιζε το κόκκινο
το καταχωνιασμένο της συναίσθημα..
έφερνε ζέστη..φλόγα για ζωή
τι κι αν εξέπλενε τη γλύκα του ο χρόνος..
έσβηνε όλες της τις δυστυχιές..
ανεμοστρόβιλος η δική της η ζωή
γαλήνη..οργή..θλίψη..ξανά γαλήνη
αστέρι έψαχνε να βρει
φιλί στο χρόνο και σ' Εσέ
για να ταχυδρομήσει...

''ΦΙΛΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

'' ΔΑΥΙΔ ΕΣΥ''..

Δεν είναι που του παραδόθηκες
είναι που εθέλησες να ζήσεις..
το κτήνος εξωθέν σου ατιθάσευτο..
βρυχάται ακατάπαυστα εντός σου...
Γολιάθ το σύστημα μες στ' αλωνάκι σου
αντίκρυ εστάθη πολεμόχαρο
Δαβίδ εσύ και πως να το παλέψεις..
τη σχηματοποιημένη που σου πρόσφερε
αρνήθηκες ζωή να κατοικήσεις..
τη θρυλική ιστορία του
καθένας μοναχός του καταγράφει.
Συνειδητά το εστήριξες φορές
ανάγκη επιβίωσης..
την απορρόφηση αρνήθης..
Περιπλανιέσαι στους θαλάμους σου..
θαρρείς πως η σφεντόνα σου
το στόχο δε θα φτάσει
τα πάντα είναι θέμα τακτικής
είναι φορές..που ο πόλεμος 
εις τα σημεία κερδιέται
είναι φορές που οι πανοπλίες οι βαρειές
στον πόλεμο σαν τσόφλια καταρρέουν..



Κι είναι φορές..
που σε νικούν..άπληστα στα σημεία.
στης Οικουμένης πέφτουνε
ακρίδες στους καρπούς..
και οι σωτήρες άσπλαχνα
μοιράζουν στα κατώγια την πενία...
Κι εσύ όλο λες και λες..και λες...
μη θλίβεσαι..θαρθεί ο καιρός Σοφία
θ' αλλάξουν χέρια οι σκυτάλες τι θαρρείς
θα 'ρθουν και στα δικά μας..
και λες..και λες..και φεύγει ο καιρός
και μόνο εσύ αλλάζεις
στρείδι που στο καβούκι κλείνεται η ψυχή
θιασώτης άποψης Ομηρικής
τα σημαντικότερα γεννώνται εις το ''μόνος'' 
βγάζει..κολλά φτερά ο νους ..
η σκέψη πεταρίζει..
πετάει απάνω απ' τους ομοίους της και 
κλείνεται στους κήπους της Εδέμ της..
Χαράς τονε που εδιάλεξε
την ήττα αποποιούμενος
σπορά στο χώμα να εγκυμονεί
μιας βλάστησης στο αύριο ν' ανθίζει.....

'' ΔΑΥΪΔ ΕΣΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
......................................................................................................

  

''ΓΡΙΛΙΕς ΜΙΣΑΝΟΙΧΤΕς''..

Εμείς π' αξιωθήκαμε..εις των στιγμών
στην κολυμβήθρα εβαφτιστήκαμε..
στων εποχών της αθωότητας..  
και στων καιρών μας την αψάδα..
εμείς που δεν ελογαριάσαμε..  
δε φοβηθήκαμε τα χέρια μας να μπήξουμε..
 σ' αλάτι σε έρημους γιαλούς..  
συλλέκτες νοστιμιάς για να χρισθούμε..  
για μας που αγαπήσαμε..
ετραγουδήσαμε στιχάκια καρδιακά..
ανθρώπων που μας στάλαξαν..
και στο φευγιό τους 
φόρεσαν στο πέτο μυρωδιά.. 
είναι όλες πρόσφορα οι εποχές..  
οι θάλασσες δεν στέρεψαν..
αλάτι να ξεβράζουνε στις αλυκές..  
γκρίζες..με ήλιο ή βροχές..  
ακόμα αρμυρίζουν τις ψυχές μας.. 

Όσα συμμάζεψα..όσα πρόκανα..
αποθήκευσα..
ηδύποτα άλλοτες μεθυστικά..
και άλλοτες..
κρασιά ήσαν ξινισμένα..
να περισώσω πάλεψα..
να μη θρηνώ τα βράδια τα μοναχικά..
κινηματόγραφου ταινία η ζωή..
στου ''σάουντρακ'' το αντίκρυσμα.. 
να μη βουλιάζω..να μεθώ..
εξευμενίζοντας τα βήματα..
στου χρόνου τη φθορά μου..

