''μικρή σχεδία''

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα οι θάλασσες λοιπόν
μαγεύτρες..ξελογιάστρες
ταξίδια μακρινά..προορισμούς
αθετημένες υποσχέσεις 
πότε σε ξέρες μας πετούν
ξέμπαρκοι επιβάτες..
κι άλλοτε σε νησιά ιδανικά
στης Αφροδίτης του έρωτα
σε ηδονικές πρόσκαιρες αγκαλιές
μας χάνουν στα νερά τους..

Είν' το ταξίδι της ζωής μακρύ
βρέχονται κι οι παντιέρες
μένει το πλοίο ακυβέρνητο 
σε κύματα αφρισμένα..
μα φτάνει μια μικρή σχεδία ..
αυτοσχέδια τελικά...
για να μπαρκάρει η ψυχή..
την τρικυμία να αντέξει..

Ευάλωτη μοιράζομαι

στην πλημμυρίδα της της θάλασσας

και της μικρής σχεδίας το σωσμό

μες στο ταξίδι μου..
για της ψυχής το φως να οδηγηθώ..
 σε νιας αφετηρίας λάκτισμα
  τη δημιουργική μεταστροφή μου να γευτώ..
''βρεμμένου'' πια ανθρώπου.

''μικρή σχεδία'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στων αστεριών τους δρόμους''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μ' επιθυμίες βαθειές κι αλλόκοτες
στων άστρων το χορό εσεργιανούσες
μπερδεύοσουν στην πλόκαμο
κόμη της Βερενίκης..
κόρη μικρή του φεγγαριού
την αιωνιότητα επαζάρευες γλυκά
στων αστεριών τους δρόμους..

σκληρά σ' εκράταε το σχοινί

τα πόδια ακούμπαγαν στη γη

αλλόκοτος εφάνταζε..ετούτος ο χορός σου..

κι όταν οι αγέρηδες της θάλασσας
ανάμεσα από καπνούς λιβανωτά
σε οδηγούσαν στων φυκιών τις μυρωδιές 
στων κρίταμων τις γιατρειές 
στο αντιφέγγισμα των άστρων..
έπαιρνες αγκαλιά σου τις σκιες
και χάνοσουν στ' αστέρια.. 
εφόραες το περιδέραιο στο λαιμό
του έρωτα π' αθόρυβα εκούρσευε
το σιωπηρό κορμί σου..

''στων αστεριών τους δρόμους'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς''

 

 

 

 

 

Περνούνε οι κύκλοι της ζωής..
κλειούνε ένας-ένας
 αφουγκραζόμενη μονάχη μου στη Γης..

όταν ανοίγουν οι ουρανοί..

μαζεύω να προλάβω ευτυχία.
Βαθιές οι ρίζες στο δεντρί..
που εφύτεψες στον κήπο μας..

μα τα δικά σου τέρμινα 

ετέλεψαν νωρίς..και έφυγες..εχάθης..
εβλάστησαν οι κλώνοι του κι ανθούν
κι εσύ σιωπάς..κοιτάς από ψηλά
κι από τη μυρωδιά τους των ανθών.. 
πως λείπεις..κι όλο λείπεις ...
με σκόρπια άνθη λεμονιάς
με δαντελένιο το φουστάνι εστεφανώθη
η κόρη η μυριόκαλλη..η ''κοκκώνα''
την πλάνεψαν δυο μάτια πράσινα
στην ευτυχία αφέθη..
Είμαι καλά..τα χείλη μου γελούν

δεν κλαίω στον ίσκιο του δεντριού

δακρύζω μον' από χαρά..

σε σκέφτηκα την ώρα την καλή..
σε έφερα σιμά μου..

 

 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σήμερα γάμος γίνεται...

Σήμερα γάμος γίνεται...κι η μάνα καμαρώνει!
Μια μαντινάδα απ' το συρτάρι της γιαγιάς μου θα σου πω
και να την εθυμάσαι:

''Γαμπρέ μια χάρη σου ζητώ και μην τη λησμονήσεις
το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις''..

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Είναι η χαϊδεμένη μας ..του κύρη της κι εμένα !!!

η μάνα σας...

Σοφία Θεοδοσιάδη......

