'' ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ''

Έμπαινε μες στη σκούνα της..
εχάνονταν..
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..
να την εταξιδεύει..
δεμένη στις σειρήνες της..
δικαίωση εζητούσαν οι εντός..
φωνές...
στα λάθη και στα πάθη 
και οι δαίμονες..
σε τούτο το ταξίδι της
σάρκα επαίρναν και οστά..
σε ξέρες..σε λιμάνια..σε ακτές
σε κάβους πότε υπήνεμους 
κι άλλοτες φουσκοθαλασσιές ..
εδέναν το σκαρί της..
εβρέχαν την ακτή της τη γαλήνια ..
ωσάν ως άλλος Οδυσσεύς
έβαφε ξέφτια και πανιά..
στο χρώμα της ψυχής της..
Ήρωες αγνοί..ωραίοι και απόλυτοι..
σχεδόν ιδανικοί..
ψεγάδι δεν τους έβρισκες 
επάνω τους να ράψεις..
δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζουνταν..
τόσο μικρή που ήτανε..
πως ένας κόσμος άλλος..
ο ιδανικός ..
είναι και πρέπει στα βιβλία..
Έτσι έπρεπε..έτσι συνηθίζονταν..
δεν κάνει εκατάλαβε αργότερα
την ασχήμια να τη γεύεσαι νωρίς.. 
Γλυκά - γλυκά να τη μαθαίνεις..
να τη λες...........
όμορφα να τη δίνεις..
μη και τρομάξουνε από νωρίς
οι ανθρώποι στα κατάρτια..
και ευθύς..
βουλιάξουνε τη σκούνα στα ρηχά..
πριν φτάσουν στις μικρές τους τις Ιθάκες...
είναι άσχημο να χτίζεις τις ψυχές
πληθαίνοντας ναυάγια...


'' ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ (Cockatiel) ''

Στης Εντροπίας τον καιρό..
οδεύοντας στον θερμικόν μας θάνατο
ψυχών και λογισμών..και παραλογισμών
η ψυχραιμία εχάθη προ πολλού
το πάθος για την ήττα το ασίγαστον
των ηττημένων στην πολιτική
στη μελανή..τη γανιασμένη τη φοβία οδηγεί
σε φάλτσα και κρεσέντο χωροχρόνων..
Aρέσουνε οι φράσεις οι ''κλισέ''..
οι άναρθρες..ξεγύμνωτες κραυγές..
που ανέξοδα.. απερίσκεπτα παπαγαλίζοντας.. 
γίνονται σημαία απραγμάτευτη 
στα χείλη των πολλών..
αρέσουν στους ανθρώπους οι υπερβολές..
κι αμάσητες συχνά τις καταπίνουν..

Η λέξη σωφροσύνη εχάθη από το λεξιλόγιον
καθώς και η Σωκράτεια αρετή...
Είναι σοφία και σπουδή ζωής..
την τρέλλα του ο καθείς..το καπελάκι του
να τη φορεί μόνον γι αυτόν..
απαίδευτος καθότι....
όταν στις ''γιορτινές'' 
μα  και στις ''σχόλες'' μες στο χρόνο του..
έχει την ''πολυτέλεια''  με τα κοινά να ασχολείται..
Είναι σοφία και απόσταγμα ζωής.
σε ροζ παπαγαλάκι να μην ντύνεσαι
καθώς ευκόλως απειλείσαι από ψιττάκωσιν
ασθένεια μολυσματικήν δια το κοινόν... 

Γιατί..........
δεν προχωράει ο κόσμος μάτια μου
με τα ''στενά''..κι εκείνα της ''ψευτομαγκιάς''.. 
τα ασυλλόγιστα..απερίσκεπτα..
στις ''αγορές'' του εντυπωσιασμού 
της άοσμης της σκέψης τους.. 
τα ανεφάρμοστα από τον ξεστομίσαντα..
τα τετριμμένα του συχνά.. 
του εντυπωσιασμού κλισέ..
Θέλει περίσκεψιν..και τόλμην και αρετήν
θέλει έναν τρόπον πειστικόν
η ενασχόληση με τα κοινωνικά..τα καθημερινά
θέλει παιδείαν περισσήν
λόγον περίσκεπτον..αφλύαρον
προτού για όλα αυτοχριζόμενος
φορέσεις την κονκάρδα δικαστή...

'' ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ (Cockatiel) - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΔΑΡΜΕΝΑ ΗΣΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ''

art : Bogdan Prystrom

Τρανά τα όνειρα στη Γη..
τρανότερα εκείνα τα γδαρμένα..
πα στο τσιγκέλι του ''χασάπη''  χάσκουνε..
σα  μάτια από σφαχτά..
που εφάγανε στα ξαφνικά τη μαχαιριά..
μασώντας..μηρυκάζοντας..ταξίματα..
ξεφλουδισμένα των καιρών..
μες στα λιβάδια τα ανήλιαγα..
σύναξις κυβερνήσεων συνομωτών..
τσιμπούσι μεσαζόντων της ειρήνης..
κομμένης και ραμμένης στ' αδηφάγα τους τα στόματα..τα βλέμματα..
στας πλαδαράς κοιλίας στο κοστούμι τους
την τρυφερή βαρύτητα της καλοσύνης 
αψηφώντας των παιδιών..
Στην ευτυχία δίνουν ορισμούς του ποδαριού..
σκαρφίζονται..ονομάζονται σωτήρες..
Χαθήκανε οι σελίδες οι αξιακές..
στης προπαγάνδας τα τεφτέρια η κατάντια..
Μα το όνειρο είν' πουλί αλώβητο..
στου χρόνου τις αιώρες..
γιατρεύει τα σπασμένα του φτερά..
φωλιές τα στήθια των μικρών παιδιών..
το όνειρο επωάζουν...

''Γδαρμένα ήσαν τα όνειρα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΕ ΜΥΡΟΒΟΛΟΥς ΕΦΥΕΤΟ''

art : Katia Chausheva

Ψυχή παίρναν τα σύννεφα

κρύο νερό τρατάρανε οι αυλακιές..
στης μυστικής μου προσευχής
εστάλαζαν τις σκέψεις μου τις μύχιες
δάκρυζαν την αγάπη...
Σε τούτο το μετόχι τ' αψηλό
αργόσυρτα οι καμπάνες του..
καμπάνες μου με οδηγούν
στη χώρα σου τη μακρινή..
εκείνη που αλλαργεύει καθημερινά
στην θαλερήν ''μη με λησμόνει''
μακράν του θρήνου 
για την ορατήν φθοράν..
μακράν της λοιδωρίας..
είναι στιγμές εξαγνισμού..

σε μυροβόλους εφύετο η αγάπη σου

προμάντεμα ψυχής Καλοκαιριού

κι ας είν' τα μονοπάτια της τραχιά

στο πάνθεον των κήπων των ψυχών
τολμώ...
το αμόλυντον του χιτώνα σου ν' αγγίξω
στην αγρυπνία της ψυχής μου Εκείνον συναντώ
προσεύχομαι για την αγάπη..την αγάπη μας
γιατί αγαπώ τον άνθρωπο
σ' αγάπησα κι εσένα..

''ΣΕ ΜΥΡΟΒΟΛΟΥς ΕΦΥΕΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΑΒΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ''

Ένα συναίσθημα..ως σκευοφύλαξ της ψυχής
μου έσφιγγε τα δάχτυλα σφιχτά..
τις νύχτες σε ζωγράφιζα
μιας οπτασίας φωτεινής
σκοτάδια να φωτίζεις...
Δεμένες με μεταξωτές κλωστές
μαβιά παράπονα οι σκέψεις μου για σε
τα βράδια όπ' αγκάλιαζα
τ' άδειο σου μαξιλάρι...
καρτέραγαν οι λέξεις σου
αναπαμό δεν άφηναν
μοσχομυρίζαν 
της ψυχής σου τα κρυμμένα γιασεμιά
τα χέρια άπλωνα για να τα μυριστώ
έμενε άδεια η αγκαλιά
απρόσμενα εχανόσουν..
Να σου θυμίσω προσπαθώ
κι ας η σιωπή σου θάνατο κερνά.. 
Νοέμβρης ήτανε θαρρώ
κι ο έρως εξεκίνησε για να μας τυρραγνεί
σαν κεραυνός εκίνησε
που πέφτει κατακόρυφα..
σε αψηλό δεντρί.
Μαζί το συμφωνήσαμε..
λαγκάδια..λίμνες..ομιχλώδεις ρεματιές
μαζί να περπατούμε..
μα εσύ αθέτησες στου δρόμου τα μισά..
έσπασες και του έρωτα την ομερτά
και της αγάπης όρκους..
Εις τα γεμίσματα των φεγγαριών
στ' αλύχτισμα των λύκων
με βράδιασαν οι χρόνοι μου...
φοβάται η ψυχή να τυλιχτεί
της απουσίας το σκοτάδι..............

''ΜΑΒΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΕΣΥ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ''

Εσύ να θυμάσαι ...
όπου και να βρίσκεσαι να κοιτάζεις τ' άστρα. 
Γιατί εκεί στον ουρανό είναι πράγματα που βλέπουμε 
και πράγματα που δεν βλέπουμε. 
Εσύ να μιλάς 
για τα πράγματα που δεν βλέπουν οι άλλοι. 
Γιατί στον άνθρωπο αρέσει 
να ακούει για πράγματα που δεν βλέπει. 
Είναι όπως με το φαΐ.... 
Σε μέλει εσένα άμα δεν βλέπεις το αλάτι, 
άμα το φαΐ σου είναι νόστιμο? 
Δεν σε μέλει. 
Εκεί όμως είναι η ουσία, στο αλάτι ...

~ Πολίτικη Κουζίνα ~
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Kυκλάμινος ο Έρωτας''.

Σε μιας παρτίδας σκάκι η μικρή σου η ζωή
νίκες σου χάρισε ένδοξες..
σε κάστρα σ' οχυρά..σε στρατιώτες
άξιζε για να παίξεις απ' αρχής
κι ας ήταν μελημένο για να χάσεις..
Ναυαγισμένη στους καιρούς 
η απογυμνωμένη σου καρδιά
στων χαλασμάτων σου των κάστρων
έναν έρωτα εποθούσε αληθινό..
τη γύμνια να σκεπάσει..
αλέρωτον..εις τ' αψηλά
στον ουράνιον τον θόλον να σε βγάζει..
τις νύχτες που εφουρκίζονταν
στις λιγοστές ανασεμιές
στου λαιμοδέτη της συνήθειας τον κόμπο..
στις έρημες σβηστές πυγολαμπίδες σου
του νου..
προξενητάδες έστελνες στα βράδια της
ως μάγοι για προσκύνημα
εστέκονταν στης μάνας της την πόρτα..

Καλλιγραφίας ήσαν τα γράμματα
στο ραβασάκι το κλειστό
απ' της καρδιάς σταλμένο..
τρανό ήταν τ' ονείρεμα
τα λιγοστά σου τα κυκλάμινα..
μήπως και ριζωθούνε..
Σου μήνυσε πως είναι αργά..
αγάπες να της τάζεις..
απόκριση της έστειλες
πως φυλαγμένο είχες έρωτα..
κι ένα κρυμμένο σ' αγαπώ..
που χρόνια το εβλάσταινες..
και έψαχνες το χώμα.

Κρυμμένα εφύλαξε τα άνθια τα μικρά..
από το γάργαρο νερό..
που εκύλαε στο πνεύμα το ευγενές της
δροσοσταλιές καθημερνά..
εστάλαζε στο βάζο..
τα διαλεχτά σου τα κυκλάμινα 
να καρτερεί..
μην τύχει και ριζώσουν..
Έρωτας έμοιαζες θαρρώ..
ένας έρωτας ''κυκλάμινος''..
με μια κλωστίτσα συρραφή..
στον πόνο της καρδιάς της..
Τώρα μονάχος..θλιβερά..
Πενθείς στους ήχους της σιωπής
στο ναρκοπέδιο της ψευτιάς 
αυτοεγκλωβίζεσαι..
αυτοκτονείς για την λοβοτομήν
τα γοερά σου βράδια...
ως δήθεν τα 'χατες 
του χρόνου οφθαλμαπάτη εστάθης τρυφερή
το ροζ του Φθινοπώρου εφύτευε..
τραγούδια άκουγε η καρδιά καρτερικά..
πατώντας τ' ακροδάχτυλα
στις μουσικές της τρίλιες..

 '' Κυκλάμινος ο Έρωτας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,