Όσοι..γενναίοι εραστές της ομορφιάς..
υποψιασμένοι ανελέητα στης ηδονής
καρπούς τρυγάμε ώριμους..
ταινίας λες σαν σινεμά..
τη λέξη γράφει προσεχώς..
το έργο συνεχίζεται............
για όσο.......
δεν έπεσαν οι τίτλοι της..
μακράν..αργεί το..ΤΕΛΟς..
μας πιάνει ένα γλυκό μεράκι να σου πω..
έρωτας ελιξήριος..ακόμα μας υφαίνει
είμαστε ακόμα εδώ!!!

 ''ΓΡΙΛΙΕς ΜΙΣΑΝΟΙΧΤΕς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''ΚΑΛΠΑΣΜΟς ΝΕΑΝΙΔΟς ''

Κι όσο εμουρμούραγε στον τσίγκο η βροχή
ο καλπασμός των λόγων σου παλίμψηστον
επέστρεφε ως σύννεφο
κι όπου κι αν με ταξίδευε
δεν ηύρα άλλην περγαμηνήν..
δεν ηύρα τέτοιαν χαίτη......
''Άλογο κούρσας να γενείς..
να πέφτεις..να σηκώνεσαι
το χέρι ν' ακουμπάς στη γης
όρθή τα γκέμια να τραβάς
μ' ορμή εις την αρένα να διαβαίνεις..''
Βαριά στους ώμους για μικρού παιδιού
η συμβουλή σου του πατέρα..
Στο θαυμασμό μου για τα σε..
στης δύναμης..
τις πέτρες να σηκώνεις τις βαριές
στην δύσκολη ζωή σου
ενέδιδα ανεπιστρεπτί..
προσκύναγα τα λόγια τα σοφά σου.

Κι όταν την ψυχή εστένευε
το κοντό που της εφόραγαν
αδέξιο χαλινάρι..
έπαιρνα παραμάσχαλα τη ρήση σου
εφόραγα τη χαίτη μου
με το άλογο της κούρσας μου
το ακριβό μου Arrogate το πουλάρι
έβγαινα..να  καλπάσω τη ζωή
εκεί..που έμοιαζε στο ιδεατόν..
καθώς της άρμοζε
ως να 'ναι..κι ως της πρέπει...
Είναι όμορφα να σαλαγάς
τα γκέμια να ελέγχεις
ελεύθερος μες στα λιβάδια τα πλατιά
να χλιμιντράει η ψυχή σου..

''ΚΑΛΠΑΣΜΟς ΝΕΑΝΙΔΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤ' ΑΓΙΑΖΙ ΤΩΝ ΛΕΙΜΩΝΩΝ''

Μες σε κοιλάδες με πολύχρωμες
σε έψαχνα τα βράδια πεταλούδες
εκεί που έστηναν χορό ψυχές γυμνές..
ζωές ευλογημένες..
ήταν που με κοινώνησες 
στης Ρόδου την κοιλάδα .
Εκεί που κυνηγήσαμε μαζί
που εξέφυγε απ' τα γήινα ο νους
πλανήθηκε η αγωνία ερήμην μας
μη και τις φυλακίσουμε
στης χούφτας της στενότης το σκοπό..
Καθώς δεν πιάνονται 
μου το ψιθύρισες στ' αυτί
μάτια μου οι ψυχές
είν' να πετούν ελεύθερες
το νου μας να μαγεύουν.

'' Έλα κυρά μου σ' ένα στοίχημα''..
ο ψίθυρός σου άγρυπνη
ακόμα με κρατάει...
να δώσουμε τα χέρια εμείς οι δυο..
υπόσχεση να δώσουμε ακριβή..
να γίνουμε κοιλάδα μοναχοί..
να στρώσουμε λιβάδια ..
λάβδανο να ν' το γιατρικό 
το Μύρο στις ψυχές μας
τ' αγιάζι των λειμώνων να αντέχουνε
ελεύθερες να μένουνε στο χρόνο..

Κι έρχεσαι τώρα και μου λες να μην πετώ 
στα σκοτεινά..σ' αφώτιστες κοιλάδες
πως τα φτερά σου χάθηκαν
στου Άδη τ' αχανή..
μα εγώ πετώ μες στις κοιλάδες σου
το στοίχημά μας αθετώ
το στοίχημα εσβήσθη..
στα ονείρατά μου
αγγίζω τα γαλάζια σου φτερά
και στέλνω δώρα και χοές..
ωσάν την Περσεφόνη ο εύσπλαχνος Θεός
επί της γης για να σε φέρνει..
ν' ανθείς καλέ μου στα λιβάδια του..
κι εκεί ανάμεσα στις πεταλούδες που πετούν..
να σε γνωρίζω..
να σου κλέβω στιγμιαία την ψυχή σου...

''ΣΤ' ΑΓΙΑΖΙ ΤΩΝ ΛΕΙΜΩΝΩΝ'' - Σοφίας Θεοοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,