''κορίτσι στο μαϊστράλι''

φωτο: από το διαδίκτυο

Ένα κορίτσι ονειρεύεται 
σ' ερημικό ακρογιάλι..
αρνείται να γυρίσει στη στεριά
τρελλό το παρασέρνει μαϊστράλι..
στους βράχους κάνει συντροφιά
στων δελφινιών τις πλάτες ξενυχτά
στα γλαροπούλια τραγουδά
της θάλασσας νεράϊδι
το μαγεμένο στρείδι ψάχνει στο βυθό
για να βρει το χρυσό μαργαριτάρι.. 

καθάριες θάλασσες το πλημμυρούν
στους παφλασμούς τους λούζεται
στις θυελλώδεις της ψυχής του τις οργιές
φτάνει στα βάθη..κοινωνεί
αρχαίους έρωτες τρανούς
ψυχές για πάντα βυθισμένες.
κι ύστερα στο ανεμούριο της ζωής
ντύνεται ωραία Ελένη..
πόθοι κρυφοί το κυβερνούν
ο Πάρις να του κλέψει την καρδιά του.

''κορίτσι στο μαϊστράλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Εχρύσωσαν τα ρόδια''..

φωτο: Σοφίας Θεοδοσιάδη - ο κήπος μου

 

 

Mιας Κυριακής τ' απόγιομα..στο λιόγερμα τ' Αυγούστου..με πλούσια σοδειά εντός..

περίσκεψιν πολλήν..εν Πάτραις ετελείωσε 

κι αυτό το ''ανηφορικό''..του εγκλεισμού μας άθελα..σημαδεμένο Καλοκαίρι..
κι απόμειναν δυο  καπέλλα ψάθινα
στης ώχρας τον σοβατισμένο τοίχο μας
κρεμάμενα σμιλεύοντας το χρόνο..
Κι έπειτα γλυκερές επιστροφές..στα ''Πρόσωπα'' τσιμπούσι εγίνηκε ρομαντικό με αγάπης ηχοχρώματα ολόγυρα..

παρούσες και οι χάριτες μαζί με τον Απόλλωνα

στης λύρας του το άκουσμα

αφήσανε για λίγο το ιερό τους στην Ακρόπολη

κατέβηκαν μαζί..σε μας..κι εστήσανε χορό..

γάμος εγένετο εν Πειραιά..της ηλιογέννητης..

επέσανε τα κάστρα..τα μπεντένια..
κι έμεινε μόνος ο ένοικος στου κήπου τη γωνιά μία ροδιά απ' τα χέρια σου..
ανυποψίαστα πως θα 'τανε η τελευταία σου φυτειά κι εφύτευαν πατρίδα..

 

 

 
 

Επαρηγορηθήκαμε.. 

τα ρόδια εχρύσωσαν κι οι θύμησες χρυσές..

χωρίς μελαγχολίες περιττές..

σε θύελλα ονείρων προσδοκούσες..
μες στη χρυσίζουσα αχλή
μονάχη της τα βράδια τώρα η ροδιά 
θ' ακούει τους γκιώνηδες..
το κλάμα το ατέρμονο απ' τις δεκαοχτούρες.
Χειμώνες Καλοκαίρια μοναχή
η μόνη της παρηγορία τα χρυσίζοντα
φύλακας έμπιστος στου κήπου τη γωνιά
ζερβά απ' τον ξενώνα του σπιτιού μας.

''Εχρύσωσαν τα ρόδια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό''

Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό..
στης εποχής το γύρισμα..
η φύση και η μνήμη μου δε με γελά
Σεπτέμβρης ήτανε θαρρώ..
δώρισα την καρδιά μου στα νερά
και από τότες μες στις αλυκές..
μέσα στα παραμύθια του νερού..
με της αγάπης συντροφιά μου την αποσκευή
τους χτύπους της γυρεύω..

Στο επιμύθιον της αγάπης μας αυτής
σκαρώσαμε μια λίμνη μοναχά για δυο
εις των πηγών μου τα ερημικά
τα αποδυτήρια του έρωτα εστάθηκες δειλά..
πιτσίλισες τα λαβωμένα μου φτερά
κι ύστερα εχάθης στης αβύσσου..

και από τότες και μετά
μοναχικό φλαμίγκο..η χηρεμένη μου καρδιά
χτίζει πεντάγραμμα..
τυπώνει νότες σε βυζαντινό ρυθμό
τρυπά την παγωμένη λίμνη στο βυθό που σε κρατεί 
στέλνει το μυθικό τραγούδι μας
φορά της φλόγας των φτερών σου τη χροιά
το μεταξένιο σου φτερούγισμα αναζητά
για της αγάπης το φλαμίγκο της και μοναχά
αποδημίες σχεδιάζει.

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,